LOGINNapatigil ang mundo ni Javi habang nakatingin sa eksena sa garden. Ang liwanag ng buwan ay tumatama sa mukha ni Ria, at ang kumikinang na singsing sa kamay ni Marco ay tila isang hatol ng kamatayan para sa kanya."Ria, please say no..." dasal ni Javi sa kanyang isip.Tumingin si Ria kay Marco, tapos sa singsing. May ilang segundong katahimikan na tila tumagal ng habambuhay."Marco..." panimula ni Ria, ang boses ay malumanay. "Alam mo kung gaano kita pinahahalagahan. Ikaw ang naging sandigan ko noong panahong durog na durog ako. Ikaw ang tumayong ama kay Liam.""And I want to keep doing that, Ria. Forever," sabi ni Marco, puno ng pag-asa."Pero Marco," patuloy ni Ria. "Ayokong pakasalan ka dahil lang sa utang na loob. Ayokong maging asawa mo habang ang puso ko ay may mga sugat pa na hindi tuluyang naghihilom. You deserve a woman who can give you her whole heart. At sa ngayon... ang puso ko ay nakalaan lang kay Liam at sa trabaho ko."Dahan-dahang tinakpan ni Ria ang kahon ng singsing.
Ang gabi sa Siargao ay tahimik, pero sa loob ng villa ni Javi, may nagaganap na bagyo. Binalikan niya ang lahat ng mga dokumento, lahat ng mga alaala, at lahat ng mga pagdududa niya sa loob ng nakaraang dalawang taon. Tumawag siya sa kanyang Private Investigator sa Manila. "Sir Javi, may nakuha na po kaming info," sabi ng boses sa kabilang linya. "Nakausap namin ang isa sa mga dating nurse sa St. Luke's. Binayaran siya para manahimik, pero dahil wala na po siya sa bansa, pumayag siyang magsalita." "Anong sabi niya?" tanong ni Javi, kinakabahan. "Totoo po, Sir. Si Mrs. Maria Elizalde ang nag-alaga sa inyo sa loob ng anim na linggo. Siya ang 'Nurse Angel'. Pinagbantaan po siya ng inyong ina na sisirain ang career ng kanyang ama kung magpapakilala siya. At si Ms. Villamayor... pumasok lang po siya sa eksena noong araw na tatanggalin na ang benda niyo." Napapikit si Javi. Ang sakit ay tila isang kutsilyong bumaon sa kanyang puso. Ang sarili niyang ina. Ang babaeng akala niya ay k
Umupo si Javi sa isang liblib na table sa may dalampasigan, malayo sa ingay ng ibang executives. Sa harap niya ay ang umuusok pang Sinigang na Baboy. Ang amoy nito—ang asim ng sampalok at ang tamis ng gabi—ay tila isang time machine na nagdala sa kanya pabalik sa nakaraan. Kumuha siya ng isang kutsarang sabaw. Napatigil si Javi. Nanigas ang kanyang katawan. Ang lasang ito. Ito ang lasa ng sabaw na ibinigay sa kanya ni "Nurse Angel" noong nasa ospital siya. Ito ang lasang nagpapatahan sa kanya tuwing gabi na pakiramdam niya ay wala na siyang silbi. Ang balanse ng asim, ang lambot ng karne, ang paraan ng pagkakahiwa ng mga gulay—it was distinct. It was her. Biglang binitawan ni Javi ang kutsara. Ang mga luha na matagal na niyang pinipigilan ay nagsimulang pumatak sa kanyang pisngi. "Ito 'yun... Ito talaga 'yun," bulong niya sa sarili. Sa loob ng dalawang taon, pinapaniwala niya ang sarili na si Clarisse ang nag-alaga sa kanya. Pinaniwala niya ang sarili na si Maria ay isang
Ang Soliven Haven ay kilala sa pagiging perpekto nito. Mula sa puti ng buhangin hanggang sa bawat sangkap ng kanilang pagkain. Iyon ang target ni Clarisse. Alam niyang ang pinakamahalagang aspeto ng resort ni Ria ay ang Kusina ni Maria. Tanghalian noon. Ang mga executives ng Elizalde Group ay masayang kumakain sa garden pavilion. Naghahanda si Ria para sa isang surprise dessert nang mapansin niya sa monitor ng CCTV sa kanyang opisina ang isang kahina-hinalang kilos. Si Clarisse. Naka-sumbrero at shades ito, pasimpleng pumasok sa main kitchen habang abala ang mga staff sa pagse-serve. Nakita ni Ria kung paano kinuha ni Clarisse ang isang maliit na vial mula sa bulsa nito at akmang ibubuhos sa malaking kawa ng Kare-Kare—ang main dish para sa buffet. Mabilis na tumayo si Ria. Hindi niya kailangang tumakbo; ang kanyang presensya ay sapat na para magpatahimik sa kusina. "Stop right there, Ms. Villamayor." Natigilan si Clarisse. Nanginginig ang kamay niya habang hawak ang vial. L
Hindi nakatulog si Javi buong gabi. Ang bawat pagpikit niya, ang imahe ni Ria at ng batang lalaki ang nakikita niya. Ang paraan kung paano binuhat ni Ria ang bata, ang lambot ng boses nito—ito ang boses na narinig niya sa dilim noong bulag siya. Hindi ito ang matinis at madalas ay nakakarinding boses ni Clarisse. Alas-siyete pa lang ng umaga, nasa lobby na si Javi. Suot niya ang kanyang workout gear, nagbabakasakaling makita si Ria na naglalakad-lakad sa dalampasigan. Hindi siya nabigo. Nakita niya si Ria na nagpapatakbo sa dalampasigan kasama ang bata. Ang bata ay tumatawa habang hinahabol ang mga maliliit na alon. Sumasabay ang maikling buhok ni Ria sa hangin. She looked radiant, malayo sa maputla at laging balisang Maria na nakilala niya sa loob ng tatlong taon. "Ria!" sigaw ni Javi. Huminto si Ria. Lumingon siya, pero walang ngiti sa mga labi niya. Binuhat niya ang bata at naglakad palapit kay Javi nang may awtoridad. "Mr. Elizalde, ang aga niyo yata para sa breakfast b
Katahimikan. Iyon ang bumalot sa presidential table matapos ang speech ni Ria. Ang mga executives ay nagbubulungan. "Si Mrs. Elizalde ba 'yun?" "Ang ganda niya! Ibang-iba sa dati!" "Akala ko ba nagtanan? Bakit ang yaman niya tignan?" Si Javi, nakatitig lang kay Ria na ngayon ay nakikipag-usap at nakikipagtawanan sa ibang guests. Ang tawa nito... ang ganda pakinggan. Hindi na pigil. Malaya. "Javi! Stop staring at her!" sita ni Clarisse, kinurot siya sa tagiliran. "Ang kapal ng mukha niyang magpakita dito! At ano 'yang suot niya? She looks like a... a P****k!" "Shut up, Clarisse," bulong ni Javi, hindi inaalis ang tingin kay Ria. "She looks... magnificent." Napanganga si Clarisse. First time siyang sinuway ni Javi nang ganun. Tumayo si Javi. "I need to talk to her." "No! Javi! Dito ka lang!" Pero hindi nakinig si Javi. Naglakad siya papunta kay Ria. Bawat hakbang, bumibilis ang tibok ng puso niya. Ito ang asawang binalewala niya? Ito ang babaeng tinawag niyang boring at walang







