All Chapters of Thorns Of Seduction: Chapter 1 - Chapter 10

Mabigat ang bawat hakbang ni Cressida habang tinatahak ang gitna ng mahabang pasilyo ng simbahan. Ang sahig na marmol ay tila kumakain ng kanyang lakas sa bawat pagtuntong, at ang mga mata ng lahat ng bisita ay nakatuon lamang sa kanya. Dapat sana’y isang masayang araw ito—ang araw ng isang babaeng nakatakdang ikasal sa lalaking minamahal niya. Ngunit sa kanya, ito’y isang sakripisyo.Nasa kanyang katawan ang isang marangyang mermaid cut lace bridal gown na pinili ng kanyang ina. Ang belo na may burdang puti at mga bulaklak ay bumabalot sa kanyang mukha, tila ba ito’y isang lambong ng pagkakakulong. Hindi ito ang pangarap niyang kasal. Hindi ito ang pangarap niyang buhay.Sa dulo ng altar, nakatayo si Arcturus Thorne—ang lalaking hindi niya pinili, ngunit pinilit sa kanya ng kapangyarihan ng kanyang mga magulang. Malamig at mapang-akit ang kanyang presensya, nakasuot ng itim na tuxedo na para bang lalo pang nagpapatingkad sa asul-abo nitong mga mata.Diyos ko, naisip ni Cressida. Baki

Tahimik ang buong silid, tanging tik-tak ng malaking orasan lamang ang umaalingawngaw. Nakaupo si Cressida sa gilid ng kama, nakatitig sa kawalan. Mabigat pa rin ang kanyang ulo mula sa alak na uminom siya kagabi sa birthday party ni Scarlette—ngunit mas mabigat ang pakiramdam ng pagkakulong sa mga palad ni Arcturus Thorne.Isang marahang katok ang sumira sa katahimikan.“Ma’am,” maingat na tawag ng boses ng isang katulong mula sa labas. “Nakahanda na po ang hapag. Naghihintay na po si Sir Arcturus sa ibaba.”Parang nagpatibok nang mas mabilis ang kanyang puso. Ang mismong pangalan ni Arcturus ay parang paalala ng kulungang hindi niya mabasag. Dahan-dahan siyang bumangon, inayos ang sarili, at binuksan ang pinto. Nakatungo ang katulong, halatang takot na takot na magkamali ng salita.“Salamat,” malamig na tugon ni Cressida, saka siya nagsimulang bumaba ng hagdan.Sa pagbaba niya, sumalubong ang malawak na dining hall na halos punô ng karangyaan. Ang mga chandelier ay kumikislap, ang h

Madilim na ang buong mansyon. Tanging ilaw ng buwan mula sa malalaking bintana ang nagbigay-liwanag sa malamlam na pasilyo. Nakatulog na ang mga katulong, at katahimikan ang bumalot sa paligid. Ngunit sa silid ni Cressida, walang kapayapaan.Nakahiga siya sa kama, nakapikit ang mga mata ngunit gising ang isipan. Ang sugat sa kanyang pulso’y parang patuloy na kumakanti sa kanyang kamalayan, at ang bigat ng mga salitang iniwan ni Arcturus bago ito umalis ay paulit-ulit na sumasalpok sa kanyang dibdib.“Don’t think for a second that you’re free.”Hindi niya alam kung bakit, ngunit imbes na takot lamang ang maramdaman, may halong pagkagulo sa kanyang loob. At sa gitna ng gabing iyon, habang nakahiga, hindi niya namalayang nakatulog siyang yakap ang isang lumang tee shirt na iniwan sa gilid ng aparador—isang piraso ng damit ni Arcturus.Ang amoy nito—isang halo ng kahoy, usok ng tabako, at malamig na pabango—ay tila nagbigay sa kanya ng kakaibang init. At bago pa man tuluyang lumubog sa pa

Hindi na siya binitiwan ni Arcturus nang gabing iyon. Sa bawat kulog at kidlat, mas lalong humihigpit ang yakap ni Cressida, para bang kung bibitaw siya’y lulunurin siya ng bagyo sa labas. Sa bawat pagtikhim, bawat mabilis na tibok ng kanyang puso, ramdam niya ang matibay at mainit na dibdib ni Arcturus—matatag, hindi natitinag, para bang iyon lamang ang kanlungan niya laban sa lahat ng takot.“Arcturus…” mahina niyang bulong, habang nakabaon ang mukha sa leeg nito. Hindi na niya alam kung saan nanggagaling ang kanyang tinig—kung sa takot, sa pagod, o sa mas malalim na damdamin na ayaw niyang pangalanan.Isang braso ang nakayakap sa kanya, mahigpit ngunit hindi marahas. Ang kamay nito’y marahang humahaplos sa kanyang likod, mabagal, paulit-ulit, na para bang isang ritwal ng pag-angkin at pagpakalma. Hindi ito sumagot, ngunit naramdaman niya ang pagdampi ng labi nito sa kanyang buhok—isang halik na halos hindi maramdaman, ngunit sapat para magdulot ng kakaibang kirot at init sa kanyang

Nakahiga si Cressida sa malamig na kama, basang-basa ng luha ang mga pisngi, habang paulit-ulit na sumasagi sa kanyang isipan ang mga huling salita ni Arcturus.“I changed because of you, Cressida. And now… you will live with the man you created.”Parang mga latay iyon na hindi makita ngunit ramdam hanggang sa kaibuturan ng kanyang kaluluwa. Gusto niyang igalaw ang katawan, tumayo, tumakbo palabas, ngunit ang bigat ng kanyang dibdib ay tila bakal na tanikala na pumipigil sa kanya. Sa dilim ng silid, tila siya ay isang bihag ng sarili niyang mga alaala.Hindi niya mapigilang bumalik ang kanyang isip sa gabing iyon—ang gabi ng kanilang kasal. Ang mga bulaklak sa hardin, ang tugtugin ng mga biyolin, ang mga bisitang nagbubunyi sa kanilang pag-iisang dibdib. Ngunit sa gitna ng saya, may nakatagong kaba sa puso ni Cressida.Naalala niya ang titig ni Arcturus habang sila’y sumasayaw—tinig na puno ng pangako at mga mata na masyadong malalim, masyadong sabik. Hindi iyon titig ng isang lalaki