Nakahiga si Cressida sa malamig na kama, basang-basa ng luha ang mga pisngi, habang paulit-ulit na sumasagi sa kanyang isipan ang mga huling salita ni Arcturus.“I changed because of you, Cressida. And now… you will live with the man you created.”Parang mga latay iyon na hindi makita ngunit ramdam hanggang sa kaibuturan ng kanyang kaluluwa. Gusto niyang igalaw ang katawan, tumayo, tumakbo palabas, ngunit ang bigat ng kanyang dibdib ay tila bakal na tanikala na pumipigil sa kanya. Sa dilim ng silid, tila siya ay isang bihag ng sarili niyang mga alaala.Hindi niya mapigilang bumalik ang kanyang isip sa gabing iyon—ang gabi ng kanilang kasal. Ang mga bulaklak sa hardin, ang tugtugin ng mga biyolin, ang mga bisitang nagbubunyi sa kanilang pag-iisang dibdib. Ngunit sa gitna ng saya, may nakatagong kaba sa puso ni Cressida.Naalala niya ang titig ni Arcturus habang sila’y sumasayaw—tinig na puno ng pangako at mga mata na masyadong malalim, masyadong sabik. Hindi iyon titig ng isang lalaki
Sa kabila ng lalim ng yakap, kumikirot sa dibdib ni Cressida ang isang tanong na matagal na niyang pinipigilan. Hindi na niya kayang kimkimin. Sa kabila ng takot, sa kabila ng kahinaan, isang bahagyang panginginig ng tinig ang sumilip sa kanyang mga labi.“Arcturus…” Mahina, halos pabulong, ngunit dinig na dinig sa gitna ng katahimikan. “Do you… do you love me?”Bahagyang natigilan ang lalaki. Ramdam ni Cressida ang paninigas ng kanyang bisig, ang paghinto ng hininga nito sa kanyang balat. Para bang ang simpleng tanong na iyon ay isang patalim na biglang tumarak sa kanyang puso. Dahan-dahan, iniangat ni Arcturus ang kanyang mukha mula sa leeg ng dalaga. At sa unang pagkakataon mula nang siya’y kapusin ng hininga, nasilayan ni Cressida ang mga mata nitong naglalagablab sa damdamin—isang apoy na hindi niya matukoy kung mula ba sa pagmamahal o sa pagkahibang.“You’re asking me… if I love you?” mababa at mabigat ang tinig nito, tila galing sa kailaliman ng kanyang kaluluwa. “Cressida… I d
Hindi na siya binitiwan ni Arcturus nang gabing iyon. Sa bawat kulog at kidlat, mas lalong humihigpit ang yakap ni Cressida, para bang kung bibitaw siya’y lulunurin siya ng bagyo sa labas. Sa bawat pagtikhim, bawat mabilis na tibok ng kanyang puso, ramdam niya ang matibay at mainit na dibdib ni Arcturus—matatag, hindi natitinag, para bang iyon lamang ang kanlungan niya laban sa lahat ng takot.“Arcturus…” mahina niyang bulong, habang nakabaon ang mukha sa leeg nito. Hindi na niya alam kung saan nanggagaling ang kanyang tinig—kung sa takot, sa pagod, o sa mas malalim na damdamin na ayaw niyang pangalanan.Isang braso ang nakayakap sa kanya, mahigpit ngunit hindi marahas. Ang kamay nito’y marahang humahaplos sa kanyang likod, mabagal, paulit-ulit, na para bang isang ritwal ng pag-angkin at pagpakalma. Hindi ito sumagot, ngunit naramdaman niya ang pagdampi ng labi nito sa kanyang buhok—isang halik na halos hindi maramdaman, ngunit sapat para magdulot ng kakaibang kirot at init sa kanyang
Nakadikit ang mukha ni Cressida sa balikat ni Arcturus, nanginginig ang kanyang katawan sa pagitan ng pag-iyak at ng bigat ng halik na pinilit sa kanya. Ramdam niya ang tibok ng puso nito—mabagal, kontrolado, ngunit mabigat, tila ba bawat pintig ay nagpapaalala kung gaano siya kasadsad sa kapangyarihan ng lalaking ito.Hinaplos ni Arcturus ang kanyang buhok, marahan, para bang tinatangkang pakalmahin siya. Ngunit sa bawat haplos na iyon ay lalong dumadagdag ang bigat ng kaniyang nararamdaman—hindi lamang dahil sa pagkakakulong kundi dahil sa lumalalang kalituhan sa sariling puso.“Arcturus…” mahina niyang bulong, halos hindi na buo ang tinig. “You’re breaking me.”Napahinto ito, saka bahagyang umatras upang makita ang kanyang mukha. Ang malamlam na ilaw mula sa lampara sa mesa’y nagbigay-liwanag sa bawat guhit ng kanilang ekspresyon—ang mga luha ni Cressida na kumikislap sa kanyang pisngi, at ang malamig ngunit nagsusumidhing titig ni Arcturus.“Then let me break you completely,” anit
Madilim na ang buong mansyon. Tanging ilaw ng buwan mula sa malalaking bintana ang nagbigay-liwanag sa malamlam na pasilyo. Nakatulog na ang mga katulong, at katahimikan ang bumalot sa paligid. Ngunit sa silid ni Cressida, walang kapayapaan.Nakahiga siya sa kama, nakapikit ang mga mata ngunit gising ang isipan. Ang sugat sa kanyang pulso’y parang patuloy na kumakanti sa kanyang kamalayan, at ang bigat ng mga salitang iniwan ni Arcturus bago ito umalis ay paulit-ulit na sumasalpok sa kanyang dibdib.“Don’t think for a second that you’re free.”Hindi niya alam kung bakit, ngunit imbes na takot lamang ang maramdaman, may halong pagkagulo sa kanyang loob. At sa gitna ng gabing iyon, habang nakahiga, hindi niya namalayang nakatulog siyang yakap ang isang lumang tee shirt na iniwan sa gilid ng aparador—isang piraso ng damit ni Arcturus.Ang amoy nito—isang halo ng kahoy, usok ng tabako, at malamig na pabango—ay tila nagbigay sa kanya ng kakaibang init. At bago pa man tuluyang lumubog sa pa
Sumapit ang hatinggabi. Tahimik ang buong mansyon, at tanging ugong ng malamig na hangin mula sa mga bintana ang naririnig. Nasa silid niya si Cressida, nakahiga ngunit hindi mapakali. Bawat tik-tak ng orasan ay parang martilyo sa kanyang dibdib. Kanina lamang, habang nakaupo sa hapag, muli niyang napatunayan na wala siyang kalayaan kay Arcturus. Lahat ng kilos niya ay bantay-sarado, lahat ng salita’y sinusukat. Ngunit ngayong tulog na marahil ang lahat, may sumibol na ideya sa kanyang isipan, Ito na ang pagkakataon. Tatakas ako. Bumangon siya nang dahan-dahan. Ingat na ingat ang kanyang mga paa sa malamig na sahig na marmol, baka marinig siya ng mga guwardiyang nakapwesto sa ibaba. Binuksan niya ang aparador at nagsuot ng makapal na coat na makakapagtago ng kanyang katawan sa dilim. Isinuksok niya sa bulsa ang maliit na perang naitatago niya mula sa mga paminsan-minsang bigay ng katulong na maawaing nakikisimpatiya. Huminga siya nang malalim at tinungo ang pinto. Tahimik niyang p