EP.6 อยากแตกใส่เธอ

EP.6 อยากแตกใส่เธอ

หนึ่งเดือนเต็มที่เขาและเธอใช้ชีวิตอยู่รวมกัน แก้มใสอยู่ภายใต้คำสั่งของมาเฟียหนุ่ม ทั้งเตรียมอาหาร ทำความสะอาด คอยทำแผลให้เขาอย่างประคบประหงมและในทุกค่ำคืนที่ผันผ่านคนทั้งสองยังคงถักทอความสัมพันธ์ทางกายไม่มีพัก ความเร่าร้อนบนเตียงกลายเป็นส่วนหนึ่งของเขาและเธอ

“มาทำแผลให้ฉัน”

แก้มใสปรี่เข้าไปหาเขาตามคำสั่ง เธอนั่งลงข้าง ๆ ร่างกำยำ ผ้าก็อซที่พันแผลอยู่นั้นเธอเริ่มดึงมันออก เห็นบาดแผลฉกรรจ์จากการถูกยิงที่ต้นแขนซ้าย และรอยแดงช้ำจากการถูกกระสุนเฉียดที่เอวด้านขวา

“ซี๊ด~ ทำแผลให้มันดี ๆ หน่อยสิ” ไมเลสเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เมื่อแก้มใสเผลอทำมือหนักไปนิดขณะเช็ดแผลที่ต้นแขนของเขา

แก้มใสเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาคู่สวยฉายแววรู้สึกผิด “ขอโทษค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว พลางก้มหน้าก้มตาทำแผลต่ออย่างระมัดระวังมากขึ้น

แก้มใสใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดทำความสะอาดรอบบาดแผลอย่างเบามือที่สุด นิ้วเรียวไล้ไปตามผิวเนื้อที่ที่เป็นแผลจากการถูกเย็บ

เมื่อทำแผลที่ต้นแขนเสร็จ ก็เลื่อนไปจัดการกับรอยแผลที่เอวด้านขวา จากนั้นเธอจึงพันผ้าพันแผลผืนใหม่ไว้รอบเอวเหมือนเดิม

ไมเลสจ้องมองเธอที่กำลังตั้งใจทำแผลให้ แววตาของเขาที่เคยแข็งกระด้างอ่อนลงเล็กน้อย

”เสร็จแล้วค่ะ”

“อืม”

“แผลคุณเริ่มตกสะเก็ดแล้ว” เธอเอ่ยในระหว่างที่เก็บอุปกรณ์ทำแผล ไมเลสยอมรับว่าตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอดูแลเขาเป็นอย่างดี แม่จะเซ่อซ่าซุ่มซ่ามไปบ้างก็ตามที แต่เธอทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจ คงเพราะเงินหนึ่งแสนบาทที่เขาเสนอให้

“เที่ยงนี้คุณอยากกินอะไรคะ”

“อะไรก็ได้” มีอีกหนึ่งอย่างที่เธอเองก็ทำได้ไม่เคยบกพร่อง อาหารที่เธอรังสรรค์ล้วนเป็นเมนูง่าย ๆ แต่โคตรถูกปาก

แก้มใสเดินหันหลังเข้าครัวทำอาหาร ไมเลสนั่งมองเธออยู่ไม่ไกล กลิ่นอาหารเริ่มโชยเรียกน้ำย่อยในกระเพาะ

“ทำไมวันนี้หมูมันไหม้ ถ้าฉันเป็นมะเร็งขึ้นมาจะทำยังไง” ไมเลสเอ่ยเสียงเข้ม หมูที่เขาตักอยู่ในช้อนยื่นไปให้คนทำได้ดูหน้าตาของมัน

“เขาเรียกว่าหมูเค็มค่ะ เป็นอาหารของคนใต้ สีมันออกน้ำตาลเข้ม ๆ เพราะฉันใส่ซีอิ๊วเยอะค่ะ แล้วหมูมันก็มีติดไหม้นิดเดียวเอง” เธออธิบาย ทว่าคนฟังกลับทำหน้ากวน ๆ แล้วตักอาหารเข้าปาก

แก้มใสกำช้อนแน่นแทบอยากจะปาช้อนใส่หน้าเขา คนอะไรเรื่องมากชะมัด การทานอาหารบนโต๊ะเป็นไปด้วยความเงียบเชียบ ไม่มีใครเริ่มสนทนา ไมเลสชำเลืองมองเธอบ่อยครั้ง กระทั่งเธอรู้สึกเหมือนถูกจับจ้อง แก้มใสเงยหน้ามอง

“คุณมองอะไร”

เขาจ้องมองเม็ดข้าวเม็ดเล็ก ๆ ที่ติดอยู่มุมปาก ก่อนจะวางช้อนลง

คนฟังไม่ตอบ แต่ยื่นมือเรียวยาวไปตรงหน้า ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเม็ดข้าวที่ติดอยู่มุมปากของเธอออก ปลายนิ้วสัมผัสที่แผ่วเบานั้นทำให้แก้มใสถึงกับนิ่งค้างไปเล็กน้อย

มาเฟียหนุ่มมองเม็ดข้าวที่ติดอยู่บนนิ้วเขาด้วยสายตานิ่ง ก่อนจะใส่เข้าปากตัวเองอย่างไม่แยแส

คนมองตาเบิกโพลง ไม่คิดว่าเขาจะทำเช่นนี้ เธอวางสีหน้าไม่ถูก

“คุณทำอะไร” คนถูกถามไหวไหล่ ไมเลสเห็นอาการของเธอแล้วระเบิดหัวเราะออกมา ก่อนจะกลับไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ

“เธอนี่...น่าสนใจกว่าที่ฉันคิด”

หลังจากทานเสร็จ ทันทีที่เธอลุกขึ้นยืนหันหลังเตรียมเข้าครัวล้างจาน จู่ ๆ ไมเลสก็คว้าแขนเธอไว้ ดึงร่างเล็กเข้ามาใกล้จนแผ่นหลังบางแนบชิดกับอกแกร่ง

“จะรีบไปไหน” เขาเอ่ยเสียงพร่า ก่อนจะโน้มหน้าลงมาหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ แล้วไล้จูบไปตามซอกคอหอมกรุ่น

“ฉันยังกินไม่ค่อยอิ่ม” แก้มใสรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ลมหายใจอุ่นร้อนรดต้นคอพาให้มวลท้อง ใจเธอเต้นระรัวอย่างควบคุมไม่ได้ วันนี้เขาเป็นอะไรไป

“ฉะ...ฉันตัวเหม็น มีกลิ่นเหงื่อ กลิ่นกับข้าว” พูดไปใช่ว่าคนฟังจะสนใจ ปลายจมูกโด่งยังคลอเคลียบนแก้มนวลเนียนพลางเอ่ย

“เหม็นอะไร หอมจะตาย”

“คุณปล่อยฉันก่อนสิ เดี๋ยวจานก็แตกพอดี” แก้มใสถือจานชามเพื่อเก็บไปล้าง แต่กลับถูกเขากักไว้กับตัว

“แล้วถ้าฉันแตกใส่เธอด้วยล่ะ”

“คุณนี่มันลามกที่สุดเลย ปล่อยค่ะ”

“เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันอยู่ด้วยแล้วไม่เบื่อ” เขาพึมพำก่อนจะผละเธอออกเล็กน้อย แล้วตบก้นเธอเบา ๆ

“อุ๊ย!...คุณ” แก้มใสหันมองเขาด้วยสายตาคาดโทษ

“ไปล้างจานได้แล้ว หรือเธออยากให้ฉันแตกใส่เธอตรงนี้” เรียวปากได้รูปเปิดยิ้มกว้าง เขาสนุกที่ได้แกล้งเธอ

“ไอ้บ้า หื่นที่สุดเลย”

เธอค้อนขวับเขาหนึ่งที อยากเถียงเขาใจจะขาดแต่ถึงจะเถียงไปก็ไม่มีประโยชน์ เผลอๆ เขาต้องหาเรื่องกวนประสาทเธอกลับมาอีกแน่ สุดท้ายเธอก็จำต้องเดินไปที่ซิงค์ล้างจานด้วยท่าทางงอน ๆ ปล่อยให้ไมเลสนั่งยิ้มอย่างพึงพอใจ

ในช่วงบ่ายของอีกวัน ขณะที่แก้มใสกําลังทำความสะอาดอยู่ภายในอาคาร เสียงกลไกหน้าประตูดังขึ้น ไมเลสที่นั่งอยู่บนโซฟาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ใบหน้ายังคงเรียบเฉย

“มาได้เวลาพอดีเลยพวกมึง” ขณะที่ประตูเปิดออก ปรากฏร่างของชายหนุ่มถึงสองคนก้าวเดินเข้ามาในอาคาร คนแรกคือ เคนโซ มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับอยู่บนใบหน้า แววตาแพรวพราวราวกับหยุดคนทั้งโลก ส่วนอีกคนคือไทเธย์ ผู้มีใบหน้าหล่อเรียบนิ่ง แววตาเยือกเย็นและดูสุขุมที่สุดในบรรดาสองคนนี้

“คิดถึงเพื่อนรักแทบแย่” เคนโซเดินเข้ามากอดเพื่อนรักที่ไม่เจอกันนาน “นี่มึงมาแอบมีเมียอยู่ที่นี่หรือไงวะ ไหนว่าโดนพวกไอ้ดอนมันตามล่า”

สายตาของเคนโซกวาดมองมาที่แก้มใสอย่างเปิดเผย ขณะที่ไทเธย์เพียงแค่พยักหน้าให้แก้มใสเล็กน้อย หญิงสาวยกมือไหว้ชายหนุ่มทั้งสองโดยไม่มีคำพูดใด ๆ

“เมียอะไรของมึงไร้สาระ นี่แม่บ้านของกู” ไมเลสตอบห้วน ๆ ทว่าแววตาของเขาเหลือบมองไปที่แก้มใสแวบหนึ่ง

“เต็มปากเต็มคำ แม่บ้านของกูว่ะไอ้เธย์” เคนโซเอ่ยแซวเพื่อนสนิทพลางส่งยิ้มกวน ๆ

“ไปคุยกันในห้อง” เขาเอ่ยเสียงเรียบแล้วหันไปสั่งแก้มใส เธอยืนก้มหน้าอยู่ด้านหลัง

“ยกเหล้าเข้าไปในห้องด้านในสุดด้วย”

“มึงคิดว่ากูสองคนจะเชื่อเหรอว่าเธอเป็นแค่แม่บ้าน” เคนโซยิ้มกรุ้มกริ่ม เธอสวยออกปานนี้ยังไงก็ต้องเป็นผู้หญิงของมันแน่

“ว่าแต่จัดกันไปกี่ยกแล้วล่ะ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่”

แววตาของคนฟังฉายแววไม่พอใจ เขาหันไปมองแก้มใสเธอกำลังถือถาดที่มีขวดเหล้าและแก้วคริสตัล ชายหนุ่มเห็นแบบนั้นก็รีบก้าวเท้าไปหยิบถาดมาถือด้วยตัวเอง

“หมดหน้าที่เธอแล้ว จะไปทำอะไรก็ไป” แก้มใสพยักหน้ารับคำ เขาจ้องเธอเขม็ง ใบหน้าหล่อเผยความโกรธฉายชัด แก้มใสแสดงสีหน้างุนงง นี่เธอไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจตอนไหนกัน

“ไอ้เธย์มึงเชื่อไหมว่าผู้หญิงสวย ๆ คนนั้นจะเป็นแค่แม่บ้าน” คนถูกถามส่ายหน้า

เคนโซและไทเธย์จึงเดินตามหลังเพื่อนไว ๆ ไมเลสเดินเข้าห้องด้านในสุดทิ้งให้พวกเขาเดินตามหลัง เพราะกลัวว่าเพื่อนจะซักถามถึงแก้มใสอีก

มาเฟียหนุ่มทั้งสองหันหลังกลับไปมองแก้มใสพร้อมกัน พวกเขาสงสัยว่าทำไมคนที่เพื่อนอ้างว่าเป็นแม่บ้านถึงได้หน้าตาสะสวยสวยขนาดนี้