Chapter 3

I smirked at that. "Yeah? You sure about your condition?"

"Yes," he answered abruptly.

Mas lalo lang lumawak ang ngisi ko. Kung 'yon lang naman pala ang kondisyon niya, then hell, yeah. I'm going to do everything just to win his trust.

But boy, he thinks he does know the entirety of my job. In fact, I bet he also doesn't know what my real job is. Bahala na siya kung habambuhay niyang isipin na isa lang akong hamak na kidnapper. Bahala siyang mag-isip kung gaano naman ako naging ganito kayamang kidnapper at nakakuha pa ako ng ganito kalaking lugar para lang sa kanya. Bahala na siya.

Basta ang gusto ko lang, ang matapos na 'to kaagad.

The house is just the size of a normal apartment, but its land extends up to a whole 800 square meters. Medyo malaki nga, pero kakarampot lang din kung ikukumpara sa mga bahay na angkin ng pamilya ko.

"Well, I can set you up some games in here. You know, we can play inside here, then I'll show you what I can do to make you pleased-"

"Is life just full of that?" He interrupted. I blinked my eyes in confusion.

"Huh?"

"Life. Is it just about games and such?"

Marahas akong napabuntonghininga. "Malamang, hindi. Pero ano bang choice ko? Dapat dito ka lang. Hindi ka pwedeng mawala sa paningin ko."

"Then whatever you want to get from me, you sure aren't getting,"

Nalaglag ang panga ko sa sinabi niya.

So what does he want, then? Na palabasin ko siya and risk losing him from my sight? Hell, no!

Pero, given his condition, I still have to think about the consequences about it. Pero ang una kong dapat isipin sa ngayon ay, kung paano niya nalaman na may pakay nga ako sa kanya? And does he know what I'm after for?

Mabilis siyang naglakad papunta sa likod ko, kung nas'an ang counter at sink ng kusina. Wala naman akong narinig na ingay, pero ang bowl niya lang naman siguro ang nilagay niya d'on.

Kakalingon ko pa nga lang sa likod ko ay narinig ko ang tahimik na mga yapak niya sa gilid ko. Naalerto naman ako. Medyo mas matangkad nga siya kumpara sa 'kin. Kaya dahil sa mas mataas niyang mga binti ay mas malalaki nga ang mga hakbang niya kaysa sa mga hakbang ko. Nakasunod lang ako sa likod niya. Medyo nahihirapan na pagsunod pero nakahabol naman ako.

Sa kwarto niya lang pala ang punta niya. At nang nasa tapat na kami ng pintuan, saka niya pa ako hinarap.

His face seems like he's really not that childish boy everyone had told me about. Siguro nga ay wala pa rin masyadong alam ang lalaking 'to sa mundo, but that doesn't mean that he's childish. Dahil sa paraan ng pagtingin niya sa 'kin ngayon, I can tell that he really had a hard time of just living all his life in the four corners of their mansion, always under his parents' care. Parang buong buhay niya yata, mabibilang lang ang mga masasayang araw niya. Laging nakasimangot, eh.

"Do you still have to keep an eye for me even when I'll be just in my room?" He asked in a low voice, looking so annoyed yet uninterested in my answer.

"Hmm? Malamang hindi na. Pero kung magbabalak kang tumakas mamaya, sisiguraduhin ko nang palagi na akong nakabantay sa 'yo. Everytime, and everywhere."

He let out a grim smile. "Of course, I'll try to escape if you insist to not give me what I wanted."

"Ano ba kasi ang gusto mo? Gusto mo lamang na aliwin kita, 'di ba? Pwede ka namang aliwin dito. Maliit lang ang bahay pero malaki naman ang lupa ko dito. Malapit lang din ang dalampasigan dito. Pwede lang naman kitang doon dalhin pansamantala, at d'on na rin kwentuhan sa mga alam ko... sa buhay!" unti-unti kong pinasigla ang boses ko para makumbinsi siya.

May malawak na ring ngiti sa labi ko, habang winawagayway pa ang mga kamay ko kung saan-saan para maaliw man lang siya sa paraan ko ng pananalita. Pero hindi. Hindi yata gumana. Ang suplado pa rin ng mukha niya habang nakatingin sa 'kin.

"I've already been isolated my whole life. Tapos ngayon na gusto ko na ngang makaalam ng ibang bagay sa buhay, ia-isolate mo pa rin ako?"

"Aba't malamang, Sir! Alangan naman na hayaan kitang makita ng ibang tao sa labas? May kidnapper bang binabalandara kung saan-saan ang nahuli niya? Ano akala mo sa 'kin? Bobo?"

He now gave me a glare. "I did not say something like that."

"Oh, eh, gan'on naman pala, eh. Alam mo, magtiwala ka na lang kasi sa 'kin. Pwede ko naman kasing i-share kung ano ang alam ko sa buhay sa 'yo. Bibigyan pa kita ng mga advice base sa mga experience ko. Tapos kapag pinalabas na kita, saka mo na siya ia-apply sa totoong buhay. Oh? Ayos 'di ba?"

He went silent for a few seconds. Bahagya niya pa munang inanggulo ang ulo niya sa gilid, saka nagbuga ng marahas na hininga.

"So papalabasin mo pa pala ako?"

"Oo naman," sagot ko agad. "Bakit naman hindi? I mean, kung hindi mo ibibigay sa 'kin ang gusto ko, edi hindi kita palalabasin."

I pouted to create a mocking face at him. "Goodbye na sa real world. One wrong move, big boy, and this will be the last place you'll see before you approach the heavens,"

Nakita kong bahagya pang umigting ang panga niya. Uy, hindi ko inaasahan 'yon. Pinapakita na nga niya ang kasungitan niya pero kita pa rin naman na medyo malambot pa rin siya. Kaya ang ginawa niya ngayon lang, parang hindi masyadong akma sa nahinuha ko na ugali niya.

"What do you want from me, then?" He suddenly asked.

I smiled playfully. "We'll talk about it tomorrow, big boy."

I just winked at him once then turned my back right away. Pagod na rin yata ako sa araw na 'to kaya ilang hakbang pa lang ang nagagawa ko palayo sa kanya ay humikab na ako.

Hindi ko na inisip pa kung anong sunod niyang ginawa pagkatapos ko siyang talikuran. Basta-basta na lang akong nagtungo sa kusina para hugasan na ang mga bowl na pinagkainan namin, pumunta na sa kwarto ko, naligo, nagbihis ng pantulog, at humiga na sa kama.

Hindi man lang ako nakaramdam ng pangamba sa kung anong maisipan niyang gawin. I made sure the security locks of every windows and doors of the house was already activated. Meaning to say that whenever a hand touches those locks that doesn't match the unique code in my fingerprint, will immediately be electroshocked.

Yeah, amazing, right? If I sold that invention of mine in some cheap contest, I bet a hundred percent of my paycheck that it will now be a trendy household gadget. Pero dahil maramot ako, at gusto kong ako lang ang makinabang sa mga bagay na ako naman ang nakaisip at gumawa, talagang hindi ko 'yon ikakalat basta-basta sa mundo. Maging genius muna kayong lahat para makaisip ng mga bagay gaya ko. Wala akong interes na mag-share ng mga bagay na ako mismo ang nag-imbento.

May cctv din naman ang kwarto n'ong Delgado na 'yon. At kahit nakakatamad naman na panoorin siya buong gabi sa kung ano sigurong ginagawa niya, kailangan ko pa rin naman muna siyang i-check ngayon bago ako matulog. Ihaharap ko na lang ang screen ng laptop ko sa mismong harap ng kama ko para kapag mamaya ay naalimpungutan ako ay madali ko lang na makikita ang ginagawa niya. Madali pa naman akong maalimpungutan kapag nakakaramdam ng panganib.

Nakahiga naman siya sa kama niya nang panoorin ko siya. Tinignan ko pa nang mabuti ang suot niya at nakitang nagbihis naman yata siya ng pantulog. Mabuti naman at nakita niya ang mga damit na nilagay ko sa cabinet sa kwarto niya. Branded pa naman lahat ng mga 'yon kasi ayoko namang mangati ang balat n'yan kapag sinauli ko na sa kanila. Baka multuhin ako ng mga magulang niya.

His eyes were just wide open as he lays in the king-size bed I prepared for him. Nasa tiyan niya ang dalawa niyang mga kamay, nakapatong ang isa sa kabila. At ang katawan niya naman, tuwid na tuwid na nakahiga, parang patay sa kabaong na nakabukas lang ang mga mata.

Kung hindi ko lang zinoom ng konti ang monitor ko, hindi ko rin makikita ang maliit na teddy bear na may maliit na necklace 'ata, na hindi ko alam kung anong hugis ba ang pendant. Pwede siyang circle, pero parang hugis puso rin yata. Ewan. Hindi ko na iyon masyadong pinagtuonan pa ng pansin.

Nang makitang wala naman yata siyang balak na tumakas, natulog na nga ako. Hindi naman siguro na 'yon makakaisip pa ng kung ano. At hindi niya rin naman ako madaling matatakasan. Kaya sa gabing 'yon, mahimbing akong nakatulog kahit na alam ko na sa kabilang kwarto, hindi ko na alam kung ano ang pinag-iisip ng alaga ko.

Kinaumagahan, medyo maaga pa rin naman ako nagising. Being raised to be a person who is precise in almost everything, especially with time, wala na akong oras na sinayang pa.

Agad akong bumangon at naligo at nagbihis. Pagkalabas ko sa kwarto ko, may isang tuwalya pa na nasa ulo ko, pinapatuyo ang basa kong buhok. Hindi rin naman kasi ako mahilig na magblow-dry. Kapag lang may misyon na kailangan kong magpaganda, saka lang ako gumagamit.

Wearing an oversized shirt with a NASA print on it, and with a pair of short black shorts, I walked out of my room to welcome another day, and to start the first official day of this mission.

Agad akong nagtungo sa kusina at nagtimpla ng kape sa coffeemaker ko, saka nilagyan ito ng kaunting gatas nang matapos na. I then took another mug, and poured only fresh milk there. Maybe that boy still isn't used to coffee so...

Ilang saglit lang ang hinintay ko at nasa harap ko na rin siya ngayon sa hapag. Gaya ng regular na breakfast ko, toast, cereals at iilang prutas lang ang nakahanda sa lamesa. Napansin kong napatagal ang tingin niya sa mga hinain ko roon. Kanina pa rin siya sa harap ko pero hindi pa siya umuupo. Ngumunguya na nga ako dito ng strawberry, eh.

"Walang rice?"

Namilog ang mga mata ko sa pagkagulantang nang sabihin niya 'yon.

"H-ha? Nagra-rice ka pala kahit umaga?"

I saw him bit his lip. "Uhh, oo. Laging bilin ni Mommy na mas mabuting heavy ang breakfast ko, para kahit hindi ako makapag-lunch or dinner, busog pa rin ako,"

Ilang segundo muna akong napatulala sa kanya, at bahagya pang namimilikmata para maipakita ang pagkalito ko rin sa sinabi niya, saka pa malakas na tumawa.

"Ano ka ba! Wala rin naman akong planong gutumin ka! Hayaan mo, mamaya magluluto ako ng madami para sa lunch. Sa ngayon, magtiis ka na lang muna d'yan at wala pa ako sa mood na magluto ng kahit ano."

"Pero nasanay ako na nagra-rice sa umaga," I heard him say that in a very, very childish voice. Nagkasalubong na naman ang noo ko nang balingan ko siya ulit.

"Eh ano naman? Wala nga ako sa mood na magluto kaya magtiis ka muna sa mga hinanda ko. Nakakabusog naman ang gatas. Saka, mainit pa rin 'yan. 'Wag mong hintayin na lumamig at baka mas lalo kang mawalan ng gana na kumain."

"Talagang wala akong ganang kumain kasi walang rice,"

Nalaglag ang panga ko sa inaasta niya. Ngayon niya pa lang naisipang maging isip-bata? O talagang ganito na talaga siya, at naging suplado lang kahapon dahil baka akala niya kaya niya ako? Siguro nga kung ano-ano lang ang naisip nito kagabi kaya naging ganito na naman siya.

"Oh, eh, problema ko ba 'yan?" Suplada kong sumbat sa kanya. "Oh, siya sige. Kung gusto mo mag-rice, magsaing ka!"

Hindi niya ako sinagot matapos kong isigaw 'yon. Nang umabot na nga sa ilang minuto ang pananahimik niya, saka ko pa natanto ang dahilan niya.

"Hindi ka rin siguro marunong magsaing, noh?" I teased while pointing my finger at his direction. Mas lalo niya lang iniwas ang tingin niya sa 'kin.

Humalakhak ako. "Oh, 'di 'wag kang masyadong demanding. Pati rin pala ang gusto mong iutos sa 'kin, hindi ka marunong-"

"Mommy was in the middle of cooking in the kitchen when she was shot." He said devastatingly, and so... slowly.

"I don't want to be near the kitchen anymore. Can you move the dining place somewhere far from it?"

Natahimik ako ng ilang sandali at natulala sa kanya. Iniwas ko ang tingin ko at nagsimulang mag-isip, bago binalik ang tingin ko sa harap, pero hindi na binalik ang titig ko sa mga mata niya.

I sighed heavily. "Hmm, maybe. I'll just setup a place near the balcony, then. Ayos na ba 'yon?"

He did not answer me, kaya nakuryoso ako ulit sa naging reaksyon niya sa sinabi ko at nakitang tumatango-tango siya habang may maliit na halatang pilit na ngiti sa mukha niya.

"Yeah. That will be fine,"

Ngumiti na lang din ako. "But you just have to stay here for breakfast first. Tiisin mo na lang muna kung ano ang hinanda ko, at kung nas'an tayo. I didn't had time to know your requests last night, kaya pasensya na at madaming hindi pagkakaunawaan. I promise to make all your requests come true this afternoon. Sa ngayon, dito muna tayo,"

Hindi na niya ako sinagot at naupo na nga sa harap ko. Kinuha niya ang bowl na nilagay ko sa kanan niya at nagsimula nang kumuha ng cereals at gatas.

Tahimik kaming kumain sa umagang 'yon. It was not until I was almost done with my food that he started to mumble something.

My brows furrowed, "What was that?"

Inangat niya ang tingin niya sa 'kin, again with his suplado face.

"Kidnappers does apologize, huh?"

I blinked.

"And they consider all the request of the person they abducted," he paused for a while. "Is this what you always do? I don't think it matches all the description about kidnappers I've read in the books."

It took me a while to compose myself and reply to him. "We are also just like people, my dear friend. We have differences. We vary. We are diverse in ways in where our techniques might match others, but will somehow offend the majority. But it doesn't really matter. All that matters for us, is to get our job done."

"And is this the way you get a job done, then? Pleasing your person? Gaining his trust so he can someday freely give you what you wanted from him? Is this your technique?"

I smirked. "Oo. May problema ba?"

"I just find it odd. Lots of kidnappers that I've read in books are brutal, and they always use force to get what they wanted, not compensate. Para mas mapadali ang gusto nilang mangyari. Yet, this is what you're doing."

"As what I just said, big boy, we vary from the techniques we used. And in my whole experience, I already received lots of backlash from what I do to my persons. Pero masisisi mo ba ako kung ayaw ko talagang gumamit ng dahas? You can just consider yourself lucky that I am the one who abducted you. Kung iba pa, baka kahapon pa lang, patay ka na."

I saw his eyes widened a fraction, with a small hint of fear in his eyes again. Ngayon, hindi na yata 'yon arte, dahil sa sumunod na segundo ay pinilit niya talaga yata ang sarili niyang hindi ko makita ang bahagya niyang paglunok sa takot.

"A-Ano ba kasi ang g-gusto mo sa 'kin?" His voice is obviously shaking.

"Ano bang meron sa 'yo na pwede kong magustuhan, hmm?" Mapanuya ko namang sagot.

His eyes met mine again, pero mabilis niyang iniwas ang ulo niya sa direksyon ko. Napangisi ako.

"Do you know what I'm up to, Sid?"

Nagkasalubong ulit ang mga mata namin. Ngayon, hindi na takot ang nakikita ko sa mga mata niya, kun'di gulat at... pagkamangha?

"What did you just call me?" He asked.

Napangisi ako. "Your name's too old-fashioned. Jeje at talagang ang dugyot-dugyot. I just want to find an amusing way to call you. Ayos lang ba 'yon, Sid?"

"O-Of course,"

I nodded at him. Hindi na siya nagsalita pa pagkatapos n'on at lumabas na sa kusina.

Pagdating nga ng lunch, sinetup ko na ang isang maliit na round table sa malapit sa balcony ng bahay. Kasya lang naman 'yon para sa 'ming dalawa, at sa mga pagkain din na iniluluto ko ngayon.

Menudo ang naisipan kong lutuin, at nagsaing na lang din ako ng kanin kahit hindi naman talaga ako mahilig n'on. Maisip ko lang ang kilo na madadagdag sa 'kin pagkatapos ng misyong 'to ay para na akong maglulupasay sa takot. Kaya nga, ginawa ko na lang din 'yong isa na namang motivation para tapusin ng mabilis ang misyong 'to.

"Oh ayan, may rice na po," sabay abot ko kay Sid sa bowl na pinaglagyan ko ng kanin. Mabilis niya namang kinuha iyon.

"Thank you,"

"Kumakain ka lang naman ng menudo, 'di ba?"

"Oo,"

Nabalot na naman kami ng katahimikan pagkatapos n'on. Tahimik kaming kumain hanggang sa mabagot na ako sa katahimikan.

Habang nakatanaw sa medyo malaking lupain ko na puno ng bermuda grass ang lupa, at may isang matayog pa na puno ng acacia sa isang sulok ng bakuran, habang ramdam ang simoy ng hangin na paniguradong galing sa malapit na dalampasigan, sinubukan kong magsimula ng pwedeng mapag-usapan.

"In Philippine Mythology, Sidapa was a tall and handsome god of death who wore a crown of golden horns. He fell in love with the moon god, Bulan, who descended from his heavenly abode, guided by the starlight fashioned into fireflies that Sidapa sent to him," I chanted out loud a part of an article that I read just this morning, after we ate breakfast.

Napansin ko ang pagtigil niya sa pagkain, kaya napalingon ako sa kanya, may munting ngisi sa labi.

"That's the origin of your name, right?"

Hindi niya ako sinagot. Nakatulala na siya sa 'kin ngayon habang may hindi pa yata nangunguyang pagkain sa bibig niya.

"Kung gan'on, you're actually named from a bisexual god? You know, he praises the moon boy, right? They had a relationship? Ba't d'on kinuha ng mga magulang mo ang pangalan mo?"

Nagkibit-balikat lang siya. "I actually don't know. I was just born without my permission, you know. Pati ang pangalan na pinangalan sa 'kin, wala akong kinalaman."

I pouted. "Still, I think it sounds inappropriate. Or.... maybe you fancy a man, too?"

"What makes you think it's inappropriate? It was also mentioned in your description of him that he is a handsome god of death. Why can't we just focus on that part?"

Hindi naman yata siya naiinis, pero napangisi pa rin ako sa paninindigan niya. Sumubo muna ako ng isa pang kutsarang kanin na may ulam bago nagsalita ulit.

"Wala lang. I've been reading Bl stories, too. Baka nga naimpluwensiyahan lang ng mga 'yon ang utak ko,"

Hindi niya ako sinagot. Pero pagkatapos ng iilan pang pagsubo niya ng pagkain, nagsalita na naman siya.

"How 'bout you? Persephone, huh? Goddess of spring in Greek mythology, right?"

Napatingin ako sa kanya, nginuya muna ang pagkaing nasa bibig bago sumagot.

"Yeah, so?"

He smirked. "Isn't she also in a relationship with the god of death?"

"Yes. So?" Ulit ko sa sinabi ko kanina.

He shrugged. "Nothing. Maybe it's just a coincidence that my name can also be acquainted to the same title as your goddess' name's lover. We're both gods of death."

"Your point?"

"Nothing, really. Maybe it really is just a coincidence," he gave me a meaningful look.

What the hell is in this boy's mind?