Kabanata 2. Beau And Calli

MAKALIPAS ang sampung minuto ay lulan na sila ng isang puting honda civic. Diretso lang na nakatitig sa kalsada sa harapan si Leila habang mahigpit niyang kapit ang manibela.

Hindi pa siya ganoon kagaling mag-drive. Ang kompanyang pinagtatrabahuan niya ay malapit lang sa inuupahan niyang apartment, sampung minutong lakaran lang iyon kaya madalang siyang magmaneho sa loob ng nakalipas na pitong taon.

Ramdam niya ang nakabibinging katahimikan sa loob ng sasakyan.

Si Beau at Calli ay nakaupo sa backseat habang siya ay mag-isang nakaupo sa harapan at mistulang isang taxi driver.

“S-Saan ka bababa, C-Calli?” maging ang pagbanggit sa pangalan nito ay tila banyaga sa pandinig niya at ni hindi niya magawang banggitin.

Humarap ito kay Beau at nagsalita sa malambing na tinig, “I heard from your assistant that you just bought a large condo in the city. Pwede ba akong maging tenant mo?”

Tumingin si Beau sa telepono niya at may kung anong kinalikot roon, mayamaya ay nagsalita siya, “I’ll arrange it.”

“That would be perfect.” Bulalas nito at abot tainga ang ngiti na binalingan siya para ibigay ang address. Mayamaya ay muling namayani ang katahimikan.

“Siguro ay naiilang sila sa presensya ko,” wika ni Leila sa isip.

During her university years ay nagpapasalamat siya sa best friend niyang si Ciara Sta. Ana, madalas siyang naiimbitahan sa dinners at parties sa grupo nilang magkakaibigan. Kung ikukumpara sa ibang kaibigan nito na pawang nagmula sa mga prominenteng pamilya ay isa lang siyang outcast. Nobody. Isang tao na walang halaga.

Walang may pakialam sa kanya noong single siya, pero alam ng lahat na si Leila Valderama ay isang babae na biglang yumaman dahil pinikot niya ang isang mayamang lalaki.

Nais niyang magpaliwanag, pero hindi niya kaya, dahil nang magising siya ng sumunod na araw ay hindi na matagpuan sa kahit saan ang bote na siyang dahilan ng pagkalimot nila. Dahil walang ebidensya, wala siyang nagawa kun’di akuin ang sisi. Bakit nga ba hindi, kung sa kahit saang anggulo tingnan ay siya lang ang magbe-benefit sa nangyari?

Bang! Biglang natauhan si Leila nang makarinig ang malakas na tunog mula sa harapan ng sasakyan. Agad niyang inapakan ang gas pedal at noon niya lang napagtanto na nabangga niya ang likurang bahagi ng isang Porsche

Sa susunod ay itatatak niya sa isip na huwag maging distracted habang nagmamaneho.

Nagngingitngit na bumaba siya ng sasakyan. Nanghihina pa siya dahil sa nangyari at ngayon ay hindi niya lubos maisip kung paano niyang mababayaran ang damage na ginawa niya.

Isang may katabaang lalaki na sa hinuha niya ay nasa katanghalian ang edad ang bumaba mula sa driver’s seat ng sasakyan. Nang makita nito ang mukha ni Leila, saglit na nagliwanag ang mga mata nito.

Isang napakagandang babae ang nasa harapan niya. Maaliwalas ang hugis oval nitong mukha, mapipilantik ang pilikmata, at mamula-mula ang labi na tila nag-aanyaya ng isang halik.

Ang hitsura ng babae ay tila madaling paikutin.

“I-I’m sorry, sir. Hindi ko sinasadya. Kung anuman ang damage sa sasakyan niyo ay baka pwedeng pag-usapan natin?” maging ang boses nito ay masarap sa pandinig.

Sa isang iglap ay nawala ang init ng ulo niya. “Oh, it’s nothing serious. How about this, Miss, let’s find a coffee shop, sit down, and talk it over?”

Biglang nakaramdam ng pagkailang si Leila sa paraan ng pagtitig nito sa kanya. “Let’s call the police first.”

Napapitlag siya nang bigla nitong hawakan ang braso niya. “Hey, what’s the rush?” Marahas niyang binawi ang braso at dahil do’n ay muntik na siyang mawalan ng balanse. Mabuti na lang at may isang malakas na bisig ang sumalo sa kanya. Nang lingunin niya ay ang seryosong mukha ni Beau ang sumalubong sa kanya.

Tila napapasong lumayo si Leila. “B-Bakit bumaba ka pa?”

Sandaling naglaro sa ilong ni Beau ang halimuyak ng pabango na gamit ni Leila pero agad din itong nawala. Hindi niya nagustuhan ang biglang pag-iwas nito na tila may nakakahawa siyang sakit. “You looked like you need help,” wika niya.

Hindi maiwasang mapaisip ni Leila. Gano’n lang ang relasyong namamagitan sa kanilang dalawa, tila hindi nalalayo sa pagiging estranghero.

“Kaya ko na ‘to,” walang emosyon na tugon niya.

Kitang-kita niya kung paano itong sumulyap sa loob ng sasakyan kung nasaan si Calliyah. “Stop wasting time.”

Nakagat na lang niya ang labi. Oo nga at hindi dapat niya sayangin ang mahalagang oras nito at ni Calli.

“Kung gano’n ay ikaw na ang bahala,” tila sumusuko na na turan niya.

Nagulat ang matabang lalaki na hindi na pala single ang babae, bukod do’n ay mukhang mayaman pa ang kaharap niya. Kaya hindi na niya itinuloy pa ang makamundong iniisip niya.

Naupo na lang si Leila sa loob ng driver seat at pinanood si Beau na may kinakausap sa telepono. Sa pagkakarinig niya ay abogado ang kausap nito patungkol sa compensation plan.

Napabuntong hininga siya. Iniisip niya kung gaano katagal ang aabutin bago niya mabayaran ang utang niya. Baka abutin pa ng ilang taon.

Ang maliit na aksidenteng iyon ay lalo pang pinahirap ang mahirap na niyang buhay pati na rin ang kanilang pagsasama ay lalo pang naging alanganin.

Ano pa bang lalala sa ang asawa mo ang pinagkakautangan mo?

Sunod-sunod na katok sa bintana ang nakapagpabalik kay Leila sa kasalukuyan. Mayamaya ay narinig niya ang baritonong tinig ni Beau mula sa labas. “Get out of the car,” utos nito.

Itinulak niya ang pintuan at bumaba saka nagtataka itong tinitigan. “Sit over there,” dagdag pa nito.

Hindi siya agad nakahuma. Ibig bang sabihin nito ay ito ang magmamaneho ng sasakyan niya?! Mayamaya ay naalala niya ang sinabi nito na maupo siya sa “kabila”, ang ibig sabihin nito ay sa likod kung hindi siya nagkakamali.

Kaya naman nagtungo na siya sa back seat at naupo sa iniwan nitong pwesto. Tila nararamdaman pa niya ang init nito mula sa leather seat.

Pag-upo ay napansin niya ang makahulugang tingin sa kanya ni Beau mula sa rearview mirror at kulang na lang ay magdikit na ang mga kilay nito sa labis na pagkunot niyon. Pero hindi ito nagsalita at tahimik na pinaandar ang sasakyan.