Chapter 2

HABOL ang paghinga ay natanaw ni Zenie ang kanyang anak sa labas ng restaurant kung saan nakalagay sa GPS na nilagay niya sa phone nito. 

“Ai—”

Hindi nagawang matapos ni Zenie ang kanyang sasabihin nang makita niya ang babaeng katabi ng kanyang anak habang tuwang-tuwa na nakikipag-usap sa kanyang anak.

“Naiana…siya nga talaga,” nanghihina niyang bulong.

Samu’t saring tanong ang nagsilitawan sa kanyang utak nang sandaling iyon. Anong ginagawa nito sa Pilipinas? Bakit kasama nito ang anak niya? Sino ang nagsama sa kanyang anak para makipagkita kay Naiana? Anong nangyayari nang hindi niya nalalaman.

Halos lamunin na ng mga katanungan si Zenie nang sandaling iyon ngunit bigla siya nakakawala sa mga tanong na iyon nang makita niya ang kanyang asawa na lumapit sa kinauupuan ng kanyang anak at saka hinalikan sa pisngi si Naiana. Napasinghap si Zenie sa labis na pagkabigla. Halos dinudurog ang kanyang puso nang masaksihan ang sandaling iyon.

“I’m busy...I’m working.”

Nanariwa sa kanyang isipan ang naging tugon ng kanyang asawa ilang minuto pa lamang ang nakakalipas. Hindi siya makapaniwalang nagawa nitong magsinungaling para lang makasama ang kababata at first love nito.

Napatawa nang may pait si Zenie. “Busy with work, he said. I believed him—how could I not? Now, I don’t know what to believe anymore. It’s a pain I never saw coming.”

Labis ang pagkadismaya ni Zenie nang sandaling iyon. Hindi niya magawang tanggapin na nagawa siyang ipagpalit ng kanyang asawa sa kababata nito imbes na silang dalawa ang nag-se-celebrate ng ika-walo nilang anibersaryo. Ang masakit pa ay isinama pa ang kanilang anak. Tila ba isang perpektong pamilya ang nakikita niya nang sandaling iyon, ang pamilyang binuo niya ngunit hindi siya kasama.

“Ang sakit…” mahina niyang usal na napahawak sa kanyang dibdib.

Ngunit mabilis niyang ikinumpas ang kanyang sarili at pilit na ‘wag magpalunod sa kanyang emosyon.

“If he badly wanted to be with that woman then so be it! Pero hindi ko hahayaang kunin niya pati ang anak ko!” matatag na saad ni Zenie na buong lakas ng loob na pumasok sa restaurant para kunin ang kanyang anak.

“Ai!” tawag niya sa kanyang anak na mabilis na naibaling ang tingin sa kanya.

“Mommy!” tugon nito na kitang-kita ang pagkabigla nang makita niya ang kanyang mommy.

Mabilis naman napalingon si Aice sa kinatatayuan ng kanyang asawa. “What are you doing here?” bulalas nitong tanong.

Hindi pinansin ni Zenie ang tanong ng kanyang asawa at dali-daling kinuha ang kanyang anak. “Come with me. We’re going home,” malamig nitong saad ngunit mabilis na hinawakan ni Aice ang kanyang kamay para pigilan ito sa paghatak sa kanilang anak.

Ngunit hindi nagpapigil si Zenie at buong lakas na hinatak ang kanyang kamay sa pagkakahawak ng kanyang asawa.

“Huwag mo akong hawakan,” mariin nitong saad sabay tapon nang malamig na titig nito sa kanyang asawa na siya ring ikinabigla nito.

“Let’s go, Ai,” wika nito saka muling hinawakan ang kamay ng anak ngunit sa pagkakataong iyon, ang anak niya naman ang biglang inalis ang kamay sa pagkakahawak nito.

“Mommy, why are you being mean all of the sudden?”

Nabigla si Zenie sa narinig mula sa kanyang anak ngunit mabilis niyang ikinumpas ang kanyang sarili at pinilit na pinahinahon ang kanyang sarili. “I’m not being mean, Ai,” mahinahong niyang saad sabay pisil nang marahan sa pisngi ng kanyang anak.

“Yes, you are, mommy. You suddenly barged in and grabbed my hand out of the blue and forcing me to come with you when we are just having fun of Tita Iana.”

Hindi makapaniwala si Zenie sa kanyang naririnig mula sa kanyang anak dahilan para maibaling niya ang kanyang tingin kay Naiana na binigyan naman siya nang mala-demonyong ngiti.

How much time did they have for she able to manipulate my son?

Humugot nang malalim na paghinga si Zenie bago ibinalik ang kanyang tingin sa kanyang anak. “Sorry, love. If mommy acted like that I just want you to bring home. It’s already late so you need to rest,” mahinahong pagpapaliwanag nito.

“I don’t want to go home yet, mommy. I’m still having fun with Tita Iana,” saad nito at walang ano-ano ay bumalik ang bata sa tabi ni Naiana.

Hindi makapaniwala si Zenie sa kanyang nasasaksihan nang sandaling iyon. Bilang isang ina ay dinudurog ang kanyang puso dahil mas gusto makasama ng kanyang anak ang ibang tao—ang kababata ng kanyang asawa, ang first love nito na labis nitong kinababaliwan.

“Ai, go ahead and stay with your mom,” wika ni Naiana dahilan para maibaling ni Zenie ang kanyang tingin dito.

“But, Tita Iana I want to stay with you,” nakangusong saad ng bata. “I’m still having a fun time with you.”

Hinaplos ni Naiana ang pisngi ni Aizen. “Ai, I know you are still having fun with me, but your mommy will be worried if you stay up too late. Do you want to make your mommy sad?”

“But Tita Iana, I want to play with you pa po,” wika ni Aizen na nagpapaawa.

Hindi magawang maatim ni Zenie ang nakikita niya nang sandaling iyon. Para siyang pinagsakluban ng langit at lupa. Inalisan na siya ng karapatan ng pagiging asawa ngayon naman maging ang pagiging ina.

Ano ba talaga ang posisyon niya sa pamilyang iyon?

Habang patuloy na sinusuyo ni Naiana ang kanyang anak na sumama sa kanya ang kanyang anak ay mas lalo siyang dinudurog. 

Ang sakit.

“Let Aizen have fun, Zen. Leave him to me. You can go home now.”

Napatayo si Zenie sa kanyang pagkakaluhod at inayos ang kanyang sarili. Hindi siya nagsalita na ng kahit ano at tahimik na naglakad na lamang paalis sa restaurant. Labis ang sakit na nararamdaman niya nang sandaling iyon ngunit hindi niya magawang umiyak. Hindi niya maintindihan ang kanyang sarili. 

Sa loob ng walong taon, ito lang pala ang sasapitin niya. Buong akala niya ay magiging masaya siya ngunit kabaliktaran lang pala ang mangyayari.

“What I have done para mangyari sa akin ang lahat ng ito?” tanong niya sa kanyang sarili nang nanlulumo at labis na nadidismaya.

Muli siyang napalingon sa loob ng restaurant kung saan nakita niyang nagtatawanan ang kanyang mag-ama kasama ang babaeng kinababaliwan nito. 

“Paano nilang nagagawang tumawa matapos nila akong tratuhin ng ganito?”

Nang sandaling iyon ang pagkamanhid na nararamdaman niya unti-unting napalitan ng galit at poot. Humigpit ang pagkakakuyom niya sa kanyang mga kamay dahilan para bumaon ang kanyang mga kuko sa kanyang palad dahilan para dumugo ito.

Mabilis na tumalikod si Zenie. Hindi niya na gustong makita ang senaryong iyon at kaagad na pumasok sa kanyang kotse at sumigaw nang buong lakas hanggang sa abot ng kanyang makakaya.

“Ahh!!!” Paulit-ulit niyang sigaw hanggang sa unti-unting kumawala sa kanyang mga mata ang mga luha na kanina ay ayaw lumabas.

Malalakas na hagulgol ang kumawala sa kanyang lalamunan nang sandaling iyon habang isa-isang nanariwa sa kanyang alaala simula ang lahat. Nang dahil sa isang pagkakamali ay nagbago ang lahat sa buhay niya. Noon palang alam niya nang hindi siya mahal nito, bagkus labis ang pagkamuhi nito sa kanya dahil sa pagsira niya sa masaya sanang pagsasama nito at ni Naiana. Kinamumuhian din siya nito dahil sa pagiging mahirap nito. Hindi ginusto ni Aice ang matali sa isang mahirap na babae tulad niya dahilan para tratuhin siya nito nang ganoon na lamang.

Ngunit dahil sa murang edad at pagiging inosente ay nabulag siya sa nararamdaman niya kay Aice. Buong akala niya kapag ginawa niya ang lahat, maging tahimik at maging sunod-sunuran ay tatanggapin siya nito, magiging okay ang lahat. Ngunit nagkamali siya. Wala siyang napala sa walong taon nila bilang mag-asawa. Ang tanging natanggap niya ay ang malamig at tahimik na pakikitungo sa kanya nito. Maging ang anak niya ay hindi siya magawang piliin at pinili pa nito ang taong kaagaw niya sa pagmamahal at atensyon ng kanyang asawa.

She lived in this family like an invisible tool—no one cared, no one saw her.

Pinunasan ni Zenie ang kanyang mga luha at tumingin sa rear mirror ng kanyang kotse at inayos ang kanyang sarili.

“I had enough,” maikli niyang saad.

Buo na ang kanyang loob na sa loob ng walong taon ng pagiging mag-asawa nila ay hindi niya na magagawang tunawin ang malamig na puso ni Aice.

Kinuha ni Zenie ang kanyang phone at nag-sent ng message sa kanyang kaibigan na abogado na nakilala niya noong nag-aaral pa siya sa Ateneo de Manila. 

“This is the end. I won’t live in pain or keep begging for a love that was never truly mine. I choose myself now—strong, free, and done settling for less than I deserve.”