Chapter 7

“Tatiana Angeles… future Mrs. Dela Vega,” bulong ni Tatiana sa salamin habang inaayos ang sarili.

Namumula ang pisngi niya sa tuwa at kilig, lalo na’t sa araw na ito ay sisimulan na nila ni Alec ang kanilang wedding preparations. Sa bawat kibot ng kanyang labi ay may ngiting hindi mabura—ngiting punong-puno ng pag-ibig, pag-asa, at paniniwalang siya ang pinakamaswerteng babae sa buong mundo.

Mula pa sa pagkabata, pangarap na talaga ni Tatiana ang maging bride. May notebook pa siya noon kung saan iginuhit niya ang damit pangkasal, mga bulaklak, hanggang sa music playlist sa kanyang imahinasyon. Pero ngayon, hindi na lang ito panaginip. Totoong-totoo na. Iba na ang saya kapag ang mga pinangarap mo ay unti-unting nagkakabuhay.

Nang dumating si Alec upang sunduin siya, agad siyang sinalubong ng matamis nitong ngiti. Suot nito ang isang simpleng puting polo at khaki pants, pero kahit pa ganoon kasimple, para kay Tatiana, siya pa rin ang pinakagwapo sa lahat. Bawat kilos at tingin ni Alec ay tila laging sinasabi sa kanya na, “Ikaw lang ang mahal ko.”

“Ready na, bride-to-be?” tanong ni Alec, sabay halik sa kanyang pisngi.

“Matagal na,” tugon ni Tatiana, sabay pisil sa kamay nito.

Pumunta sila sa isang events place sa Tagaytay na may tanawin ng Taal. Malamig ang simoy ng hangin at sariwa ang paligid. Sa kanilang paglalakad, tahimik si Tatiana. Hindi dahil sa kaba, kundi dahil sa pagkabighani. Sa kanyang paningin, ito na ang perpektong lugar upang sabihin ang “I do.”

“Do you like it?” tanong ni Alec, habang nakamasid sa kanyang reaksyon.

Tumango si Tatiana, hindi maipinta ang saya. “Gustong-gusto ko. Parang… isang chapter sa fairy tale ko.”

“Then this is it. If you’re happy with it, then I’m happy, too.”

Dinala siya ni Alec sa isang boutique na pagmamay-ari ng isang kilalang designer. Hindi alam ni Tatiana, pero sinurpresa siya nito ng private appointment para sa kanya. Lalong sumidhi ang kilig ni Tatiana nang marinig ang pagsalubong sa kanya: “Welcome, Miss Angeles. Your private fitting is ready.”

Sa loob ng dressing room, pinasuot sa kanya ang ilang wedding gowns—may mermaid cut, may ball gown, at may sleek silk na walang masyadong detalye. Pero isa ang agad niyang naramdaman na para sa kanya—isang off-shoulder lace gown na may trail, simple ngunit elegante, at may bahagyang shimmer sa ilalim ng liwanag.

Paglabas niya, natigilan si Alec. Tila hindi makahinga.

“Tati…” bulong nito, habang pinagmamasdan siya. “You look… breathtaking.”

Namula siya sa sinabi ng lalaki. Hindi man ito ang actual wedding dress niya pa, pero ang tingin ni Alec ay sapat na para ipadama sa kanyang siya ang pinakamagandang babae sa mundo.

Sa mga sumunod na araw, sinimulan na rin ang food tasting. Magkasama nilang pinili ang Filipino-Italian fusion menu, dahil pareho silang mahilig sa pasta at lechon. “Pwede bang may mango graham din?” hirit pa ni Tatiana. “Childhood favorite ko ’yun.”

“Tapos dapat may cocktail bar din,” dagdag ni Alec. “Para sa mga barkada.”

Isa sa pinakanakakatuwang bahagi ay ang pagpili ng entourage. Si Arian ang magiging maid of honor—natural na natural na pagpili. Ang matagal na niyang kaibigan at tagapayo sa lahat ng bagay tungkol kay Alec.

“Kinilig ako sa proposal ni Alec, sis. Pero mas kinikilig ako sa’yo. Ngayon lang kita nakita na ganyan kasaya,” sabi ni Arian habang nagtutulungan silang ayusin ang mood board para sa wedding theme.

“Para akong lumulutang, Arian. ‘Yung bang lahat ng iniiyak ko dati, napalitan ng puro kilig at saya.”

“Deserve mo ‘yan, bes. At si Alec—he’s really doing everything to make you happy.”

Tuwing gabi, tumatawag si Alec para lang sabihin ang tatlong salita: “I love you.”

Minsan ay mas mahaba ang tawag, at nauuwi sa kulitan.

“Alec, anong gusto mong kulay ng tie?” tanong ni Tatiana habang naka-speaker phone habang nagkakape sa balkonahe.

“Depende. Anong kulay ng lipstick mo sa araw na ‘yon?”

“Hala! Wala pang final lipstick!”

“Basta kung anong kulay ng labi mo kapag kinikilig ka—‘yon na ‘yon.”

Napangiti na lang siya habang pinipisil ang kanyang pisngi. Hindi na niya kailangan ng filter o make-up sa tuwing kausap si Alec. Ramdam niyang totoo ang pagmamahal nito—hindi lang sa mga regalo o surpresa, kundi sa mga maliliit na bagay, sa mga salitang nagpapagaan sa puso niya.

Isang gabi, habang mag-isa sa kanyang kwarto, nagsimulang magsulat si Tatiana.

“Mahal kong Alec,

Hindi ko alam kung paano ko ilalarawan ang nararamdaman ko ngayon. Ang puso ko ay parang isang bulaklak na unti-unting bumubuka sa ilalim ng araw—punong-puno ng liwanag, ng init, at ng pag-ibig. Minsan, natatakot ako. Parang sobrang ganda ng lahat, baka isang araw magising ako’t biglang mawala.

Pero lagi mong pinapaalala sa’kin: This is real. This is us.

At sa bawat hakbang natin papunta sa altar, pinipili kong maniwala sa pag-ibig mo—sa atin.

Forever starts soon. And I can’t wait to say yes again, and again, and again.”

Ngunit sa gitna ng lahat ng ito, may mga sandali ring nananahimik si Tatiana. Habang hawak ang wedding binder at checklist ng mga suppliers, napapaisip siya—Paano kung may hindi ako alam? Paano kung may itinatago siya? Pero agad din niyang pinuputol ang mga ganitong pag-iisip.

“Hindi pwede,” bulong niya. “Mahal ako ni Alec. At mahal ko siya.”

Habang nakaupo si Tatiana sa garden ng kanilang bahay, suot ang isang puting damit at hawak ang bulaklak na ginagamit nilang sample bouquet, ngumiti siya. Sa wakas, bride na siya—hindi sa panaginip, kundi sa totoong buhay.

At sa kanyang puso, umaawit ang isang awit ng pagmamahal na walang kapantay.

Ang batang babae na minsang nangarap sa ilalim ng mga bituin—ngayon ay isa nang Bride in Bloom.

Habang papalapit ang araw ng kanilang kasal, lalo namang lumulutang sa ulap si Tatiana. Halos hindi siya makapaniwala na sa dami ng babaeng maaaring piliin ni Alec, siya ang piniling mahalin at pakasalan.

“Ang ganda mo, Tati,” ani Arian habang inaayos ang laylayan ng kanyang fitting gown sa bridal boutique. “Bagay sa’yo ang glow ng isang bride-to-be.”

Napangiti si Tatiana habang hinahaplos ang telang dumadaloy sa kanyang katawan. “Feeling ko panaginip pa rin ang lahat, Arian. Pero kung panaginip man ito, ayokong magising.”

“Alam mo, noon pa man, ramdam ko nang hindi lang basta admiration ang nararamdaman ni Alec sa’yo,” sagot ni Arian habang pinagmamasdan ang kaibigan. “Ngayon, totoo na. Ikaw ang babaeng pakakasalan niya.”

Lumapit ang bridal assistant at inabot ang isa pang gown na ipapasukat. Habang nagbibihis si Tatiana, muling sumagi sa isip niya ang mga matatamis na sandaling binuo nila ni Alec nitong mga nakaraang linggo.

May araw na bigla na lang siyang susunduin nito para dalhin sa isang tahimik na lugar—minsan sa park, minsan sa beach house, minsan sa simpleng kapehan lang kung saan sila magkasamang tatawa, maghahawak-kamay, at magpaplano ng kanilang kinabukasan.

“Imagine mo tayo, Tatiana,” bulong ni Alec minsan habang nakahilig siya sa balikat nito, “Magkakaron ng sariling bahay. Kids. A dog, maybe. And every morning, I get to wake up beside you.”

Napapikit si Tatiana sa kilig habang inaalala ang mga salita nito. Iyon ang klase ng pagmamahal na pinangarap niyang makuha mula sa kanya. Ngayon, totoo na.

Sa bahay nila, panay ang tawag ng mga suppliers—caterers, florists, photographers. May mga designer na nagtutulungan para sa bridal gown at entourage attire. Si Tatiana, bagamat abala, ay hindi nawawalan ng sigla. Tuwing naaalala niyang “Mrs. Dela Vega” na ang itatawag sa kanya pagkatapos ng kasal, hindi niya mapigilang mapangiti.

“Kumusta ang preparations, anak?” tanong ng kanyang mommy habang nilalagyan siya ng juice.

“Masaya, Mommy. Nakakapagod pero masarap sa pakiramdam,” nakangiting sagot ni Tatiana sa kaniyang ina.

“Pinangarap mo ’to, hindi ba?” saad pa ng ina ni Tatiana sa kaniya.

Tumango siya. “Oo po. Si Alec… siya talaga ang lalaking pinangarap ko.”

Hindi niya alam kung bakit, pero habang sinasabi niya iyon, may bahagyang kung ano siyang naramdaman. Hindi sa kaba, kundi sa laki ng pangarap na halos abot-kamay na niya.

Isang gabi bago ang final gown fitting, sinundo siya ni Alec para sa dinner date.

Dinala siya nito sa rooftop ng isang hotel kung saan naghihintay ang candlelight table setting na para lamang sa kanila.

“Para sa pinakamagandang bride,” ani Alec sabay abot ng isang maliit na bouquet ng lilies.

Nangiti si Tatiana, halos maiyak sa tuwa. “You really know how to make me feel like the luckiest girl in the world.”

“Because you are, Tatiana. Ako ang mas maswerte. Dahil ikaw ang papakasalan ko.”

Habang kumakain sila, tahimik lang si Tatiana. Hindi dahil may problema—kundi dahil hindi na niya alam kung paano pa masasabi kung gaano siya kasaya. Ang lahat ng ito—ang engagement, ang kasal, si Alec—parang pangarap na naging totoo.

Pero sa ilalim ng kanyang ngiti, may mumunting kaba rin siyang hindi niya maipaliwanag.

At hindi niya alam, ang lahat ng iyon ay simula pa lamang.