บทที่ 8

EP.7

ขวัญพิชชาไม่คิดเชื่อคำพูดของรามิลแม้แต่น้อย เมื่อกี้เขายังตะคอกใส่หน้าเธออยู่เลย แล้วนี่ผีออกไปแล้วงั้นสิถึงกลับคำทำมาเป็นพูดดีใส่เธอ

“บอกแล้วไงคะ ว่าเบลไม่ใช่ผู้หญิงของคุณ”

“วันนี้ไม่ใช่ วันหน้าก็ต้องใช่”

“จะวันไหนก็ไม่ใช่ ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว เชิญค่ะ” ขวัญพิชชาเดินไปเปิดประตูหน้าห้องรอเพื่อไล่แขก รามิลไม่ได้คิดสนใจ มาเฟียหนุ่มเดินสำรวจในห้องพักของเธอ

ถึงจะเล็กแต่ก็ดูสะอาด ผิดกับชั้นล่างที่เขาเดินผ่านมา คงเพราะเจ้าของห้องทำความสะอาดเป็นอย่างดี

“ทำไมถึงไม่อยู่ที่มูลนิธิ ในเมื่อที่นั่นมีที่พักให้”

“เบลอยากออกมาใช้ชีวิตข้างนอกค่ะ เบลมีเงินเดือนที่ได้จากมูลนิธิ และสอนพิเศษ” มันก็พอให้เธอได้ออกมาอยู่ข้างนอกได้ แต่ก็ต้องประหยัด ไหนจะค่าเช่าห้อง ค่ากิน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเดินทาง และแบ่งเก็บออมไว้ต่างหากอีกจำนวนหนึ่ง

“มันให้เงินเดือนเธอเท่าไหร่”

“คะ”

“ไอ้ซีนายมันให้เงินเดือนเธอเท่าไหร่”

“คุณซีนายไม่ได้ให้ค่ะ พี่สาวคุณซีนายเป็นคนให้”

“ก็แล้วมันเท่าไหร่”

“หนึ่งหมื่นบาทค่ะ”

“ฉันให้เธอเดือนละล้าน เลิกเป็นครูสอนพิเศษกระจอก ๆ แล้วมาดูแลฉัน” รามิลสืบเท้าเข้าหาเธอใกล้ ๆ แล้วยื่นข้อเสนอที่เขาเองก็ไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนมากเท่านี้มาก่อน

“ไม่ค่ะ”

ดวงตาคมเข้มมองใบหน้าเล็กที่ยับย่น ปากบอกปฏิเสธหนักแน่น แต่สีหน้าเธอมันบอกด้วยสายตาชัดว่ากำลังกลัวเขาแค่ไหน

“หรืออยากจะได้มากกว่านั้น” เธออาจจะเล่นตัวเพื่อต่อรองเอาเงินเขาเพิ่มก็ได้ รามิลจึงได้ถามเธอตรง ๆ แต่แล้วเขาก็ได้คำตอบไม่เป็นที่พอใจอีกเช่นเคย

“เบลไม่อยากได้อะไรจากคุณ จะสิบล้าน ร้อยล้านเบลก็ไม่อยากได้”

“แล้วเธอจะเสียใจที่ปฏิเสธฉัน”

ดวงตาสองคู่สบกันและกัน ขวัญพิชชาหลุบตาลงเมื่อแววตาสีเข้มดุจ้องเธออย่างไม่ละสายตา

ใบหน้าหล่อโน้มเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น ขวัญพิชชารู้สึกได้ถึงเรียวปากประทับลงสัมผัสบนหน้าผาก

“พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่ อย่าคิดหนี” ดวงตาใสซื่อกระพริบปริบ ๆ มองแผ่นหลังของมาเฟียหนุ่มเดินออกจากห้องไปง่าย ๆ อีกทั้งยังออกคำสั่งเธอว่าห้ามหนี ก็แล้วเธอจะหนีเขายังไงพ้น ในเมื่อเขารู้ที่อยู่เธอ ครั้นจะหนีก็ไม่ทัน ทำไมเขาถึงต้องมาวุ่นวายกับเธอนัก

ขวัญพิชชาปิดประตูห้องเร็ว ๆ ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจกลับมาหาเธอ เรียวเท้าเล็กเดินกลับเข้ามานั่งที่โซฟาภายในห้องพัก

รามิลคงสืบค้นประวัติเธอที่มูลนิธิมาก่อนแล้ว ถึงได้รู้ที่อยู่เธอ แล้วแบบนี้เธอจะอยู่ที่นี่เป็นสุขได้อย่างไร

เธอคิดวิตกและพยายามหาทางออก พรุ่งนี้เป็นวันหยุด เธอเข้ามูลนิธิแค่ช่วงเช้า ช่วงบ่ายเธอต้องไปสอนพิเศษ

ขวัญพิชชาอยากจะโทรหาพี่สาวคนสนิท ทำงานอยู่ที่มูลนิธิด้วยกัน แต่นี่มันก็จะสี่ทุ่มแล้ว เธอเองก็เกรงใจ โทรไปตอนนี้คงเสียมารยาทเปล่า ๆ

“คุณต้องการอะไรจากเบลกันแน่”

ทางด้านรามิลเดินทางกลับมายังคลับ หลังจากได้พูดคุยกับขวัญพิชชา ใบหน้าหล่อบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด เขาเปิดเข้าห้องทำงาน ก็เห็นว่าเพื่อนสนิทอีกสองคนนั่งอยู่ในห้องพร้อมกับสาว ๆ ที่กำลังนั่งคลอเคลียอยู่บนตัก

“มาทำเหี้ยอะไร”

“เจอหน้าก็ทักเหี้ย มึงสิเหี้ย!” ชายหนุ่มคนที่ด่ากลับ เขาคือเพื่อนสนิทรามิล ชื่อไมเลส เป็นมาเฟียและยังเป็นนายแบบผู้คร่ำหวอดในวงการเดินแบบ มานานถึงสิบปี และยังมีธุรกิจอีกมายนับไม่ถ้วน

“เถียงกันเป็นเด็ก ๆ” กับชายหนุ่มอีกคน เป็นมาเฟียเฉกเช่นเดียวกัน เขาชื่อไทเธย์ เป็นผู้ชายที่สุขุม เงียบขรึม แต่ดุดัน ไม่กระโชกโฮกฮาก เหมือนไอ้สองตัวนั่น

รามิลหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ยกเท้าสองข้างขึ้นวางบนโต๊ะทำงาน ปล่อยควันพิษออกจากปากเป็นรูปวงกลม มาเฟียหนุ่มนึกถึงใบหน้าสวยหวาน เมื่อขวัญพิชชาหักหน้าเขา

“กูเสนอเงินเป็นล้าน แม่งไม่เอา” รามิลพูดขึ้นมาลอย ๆ ทั้งไมเลสและไทเธย์หันมองหน้ากันอย่างสงสัยว่าไอ้เจ้าของคลับนี่มันพูดถึงเรื่องอะไร

“บ่นอะไรของมึง” ไมเลสเป็นฝ่ายถาม

“พวกผู้หญิงนี่แม่งโคตรโง่” เธอมันโง่ที่ไม่รับเงินของเขา รามิลทำให้เธอสุขสบายได้ทั้งชีวิต แต่เธอกลับปฏิเสธโดยไม่คิดเลยสักนิด แบบนี้มันหยามกันชัด ๆ

“มึงหมายถึงใคร” เป็นไทเธย์ที่ถามขึ้นบ้าง ใบหน้าหล่อคมคร้ามมองเพื่อนสนิท แสดงสีหน้าเหมือนอยากจะฆ่าใครให้ตาย

“ก็แค่ผู้หญิงจน ๆ” รามิลตอบ พลางยิ้มเหยียดบนใบหน้าเมื่อเขานึกถึงขวัญพิชชา หญิงสาวที่แสนจะโง่เง่าในสายตาเขาตอนนี้

“ก็แล้วใครวะ” ไมเลสอยากรู้เรื่องของมัน ผู้หญิงคนไหนกันที่ทำให้รามิลหัวเสียได้ขนาดนี้

รามิลสื่อบอกผ่านสายตา มองไปยังพริตตี้สาวที่เพื่อน ๆ เขาเรียกมาปรนเปรอให้พวกเธอออกจากห้อง มีพวกอีตัวอยู่ด้วยแล้วเดี๋ยวมันจะเอาไปนินทาเขาลับหลัง

หลังจากสองสาวได้ออกจากห้องทำงานแล้ว รามิลโยนภาพขวัญพิชชาให้กับไมเลสและไทเธย์ได้ดู

“สวยนี่หว่า เจอที่ไหน” แต่คงไม่ใช่ที่คลับนี้แน่ ๆ

“มูลนิธิพ่อกู”

“มีคนสวย ๆ ขนาดนี้เลย ชักอยากเจอว่ะ” ไมเลสมองรูปขวัญพิชชาแล้วเริ่มหลงใหล แต่เขากลับถูกรามิลตบกบาลเข้าให้

“ไอ้เหี้ยเคน...” แม่งตบโคตรแรง เป็นนักตบวอลเลย์หรือไงวะ หวงมากบอกดี ๆ ก็ได้

“ของกู”

“เธอเป็นใคร” ไทเธย์เป็นฝ่ายถาม แล้วยื่นภาพขวัญพิชชาคืนให้รามิล

“เด็กกำพร้า”

“เดี๋ยวนี้มึงล่อเด็กกำพร้าในมูลนิธิพ่อมึงแล้ว?”

“ก็ว่าจะเอาเล่น ๆ” รามิลมองภาพขวัญพิชชา นัยต์ตาสีน้ำตาลซ่อนเร้นความคิดบางอย่างที่ผุดขึ้นมาในหัว

“ก็ว่าของมึงคือยังไง” ไมเลสมองเพื่อนอย่างสงสัย คำพูดแม่งดูกำกวม เสืออย่างมันจะหยุดที่เธอคนไหน เขาสองคนยังมองไม่ออก

“หมายความอย่างที่พูด”