Kabanata 6 - Kasinungalingan

Kabanata 6

"Carmina, sinong nagsabi sayong gumamit ng ganyang tono...”

Hindi pa tapos magsalita si Enrico.

Biglang napatapak ang driver sa preno.

Nauntog si Carmina sa mga braso ni Enrico, at ang kanyang mga mata ay natatakpan ng mga gintong bulaklak.

Sa kabutihang palad, tinakpan ni Enrico ang kanyang ulo ng kanyang mga kamay, kung hindi ay talagang sasabog ang kanyang ulo.

Ang driver ay patuloy na humihingi ng tawad, "I'm sorry, Sir Enrico.”

"Mag-ingat ka sa pagmamaneho.”

Malamig na binitawan ni Enrico ang pangungusap na ito, at lumingon kay Carmina, "Sino ang nagsabi sa iyo na gumamit ng ganoong tono?”

"Asawa kita, ikaw ang nagsabi na nagmamakaawa ang mga tao sa iyo! Bakit tila ayaw mo na ako ang naglalambing sa’yo? Ayaw mo bang Makita akong nagmamakaawa sa’yo?”

Patuloy na ginamit ni Carmina ang kanyang kaakit-akit at malambot na boses.

Matapos ang napakaraming taong pagsasama, halos ito ang unang pagkakataon na kumilos siya bilang isang mahinhin at malambing na babae kay Enrico.

Noon, natatakot siya na baka hindi ito magustuhan ng asawa, at baka isipin niyang masyado itong mapagpanggap, kaya kinontrol niya ang lahat. Ngayon na na maghihiwalay na silang dalawa, mas matapang na siya. Anyway, kahit hindi niya gusto, ito ang huling beses na gagawin niya. It took all her courage.

"Maupo ka ng maayos.” Tumingin si Enrico kay Carmina.

Agad na umupo ng tuwid si Carmina.

“Speak well in the future.” Pagpupumilit niya ulit. “But, it doesn’t mean na hindi ko nagustuhan ang cute side mo. Ang sa akin lang, hindi mo kailangang gawina ng mga bagay na hindi mo nakasanayan. Kilala kita, Carmina. You’re a fantastic woman and matured enough.”

“Ahm…” Napakagat labi si Carmina.

Tila labis siyang hindi nasisiyahan sa sagot ni Carmina, "Oh ano, narinig mo ba ang sinabi ko?”

Napabuntong hininga siya. "Narinig ko.”

"Walang silbi ang marinig ito, ang susi ay tandaan.” Taas kilay na sambit ni Enrico. “Lalo na hindi mo ito pwedeng gawin sa ibang lalaki…” Muling sabi ni Enrico. “You’re too adorable.”

Pagkatapos nitong magsalita, hindi niya napigilang isumpa ang sarili, Enrico, anong ginagawa mo sa aking puso? Sa isip niya. Natulala na lang siya perperktong mukha ng asawa at namumula ang tenga!

Malapit na kayong magdiborsyo, Carmina! Pagkatapos ng diborsyo ay malayo ka na… maaari kang magpa-cute sa kahit sinong lalaki diyan. Huwag kang magpadala sa mapanlinlang at matamis na dila ni Enrico.

“Sa oras na maging legal ang divorce natin… I can do whatever I want, kahit pagpa-cute pa ako sa bawat lalaking makasalubong ko ano!”

Iritadong niluwagan ni Enrico ang kanyang kurbata, at saka niya lang naramdaman na gumaan na ang kanyang paghinga. Hindi niya nagustuhana ng sinagot ni Carmina.

Sa paglalagay ng gamot, ang mga galaw ni Enrico ay napakagaan at banayad. Ang mga daliri nito ay marahang hinaplos ang balat sa likod ng leeg ni Carmina, maligawgaw na parang may balahibong dumadampi rito.

Kumalabog nanamana ng puso niya, lalo na ang mainit na hangin na dumadampi rito mula sa bibig ni Erico na nahulog sa kanyang malambot na tainga, ay hindi maipaliwanag na kaakit-akit. Hindi napigilan ni Carmina ang bahagyang manginig.

Nanginginig din ang mga daliri ni Enrico. Malalim ang kanyang mga mata, nahihirapang makita ang emosyon sa loob.

Pagkatapos ng tuluyang paglapat ng gamot, nakahinga ng maluwag si Carmina.

Sa intersection ng traffic lights, biglang nagsalita si Enrico.

"Kumaliwa ka at pumunta sa mall,” utos nito sa driver.

Nagtaka si Carmina, "Hindi ka ba pupunta sa kumpanya ngayon?”

"Ahead of schedule ang birthday ni lolo, at wala pa akong naihahanda na regalo.”

Agad na naintindihan ni Carmina ang kanyang paliwanag at tumango, "Sasamahan na kita.”

Diretso ang dalawa sa jewelry store, at pagdating nila ay umalingawngaw ang mahinang tawag.

"Enrico!"

Sa sandaling lumingon si Carmina, nakita niya si Rebecca. Sa isang iglap, natigilan siya nang husto. Kung hindi niya ito nakita ng sarili niyang mga mata, hindi siya makapaniwala. Dahil nakita niyang malinaw na nakaupo si Rebecca sa isang wheelchair.

Anong nangyari sa mga binti nito? Sa halip na makaramdam ng pangamba ay naawa siya sa babae.

Wala pa siyang narinig na nagsabi sa kaniya tungkol sa kapansanan ni Rebecca sa paa. Hindi ba at isang propesiyonal na mamayaw ito?

Pakiramdam ni Carmina ay parang tinamaan ng kidlat, tulala siyang nakatayo doon, nang hindi nagre-react ng mahabang panahon.

Hanggang sa narinig niya ang banayad na boses ni Enrico, "Bakit ka nandito? Napakataas ng aircon sa shopping mall. Bakit iyan ang suot mo? Nilalamig ka ba?” Habang nagsasalita, hinubad na nito ang kanyang damit at isinuot kay Rebecca.

“Actually, it's not cold. I’m not cold.” Rebecca looked at Carmina embarrassedly, “Masyado lang siyang kinakabahan para sa sitwasyon ko… takot lang si Enrico na magkasakit ako.”

Halatang sinasadya nitong sabihin iyon sa kanya. Ibinaba ni Carmina ang kanyang ulo at hindi umimik. Gusto niyang sumigaw pero hindi niya magawa. Ito nanaman, tinutusok nanaman ng karayom ang bawat hibla ng puso niya. Siya pa ang nahihiya sa nangyayari, pakiramdam niya ay nahuli siya ng tunay nitong asawa gayong siya ang asawa.

Rebecca act like she’s the real wife, and Carmina is the mistress.

Tumingin muli si Rebecca kay Enrico, "Nabalitaan ko na malapit na ang kaarawan ni Lolo, gusto kong pumili ng regalo para sa kanya…” Ngumiti ito, “Mabuti naman ay nagkatagpo tayo dito. Alam mo kung ano ang gusto ni Lolo, maaari ka bang pumili ng ireregalo ko sa kaniya?”

“Then, ako na ang bahala,” walang pagdadalawang sambit ni Enrico.

Agad na ngumiti si Rebecca, tulad ng isang magiliw na maliit na babae saka tumingin sa driver, "Alberto, medyo nauuhaw ako, bigyan mo ako ng tubig ko.”

“Ay sige ho, ma’am. Bibili lang ako sa labas.”

Agad na ibinuka ni Enrico ang kanyang bibig, “Ako na ang bibili. Maghintay ka rito. Alberto, pakibantayan si Rebecca.” Pagkatapos tumingin siya kay Carmina, "Babalik ako rito. Saglit lang.”

“S-sige!” Tumango si Carmina.

Pagkaalis ni Enrico, pinaalis din ni Rebecca si Alberto.

Sa isang iglap, siya at si Rebecca na lang ang natira.

Ginalaw ni Carmina ang kanyang mga labi, at nang magsasalita pa sana siya, nauna si Rebecca, "Ganito siya palagi sa akin, basta ito ay may kaugnayan sa akin, gaano man kalaki o kaliit, siya mismo ang gagawa nito.” Pinaglaruan nito ang buhok saka nagpatuloy, “Sinabi ko rin sa kanya na mas mabuting ipaubaya na lang ito sa katulong sa paligid niya, ngunit sinabi ni Enrico na hindi siya mapakali kung hindi siya ang kikilos.”

Bagama't ayaw niyang marinig ang tungkol sa pagmamahalan sa pagitan ng dalawa, ang mga salitang ito ay tumatagos pa rin sa isip ni Carmina. Talagang napakaingat ni Enrico pagdating kay Rebecca.

Dalawang taon silang kasal, ang kanyang kaarawan, malaki at maliit na anibersaryo, mga fiesta, hindi niya pinalampas ang alinman sa mga ito. Ni minsan ay hindi ito ginawa ni Enrico sa kaniya. Ang bawat pag-aalaga ng lalaki ay para lang wala siyang masabi. Formal kung makipag-usap ito sa kaniya.

Ngunit para kay Rebecca ay gagawin ni Enrico ang lahat…

Oo naman, walang pinsala kung walang paghahambing. Carmina… Carmina, talo ka na. Matagal ka ng talo pagdating sa puso ni Enrico, alam mo iyan.

Sandaling natahimik ang dalawa, at unang nagsalita si Rebecca, “Aware ka naman sa relasyon naming dalawa, hindi ba?”

“Hmm.” Tumango si Carmina.

Nang makita siyang nakatitig sa kanyang mga binti, nagkusa si Rebecca na sabihin ang dahilan, "Mukhang hindi mo talaga alam o mas tamang sabihin na hindi sa’yo ipinaalam”

Umiling si Carmina, "Hindi ko pa narinig ang tungkol sa nangyari sa’yo. Paanong napinsala ng ganito ang iyong mga binti? Hindi sinabi sa akin ni Enrico.”

"Siyempre, hindi sinabi ni Enrico sa iyo.” Naging agitated ang tono ni Rebecca. Marahil ay napagtanto ito nito, huminga ito ng malalim at agad na nakontrol ang sariling emosyon, "Pasensya na, medyo nasasabik lang ako.” She smirked.

"Hindi lang si Enrico ang may alam, kung ‘di ang buong pamilya Dela Muerte, alam kong walang maglalakas-loob na sabihin sa iyo ang totoo.”

“B-bakit?” kinakabahang tanong niya.

"Si Lolo Dante ang ganap na may awtoridad sa mansyon ng ma Dela Muerte. Sino ang nangahas na sumuway sa mga utos na personal niyang ibinigay?”

Nang makitang naguguluhan si Carmina, nagpatuloy si Rebecca.

"Mahusay na pinrotektahan ka ng pamilya Dela Muerte, lalo na si Lolo Dante, Carmina, alam mo ba na kahit na galing ka sa isang mahirap na pamilya at wala man lang background, napakaswerte mo dahil tinatrato ka ni Lolo Dante bilang sarili niyang apo. Dahil ba sa nanay mo ang nagligtas sa buhay nila? Minsan naiisip ko, kung ang nagligtas sa kanila ay nanay ko, kami kaya ni Enrico ang kasal ngayon? Though, pwede ko ba siyang pakasalan ayon sa gusto ko.”

May masamang pakiramdam si Carmina sa kanyang puso.

Sa hindi malamang dahilan, naramdaman niyang may isang bagay na hindi niya, patong-patong ang kaniyang kaba.

"Anong ibig mong sabihin?” Medyo naging maikli ang paghinga ni Carmina.

"Noon, si Lolo Dante ang gustong magpakasal sa inyo ni Enrico. Gusto nitong pakasalan ka ni Enrico. Hindi pumayag si Enrico sa gusto ni Lolo Dante kaya naman nagkaroon ng alitan ang dalawa. Makikitang bata pa si Enrico... pero ako ang gusto niya at hindi ikaw. Kung tutuusin, nasa kamay ni Lolo Dante ang kapangyarihan ng pamilya Dela Muerte. Gumamit ako ng iba't ibang paraan para pilitin si Enrico, ngunit sa huli ay nabigo si Enrico na lumaban at napilitan siyang pakasalan ka.”

"Hindi totoo ang sinasabi mo… nagsisinungaling ka!” Biglang nanginig ang kalamnan ni Carmina at hindi mapigilang tumaas ang boses.

Hindi niya matanggap na ang kanyang kasal ay isang kahiya-hiyang pag-uusig.

Walang imik na ngumiti si Rebecca, "Ang sinabi ko ay totoo, dahil pinakasalan ka ni Enrico para protektahan ako noon.”

Hindi makapaniwalang tumingin si Carmina kay rebeca. "Anong sinabi mo?”