Kabanata 5 - Ointment

Ikalimang Kabanata

Kinuha ni Enrico ang telepono, itinaas ang kubrekama at dumiretso sa bintana. Ngumuso si Carmina sa naging reaksyon ng kaniyang asawa, hinahayaan niyang magwala ang puso at hinihintay na mapagod ito.

Ilang minutong nag uusap na para bang nagkwekwentuhan ang dalawa, ngunit hindi narinig ni Carmina ang kanyang sinasabi, nakita lamang niya ang pagkunot ng mga kilay ni Enrico at saka nabuntonghinga ng malalim.

Pagkatapos ibaba ang telepono ay lumapit si Enrico.

Nahiyang tumingin sa kanya si Carmina, “Ahm… hindi ko sinasadyang nasagot ang tawag. Akala ko cellphone ko… I hope Rebecca won’t mind me answering her call.”

"Naipaliwanag ko na sa kaniya.”

Pagkatapos ng isang minutong katahimikan ay tumingin si Enrico kay Carmina, “Tayo ay mag-asawa at normal ang natutulog sa iisang kama, at ang paggising mula sa iisang kama ay hindi na bago sa atin, Carmina.”

“I know...” Tumango si Carmina then she bit her lip.  

Nanginig ang labi niya sa sobrang panggigigil. Gusto navnamang pumatak ng mga luha niya, pero narealize niyang nakakasawa na kaya naman napayuko at natahimik na lamang siya.

Tatayo pa lang sana siya nang biglang nilapit ni Enrico ang mukha kaya napaatras siya.

“A-anong ginagawa mo?”

"Ano ang problema sa iyong mukha?”

Nanahimik siya saglit. Nagmamadaling tumakbo si Carmina sa salamin para tingnan kung anong meron. Nagulat siya nang marami siyang mapupulang pimples sa mukha, hindi lang doon meron din halos sa buong binti, braso, at katawan. Alam niyang bunga iyon ng kanyang allergy sa mga itlog na kinain niya kahapon.

"Medyo na-allergic yata ako. Iinom na lang ako ng gamot, at ilang araw lang e mawawala na ito,” sabi ni Carmina.

"Okay lang ba talaga?” tanong ni Enrico.

"You don't have to worry… hindi ko patatagalin ang allergies ko lalo at magkikita kami ni lolo.” Nag-iwas siya nang tingin. “Ayokong pag-isipan niya ng masama kung anong nangyari sa akin…”

“Mabuti at naisip mo.” Matalim na sabi pa nito.

“Sandali lang, tatapusin ko lang ang aking makeup at magpapalit ng damit, at sasamahan kita para makipagkita kay Lolo at humingi ng divorce.”

Alam niyang hindi na ito makapaghintay na mag-file sila ng divorce.

Dahil walang puwang para sa pagbabago, hindi siya magiging isang kahabag-habag na maliit na babae upang hingin ang kanyang awa. Hindi niya magagawa ang ganoong bagay. Hindi ito pinapayagan ng kanyang pagpapahalaga sa sarili.

"Hindi mo kailangang pumunta kay lolo, pumunta tayo sa ospital para ma-check-up ang allergies mo,” sabi ni Enrico.

Natigilan si Carmina, “Pumayag na si Lolo?”

“Hindi ko pa binabanggit.” Malalim na umiling si Enrico.

Pagkatapos ay tumingin siya sa kanya at ipinaliwanag, “Sasabihin ko lang sa iyo na ang kalusugan ni lolo ay hindi masyadong maganda. Nalalapit na ang kanyang ika-80 kaarawan, at gagawin ito sa loob ng isang linggo.” Tumingala si Enrico at nagpatuloy sa pagsasalita, “Noon pa man ay mahal ka na ni Lolo. Kung babanggitin mo ngayon ang hiwalayan, tiyak na hindi niya magagawang ipagdiwang ang kanyang kaarawan nang masaya. Babanggitin natin ito pagkatapos ng ika-80 kaarawan.”

"Okay.” Tumango si Carmina, “Si Lolo ang taong pinakang nagmamahal sa akin at pinakamaganda ang pakikitungo sa akin sa buong pamilya Dela Muerte. Umaasa din ako na masayang ipagdiwang niya ang kanyang ika-80 kaarawan.”

"What do you mean? Tila inaakusahan mo ata ako ng hindi magandang pakikitungo sa iyo?” Pang-aasar ni Enrico.

“H-ha?” Namula ang mukha niya. “You treat me well ha…” at hanggang doon lang iyon.

Pagkamatay ng kanyang ina, ang kanyang lolo ang naghatid sa kanya pabalik sa pamilya Dela Muerte at nagbigay sa kanya ng mainit at masayang tahanan. Kung wala ang kanyang lolo, hindi niya maisip kung anong klaseng buhay ang kanyang naranasan nitong mga nakaraang taon.

Sa takot na maantala niya ang oras sa pamamagitan ng pagsasamantala sa kaarawan ng kanyang lolo, nagmamadaling nangako si Carmina. “Don't worry, I'll file for divorce as soon as matapos ang birthday ni lolo, and I won't delay it for you.”

Para maging masaya ka na rin sa babaeng pinakamamahal mo.

“Mukhang mas nagmamadali kang makipaghiwalay sa akin, ah?” Tumawa si Enrico na ikinangiti nya ng pilit. “Ganoon mo ba kagustong maghiwalay tayong dalawa?” biro nito.

“Hindi ako nagmamadali, sadyang gusto ko na lang din maging malaya tayong dalawa,” pagsisinungaling niya.

“Tss. Kaya ka lang nagmamadaling hiwalayan ako ay dahil naiinip ka na makita ang matandang manliligaw mo?” Malalim na sinapo ni Enrico ang gitna ng kanyang mga kilay, nakaramdam ng kaunting pagkabalisa sa hindi malamang dahilan.

Nalaglag ang panga niya.

Napangiwi si Carmina at saka tumirik ang mata. “He’s not old, duh.”

PAGKATAPOS ng almusal, si Carmina ay hindi pa rin gumaganda ang kaniyang pakiramdam kaya napag desisyunan ni Enrico na dalhin na siya sa ospital para magpacheck up.

Sa opisina ng doctor ay nakaupo si Carmina sa stool, at tumabi sa kanya si Enrico. Medyo nataranta siya, hindi niya inaasahan na sasamahan siya ni Enrico dito.

"Alam mo ba kung anong allergy ang mayroon ka?” tanong ni Enrico.

 Kumalabog ng malakas at mabilis ang puso niya.

"Alam ko.” Medyo masungit niyang sagot.

Dumating ang doctor ang tinanong siya. Mas lalo tuloy siyang kinabahan dahil taimtim na nakikinig si Enrico sa kaniyang tabi.

“We ran some test for the possible cause of your allergies. Anong mga gamot ang iniimon mo before? Uminom ka na ba ng gamot bago magpunta rito?” Tanong nga doktor kay Carmina.

Umiling si Carmina na medyo naiilang, “Hindi pa po.”

“Magrereseta muna ako ng gamot. Maaari mo itong inumin sa bahay upang makita ang epekto. Kung hindi maganda ang epekto, pumunta kaagad sa ospital para magpa-injection.”

 “A-Ano...” Ayun, nautal na siya.

Ipinatong ni Carmina ang kanyang kamay sa kanyang ibabang tiyan, medyo nag-alinlangan siya, nag-aalala na ang mga gamot na ito sa bibig ay makakaapekto sa sanggol.

Ngunit si Enrico ay nakatayo muli sa tabi niya, kaya hindi siya makapagtanong.

Only Enrico can make her feel too much.

Sinabit niya sa tenga ang nakawalang buhok saka niya ito tinignan ng diretso. He's a meter away from her. Napaawang ang bibig niya habang pinagmamasdan ito sa harapan niya.

Tinignan niyang mabuti ang buong mukha nito. Ang kanyang malalim na mga mata, ang matangos na ilong, ang nipis at kulay pink na labi, siya lang talaga yata ang magiging laman ng puso niya sa buong buhay niya.

“Bakit ang tahimik mo?”

Nanuyo ang lalamunan niya sa tanong nito. Pero ganunpaman, pinilit niya pa ring magsalita nang nag-ring ang telepono ni Enrico, at lumabas ito para sagutin ang telepono.

Agad na nakahinga ng maluwag si Carmina, at mabilis tumingin sa doktor, “Doc, buntis po ako… maaari ko bang inumin ang mga gamot na ito?”

“Bakit hindi mo sinabi sa akin agad? Bakit ngayon lang? Papalitan ko na lang ang mga gamot mo.”

“Salamat doktor, pasensya na sa abala!” Yumuko siya. “Hindi ko pa kasi nasasabi sa asawa ko na buntis ako… gusto ko sanang isurpresa siya.”

Mukhang agad naman itong naintindihan ng doctor. Pagkalabas ng opisina ng doctor ay nagbago ang mukha ni Enrico. Hindi na ito malumanay gaya ng pagdating nito, at naging sobrang lamig.

 Matalim ang tingin nito sa mga gamot na dala niya. Nagtataka kung bakit puro ointment ang mga ito.

“Natuto ka na bang magsinungaling sa akin? Kailan ka pa nagsisinungaling?”

Binalot sila ng matinding katahimikan. Hindi niya ito matignan. Hindi niya kaya. Halos mahimatay na siya dito sa harap ni Enrico, kung titignan niya pa ito ay baka matuluyan na siya.

Alam ni Carmina na ang sinasabi nito ay nagsinungaling siya rito tungkol sa pag-inom ng gamot pero labis-labis pa rin ang tibok ng puso niya sa kaba.

Mabilis niyang ibinaba ang kanyang ulo, medyo napahiya, “I'm sorry, hindi ko sinasadya.”

“Sinadya mo iyon.” Agad siyang napalunok pagkasabi nito. “Kung hindi mo nais ilihim sa akin ay sana sinabi mo agad.”

  

"Iniisip ko lang na malapit na tayong maghiwalay. Pagkatapos nating maghiwalay, babalik tayo sa ating sari-sariling buhay. Iyon wala tayong pakialaman sa gagawin natin. Hindi mo na kailangang abalahin pa ang iyong sarili na isipin ako.”

She struggled for more words.  Saka niya inangat ang mukha para tignan ito ng mabuti. Hindi siya iyaking tao, pero naramdaman niya talaga ang pagkurot sa puso niya, dahilan kung bakit namumuo ng konti ang luha niya.

"Bakit mo iniisip na problema ka sa buhay ko?” galit na sabi ni Enrico. “Pumayag akong pakasalan ka, at responsibilidad kita.”

Ang mga tainga ni Carmina ay namumula, at ang kanyang puso ay umasim. Tingnan mo, talagang naramdaman niya na siya ay isang pasanin, isang problema.

Ngunit sa susunod na sandali, narinig niyang muli ang boses ni Enrico. “It's been troublesome for two years, and I don't care about this one more time.”

Kinuha ni Enrico ang gamit at kunot ang noo, hindi napigilang magtanong. “Naalala ko ang sinabi ng doktor na ang gamot mo ay iinumin mo orally, bakit naging ointment ang mga ito?”

 She know where this is going... pero hindi siya nagpatinag.

"Napakahusay din ng mga ointment!" Pero ito lang ang lumabas sa bibig niya.

Nag iwas ng tingin si Enrico sa kaniya. Kinuyom na lang nito kamao niya.

"Mayroon kang malubhang allergy, Carmina.” Umiling siya na parang sobrang disappointed niya sa akin. “Masyadong mabagal ang panlabas na paggamit ng gamot, at mas mabuti iniinom orally dahil mas effective iyon. Tsaka malapit na ang ika-80 kaarawan ni lolo. Kung hindi mawala ang pulang acne sa katawan mo, baka isipin niya na inabuso kita,” utas nito.

Nalaglag ang panga niya.

“Ipapaliwanag ko kay Lolo, at hindi magtatagal para maging maayos ito.” Seryosong saad ni Carmina.

Ngunit iginiit pa rin ni Enrico. “I don’t care what you say pero lilipat ka sa oral medicine, kung sakaling hindi ito effective ay magpa-injection ka na,” anito at naglakad patungo sa opisina ng doktor, handang hilingin sa doktor na magreseta ng isa pang gamot.

Itinaas ni Carmina ang kanyang noo at nagmamadaling tinawag ng asawa, “Enrico, wait! A-ano... Hiniling ko sa doktor na palitan ito ng external na gamot. Masama ang tiyan ko ngayon, hindi angkop ang oral medicine para sa mga taong may sakit sa tiyan,” pagsisinungaling niya. “Besides, mas safe gamitin ang ointment kesa oral medicine…”

Saka lang ito tumigil sa kakakunotnoo. Ang kadahilanang ito sa wakas ay nakumbinsi si Enrico.

Tumikhim si Enrico at nilapitan siya. Hinaplos nito ang pisngi niya saka bumaling sa kaniya. “Fine, as long as gagaling ka agad.”

Umalingawngaw ito sa bawat sulak ng utak niya. Wala siyang maisip kung ‘di ito. Sinapa ng kabayo ang puso niya. Grabe... Kumalabog talaga iyon. Hindi niya na alam kung ngingiti ba siya o maiiyak sa sinabi ng asawa. Mabilis na mabilis ang pintig ng puso niya. Diyos ko, Lord! Bakit naman kayo naglalang ng isang Enrico Dela Muerte?

SA KOTSE, nilagyan muna ni Carmina ng gamot ang mukha, binti at braso. Ngunit talagang hindi niya makita ang likod ng kanyang leeg.

Napansin ito ni Enrico. His expression softened as he saw the desperation in Carmina's eyes. Ngumisi ito at tinignan siya.

“Sigurado ka bang ayaw mong humingi ng tulong sa akin?” Taas kilay nitong tanong.

Kumunot ang noo niya sa pagngisi nito. Lagi naman si Enrico na ganyan, parang alam niya ang lahat, parang planado niya ang lahat. Umiling ito at hindi pa rin natanggal ang kanyang ngisi.

Agad na tumalikod si Carmina. Naghuhuramentado na ang puso niya.

“Edi lagyan mo!” Padabog na inilagay ni Carmina ang gamot sa kamay ni Enrico.

Biglang tumawa si Enrico, “Sa ganitong ugali… sa tingin mo ba ay gagawin ko?”

Napalunok siya. Kinagat niya ang kanyang labi, at walang magawa. Blinking her charming eyes, she acted coquettishly in a soft voice that dripped water, “Husband, please, I can't wipe it off, so help me wipe it off!”

He took the medicine from her hand and gently applied it on the back of her neck.

As they drove away in their car, Carmina leaned her head on Enrico's shoulder, feeling grateful for his love and support. She closed her eyes and breathed in his comforting scent, feeling safe and loved in his arms.