The billionaire’s Rebound

Nyx's point of view

“MAV, lasing ka na naman." Puna ko nang magkalapit ang aming mukha. Halos isang pulgada na lang ang layo dahilan upang malunok ko ang aking sariling laway.

Amoy ko ang pinaghalong mint at alak na ininom niya.

Hindi siya nagsalita. Tumingin lang ng diretso sa akin habang namumungay ang kanyang mga mata.

He held my chin. Facing him—my lips were trembling. Nagging maghigpit ang pagkapit ko sa laylayan ng aking damit.

His lips brushed mine. Just a smack at first pero mas lumalim ito nang ibuka ko ang aking bibig.

"Nixie..."

Ungol niya sa gitna ng paghahalikan namin.

Napatigil ako.

Tila may kutsilyong tumarak sa dibdib ko nang banggitin niya ng pangalang iyon. Pero hindi siya tumigil. Patuloy lang sa pag-angkin sa aking labi, parang walang nasabing mali.

Pikit mata akong tumugon.

Si ate Nixie.

Ang matalik kong kaibigan at ang aking nag-iisang kapatid. Ang babaeng iniiyakan ko gabi-gabi mula nang mabalitaang pumanaw siya sa isang trahedya.

Nanatiling nakapikit ang aking mga mata. Bawat pagdampi ng kanyang labi sa akin ay parang may apoy na nagbabaga sa dibdib ko.

Mainit ang bawat dampi ng kanyang palad sa aking balat. Para akong natutunaw—ngunit kasabay ng init ay isang pahiwatig ng sakit, dahil alam kong iniingatan niya pa rin ang alaala ni Ate Nixie sa bawat paggalaw niya sa akin.

Ganito siya kapag lasing.

Umuuwi siya kapag kailangan niya ang aking katawan, hindi ng damdamin.

At ako?

Laging bukas ang pinto ko. Kahit pa sa bawat pagdating niya ay sugat ang palagi niyang iniiwan sa aking puso.

Dahil mahal ko siya.

Umaasang isang araw...matutunan niya rin akong mahalin.

Isa-isa niyang hinubad ang damit ko. Dumiretso sa dibdib ko—sinipsip, nilaro, nilamas.

Ramdam ko ang init ng kanyang kamay habang bumababa sa tiyan ko... hanggang sa tuluyang kapain ang pagkababae ko, kahit may saplot pa.

"So wet for me," he whispered hoarsely.

Para akong nawawala sa aking sarili.

Hinubad ko rin ang polo niya. Tinulungan niya akong alisin ang natitirang saplot sa kanyang katawan. Hindi ko man lang namalayan na pinunit na niya ang aking suot pang-ibaba at ipinasok niya ang kanyang daliri, napaungol ako.

"Ohh, Mav..."

Sumunod ang pangalawa—mas mabilis, mas malalim.

Napapikit ako, napahawak sa kama ng mahigpit. Hindi ko alam kung saan lilingon.

"Please, Mav...f*ck me now," pagsusumamo ko.

Hindi niya ako binigo.

Pinasok niya ako nang buong-buo. Mabagal sa simula, pero maya-maya'y bumilis.

"You're so tight... Nixie."

Nixie.

Gusto kong magsalita pero wala na akong lakas para tumutol. Tinanggap ko siya, kahit alam kong panandalian lang ito.

***

KINABUKASAN, nagising ako dahil sa sikat ng araw na dumaan sa kurtina. Naiwan na naman ako sa kama, ramdam ang init ng gabing iyon sa balat ko, ngunit mas ramdam ang lamig sa puso ko. Lagi na lang bang ganito?

Tatlong taon na rin pala.

Dati, tinitingnan niya pa ako na parang ako'y mahalaga. Subalit ngayon, tila isa na lang akong anino na walang silbi.

Pero kahit ilang ulit na ganito ang nangyayari hindi pa rin immune ang katawan ko sa kanya. Gustong-gusto ko pa rin ang ginagawa niya.

Ni hindi ko nga akalaing hahantong kami sa ganitong sitwasyon.

Crush ko si Maverick simula kolehiyo. Best friend ko noon dahil kahit palagi siyang seryoso ay friendly ito. Siya ang unang kumaibigan sa akin ng walang kahit anong kapalit. Nang sinabi ko iyon kay Ate Nixie ay hindi ko maintindihan kung bakit naging close sila bigla. Pagkatapos ng ilang araw...nabalitaan kong sila na raw.

Masakit, pero pinilit kong maging masaya.

Tinanggap ko ito at pinilit na kalimutan ang lalaki kahit parang torture ang lagi niyang pagsama sa aming family gathering.

Napapansin ko na gusto niya akong kausapin ngunit lumalayo ako—hindi dahil ayokong magalit si ate kundi dahil ayokong lumalim pa ang nararamdaman ko.

Hanggang sa isang araw, isang aksidente ang yumanig sa lahat. Nagkaplane crash. And ate Nixie was there.

"N-no! Hindi ‘to totoo!" Sigaw ni Mav habang tinitingnan si ate na naliligo sa sarili niyang dugo at halos hindi na makilala.

"Please, wake up!"

Alam naming siya iyon—dahil sa pendant na bigay ni Mama, at sa damit na suot niya noong araw na 'yon.

We were devastated. Halos gumuho ang mundo naming lahat. Pero walang makapantay kay Maverick. Bago kasi lumipad si Ate Nixie papuntang London ay nagkaroon sila ng pagkakatampuhan.

I comforted him when Ate was gone. Wala itong ibig sabihin—alam kong si Ate pa rin ang mahal niya. Pero isang araw bigla niya akong hinalikan—mapusok, nakakadarang, at nagpatuloy.

Our parents discovered it. Isang taon ng wala si Ate Nixie nang magpakasal kami. Simple lang. Walang nakakaalam maliban sa aming mga magulang.

I remember how I smiled widely habang siya ay seryoso lang—ni walang kahit anong emosyon na pinapakita. At walang kahit sino sa opisina namin ang nakakaalam na kasal kami dahil hindi niya sinusuot ang singsing.

Kasi kahit wala na si ate, alam kong siya pa rin ang iniisip niya.

Samantalang ako? Katawan lang ang kanyang habol para makalimot.

Nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip nang bumukas ang pintuan ng banyo. Lumabas siya na tanging tuwalya lamang ang nakatakip sa ibabang bahagi.

Basa pa ang buhok niya. Umaagos ang tubig mula sa kanyang noo patungo sa matipuno niyang dibdib. Napalunok ako ng sariling laway.

Hindi pa rin talaga ako nagsasawang hangaan siya.

Nag-angat ako ng tingin. Madilim ang kanyang mata—na para bang ayaw niya akong tingnan kahit sandali lang.

"Nasaan ang suit ko?" Malamig ang tinig ng kanyang boses. May halong accent—mapanganib, nakakatunaw.

Tinakpan ko ang hubad kong katawan bago tumayo. Nakita ko ang tingin niyang dumaan sa katawan ko. May kumislap sa mata niya —pero agad ding nawala.

Napalunok ako.

Pero bigla siyang napamura. "Just tell me where it is and stop showing me your body!"

Napalunok ako nang mapansin kong nakalitaw ang puwitan ko nang tingnan ko sa salamin.

Namula ang pisngi ko. Unti-unting itinuro ko ang closet. Umupo pabalik sa gilid ng kama.

Pinagmamasdan ko lamang siya habang nagsusuot ng damit. Nang makita kong magulo ang pagkakasuot ng kanyang necktie, lumapit ako upang ayusin ito. Ngunit hindi pa man nakahawak ang aking kamay ay tinabig niya ito.

"You don't get to fix me, Nyx."

Parang sinampal niya ako kahit wala siyang kamay na itinataas.

Hindi ba pwedeng kahit ngayon lang ay maging malumanay naman siya sa akin?

"Uuwi ka ba mamaya?" tanong ko pilit na ngumiti.

Hindi siya sumagot.

"Mav..." tawag ko muli, ngayon may pakiusap na sa boses ko.

Humarap siya. Malamig ang tingin. Suot niya na ang paborito niyang silver suit, mamahaling pabango niyang nanunuot sa buong silid.

"Uuwi ako kapag gusto ko. At sigurado akong nandito ka lang... naghihintay. Ganyan ka naman lagi, 'di ba?"

Nakangisi siya ng nakakainsulto. Habang ako ay parang tinutuhog ng kanyang mga salita.

Dahil tama naman siya. Palagi lang akong nandito.

Mabilis siyang umalis doon na parang ayaw na akong makita pa.

I clutched my chest tightly.

Ni hindi man lang niya maalala kung anong araw ngayon.

Napangiti ako nang mapait.

Pero agad kong winakli sa aking isipan iyon. Marahil ay marami lang siyang ginagawa. Kaya siguro... nakalimutan niya na kaarawan ko ngayon.

Tumayo ako at naligo na lang kahit masakit pa ang ibaba ko. Pupuntahan ko na lang siya sa opisina.

Gusto ko lang siyang makasama. Kahit isang gabi lang. Kahit hindi ako ang mahal niya.

Pagdating ko sa DelVega Management ay dumiretso ako sa office niya. Ngunit agad akong hinarang ng assistant niya—si Vince.

"He didn't tell you?" nakangising tanong ni Vince, parang may alam siya na hindi ko alam nang tanungin ko siya kung nasaan si Maverick.

"Tell me what?"

Nanlamig ang katawan ko. Parang ayaw marinig ang sasabihin ni Vince.

"That he's on vacation. Papuntang London."

Para akong binuhusan ng malamig na tubig.

"And you know that today's the death anniversary of Nixie, right?" dagdag pa niya, habang nakangiti nang mapanukso.

Nanlamig ang mga kamay ko. Parang buong opisina ay umiikot at ako lang ang naiwan na walang hawak.

Nakakatawa dahil naaalala niya ang death anniversary ni ate pero hindi ng birthday ko.

Pumikit ako bago tumalikod at dahan-dahang naglakad palayo.

Hanggang kailan ba ako mananatili sa ganitong sitwasyon? Na kahit patay na ang kalaban ko ay wala pa rin akong laban.