KABANATA 07

Nyx'a Point of View

MABILIS kong pinatay ang tawag. Hindi ko gustong may makaalam tungkol sa amin ni Maverick.

"Anong ginagawa mo dito?" Tumayo ako, pinipilit maging matatag ang aking katawan.

Hindi siya humakbang. Mukhang nasa wisyo pa siya, kaya kahit papaano ay nakahinga ako ng maluwag. Dahil kung lalapit siya, hindi ko alam kung anong maaaring mangyari.

"Sino si Liam?" mariin niyang tanong. Hindi pa tapos sa kanyang tanong kanina.

"Kababata ko." Simple kong sagot ayaw ng humaba pa ang usapan.

Humalakhak siya—isang sarkastikong tawa. Tapos ay biglang sumeryoso ang mukha.

"Bakit mo siya katawag nang ganitong oras?" His words cut like ice, sharp and merciless.

Nag-init ang kamao ko sa tagiliran. Ang kapal ng mukha niya upang magtanong ng bagay na maliit lang. Samantalang siya ay lantaran kung makipaglandian sa ibang babae—sa ate ko pa.

"Bakit? Ano bang pakialam mo, Maverick?" sagot ko, matalim. Tumahimik siya pero nagtiklop ang panga niya, tila pinipigilan ang sarili.

Nagtagisan kami ng titig. Hindi ako bumitaw hangga't siya ang naunang nag-iwas.

For once, gusto kong palakpakan ang sarili ko. Nakaya ko na siyang titigan ng matagal. Noon, limang segundo lang—tapos yuyuko na ako.

"Umalis ka na," malamig kong utos.

"And what? Call that Liam so you two could flirt nonstop?" may pangungutya sa tinig niya.

Kinagat ko ang pisngi ko sa loob para pigilan ang pagsabog.

"Umalis ka na, Maverick. Puntahan mo na si ate." Walang emosyon ang mukha ko, pero ramdam ko ang apoy sa loob-loob ko.

Nag-angat siya ng kilay, parang naninibago sa aking inaasta. Dati, I would beg him to stay with me on my knees. Ngayon, ako na ang nagtataboy.

"Baka mag-assume ka na—"

"—na nagseselos ka, pero ang totoo, ayaw mo lang na malaman ng lolo mo na may iba ako." Pinutol ko ang balak niyang sabihin. "Don't worry, naiintindihan ko naman iyon.”

Mas lalong nagtagpo ang makakapal niyang kilay. At kahit sa galit niyang anyo, hindi pa rin maalis ang pagiging gwapo niya.

Napairap ako. Hindi dapat ako nadadala.

"Alam ko na iyon. Kaya pwede ka nang bumalik sa hospital at alagaan si ate."

Nagtagis ang kanyang bagang. Dumilim ang mga mata—mukhang naalala ang nangyari kanina.

"Sinaktan mo ba si Nixie dahil naiinggit kang magkasama kami?"

Natawa ako. Natigilan siya at kita ko pagkislap ng kanyang mga mata, pero mabilis ring nawala.

"Maverick, kapatid ko si ate. At alam kong mahal mo siya."

"Kaya nga! Kaya mo siya sinaktan dahil naiinggit ka!" Mariin niyang sagot.

Hindi ko siya sinaktan. Hindi ko magagawa iyon. At dahil lang sa lalaki? That didn’t cross my mind.

Pero sarado ang isip niya. Ayoko ng palakihin pa ang usapan ay tumango na lang ako.

"Paniwalaan mo ang gusto mong paniwalaan, Maverick.” Nanigas ang lalamunan ko pero lumabas pa rin ang mga salitang iyon, pilit na kalmado ang tinig.

Tinalikuran ko na siya at inayos ang kama.

Damn. Hindi pa rin pala nawawala ang epekto niya sa akin.

Ramdam ko ang titig niya sa likuran. Matagal. Tapos ay isang malalim na buntong-hininga ang narinig ko bago ang pag-click ng doorknob.

Doon lang ako nakahinga nang maluwag.

‘Isang araw na lang.’bulong ko sa aking isipan bago ipinikit ang mga mata.

***

MAY araw bang hindi ako mamalasin?

Unang bumungad sa aking umaga ang paglalandian ni ate, bagong-uwi galing hospital, at si Maverick—nagluluto ng agahan para sa kanya.

Wow. Marunong pala siyang magluto?

Magtitimpla lang sana ako ng kape gaya n aking nakasanayan nang magsalita si ate, malambing ang boses. Na akala mo talaga ay bati kaming dalawa.

"Hindi mo man lang dinalaw si ate sa hospital."

"Marami akong inaasikaso. At saka nakabantay naman ang asawa ko sa'yo." Dinidiinan ko ang salitang ‘asawa ko’ para inisin siya. At hindi nga ako nabigo.

Umasim ang mukha niya. At mula sa likuran ay rinit ko ang pagtikhim ni Maverick. Tumaas ang kilay ko bago kinuha ang baso at pinasok sa coffee maker.

"Yeah, Mav was so sweet. Hindi siya natulog buong magdamag para bantayan ako." May halong pagyayabang sa boses ni ate. Napangisi ako.

Hindi ba niya alam na umuwi si Maverick kagabi?

Napatingin ako sa lalaki—at nagulat ako nang makita kong nakatitig pala siya sa akin.

I shrugged it off, until...

"Shit!" Napaiktad ako. Napaso ang kamay ko sa coffee maker nang ako tumingin upang kunin ito.

Mabilis akong tumakbo sa sink, isinubsob sa ilalim ng running water. Pero bago pa ako makagalaw muli ay narinig ko ang pagbukas ng fridge.

Si Maverick. Kinuha ang ice tray at may dala ng compress. Nilagay niya ang ice doon. Malalaki ang hakbang, dumiretso sa akin, at dahan-dahang hinawakan ang kamay ko.

Ipinatong niya ang cold compress sa paso.

Hindi ko alam kung alin ang mas ramdam ko—ang hapdi ng sugat o ang init ng palad niya.

Each beat of my heart crashed like thunder, unstoppable.

I tried to pull away, pero mas hinigpitan niya.

Para akong sasabog.

“Huwag ka kasing pabaya,” bulong niya, mababa ang tinig. “Nakakahiya kung sa kape lang ay nagpapatalo ka na.”

Napakurap ako. Did he just…care?

No, Nyx. Think of everything he had done to you before. Huwag kang marupok.

Nag-iwas ako ng tingin. At doon ko nakita ang hindi maipinta ang mukha ni ate habang nakatingin sa amin kaya tumingin ako kay Maverick.

"Ako na." Pilit kong kinuha iyon at agad naman niyang binigay nang marealize ang kanyang ginawa.

Mabilis niyang tiningnan si ate na ngayo'y nakangiti na habang umiinom ng juice. Na para bang hindi niya kami tiningnan na parang papatay na siya. Maverick eyes fixed on me once again—this time, his stared darkened.

Um I was siya ng tingin bigla, sabay ng pag-igting ng kanyang balikat bago magsalita muli. “Next time, huwag maging tanga sa simpleng bagay lang.”

Parang kuryenteng dumaloy ang sakit ng dibdib ko. Hindi alam kung mas masakit ba ang pagkapaso ko o ang salita niya.

Tinalikuran niya ako. At doon ko lang napansin na sobrang higpit ng hawak ko sa cold compress, halos mabutas.

Shit talaga.