All Chapters of The Billionaire’s Rebound: Chapter 1 - Chapter 10

Nyx's point of view “MAV, lasing ka na naman." Puna ko nang magkalapit ang aming mukha. Halos isang pulgada na lang ang layo dahilan upang malunok ko ang aking sariling laway. Amoy ko ang pinaghalong mint at alak na ininom niya. Hindi siya nagsalita. Tumingin lang ng diretso sa akin habang namumungay ang kanyang mga mata. He held my chin. Facing him—my lips were trembling. Nagging maghigpit ang pagkapit ko sa laylayan ng aking damit. His lips brushed mine. Just a smack at first pero mas lumalim ito nang ibuka ko ang aking bibig. "Nixie..." Ungol niya sa gitna ng paghahalikan namin. Napatigil ako. Tila may kutsilyong tumarak sa dibdib ko nang banggitin niya ng pangalang iyon. Pero hindi siya tumigil. Patuloy lang sa pag-angkin sa aking labi, parang walang nasabing mali. Pikit mata akong tumugon. Si ate Nixie. Ang matalik kong kaibigan at ang aking nag-iisang kapatid. Ang babaeng iniiyakan ko gabi-gabi mula nang mabalitaang pumanaw siya sa isang trahedya. Nanatiling

Nyx's Point of View "LONG time no see, Nyx." Marahan, malumanay na sambit ni ate Nixie na nasa harapan ko. Ako naman ay nanigas sa kinatatayuan, hindi pa rin makapagsalita. Nangangapa ng sasabihin habang ang isip ko ay naguguluhan. Paano siya nabuhay? Anong nangyayari? "Hindi ka ba masayang makita ako?" Naka-pout siya, tila ba nagtatampo sa naging reaksiyon ko. Ngunit ako'y patuloy pa ring pinagbubuhol ang lahat ng nangyayari. "P-paanong—" hindi pa man ako nakatapos sa aking tanong ay nagsalita na si Mav. "Pumasok na tayo sa loob," may diin ngunit malambot ang boses ni Mav na binalingan si Ate Nixie. “Paniguradong napagod ka sa byahe.” Inalalayan niya ito na para bang isa siyang dyamante na kanyang iniingatan. Habang ako naman ay nanatiling nakatayo sa may pintuan, iniwan nilang tulala. Pero mabilis akong sumunod sa kanila, at saka ko lang napansin na bitbit ni Mav ang isang pink na maleta. Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa kanilang dalawa, naghahanap ng kasagutan.

Nyx's Point of View TININGNAN ko muli ang dalawang envelope sa aking kamay. Ang isa ay formal at sagrado, habang ang isa ay basta ko na lang nilagay sa puting envelope. Nang makarating ako sa pintuan ni Mav, huminga ako nang malalim saka kumatok ng tatlong beses bago binuksan ang kanyang opisina. Pagpasok ko, hindi man lang niya ako tinapunan ng tingin kahit saglit. Nakasuot siya ng salamin na mas lalong nagdagdag sa kanyang appeal. Ang kanyang mga mata ay seryoso, ang noo niya'y nakakunot na tila may hindi nagugustuhan. Nanunuot sa buong opisina ang panlalaki niyang amoy na paborito ni Nixie. Tumigas ang bagang ko sa naisip. Sa bawat paghakbang ko patungo sa kanya ay parang may bumubulong na huwag ko itong gawin. Ngunit bawat memorya na kasama siya ay pasakit lang sa akin. "I have some important papers for you to sign, sir." Doon lang siya nag-angat ng tingin. He narrowed his eyes at me, but I remained unfazed. Dumako ang mga mata niya sa dalawang envelope na inilapag

Nyx'a Point of ViewMABILIS kong pinatay ang tawag. Hindi ko gustong may makaalam tungkol sa amin ni Maverick."Anong ginagawa mo dito?" Tumayo ako, pinipilit maging matatag ang aking katawan.Hindi siya humakbang. Mukhang nasa wisyo pa siya, kaya kahit papaano ay nakahinga ako ng maluwag. Dahil kung lalapit siya, hindi ko alam kung anong maaaring mangyari."Sino si Liam?" mariin niyang tanong. Hindi pa tapos sa kanyang tanong kanina."Kababata ko." Simple kong sagot ayaw ng humaba pa ang usapan.Humalakhak siya—isang sarkastikong tawa. Tapos ay biglang sumeryoso ang mukha."Bakit mo siya katawag nang ganitong oras?" His words cut like ice, sharp and merciless.Nag-init ang kamao ko sa tagiliran. Ang kapal ng mukha niya upang magtanong ng bagay na maliit lang. Samantalang siya ay lantaran kung makipaglandian sa ibang babae—sa ate ko pa."Bakit? Ano bang pakialam mo, Maverick?" sagot ko, matalim. Tumahimik siya pero nagtiklop ang panga niya, tila pinipigilan ang sarili.Nagtagisan kami

Nyx's Point of ViewWALA akong nagawa kundi maghimutok buong magdamag sa mesa ko.Pinaglaruan ko ang ballpen habang iniisip kung sino ba talaga ang taong mayaman na kilala ko raw. Pero wala akong maalala. Maliban sa mga kaibigan nina Mama—pero imposibleng kilala nila ako, hindi naman ako palaging kasama sa mga events.Dahil ang bunso dapat nasa bahay lang. Iyan ang laging sagot nina mama sa akin kapag nagtatanong ako kung bakit hindi ako pwedeng sumama at sa tinagal ay nakasanayan ko na.Back in college, tahimik lang ako sa gilid. Sasagot lang kung kailan tatawagin, but I was an outstanding student. Everyone would adored me on how I always excel in the class. Pero walang gustong kumaibigan sa kahit.Kaya lalo lang akong naguguluhan ngayon. Sino ang taong handang magbigay ng ganoon kalaking halaga para lang makausap ako at mag-invest sa kompanya?I was deep in thought when I felt the temperature drop. Narinig ko ang mabigat, kontroladong mga hakbang. Hindi mabagal, hindi rin mabilis—sa