ตอนที่ 18 ใครเป็นผู้เลือกหรือผู้ถูกเลือก

          ใครก็ตามที่รู้จักกับดันเต้มาได้สักระยะหนึ่ง จะรู้ได้ว่าพฤติกรรมรวมถึงคำพูดไม่เหมือนคนทั่วไปของเขานั้น เกิดจากการที่เขาไม่ใช่มนุษย์ และหากความทรงจำไม่เลอะเลือนไปเสียก่อนจะจำได้ว่าชายร่างสูง้กือบสองเมตรคนนี้เป็น ‘*ปีศาจคิวบัส’

          งานหลักของอมนุษย์พวกนี้คือการปลุกปั่นอารมณ์เพื่อเก็บเกี่ยวพลังงาน ทำให้การดำรงอยู่ของนายเหนือหัวของพวกมันเป็นนิจนิรันดร์ 

          ยิ่งทำให้มนุษย์เกิดอารมณ์ที่เกี่ยวข้องกับความสามารถของตัวเองได้มากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งทำให้นายเหนือหัวของพวกมันเข้มแข็งมากขึ้นตามไปด้วย และจะตามมาด้วยการก่อเกิดปีศาจได้อย่างไม่รู้จบ เป็นวัฏจักรในโลกลี้ลับที่หมุนเวียนแบบนี้มาช้านาน

          ทั้งหมดที่กล่าวมานั้นคือจุดประสงค์หลักจุดประสงค์เดียวที่ทำให้ดันเต้มีตัวตน การทำงานมานับร้อยหรือนับพันปีเช่นนี้ จะพูดว่าเบื่อก็คงบอกได้ไม่เต็มปาก เพราะอสูรเสพกามอย่างเขาไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อตอบสนองเจตจำนงอย่างอื่น การอยู่เพื่อทำหน้าที่ของตนจึงกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตกึ่งอมตะ

          เมื่อก่อนดันเต้มักสิงสู่อยู่แต่ในความฝัน โดยเฉพาะช่วงยุคกลาง… เมื่อมีชายบ้าอำนาจคนหนึ่งองดอ้างว่าตนวิเศษวิโสกว่าคนอื่น ขีดเส้นความดีและความชั่วให้ผู้คนเลือกฝั่ง และช่วงนั้นเองที่การร่วมเพศถูกจัดระเบียบอย่างมีแบบแผน จากเรื่องธรรมชาติกลายเป็นการตัดสินของบาปไปโดยปริยาย 

          สำหรับดันเต้ช่วงเวลาเหล่านั้นไม่สนุกเอาเสียเลย ผู้คนก็พยายามอดกลั้นอารมณ์หื่นกระหายเอาไว้ให้ลึกสุดของความคิด เขาเปรียบเปรยว่ามันเหมือนยุคมืดสำหรับปีศาจอย่างเขา ที่ต้องซ่อนตัวอย่างมิดชิดจากโลกแห่งความเป็นจริง 

          จนเมื่อวันเวลาผ่านไปมนุษย์ก็พ่ายแพ้ให้กับธรรมชาติ เซ็กซ์กลับมามีสีสันสนุกสนานอีกครั้ง แม้บางพื้นที่จะยังถูกต่อต้านจากความคิดคร่ำครึก็ตาม

          การอาศัยกลมกลืนไปกับผู้คนนั้นเป็นสิ่งที่ดันเต้พอกล้อมแกล้มไปได้ แต่การต้องมาทำงานกับมนุษย์นี่สิ เขาแทบไม่ทำเรื่องอะไรทำนองนี้ด้วยความจริงจังมาหลายร้อยปีแล้ว

          หากไม่ใช่เพราะบางอย่างในตัวของมิวดึงดูดดันเต้ให้เข้าหา อสูรชายร่างใหญ่คงไม่มาทำงานหาเงินที่เขาไม่จำเป็นต้องใช้ และเขาคงไม่รู้ถึงการมีอยู่ของอมอร์

          ตามปกติแล้วปีศาจอย่างดันเต้จะอยู่เป็นหลักแหล่ง หลายร้อยปีถึงจะย้ายสักครั้งหนึ่ง ต่างจากพวกเทพที่อยู่ไม่กี่สิบปีก็ย้ายถิ่นฐานไปเรื่อย

          ดังนั้นดันเต้ผู้ซึ่งหากินอยู่ละแวกนี้มานานจึงคุ้นเคยกับพื้นที่ตรงนี้เป็นอย่างดี ทว่าเขาก็กลับไม่สามารถสัมผัสได้ถึง ‘อมอร์’

          คนอื่นอาจมองบาร์โฮสต์แห่งนี้เป็นสถานบันเทิงเริงรมย์ แต่ดันเต้มองที่นี่เสมือนห้องอาหารที่จัดบุฟเฟ่ต์ตลอดทั้งคืน ไม่เพียงแต่เขาจะชื่นชอบที่อโคจรแบบอมอร์ เพื่อนปีศาจที่แบ่งปันพื้นที่ร่วมกันน่าจะโปรดปรานไม่ใช่น้อย 

          กลิ่นคาวของตัณหาราคะ กลิ่นหอมหวานของความสนุกสนาน คละคลุ้งเสียจนปีศาจจอมหื่นอย่างเขาไม่ต้องแวะไปที่ไหนอีกแล้ว

          ทว่าก็น่าแปลก… บุฟเฟ่ต์พลังงานขนาดใหญ่อย่างนี้ ดันเต้กลับไม่เห็นปีศาจสักคน มีก็แต่มนุษย์เพียงเท่านั้น

          ในขณะที่หลายคนกระวีกระวาดวุ่นวายอยู่ในห้องแคบๆ อมนุษย์ผู้แนบเนียนอย่างดันเต้กลับยืนอยู่หน้ากระจกอย่างผ่อนคลาย

          ชายร่างสูงชะลูดสวมชุดสุภาพที่เหมือนยูนิฟอร์มของทางร้าน เสื้อเชิ้ตสีขาวแน่นรัดจนกระดุมส่วนหน้าอกแทบรั้งกันไว้ไม่ติด

          กางเกงขายาวสีนาวีเนื้อผ้าลื่นมันเข้ารูป เน้นรัดเพื่อขับเน้นบางส่วนให้นูนเด่นชัดเจน และรองรับการเคลื่อนไหวในทุกท่วงท่าให้ยั่วยวน โดยเฉพาะชายร่างกำยำอย่างดันเต้ ผู้เปี่ยมไปด้วยเนื้อ นม ไข่ และสะโพก ยิ่งตกเป็นเป้าสายตาได้ง่าย

          ไม่นานม่านการแสดงถูกเปิดออก เป็นเอกเข้ามาต้อนเหล่าฝูงแกะให้ออกไปหาหญ้ากิน ดันเต้ก็เป็นหนึ่งในนั้น เขาถูกเรียกให้ไปทำหน้าที่

          เวทีขนาดใหญ่ถูกใช้เป็นลานประมูล มีบันไดทั้งสองฝั่งทอดยาวลงมายังกลางเวที ข้างบนมีพนักงานชายหน้าตาจิ้มลิ้มรูปร่างงดงามยืนรอเรียกคิวให้เป็นเอกขานชื่อ ถึงจะได้เดินลงมาโชว์ตัวเพื่อให้ลูกค้ายลโฉม

          “คนต่อไป… ดันเต้!” เป็นเอกขานชื่อเป็นคิวกลางๆ “น้องใหม่แกะกล่องของเราในคืนนี้ ถึจะมาใหม่แต่เสน่ห์อันเหลือร้ายของเขาจะทำให้ทุกคนเพลิดเพลิน ใครพร้อมเปิดซิงเด็กหนุ่มหน้ามนทรงแบดบอยแล้ว… กำป้ายในมือให้แน่นๆนะครับ บอกเลยคนนี้ดาวรุ่งพุ่งแรงคนใหม่ของอมอร์แน่นอนครับ”

          ชายร่างสูงเกือบสองเมตรค่อยๆก้าวบันไดลงมาอย่างเชื่องช้า แสงไฟสาดส่องจนผิวเนียนละเอียดนั้นเปล่งออร่าจางๆออกมา ต้นแขนและต้นขารัดแน่นอยู่ภายใต้เนื้อผ้าเบาบาง

          “มีโต๊ะไหนสนใจบ้างไหมครับ น้องใหม่ของเราคนนี้เริ่มเปิดที่สี่ดื่มครับ โต๊ะข้างหลังยกป้ายใช่ไหมครับ มีใครสนใจให้มากกว่านี้ไหมครับ ยกป้ายขึ้นมาได้เลยนะครับ… เราจะบิตครั้งละสองดื่มนะครับ… โต๊ะข้างหน้านะครับ หกดื่มแล้วนะครับ มีใครสนใจน้องคนนี้ไหมครับ” เป็นเอกประกาศออกไมค์เชียร์ “ดูน้องเขาสิครับ สูงขนาดนี้ หุ่นแน่นขนาดนี้ หน้าอกเป็นมัดหน้าท้องเป็นลูก ใครประมูลได้ไปลองขอน้องจับดูได้นะครับ แข็งปั๊กทุกส่วน ดูเส้นเลือดที่แขนเขาสิครับ อื้อฮือ… ตรงอื่นจะขนาดไหน”

          ความสนใจที่ได้รับนั้นผิดคาดจากสิ่งที่ดันเต้คิดเอาไว้ อาจเพราะเสน่ห์ของปีศาจอย่างเขาก็ข้อจำกัดเช่นเดียวกับทุกอย่างบนโลก

          เวทมนตร์นั้นเจือจางอยู่ลมหายใจและกลิ่นที่แทรกซึมผ่านผิวหนังของคิวบัส ฉะนั้นการมองไม่อาจทำให้เสน่ห์ยั่วยวนเกิดผลอย่างเต็มที่

          ดันเต้รู้จุดอ่อนข้อนี้ดีนั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่ค่อยชอบถ่ายรูป ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก้าวขาลงจากเวทีอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย สปอตไลต์แสงนวลส่องตามไปด้วยความตกใจ

          “เฮ้ย! จะทำอะไร” เป็นเอกปิดสวิตช์ไมค์ “บล็อกกิ้งมันไม่ใช่แบบนี้ กลับขึ้นมาบนเวที ดันเต้!”

          คำปรามไม่อาจส่งต่อจิตใจอันเด็ดเดี่ยว ดันเต้รู้วิธีจัดการหากอยากได้อะไร เขาเป็นปีศาจนักล่าผู้จองหอง และเสน่ห์ยั่วยวนคืองานถนัดของเขา

          กลิ่นหอมประหลาดค่อยๆโชยผ่านทุกโต๊ะที่ดันเต้เดินผ่าน เพียงแค่รอยยิ้มและการขยิบตาเล็กน้อย ป้ายก็จะถูกชูสูงขึ้น

          “คุณพี่ยกป้ายนะครับ” เป็นเอกเปิดไมค์อีกครั้ง “ตอนนี้อยู่ที่แปดดื่มแล้วนะครับ”

          ความกระตือรือร้นก่อเกิดความอลหม่านไปทั่ว ป้ายสีขาวถูกชูค้างเอาไว้ เสียงตะโกนโหวกเหวกดังระงมไม่ต่างจากตลาดขายอาหารสด

          “ยี่สิบดื่ม”

          “ยี่สิบห้า”

          “ยี่สิบแปดค่ะ”

          ตัวเลขเปลี่ยนผันเร็วไม่ต่างจากดวงตาของเป็นเอก เขากวาดสายตาโดยรอบเพื่อไม่ให้ตกหล่น รอยยิ้มอวดกว้างจนเกือบถึงใบหู

          ทว่าการประมูลอันดุเดือดก็ไม่ได้อยู่ในความสนใจของดันเต้เท่าไหร่นัก การเห็นว่าเสน่ห์ของเขายังใช้ได้อยู่ต่างหากที่เป็นเรื่องสำคัญ

          เมื่อมั่นใจว่าจะไม่เสียชื่อปีศาจแห่งตัณหาแล้ว ดันเต้ก็มองหาจุดประสงค์ถัดมา คืนนี้ดันเต้เสียพลังงานไปเยอะเพื่อสร้างความประทับใจ ดังนั้นเขาต้องการเหยื่อสำหรับการเก็บเกี่ยว

          ดวงตาปีศาจเรืองรองเป็นสีทองอ่อนๆ มองไปยังรอบห้องโถงอันกวา้งใหญ่ ไม่นานก็สะดุดกับชายใส่แว่นรูปงามที่ซ่อนตัวอยู่เกือบหลังสุด

          คืนนี้เขาจะเป็นผู้เลือก… เมื่อคิดดังนั้นดันเต้ก็เดินด้วยความขึงขังมุ่งไปยังเป้าหมาย อีกฝ่ายเหมือนจะรู้ตัวแล้วว่าโดนเพ่งเล็งอยู่ จึงมองกลับด้วยความเขินอาย

          ดันเต้ทิ้งตัวลงนั่งอย่างอาดๆลงบนโซฟาชุดทรงกลม กลิ่นหอมทวีความรุนแรงออกจากกายหยาบ เหมือนพิษร้ายจากอสรพิษที่ต้องปล่อยก่อนเขมือบเหยื่อ

          “ห้าสิบ”

          เสียงตัวเลขข้างหลังยังพุ่งสูงขึ้นไม่มีทีท่าจะหยุด

          “หมอครับ! คืนนี้จะให้เกียรติอยู่กับฉันได้ไหม” เสียงนุ่มทุ้มของดันเต้ทำเอาชายใส่แว่นใบหน้าแดงก่ำ เขาถามไปโดยที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

          “นายรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นหมอ?”

          “คงเพราะฉันอ่านคนเก่ง” ดันเต้ยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะหันไปหาชายอีกคนที่นั่งข้างชายใส่แว่น “แฟนคุณหมอจะว่าอะไรไหม ถ้าคืนนี้พวกเราจะหาอะไรสนุกๆทำด้วยกัน”

          ชายทั้งคู่มองหน้ากันโดยไม่ตั้งใจ ชีพจรเต้นเร่า สมองพร่าเบลอขาดการยั้งคิด เหลือเพียงเป้าหมายเดียวคือการครอบครองชายตรงหน้า

          “หนึ่งร้อยห้าสิบดื่มครับ”

          ชายใส่แว่นชูป้ายเพื่อจบทุกความวุ่นวายด้วยสายตาอันว่างเปล่า หมอกขมุกขมัวหนาทึบลอยวนบดบังความคิด ความร้อนเริ่มพวยพุ่งจากการสูดลมหายใจอันเข้มข้นจากดันเต้

          “หนึ่งร้อยห้าสิบดื่มมีใครสู้ไหมครับ?” เป็นเอกยืนประกาศอยู่บนเวที “หนึ่งร้อยห้าสิบครั้งที่หนึ่ง… หนึ่งร้อยห้าสิบครั้งที่สอง… ถ้าไม่มีใครสู้ผมจะเรียกน้องคนใหม่เข้ามาแล้วนะครับ… และ… หนึ่งร้อยห้าสิบครั้งที่… สาม”

          “สนใจเปิดห้องวีไอพีด้วยไหมครับ… พวกเราจะได้อะไรสนุกๆกันได้สะดวก”

          มารสิงฝันเลียริมฝีปากจนชุ่มชื่น นัยน์ตาทอแสงสีเหลือง

                                             —---------------------

          *คิวบัสเป็นปีศาจไร้เพศ สามารถแปลงกายเป็นผู้หญิงซึ่งจะถูกเรียกว่า ‘ซัคคิวบัส’ หรือหากแปลงกายเป็นผู้ชายจะถูกเรียกว่า ‘อินคิวบัส’ ซึ่งอยู่ที่ว่าเหยื่อจะชอบเพศไหน

          หากเป็นพวกคิวบัสเองมักนิยมเสพสังวาสกับเหยื่อผู้ชาย เพราะว่าน้ำเชื้อของผู้ชายให้พลังงานชีวิต ส่วนเหยื่อผู้หญิงการหลับนอนกับพวกเธอนั้นจะเป็นไปเพื่อความพึงพอใจเท่านั้น