Arcturus. Nakaupo si Arcturus sa leather couch ng suite, parang mabigat ang buong katawan na halos lumulubog sa upuan. Nakatukod ang siko sa tuhod, hawak ang ulo na para bang gusto niyang pigain ang lahat ng iniisip niya para tumigil na. Sa harap niya, nasa mesa pa ang isang basong scotch—hindi man lang niya nagalaw, kahit kanina pa niyang nilagok dapat para lang makalimutan ang lahat.Pero paano ba makakalimutan, kung bawat bukas ng phone niya, iisa lang ang nakikita?Yung picture na parang sumusunog sa buong pagkatao niya.Cressida.At si Evander.Nakakulong sila sa isang halik na hindi niya alam kung paano nagsimula, pero malinaw sa camera, malinaw sa headlines.Damn it, Cressida… bakit pinayagan mo?Kumuyom ang kamao niya, ramdam ang panginginig ng galit at sakit.She still loves me. I know she does. Pero bakit… bakit parang siya pa yung may lakas ng loob na sumandal sa iba?Narinig niya ang pagbukas ng pinto. Isang matinis na click. Dapat ay nagalit siya agad—wala siyang in-expe
Sa isang bahagi ng madilim na kalsada sa Milan, nakatayo si Arcturus sa lilim ng isang poste ng ilaw. Hindi niya sinasadya — wala siya dapat doon. Pero matapos ang mahabang araw ng meetings at pagpipilit na maging normal ang lahat, naisipan niyang lumabas para maglakad at magpahangin.Hindi niya inaasahan ang makikita.Mula sa di kalayuan, nakilala agad ng mga mata niya ang pamilyar na anyo — si Cressida. Ang mga kilos nito, ang paraan ng paglakad, hindi iyon malilimutan ng puso niyang ilang ulit nang nasaktan sa pananabik.At sa tabi nito… si Evander.Nanikip ang dibdib ni Arcturus nang makita niya kung paano lumapit si Evander. At bago pa siya makagalaw, nakita niyang hinalikan nito si Cressida.Parang binagsakan siya ng mundo.Nanuyo ang lalamunan niya, at ang dibdib niya’y parang pinipiga ng mga matangaw. Ang tanging pumapasok sa isip niya: Six months. Six damn months na tiniis ko. Six months na pilit kong inayos ang sarili ko. At ngayon… ito ang makikita ko?Hindi niya nakita ang
Pagkasara ng hotel doors, parang biglang nag-shift ang mundo. Yung ingay, yung flash ng mga camera, yung sigawan ng pangalan ko—lahat parang na-press mute button. Tahimik. Malamig.Nakatayo lang ako sa gitna ng suite, hawak ang heels na kanina pa sumasakit sa paa ko. Ang tanging tunog ay yung mahina kong hakbang sa carpeted floor habang lumalakad papunta sa malaking glass window.Milan spread out beneath me—city lights na kumikislap, buhay na buhay ang syudad. Pero dito sa taas, sa tahimik na kwarto, parang ibang mundo.Tinanggal ko yung earrings ko, marahang inilapag sa vanity table. Tumitig ako sa salamin. Perfect pa rin ang makeup, flawless pa rin ang ayos ng buhok, pero yung mata… iba. Pagod. Mabigat.Isa-isa kong tinanggal ang lahat—lipstick, eyeshadow, blush. Habang binubura ko, parang kasama ring nawawala yung mask na pinapakita ko sa lahat. Hanggang sa naiwan na lang yung totoong ako—walang pretension, walang glow, just Cressida.Umupo ako sa gilid ng kama, nakabalot ng robe,
The soft hum of the engines filled the cabin, blending with the faint clinking of champagne glasses. Sa loob ng private jet, halos lahat ay organized to perfection: leather seats, golden accents, trays of hors d'oeuvres, at mga designer bags neatly tucked into compartments. Pero sa kabila ng lahat ng luxury na ito, ramdam ko pa rin ang bigat sa dibdib ko.I settled into my seat beside Anikha, who was scrolling through her tablet. She looked effortlessly chic, her long dark hair tied back and her silk blouse catching the glow of the cabin lights. I tried to busy myself with adjusting my blanket, but I could feel her gaze flick toward me every now and then.“Cress…” she finally said, her tone softer than usual. “You’ve been quiet since we left Monaco. Talk to me. What’s going on in that beautiful head of yours?”I forced a small smile. “Just… Milan. You know how it is. Big shows, big pressure.”Anikha raised a brow, unconvinced. She reached for her glass of champagne, swirling it lightl
Nag-freeze ang katawan niya. Hindi niya na kailangang ipaliwanag sa sarili kung kaninong pangalan ang sumabay sa “Thorne.” Kahit wala ang mukha, kahit logo lang—ramdam niya agad ang presensiya ni Arcturus.She tried to laugh it off, mahina at pilit. “Of course… of course nandiyan ka.” Pero ang kaba sa dibdib niya ay hindi biro. Bakit parang kahit saan siya magpunta, may paalala palagi?Pinilit niyang kumilos, iniwas ang tingin, at mabilis na naglakad palayo. Pero habang naglalakad, hindi na niya mapigilan ang sarili. May tinig na pabulong sa loob niya: Ibig sabihin ba nito… magkikita ulit kayo?Pagdating niya sa apartment, tinanggal niya ang coat, iniwan ang cellphone sa mesa, at diretsong tumayo sa harap ng malaking bintana. Sa ibaba, kumikislap ang mga headlights ng sasakyan, parang maliliit na alitaptap na gumagalaw. At doon niya naramdaman ulit ang bigat ng katahimikan.“Wala ‘to, Cressida,” bulong niya sa sarili. “It doesn’t mean anything.”Pero habang nakatingin siya sa ilaw ng
Hindi ko na alam kung ilang minuto na ang lumipas mula nang lumabas sa bibig ko ang katotohanan. Mahal ko pa rin siya.Tahimik si Evander sa kabilang side ng mesa. Tanging mahinang ingay ng mga tasa at malayong tawanan ng ibang tao sa café ang naririnig ko. Nakayuko ako, pinaglalaruan ang straw ng iced coffee ko. Para akong batang nahuli sa kasalanan.“Cress…” finally, narinig ko ang boses niya.Napatingin ako. Nakakunot ang noo niya, pero hindi galit. Mas mahirap pa—seryoso, puno ng bigat na parang kanina pa niya gustong sabihin.“You don’t have to explain,” he said, mababa ang tono, steady.“Evander…” halos bulong ko. “Knew… what?”“That you still love him.” His eyes didn’t leave mine. “I can see it every time someone mentions his name. The way your smile falters. The way you get lost in thought. I’ve known, Cress. For a long time.”Napakagat ako ng labi. “Bakit hindi ka nagsalita?”“Because it wasn’t my place.” Humugot siya ng malalim na hininga, saka dahan-dahang nagpatuloy. “And