Chapter 178

Hindi agad dumating ang sagot mula sa dilim, pero ramdam ni Samuel ang presensiya nito—parang higpit sa hangin na hindi nakikita pero bumabalot sa balat. Sa labas ng mansyon, nakapuwesto ang mga tauhan niya sa tatlong hanay: ang una para sa pagharang, ang ikalawa para sa paglikas, at ang ikatlo para sa huling depensa. Tahimik ang kanilang galaw, sanay sa ganitong oras na mas nagsasalita ang kilos kaysa salita.

Sa loob, pinili ni Aurora ang manatili sa gitnang silid kasama ang mga bata. Hindi siya umiiyak. Hindi rin siya nanginginig. Ang takot ay naroon—pero mas malakas ang pasya. Hawak niya ang kamay ni Selene, habang si Calix ay nakatayo sa tabi ng pinto, nakasandal ang balikat sa pader, pilit na nagpapakatatag.

“Mom,” mahina ang tawag ni Selene. “Uuwi ba tayo agad?”

Lumuhod si Aurora sa harap ng anak, tinapik ang buhok nito. “Oo. Pero sa ngayon, dito muna tayo. Safe tayo.”

Hindi niya sinabing ligtas dahil alam niyang sa sandaling iyon, walang ganap na katiyakan. Ngunit may tiwala si