EP.7 แดกข้าวผ่านธูป

EP.7

ไมเลสนั่งอยู่บนโซฟาหนังสีเข้ม ตรงหน้าเขาคือเคนโซ และไทเธย์ สองสหายมาเฟียที่วางใจได้ ทั้งสามคนถูกโอบล้อมด้วยบรรยากาศตึงเครียด กลิ่นควันบุหรี่จาง ๆ คลุ้งอยู่ในอากาศ

เขาเริ่มเปิดประเด็นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “คืนนั้นมอแกนให้กูไปพบที่โกดังร้างท่าเรือ กูรู้ว่ามันอยากฆ่ากู แต่ไม่คิดว่ามันจะไปเป็นพันธมิตรกับไอ้ดอน มาร์โค่ด้วย”

เขาหยุดพูด ใบหน้าคมคายฉายแววกังวลก่อนจะเอ่ยต่อ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้น

“แล้วอยู่ ๆ ไอ้ดอนกับพวกมันก็ออกมาจากเงามืด พร้อมโจมตีกู” เขาพูดพลางเลิกเสื้อขึ้นเผยให้เห็นผ้าพันแผลที่โอบรอบเอวและต้นแขนซ้าย บ่งบอกถึงการปะทะที่เพิ่งผ่านมาสักระยะ

“ดีที่มึงรอดมาได้ แล้วเรื่องมอแกนมึงจะเอายังไง” เคนโซเปิดคำถามถึงมอแกน เขาสองคนรู้ว่าน้องชายเพื่อนมีความผิดปกติทางบุคลิกภาพและทางความคิด

“กูถึงได้ส่งคนจับตาดูมันทุกฝีก้าว” ไมเลสจิบวิสกี้ช้า ๆ แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เคนโซมองไมเลสด้วยความเห็นใจ “กูเข้าใจมึงนะ แต่มอแกนยิ่งอยู่ใกล้มึงเท่าไหร่ มึงก็ยิ่งอันตราย น้องมึงมันไม่ธรรมดา มึงจะปล่อยให้น้องมันคุกคามมึงแบบนี้ต่อไปไม่ได้”

“มึงเองก็ต้องระวังตัว มอแกนมันทำอะไรที่ไม่คาดคิดเสมอ” เคนโซเตือนเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

“มึงจะทำยังไงต่อ” ไทเธย์เอ่ยถาม

ไมเลสเงยหน้ามองไทเธย์และเคนโซ ดวงตาคมกริบฉายแววเด็ดเดี่ยว

“กูคงต้องจัดการเรื่องนี้ให้เด็ดขาด ก่อนที่มอแกนมันจะทำลายทุกอย่าง รวมถึงตัวมันเองด้วย”

“แล้วแม่บ้านของมึงล่ะ เธอมาจากไหนเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงมาอยู่กับมึงที่นี่ได้” เคนโซเปิดคำถามถึงแม่บ้านสาวคนสวย

คนถูกถามถอนหายใจเฮือกใหญ่ เคนโซยังคงสงสัยในตัวแก้มใสและการถูกซักไซ้ซ้ำ ๆ ก็เริ่มทำให้เขารู้สึกรำคาญอยู่ไม่น้อย ไมเลสจึงตัดสินใจเล่าเรื่องราวให้พวกมันฟัง

“เธอโดนพวกมันจับตัวที่โกดัง แก้มใสถูกพ่อเลี้ยงขายให้กับไอ้ดอนเพื่อใช้หนี้”

“เธอขอให้กูช่วยเธอ ตอนแรกกูไม่สนใจเธอเลยด้วยซ้ำ แล้วจู่ ๆ เธอวิ่งฝ่ากระสุนพวกนั้นเพื่อมาหากู” เขาเล่าเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ ตั้งแต่การพบเจอโดยบังเอิญ ไปจนถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้องมาติดอยู่ในที่กบดานแห่งนี้กับเขา

“กูเห็นภาพที่มอแกนมันพยายามจะฆ่ากู” แววตาคมวูบไหว เมื่อภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นฉายซ้ำ ๆ แววตาของมันวางเปล่าไร้ซึ่งความลังเล มอแกนอยากจะฆ่าพี่ชายตัวเอง

บทสนทนาของสามมาเฟียดำเนินไปอย่างเข้มข้น พวกเขาหารือเรื่องแผนการที่จะจัดการกับไอ้ดอน และหาวิธีดึงตัวมอแกนกลับมา

“มีอะไรให้พวกกูช่วยก็บอกมาได้เลย”

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องแหลมสูงก็ดังขึ้นจากด้านนอกห้อง ทำให้ทั้งสามคนสะดุ้งสุดตัว ไมเลสพรวดพราดออกจากห้องไปเป็นคนแรกด้วยความเร็วเหนือแสง หัวใจของเขาเต้นรัวระส่ำ ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวคือ ศัตรูหาพวกเขาเจอแล้วและแก้มใสกำลังตกอยู่ในอันตราย

แต่ภาพที่เห็นกลับไม่ใช่อย่างที่คิด ไม่มีการต่อสู้หรือการจู่โจมใด ๆ ทั้งสิ้น เขากลับพบแก้มใสยืนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่บนโซฟา ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวสุดขีด มือเล็ก ๆ ของเธอชี้ไปยังพื้นใต้โซฟาอีกฝั่งด้วยท่าทางหวาดกลัว พร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ยังคงสะอึกสะอื้น

“คุณ! ฮึก~ ตัวมันใหญ่มาก มันจะบินด้วยมันอยู่ตรงนั้น คุณจัดการมันที”

“จัดการอะไรของเธอ”

“ก็....ก็แมลงสาบมันอยู่ใต้โซฟา นั่น! มันวิ่งออกมาแล้ว กรี๊ดดดด!” แก้มใสหาจังหวะกระโดดลงจากโซฟาเพื่อพุ่งตัวไปหาไมเลส เธอกอดเขาแน่น สองเพื่อนสนิทยืนมองอยู่ไม่ไกลดูสถานการณ์อันน่าประทับใจ

“เป็นแม่บ้านกล้ากอดเจ้านายได้ด้วยเหรอวะ ไอ้เธย์มึงดูมันดิ แม่งกอดคนสวยขาแน่นเลย” สองเพื่อนสนิทที่วิ่งตามมาติด ๆ ถึงกับถอนหายใจปนเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้าท่ามกลางความโล่งใจและขบขัน สามมาเฟียหนุ่มผู้เกรงขามที่เพิ่งผ่านการพูดคุยเรื่องชีวิตและความตายมาหมาด ๆ ก็ต้องกลายร่างเป็นนักล่าแมลงสาบจำเป็น เดินหน้าไล่จับเจ้าแมลงสาบตัวร้ายที่ทำเอาสาวสวยตกใจแทบช็อก

“แมลงสาบตัวเดียวโคตรภาระฉิบหาย มันวิ่งไปไหนแล้ววะ ถ้ามึงไม่ออกมาให้กูจัดการ เดี๋ยวมึงได้แดกของสกปรกผ่านธูปแน่”

ณ คฤหาสน์ของดอน มาร์โค่ แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ สะท้อนความเงียบสงัดภายในห้องทำงานที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นชิการ์ราคาแพงและเหล้าชั้นดี

ดอน มาร์โค่ นั่งจิบเหล้าอยู่บนเก้าอี้หนังบุนวม เสียงนาฬิกาแขวนผนังดังติ๊กต่อกเป็นจังหวะ มอแกนยืนอยู่ริมหน้าต่าง ร่างกายสูงโปร่งของเขาดูสงบนิ่ง แต่แววตาภายใต้แสงสลัวฉายประกายบางอย่างที่ไม่อาจคาดเดา

“หนึ่งเดือนเต็มแล้วที่มันหายหัวไป” ดอน มาร์โค่เอ่ยขึ้นทำลายบรรยากาศความเงียบ น้ำเสียงเจือความหงุดหงิด เขากำลังใช้ที่เขี่ยบุหรี่บี้ชิการ์อย่างแรง

“ดูเหมือนว่าพี่ชายของแกจะฉลาดกว่าที่คิดนะมอแกน” จนป่านนี้ก็ยังตามหาตัวไม่เจอ

มอแกนหันกลับมาเผยรอยยิ้มเย็นเยียบ “มันก็แค่โชคดี ตอนนี้คงกระเสือกกระสนอยู่ในซอกหลืบไหนสักแห่ง มันคิดว่าจะหนีพ้นเงื้อมมือพวกเราได้ตลอดรึไง” น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่แฝงด้วยความไม่พอใจอย่างรุนแรง

“แล้วแกมีความคืบหน้าอะไรบ้างไหมล่ะ” ดอน มาร์โค่ถามพลางวางแก้วเหล้าลง ดวงตาคมกริบจ้องมองมอแกนอย่างพิจารณา

“ผมได้ข่าวกรองมาบ้าง แต่ยังไม่แน่ชัด” มอแกนกล่าวพร้อมกำหมัดแน่น พลังงานบางอย่างแผ่ออกมาจากตัวเขา มันไม่ใช่ความโกรธเกรี้ยวแบบคนทั่วไป แต่เป็นปีศาจที่แฝงในร่างคนอย่างเยือกเย็น

“แกแน่ใจนะว่าไอ้ไมเลสจะตายด้วยน้ำมือแก” ดอน มาร์โค่ยิ้มมุมปาก “ไม่ใช่ว่าแกจะเสียใจทีหลัง”

“เสียใจเหรอ ?” มอแกนหัวเราะเบา ๆ “ผมไม่เคยเสียใจกับเรื่องอะไรทั้งนั้นแหละดอน ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ผมต้องการและตอนนี้สิ่งที่ผมต้องการก็คือบัลลังก์ของตระกูล” ดวงตาของเขาวาวโรจน์เต็มไปด้วยความทะเยอทะยานที่ไร้ขีดจำกัด

ดอน มาร์โค่จ้องมองมอแกนอย่างพินิจ ก่อนจะรินเหล้าราคาแพงใส่แก้วให้ตัวเอง “เอาเถอะ ถ้าแกทำสำเร็จแกก็จะได้ทุกอย่างที่ต้องการ แต่ถ้าล้มเหลวแกก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”

หลังจากนั้นไม่นาน มอแกนสั่งให้ลูกน้องออกตามหาพี่ชายอย่างเข้มงวด โดยที่ไม่ให้ใครรู้ถึงแรงจูงใจที่แท้จริงของเขา มอแกนรู้ดีว่าไมเลสจะต้องติดต่อกับเพื่อน ๆ อย่างแน่นอน และนั่นคือจุดอ่อนที่เขาจะใช้ให้เป็นประโยชน์

“มีคนเห็นไมเลสแถบชานเมืองครับ” ลูกน้องคนสนิทรายงาน มอแกนเพียงพยักหน้ารับ

“มึงเก่งให้ได้ตลอดแล้วกัน”