DOVANA

Maaga akong nagising ng sumunod na araw. Sinadya ko iyon dahil ngayon araw ay kakausapin ko ang pamilya. Gusto kong malaman kung bakit ako nandito. Gusto kong masagot na ang mga katanungan ko at lalong gusto ko ng matapos ang lahat ng ito at bumalik na sa normal. Sa tahimik kong buhay na kahit trabaho bahay at walang jowa ay masaya pa rin ako. Oo at may nakikilala akong mga nag-gugwapuhang mga lalaki pero hindi ko ipagpapalit ang tahimik kong buhay para lang sa kanila lalo na ang kaligtasan ng pamilya ko. Kailangan kong malaman ang kung anong nagkokonekta sa akin, ng pamilya ko, sa mundong ito. I need to be armed before I charge in the battle.

Nakaupo lang ako sa gilid ng kama nang may maramdaman akong kaluskos. Tumatalas na rin yata ang mga senses ko. Well, sino ba naman hindi tatalas ang senses kung ilang beses ng nakaligtas sa kamatayan. I became aware of everything after those multiple incidents. Kaya hindi na ako nagulat ng biglang may kumatok sa pinto.

"Yue," boses iyon ni Alaric. "They're waiting for you."

Tumayo na ako at binuksan ang pinto. Heto na ang pinakahihintay ko. Nabungaran ko roon ang gwapong mukha ni Alaric. I still can't believe the fact that he was the man who always saved me. The man I've been looking for all this time was just here all along. Pero hanggang ngayon ay hindi ko pa rin sya napapasalamatan.

"You ready?" tanong niya habang nakatitig sa akin ang maganda niyang mga mata. Bigla akong nakaramdam ng pagkailang. Isang tango na lang ang isinagot ko dahil baka mautal pa ako.  

"Let's go."

Nagpatiuna na siyang maglakad at sumunod naman ako. Hindi niya ginamit ang bilis nya. Marahil ay gusto nya akong sabayan. 

Nasa likuran lang ako ni Alaric habang naglalakad kami papunta sa study room ng palasyo. Well, hindi ko din naman kasi alam ang pasikot-sikot dito kaya kailangan talagang siya ang mauna. Walking behind him gave me the access to check up on his sexy back. Hindi ko naman siya pinagnanasaan. Hinahangaan lang. 

Hindi ko rin kasi maiwasang titigan ang likuran nya. He had a well built body anyway. Humuhulma sa suot nitong long sleeve polo ang bawat muscles sa likod nito. No wonder why all the girls were drooling over him. Good looking, wealthy, mysterious. He was the epitome of the man every girl dreams of. But to my advantage, I was the one he saved. Medyo kinilig ako sa ganoong isipin. 

Huminto siya sa isang mahogany na pinto at saka binuksan iyon. Unang tumambad sa akin ang relax na ambiance ng lugar. Malawak ang kwarto na napapalibutan ng mataas na shelves ng hindi mabilang na libro. Sa gitna ng kisame ay may nakabiting chandelier na nakukulayan ng ginto at pilak. Tanaw na tanaw naman ang madilim na kalangitan sa wall size na bintana ng kwarto. Humahampas roon ang mga patak ng ulan na kanina pa walang patid na bumubuhos.

Prente namang nakaupo ang mga babaeng miyembro ng pamilya sa sofa sa gitna ng silid. Si Damien ay nakatayo malapit sa ama habang nakatingin sa bintana at ang puno ng pamilya ay nakaupo sa likod ng study table nito. Mukhang may pinag-uusapan ang dalawa. Natigil lamang iyon ng marinig ang pagsara ni Alaric ng pinto. Mukhang kulang sila ng isa. Wala si Lenora. 

"Yueno," tawag-pansin ng matandang Cayman. Tumayo ito sa kinauupuan at minuestra ang sofa. Humarap naman sa amin si Damien.

Alaric gestured to me to take a seat. Sumunod naman ako. This is it. This is my chance to find a way to get loose to their hold. 

Ramdam na ramdam ko ang mga matang nakamasid sa akin habang palapit ako sa kanila. Hindi ko inaasahang nandito silang lahat. 

Wala sa loob na napatingin ako kay Mathilde. Muntik ko ng maalala na nakakabasa nga pala siya ng isip. Hope it's not too late to shut all of the plans I build in my mind. Naupo ako sa single seater na sofa. Ayokong lumapit sa kanila ng husto knowing that they're still vampires. Si Alaric naman ay tumayo sa gilid ko. He seemed like he was guarding me. Medyo kinilig naman ako at bahagyang nakalimot sa tensyon. 

"Nasaan si Lenora?" I started off. 

"Nagpapagaling," si Lucinda ang sumagot sa akin. Tumango lang ako.

Kinutuban ako ng hindi maganda sa gawi ng pagtingin ni Damien sa akin ng malingunan ko ito. Si Cassius naman ay lumakad papunta sa katapat kong upuan. Nakamasid lamang ako sa bawat galaw nila.

"Alaric said that you want to talk to us?" panimula ni Cassius. His green eyes pierce through me makes me feel a bit intimidated. 

Tumango ako. "I won't beat around the bush. Gusto kong malaman kung bakit kailangan naming magsilbi sa inyong mga Cayman? Bakit kailangang kami?"

Ilang sandali pa akong tinitigan ni Cassius bago sumagot. 

"Hindi kayo ang magsisilbi sa mga Cayman, Yueno. Kayo ang pagsisilbihan ng mga Cayman," diretchahang sagot ni Cassius. 

Bigla akong naguluhan. "Bakit? Bakit hindi na lang iba? Ano ang koneksyon namin sa inyo o sa mga bampira?"

"Your bloodline serves as a truce between the three worlds. Kayo ang tagapamagitan ng magkakaibang lahi upang mapanatili ang kapayapaan."

"You mean to say, peacemaker?" Natigagal ako. In the midst of a grueling battle of powerful creatures, kami pa talaga ang peacemaker?

"Not really," walang kaabog-abog na sagot nito. "More likely to be... the offering. You are the Dovana, Yueno. And the Alteste chose us to protect you."

"Alay? Dovana?" Napapailing ako habang naguguluhan. Bigla ang pag dagsa ng emosyong hindi ko maipaliwanag kung galit ba? O inis? Gulat? 

"Ilang siglo na ang lumipas ng magsimula ang gulo sa pagitan ng mga bampira at ng ibang nilalang. Walang katapusang patayan ang naganap sa pagitan ng mabuti at masama. Dahil sa tila walang katapusang gulo, naiipit ang lahi ng mga walang labang mortal. Doon nagsimula humingi ng panandaliang kapayapaan ang mga ninuno nyo. Nakipagpulong sila sa Alteste at pinuno ng ibang nilalang. Dahil dehado sa labanang naganap ang lahi ng tao, nagawa nilang ialay ang inyong lahi upang hindi na galawin o maidamay pa ang mga mortal sa labanang iyon."

I was speechless at the moment. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko o iisipin ko. Is this the reality? O nananaginip lang ako? Ako? Ang alay?

"Ang Alteste ang siyang pinakamataas na samahan ng mga elders. They are the rules and regulations here. Sila ang nag-talaga sa amin upang pangalagaan ang Dovana. Iyon din ang dahilan kung bakit hindi nyo nakakasama ang papa nyo. Kailangan siyang mag-stay dito para sa kaligtasan niya pati na rin kayo. Iyon ang rason kung bakit naiwan si Lenora dito para bantayan ka. But she chose to violate the rules."

Nagpanting ang tenga ko pagkabanggit nya kay Lenora. "D'you mean kasalanan ang pagmamagandang loob ni Lenora na ipasyal ako?"

"What I was trying to say is that she puts your life in danger. Yueno, we can't risk your life. We didn't know what's waiting for you. You must know that those rogues were after the Dovana. To kill you. Gusto ka nilang patayin para muling magkagulo ang mundo. Once the Dovana was killed, a war will surely emerge. That way they can endlessly devour humans," dire-diretchong paliwanag nito. 

So we are bound to live with the Caymans. No. I won't let that happen.

Ibig sabihin din nito ay kaya ako inililigtas ni Alaric dahil sa ako ang Dovana. Nanlumo ako sa realisasyon. I felt disappointed. I was saved not because he wants to but because he has to. Biglang naglaho lahat ng kilig ko. Kung ano-ano na kase ang nabuo sa isip ko tungkol sa pagliligtas sa akin ni Alaric. 

Bigla kong naalala ang dahilan ng pagkamatay ni papa. "These rogues, are they the ones who killed my father?"

"Yes."

"So I was right. Hindi nga namatay si Papa sa car accident. He was killed. Pero bakit hindi nyo siya iniligtas? I thought you will protect the Dovana, my father is the Dovana that time,right? Why didn't you protect him?" Sumuba ang galit na matagal ko ng kinikimkim sa mga Cayman kaya’t hindi ko napigilang tumaas ang boses ko.

“We are very sorry. It’s our loss too,” malungkot na sagot ni Cassius. “The Alteste entrusted us to protect you but we continued to fail them.”

“Reckless!” sigaw ko. Gusto kong ibunton sa kanila ang galit ko pero pinigilan ko ang sarili ko. Humugot ako ng malalim na hininga at nagbakasakaling mapakalma ang sarili. 

Wala naman ni isa sa kanila ang umimik. Marahil ay gusto nilang iparating ang kanilang pagsisisi. Pero magsisi man sila ay huli na. Hindi na nila maibabalik ang buhay ng papa ko. Namuo ang luha sa aking mga mata pero pinigilan ko iyong makawala. Hindi pa ako tapos. May kailangan pa akong malaman. 

"Paano namatay ang Papa ko?"

Tinignan nya akong muli sa mata. Ramdam ko din ang mariing tingin sa akin ni Mathilde. Kinukutuban ako sa kilos niya pero hindi ako nagpahalata at sinubukang blangkuhin ang isip.

"He escaped and got caught by rogues on the way to your house."

Lumakas ang kabog ng dibdib ko sa mga sinabi ni Cassius. Ngayong nalaman ko na ang dahilan ng pagkamatay ni Papa, bakit hindi pa rin ako kombinsido. Bakit parang may mali? He escaped that easily? May hindi sila sinasabi. Kulang pa ang nalalaman ko. I need to dig deeper. Harder. But first, I need to think. I have to get out of here. This is suffocating. 

Kaagad akong tumayo kaya nakuha ko ang atensyon nilang lahat. Bagay na hindi ko na inintindi at nagdiretcho na sa pinto.

"Thank you for the information, Mr. Cayman," ani ko saka lumabas na sa kwartong iyon. 

I felt the urge to take some fresh air kaya dumiretcho ako sa labas. Umaasang kahit papaano ay mapapagaan ng magandang tanawin sa labas ang loob ko. Masyado akong na-overwhelm ng mga impormasyong nalaman ko. Hindi matanggap ng utak ko na isa kaming alay sa mga masasamang nilalang na iyon. This is not what I expected. 

Tumila na ang ulan sa labas at bahagya ng sumisilip ang araw. Wala sa loob na nilibot ko ang hardin doon. I need to breathe. That information was too much to handle. I'm not prepared. Parang gusto kong maiyak sa realisasyong kailangan naming isakripisyo ang buhay naman para sa ikatatahimik ng lahat. Well, yes, that was quite heroism. Pero paano naman kami? Paani ako? Gusto ko ding mabuhay ng malaya? 

Namalayan ko nalang na basang-basa na pala ang pisngi ko ng hindi maampat na luha. Hindi ko na napigilan. 

Nasa ganoon akong sitwasyon ng may nakita akong maid na lumabas galing sa backdoor. Mula sa kinatatayuan ko ay tanaw ko halos ang likod-bahay. Malayo na rin pala ang nilakad ko mula sa hardin. 

Napakunot-noo ako ng mabalik ang tingin ko sa maid na naglalakad palayo sa bahay. Sa lalo kong pagtataka ay may dala-dala itong tray ng mga pagkain. Sino ang dadalhna nito?

Agad akong nagpahid ng luha at sinundan ang maid. Curiosity surely kills the cat. Malaki ang distansyang inilagay ko sa pagitan namin ng maid. Precautions. Hindi ko pa rin nakakalimutan ng mga bampira rin sila. 

Maya-maya pa ay pumasok ito sa isang pinto na kaagapay pa rin ng manor. Although, it seems to be detached from the main house. Nang mawala sa paningin ko ang babae ay lumapit agad ako sa pintong pinasukan niya. Nang silipin ko ang loob ay laking gulat ko ng makita ang isang makitid at medyo may kadiliman na hallway. Kakaunti lamang ang ilaw doon kaya't hindi gaanong nasisinagan ng liwanag ang buong lugar.

Nag-aalangan pa akong pumasok noong una pero dala ng matinding kuryosidad ay pumasok na rin ako. This place surely looks creepy. Habang binabaybay ang daan ay hindi ko maiwasang maisip kung ano ang nasa dulo nito. Naalala ko tuloy ang napanood kong movie, halos katulad nito iyon. Passageway leading to the house dungeon. Nanlaki ang mga mata ko. May dungeon sa manor? 

Hindi nagtagal ay nakarinig ako ng kalansing ng mga susi. Siguradong malapit na ako sa dulo. 

Agad kong natanawan ang katulong na sinusundan ko kaya nagtago ako sa malaking haligi malapit dito. Di hamak na mas madilim sa kinalulugaran nito kung kaya hindi ko gaanong maaninaw ang ginagawa nito. Tila may kinakalikot itong kung ano sa harap nito. Doon ko napansin na kulungan ang nasa harapan ng katulong at unti-unting ipinapasok ang dalang pagkain sa loob. Sino ang nasa loob?

Namataan ko ang paggalaw ng kung sino man sa loob ng kulungan. Maya-maya pa ay lumapit ito para kunin ang pagkaing dala ng katulong. Doon ko unti-unting naaninag kung sino ang nasa loob noon. 

Nahigit ko ang hininga ng makitang ang nakakulong doon ay walang iba kundi si Lenora.