Chapter 5

PAGKASARA ng pinto ay hinigpitan ni Lucien ang paghawak niya sa braso ni Bianca, dahilan para mapadaing ito sa sakit.

"Aray! Nasasaktan ako, Lucien!" usal ni Bianca.

"Ano bang ipinunta mo roon, ha?" pigil galit na sabi ni Lucien nang bitawan niya ito.

"I'm sorry," nauutal na sagot ni Bianca. "Hindi ko sinasadya—"

"Hindi mo sinasadya?" Mariing natawa si Lucien na may halong pagkairita. "Kanina lang tayo nag-usap na hindi natin papakialaman ang buhay natin sa isa't isa, tapos ganito gagawin mo?"

Hindi nakasagot si Bianca. Nanikip ang lalamunan niya na makita ang mga titig nito na para bang gusto siyang tunawin sa galit.

"Dahil lang ba sa sinabi kong gold digger ka, kaya mo ginagawa ito?" patuloy na sabi ni Lucien. "Or maybe you’re just waiting to see how strong my legs still are. And when I’ll finally be completely disabled and helpless, then you can take my wealth? Are you really this desperate, huh?"

Ilang sandali pa ay isang mabigat na sampal sa pisngi ang natamo ni Lucien.

Sa sobrang bigat ng pakiramdam ni Bianca ay napahinga siya nang malalim.

"Please stop accusing me as gold digger. Hindi ako gano'ng klaseng tao, Lucien," mariin na sabi ni Bianca. Pilit pinipigilan na huwag pumatak ang mga namumuong luha niya.

"Hinanap kita kanina dahil pinapasabi ni daddy na bukas ay merger na ng kompanya at inauguration ng kapatid ko. Kailangan natin pumunta. Nakabukas ang pinto ng kwarto mo kaya pumasok ako. Kaya pasensya na kung nagawa ko 'yon. Pero hayaan mo, simula ngayon, hindi na kita guguluhin pa," dagdag na sabi Bianca saka siya tumalikod at iniwan si Lucien.

Pagkapasok ni Bianca sa kwarto ay mabilis niyang isinara ang pinto at sumandal roon. Tila nanlambot ang mga tuhod niya sa nangyari. Hindi na niya napigilan ang luhang kanina pa niya pinipigil.

'Bakit ba ang sakit?'

Hinawakan niya ang kamay niyang ginamit pangsampal kay Lucien. Hindi niya akalain na magagawa niya iyon. Hindi niya ugali ang manakit ng tao, pero hindi niya kinaya ang mga salitang binitiwan nito.

'Paano niya nagagawang isipin na ganun ako? Dahil ba isa rin akong illegitimate daughter? Na wala akong narating sa buhay?'

Alam niyang simula pa lang pagpasok niya sa mansyon ay hindi siya kailanman nagustuhan ni Lucien. Pero hindi niya inasahang hahamakin siya nang ganito. Hindi siya gold digger. At higit sa lahat, hindi niya ginusto ang kasal na ito.

Napahawak siya sa dibdib niya, dama niya ang bawat kabog ng puso niya, hindi dahil sa takot, kundi sa sakit na unti-unting bumabalot dito.

'Ano pa ba ang dapat kong gawin para patunayan na hindi ako masamang tao?'

Huminga siya nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili. Bukas na ang merger ng Hoffman at Mondevan. Wala siyang oras para magmukmok at magpaka-stress.

Mabilis niyang pinunasan ang luha at tinungo ang kama. Humiga siya ro'n, at di namalayang dinaluyan na siya ng antok.

***

Nanatiling nakatayo si Lucien dahil hindi siya makapaniwala sa nangyari. Hindi niya maigalaw ang katawan niya at hindi rin siya makapagsalita. Ang mainit na hapdi sa pisngi niya ay hindi maikukumpara sa kung anong naramdaman niya—iyon ay ang kahihiyan.

"S-Sinampal ako ni Bianca?" natatawa't naiinis na sambit ni Lucien sa sarili.

Iginagalang at kinatatakutan siya. Pero ngayon? Sinampal lang siya ng isang babae. At hindi lang basta sinampal—iniwan pa siyang nakatulala sa hallway.

Napatingin siya sa repleksyon niya sa bintana. Kita niya ang pulang marka sa pisngi niya.

'Mukha ba akong talunan?'

Maya-maya pa ay may narinig siyang tinig sa likod nya. Napalingon siya at nakita ang isang maid na si Grasya, na mukhang kanina pa nanonood sa kanya. Tanaw niyang halatang gustong matawa ito pero pinipigilan lang.

Napakurap si Lucien.

'Gano’n ba kalakas ‘yung sampal ni Bianca at narinig niya ito?'

"Sir, ayos lang po kayo?" tanong ni Grasya, halatang sinisikil ang ngiti.

Agad niyang inangat ang baba at kunwaring walang nangyari. "Hindi naman masakit," agad niyang sagot, kahit na ramdam pa rin niya ang kirot sa pisngi.

Pero halata sa mukha ni Grasya na hindi siya naniniwala. "Eh, sir, kasi po parang—"

"Sinabi nang hindi masakit!" putol niyang sabi, mas madiin.

Napaatras si Grasya pero bumaling ang tingin sa pisngi niya. "Eh, sir, ang pula po kasi—"

Napakamot si Lucien sa leeg, saka mabilis na pinahiran ang pisngi niya. "Allergy lang ‘yan sa alikabok," palusot niya, kahit halata naman ang bakas ng kamay ni Bianca rito.

Hindi na napigilan ni Grasya ang ngumiti. "Kakaiba ang allergy niyo pala, Sir, pula na hugis kamay. Hindi po kayo nasam—"

"Hindi. Hindi ako sinampal, allergy lang 'to, kaya hugis kamay," mabilis na sagot niya bago tumalikod at naglakad palayo.

Pero kahit lumayo na siya, dinig pa rin niya ang mahina na tawa ni Grasya.

Napakuyom ng kamay si Lucien habang naglalakad.

"It’s nothing to be ashamed of, Lucien. It doesn’t hurt. And I'm not the one at a loss here," pilit niyang kinukumbinsi ang sarili habang naglalakad siya patungo sa study room niya.

Pero ang totoo, pakiramdam niya, si Bianca ang nanalo.