ตอนที่ 19 นายทำมันได้แน่

          ถึงจะเป็นห้องวีไอพีขนาดเล็กสุด แต่ความบันเทิงก็มีให้อย่างครบครันไม่ต่างจากห้องใหญ่ ความสนุกถูกย่อให้เล็กลง ทว่ามันก็ยังตื่นตาตื่นใจอยู่ดี 

          เครื่องอำนวยความบันเทิงครบครันในทุกพื้นที่ของห้อง ทั้งโทรทัศน์พร้อมโหมดคาราโอเกะ โซฟาหนังตัวยาว ไฟดิสโก้เปลี่ยนสีทุกวินาทีเพิ่มความมึนเมา และอุปกรณ์เอนเตอร์เทนมากมาย

          ทว่าทั้งหมดที่จัดแจงเอาไว้กลับแทบไม่ถูกใช้งาน พวกมันถูกตั้งเอาไว้นิ่งๆ และเป็นฝ่ายเฝ้าดูกิจกรรมสันทนาการในห้องแทน

          ไฟถูกเปิดไม่ให้สว่างเกินไป หน้าจอโทรทัศน์ดับมืดทำหน้าที่สะท้อนภาพสยิวแทนกระจก มีเพียงโซฟาเท่านั้นที่ถูกใช้งาน

          ชายร่างใหญ่ปลดกระดุมออกจนหมดเพื่อระบายความอัดอั้น กางเกงเข้ารูปสีนาวีถูกปลดกองไว้ที่หน้าแข้ง มือทั้งสองวางพาดบนพนักพิงด้วยท่าทีสบายๆ

          หว่างขามีชายใส่แว่นง่วนอยู่กับการพยายามจับดุ้นยักษ์เข้าปาก แต่การกระแทกอย่างไม่หยุดยั้งจากด้านหลัง ทำให้เรื่องง่ายๆยากขึ้น

          “อึก… ” น้ำลายเจิ่งนองถูกลอบกลืนลงคอยามดุ้นยักษ์หลุดออกจากโพรงปาก และตามมาด้วยเสียงสำลักยามมันถูกกลืนกลับไปจนเกือบทะลุคอหอย “อ๊อก… อ่อก…”

          แท่งหนาใหญ่ยืดแข็งตัวตระหง่านเหนือชายใส่แว่น เส้นเลือดที่พันรอบลำเต้นตุบๆ ทว่ามันกลับไม่ได้อุ่นตามที่ปกติควรจะเป็น

          “ใช่แน่!” ดันเต้พึมพำในขณะที่ปล่อยให้ชายใส่แว่นชำเราร่างกายโดยสมัครใจ “มันต้องเป็นคำสาปอะไรสักอย่างไม่ผิดแน่”

          คิ้วดกดำเงาวับของดันเต้ขมวดชนกัน พลางคิดถึงช่วงเวลาที่ใช้ร่วมกับมิวเมื่อคืนก่อน บางอย่างในตัวของชายคนนั้นผิดแปลกไปจากผู้อื่น มันมำให้เขาหมกมุ่นอย่างไม่เคยเป็นกับผู้ใด

          เสียงครางกระเส่าจากชายตรงหน้าทั้งสองไม่อาจบั่นทอนสมาธิของปีศาจ ในหัวจดจ่ออยู่กับชายผิวขาวผ่องที่เขาคอยตามติดมาระยะหนึ่ง มันมีเรื่องที่ชวนให้สมองอันน้อยนิดของเขาคิดไม่ตก

          เดิมทีดันเต้ตั้งจจะอยู่กับอาร์เต้ประเดี๋ยวประด๋าว ทว่าอสูรร่างหนุ่มกลับได้กลิ่นพิเศษติดตามตัวอาร์เต้ กลิ่นหอมหวานซ่อนเปรี้ยวที่เขาไม่ได้เจอมานานมากแล้ว

          ในตอนแรกดันเต้คิดว่ามันเป็นกลิ่นของอาร์เต้ จนกระทั่งมันเริ่มเหือดหายหลังจากผ่านไปหลายวัน เขาจึงรู้ว่ากลิ่นนี้อาจติดมาจากคนอื่น และคำตอบนั้นก็แวะมาหาอสูรจอมเขมือบกามถึงที่

          “อึก! โอ๊ย! ระวังฟันหน่อยสิ! วิธีการเรียกร้องความสนใจของนายแย่มาก” ดันเต้สะดุ้งเฮือก ความคิดในหัวพลันสลายไปในพริบตา “ถึงฉันจะแข็แกร่งแต่ไอ้นั่นของฉันบอบบางและอ่อนไหวนะ”

          “ขอ… ขอโทษ แฮกๆ” หนุ่มแว่นหายใจหอบถี่ “ผมไม่เคยเจอของใหญ่ขนาดนี้มาก่อน”

          “และชาตินี้นายก็คงไม่มีวันได้เจอ” ปีศาจแสยะยิ้มอย่างภูมิใจ “แต่นั่นก็ไม่ใช่ข้ออ้าง” 

          “อืม… ฉันยังไม่รู้จักชื่อนายเลย” หนุ่มแว่นส่งสายตาออดอ้อนในขณะที่คนข้างหลังตะบี้ตะบันรูสวาทของเขาไม่หยุดพัก

          “รู้ไปก็เท่านั้น ไม่นานนายก็ลืม”

          “แล้วนายอยากรู้ชื่อ… อึก… ของฉันไหม?” หนุ่มแว่นพูดพลางดูดกลืนส่วนหัวที่บานใหญ่อย่างเอร็ดอร่อย ราวกับกำลังดื่มด่ำกับช็อกโกแลตแท่งที่ไม่มีวันละลาย

          “ไม่!” ดันเต้คำราม “รู้จักชื่อก็จะผูกพันกันเปล่าๆ หมอเก็บปากไว้ทำเรื่องสนุกๆให้ฉันดีกว่า”

          ด้วยความรำคาญและไม่อยากได้ยินเสียงอู้อี้ให้เสียอารมณ์ ดันเต้ใช้มือใหญ่ใหญ่โตจับท้ายทอยของหนุ่มแว่น ออกแรงกดมันลงไปจนอีกฝ่ายเกือบสำรอก

          เนื้อท่อนยักษ์แทงลึกลงไปจนถึงคอ น้ำลายยืดไหลจากคางลงไปถึงพื้น ร่างกายบอบบางของหนุ่มแว่นถูกอัดแน่นทั้งด้านหน้าและด้านหลังพร้อมกัน

          “ฉะ… ฉัน จะแตก” ชายหน้าตี๋ข้างหลังโอดร้องอย่างทุรนทุราย ในขณะที่สะโพกรัวจนตัวเซถลา ความสุขสมประดังประเดถาโถมร่างบางนั้นจนสั่นสะท้าน “จะแตกแล้ว”

          “รวมเอาไว้ข้างในตัวหมอนั่นแหละ” ดันเต้เลียริมฝีปาก “เดี๋ยวฉันค่อยไปจัดการทีเดียวตอนจบ”

          “อืม… ซี้ด!... อ้าาาาา” เสียงครางดังยาวจนสุดลมปอด

          ภายในตัวหมอร้อนระอุเมื่อปล่องภูเขาไฟพ่นลาวาสีขาวขุ่นเข้าไป ตัวกระตุกตามระลอกของการปลดปล่อย เม็ดเหงื่อคละคลุ้งกับสารคัดหลั่งจากร่างกายจนแยกไม่ออกว่าอะไรมาจากส่วนไหน

          น้ำเชื้อเก่าที่อัดแน่นคั่งค้างอยู่เดิมล้นทะลักออกมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ช่องทางคับแคบแม้จะหิวกระหายมากเพียงใดก็ไม่อาจรองรับทั้งหมด

          “เอาล่ะ! เหมือนว่าใกล้จะเลิกงานแล้ว ฉันไม่อยากทำโอทีด้วยสิ” ดันเต้เชยคางของหนุ่มแว่นขึ้น พลางมอบจูบอาบยาพิษ

          น้ำลายหนืดเหนียวถูกกลืนลงคออย่างเชื่องช้า หัวเข่าของที่ยีนอยู่บนพรมของหนุ่มแว่นสั่นสะท้าน ท่อนเนื้อสีสวยคายของเหลวขาวใสออกมาเป็นทาง ยืดจนถึงเบื้องล่างโดยสายไม่ขาดออกจากกัน

          “วันนี้ฉันน่าจะได้จนเพียงพอแล้วล่ะ” ดันเต้ตบแก้มของหนุ่มแว่นเบาๆ นัยน์ตาทอแสงสีทองเป็นประกายเรืองรอง “นายยังไหวอยู่ใช่ไหม?” 

          ชายตรงหน้าขยับแว่นที่เอียงกระเท่เร่ให้ตั้งตรง พลางหยักหัวหงึกๆ ใบหน้าเหยเกอุ่นวูบวาบลามไปถึงหูทั้งสองข้าง หน้าอกกระเพื่อมจากอาการเหนื่อยหอบ หัวนมตั้งแข็งชูชันบ่งบอกถึงอารมณ์ความอยาก

          อสูรยักษ์ลุกขึ้นจากโซฟาสะบัดกางเกงที่ไม่ถูกใช้งานทิ้งไว้ข้างๆ เขาเดินอ้อมไปยังด้านหลังก่อนจะโน้มตัวเข้าหาหนุ่มตี๋ที่ตัวผูกติดกับอีกร่างจนไม่สามารถแยกออกจากกันได้

          “ฉันขออีกรอบแล้วนะ”

          พูดจบดันเต้ก็อ้าปากแลบลิ้นจนยาว ชายตาขีดอ้าปากยื่นริมฝีปากเข้าหาทันที

          เสียงจูบดูดดื่มดังระงมทั่วทั้งห้องที่บุเอาไว้อย่างดี กลิ่นหอมประหลาดทวีความเข้มข้น มนุษย์ทั้งสองถูกม่านหมอกปิดกั้นความรู้ผิดชอบ ปล่อยสัญชาตญาณให้โลดแล่นเหนือความคิด

          นิ้วหนาใหญ่จรดแผ่วเบาบนหน้าท้องขาวบาง ความร้อนเร่าแล่นไปทั่วร่างโดยพลัน หนุ่มตี๋เบิกตาลีบเล็กจนกว้างออก ลมหายใจขาดห้วงชั่วขณะ

          ท่อนเนื้อที่มีทีท่าจะอ่อนแรงผงาดกล้าอีกครั้งภายในร่างอันอุ่นร้อนของหมอ รูสวาทสีแดงก่ำโชกไปด้วยฟองขาวขุ่น

          ดันเต้เดินอ้อมไปด้านหลังของหนุ่มตี๋ เขาทิ้งหัวเข่าวางบนพื้นพรมหนานุ่ม ฉีกขาทั้งสองจนได้ส่วนสูงที่พอดี ก่อนจะกำท่อนเนื้อมหึมาเอาไว้ในมือจนแน่น

          มือหนาใหญ่อีกข้างคล้องคอชายอีกคนจากด้านหลัง ฉุดรั้งร่างอ่อนแอกว่าให้โน้มเข้าหาแผ่นอกกำยำ “เจ็บหน่อยนะ แต่แค่แป๊บเดียว… เชื่อฉัน”

          ดันเต้แจ้งเตือนพลางยัดส่วนหัวบวมใหญ่เข้าไปในซอกหลืบ เขาครางกระเส่าแผ่วเบาในขณะที่แก้มก้นทั้งสองพยายามบีบรัดท่อนเนื้อไม่ให้รุกล้ำ

          “ผ่อนคลายไว้”

          “แต่ฉัน… ” หนุ่มตี๋เสียงสั่นเครือขณะที่ท่อนยักษ์แทรกตัวเข้าไปจ่อยังรูสวาท รอยแยกขมิบเข้าหากันด้วยความตื่นเต้น “ฉันไม่…”

          “ไม่ต้องห่วงน่า ความรู้สึกมันไม่ต่างจากตอนนายนั่งขย่มไอ้จ้อนให้ชู้นั่นแหละ หึหึ” ดันเต้หัวเราะในลำคอ “เพื่อนสนิทของหมอใช่ไหมล่ะ นายเข้าใจเลือกคนแก้เหงานะ”

          ความลับถูกเปิดออกมาท่ามกลางความมึนงง สำหรับมนุษย์ทั้งคู่ไม่ว่าจะได้เห็นหรือได้ยินอะไร ช่วงเวลานี้ก็เปรียบเสมือนความฝันเลือนรางเท่า แยกแยะไม่ออกระหว่างเรื่องจริงหรือการโป้ปด

          “แต่ใหญ่ขนาดนี้…” หนุ่มหนาตี๋อึกอัก ลมหายใจอุ่นขึ้นเรื่อยๆ

          “ชู่!” ดันเต้ปลอบประโลมในขณะที่ส่วนหัวบวมเป่งแทรกผ่านช่องบางรัดแน่นเข้าไปอย่างช้า “แล้วนายจะทึ่งกับสิ่งที่นายทำได้”

          เอวหนาแกร่งค่อยๆขยับประะชิดร่างบอบบางข้างหนา ใบหน้าหยิ่งจองหองของปีศาจบิดเบี้ยวด้วยความเสียวกระสัน

          ท่อนลำขนาดเขื่องค่อยๆสอดผ่านร่างที่สั่นกระตุกเข้าไปเรื่อยๆ ช่องทางคับแคบฉีกขยายออกอย่างช้า จากการเคลื่อนไหว

          ส่วนกลางของลำลึงค์ทั้งหนาและใหญ่หยุดชั่วครู่ เมื่อฝ่ายที่รับเข้าไปเริ่มหายใจไม่ค่อยออก

          “อย่างเกร็ง” ดันเต้กระซิบข้างใบหู “ฉันรู้ว่ามันไม่ง่าย แต่นายกำลังจะผ่านช่วงที่ยากที่สุดไปได้แล้ว”

          ชายหนุ่มหน้าตี๋อ้าปากค้างไว้ปล่อยร่างกายให้คุ้นชินกับความเจ็บปวด

          “ดีมากคนเก่ง”

          สะโพกของดันเต้เริ่มเคลื่อนที่อีกครั้ง ชายในอ้อมแขนตัวสั่นเทิ้มไม่อาจขยับหนีความเสียดตึงจากด้านล่าง เหงื่อแตกทั่วทั้งร่างบอบบาง

          ยิ่งด้านหลังปวดแน่นด้านหน้าก็ยิ่งเสียวซ่าน หนุ่มตี๋กัดฟันโอบรับท่อนเนื้อขนาดเขื่องเข้าไปในกายจนหมด ประกายไฟระยิบระยับเต็มช่องท้องลามลงไปขา

          “ฉันบอกแล้วว่านายจะต้องทำได้”