ВойтиHindi na umabot ang yabag ni Samuel sa dulo ng hallway bago tuluyang magsara ang mabibigat na pinto ng mansyon. Sa sandaling iyon, tila humiwalay ang gabi sa normal nitong takbo. Ang bawat ilaw ay masyadong maliwanag, ang bawat anino ay may dalang babala. Sa labas, ang hangin ay gumalaw na parang may dalang bulong—hindi malinaw, pero sapat para patindihin ang tensiyon.Sa control room, tahimik na nakahanay ang mga monitor. Iba’t ibang anggulo ng bakuran, ng bakod, ng kakahuyan. Walang malinaw na mukha, walang direktang banta—pero may galaw. May presensya.“May dalawang signal na patuloy na umiikot sa perimeter,” maingat na ulat ng isang tauhan. “Hindi sila lumalapit, pero hindi rin umaalis.”Tumango si Samuel, nakapako ang tingin sa screen. Hindi siya nagmamadali. Hindi rin siya nagagalit. Ang katahimikang iyon ang mas delikado—ang uri ng katahimikan ng isang taong matagal nang natutong maghintay bago umatake.Sa kabilang bahagi ng mansyon, nanatili si Aurora sa silid, hindi dahil pin
Hindi agad sumunod ang gabi sa utos ng dilim. Mabagal ang pagdating nito, parang may alinlangan, parang alam nitong may mabigat na mangyayari kapag tuluyan na itong bumaba. Sa mansyon, nanatiling gising ang mga ilaw—hindi para itaboy ang takot, kundi para ipaalala na handa ang lahat. Sa loob ng strategy room, nagtipon ang iilang piling tauhan. Walang mahabang paliwanag. Isang pangalan lang ang nasa gitna ng mesa, naka-print sa papel na parang hindi dapat naroon, pero matagal nang hinihintay. Matagal na ring hindi bago ang ganitong mga gabi—ang uri ng gabing may desisyong hindi na mababawi. Ngunit may kaibahan ngayon. Hindi na lang ito tungkol sa teritoryo o kapangyarihan. May mga batang natutulog sa isang lugar na kailangang manatiling lihim. May isang babae na hindi na maaaring ilagay sa pagitan ng apoy. “May galaw sa silangan,” ulat ng isa. “Tahimik, pero organisado.” “Hindi sila papasok nang walang paanyaya,” sagot ng isa pa. “Hindi ganoon ang istilo niya.” Isang katahimikan
Hindi natapos ang ulan nang sumikat ang araw. Bumagal lang ito—parang pagod na humahawak pa rin sa layuning huwag tuluyang tumigil. Sa mansyon, nagsimula ang umaga na walang seremonya. Walang almusal sa mahabang mesa. Walang musika. Tanging mga ulat, mga mata sa screen, at mga yabag na sinukat ang bawat segundo.Sa control room, patuloy ang paggalaw ng impormasyon. May mga ruta na binuksan, may mga pinto na muling sinelyuhan. Ang nahuling lalaki kanina ay nakapwesto na sa isang silid na walang bintana—buhay, pero walang kalayaan. Hindi pa siya nagsasalita. Hindi pa siya tinatanong.“Hayaan muna,” utos mula sa gitna. “Mas maraming sinasabi ang katahimikan.”Lumipat ang tingin sa mapa. May mga marka na tinanggal, may mga bagong inilagay. Ang laban ay hindi paligsahan ng lakas—isa itong laro ng tiyaga. At kung may kalaban na marunong maghintay, mas marunong siyang magpaantala.Sa safehouse, nagising ang mga bata sa tunog ng mahinang pagkatok. Hindi mga bantay—kundi amoy ng tinapay at mai
Hindi agad dumating ang umaga, pero ramdam ni Aurora ang pag-usad ng oras sa bawat segundo ng katahimikan. Ang mansyon ay parang isang nilalang na gising—humihinga, nagbabantay, handang kumagat kapag kinakailangan. Sa labas, nanatiling nakapuwesto ang mga tauhan ni Samuel; walang umalis sa pwesto, walang nagpakampante. Ang mensaheng iniwan ng mga anino ay hindi banta lang—isa itong hamon.Sa loob ng master hallway, nakatayo si Samuel sa harap ng malaking bintana, nakapamewang, ang mga mata’y nakatuon sa dilim sa labas. Hindi na niya hinahabol ang mga anino; hinahayaan niya silang umatras. Sa karanasan niya, ang pag-urong ng kalaban ay hindi tanda ng takot—kundi paghahanda.Lumapit si Aurora, marahang inilapag ang kamay sa likod niya. Ramdam niya ang tensiyon sa bawat hibla ng katawan ng lalaki.“Hindi ka pa rin nagpapahinga,” mahina niyang sabi.“Hindi pa,” tugon ni Samuel. “Hangga’t hindi sumisikat ang araw, hindi pa tapos ang gabi.”Tahimik silang magkatabi. Walang yakap. Walang hal
Hindi agad dumating ang sagot mula sa dilim, pero ramdam ni Samuel ang presensiya nito—parang higpit sa hangin na hindi nakikita pero bumabalot sa balat. Sa labas ng mansyon, nakapuwesto ang mga tauhan niya sa tatlong hanay: ang una para sa pagharang, ang ikalawa para sa paglikas, at ang ikatlo para sa huling depensa. Tahimik ang kanilang galaw, sanay sa ganitong oras na mas nagsasalita ang kilos kaysa salita.Sa loob, pinili ni Aurora ang manatili sa gitnang silid kasama ang mga bata. Hindi siya umiiyak. Hindi rin siya nanginginig. Ang takot ay naroon—pero mas malakas ang pasya. Hawak niya ang kamay ni Selene, habang si Calix ay nakatayo sa tabi ng pinto, nakasandal ang balikat sa pader, pilit na nagpapakatatag.“Mom,” mahina ang tawag ni Selene. “Uuwi ba tayo agad?”Lumuhod si Aurora sa harap ng anak, tinapik ang buhok nito. “Oo. Pero sa ngayon, dito muna tayo. Safe tayo.”Hindi niya sinabing ligtas dahil alam niyang sa sandaling iyon, walang ganap na katiyakan. Ngunit may tiwala si
Hindi agad humupa ang tensyon matapos ang engkuwentro. Ang mansyon ay tila isang higanteng humihinga—bawat ilaw ay nakabukas, bawat hakbang ng mga tauhan ay kalkulado, bawat pintuan ay may bantay. Ang gabi ay nanatiling buhay, ngunit ngayon ay mas maingat, mas handa, mas mabagsik. Sa loob ng inner safe zone, nakaupo sina Selene at Calix sa iisang sofa, magkakapit ang kamay. Hindi sila umiiyak, ngunit ramdam ang kaba sa bawat galaw nila. May mga bantay sa bawat sulok, at sa labas ng pinto ay nakapwesto ang dalawa pang armadong tauhan—walang puwang ang pagkakamali. Sa hallway, nakatayo si Samuel, ang manggas ng damit ay may bahid ng dugo—hindi niya. Tahimik ang mukha niya, pero ang mga mata ay naglalagablab. Isa-isang lumapit ang mga tauhan upang magbigay ng ulat. “Secure ang north wing.” “Wala nang iba pang breach.” “May nakuha kaming trackers sa dalawang lalaki. Military-grade.” Tumango si Samuel, mabagal ngunit mabigat. “Dalhin sila sa holding room,” utos niya. “Hiwalay. Wala







