bahagi 3

“Tapos na, wala nang dapat pag-usapan pa. Muli kong sinasabi, kung sino man ang tututol ay pwedeng makipag-usap sa abogado ko. Walang eksepsiyon.” Tumayo ang lolo, inihatid niya ang asawa palabas ng malaking silid na espesyal na ginawa para sa mga pagtitipon ng buong pamilya.

Tinignan ni Davidson ang kanyang mga pinsan, “patawarin ninyo ako, hindi na mababago ang desisyon.”

“Hindi mo kasalanan,” kalmadong sabi ni Robert, sa kanyang puso ay nagmura siya kay Louise na napaka-matigas ng ulo. Sinulyapan niya ang kanyang pinakamamahal na anak na tiyak na nasaktan sa pangyayaring ito.

“Sana si ate Laura ang maging asawa ni kuya Haven.”

Sabi ni Selena habang yakap ang ina na kapatid ni Davidson.

Malambing na tinitigan ni Laura si Selena, “huwag mong sabihin iyan. Si Ruby ang pinili ng lolo’t lola, tiyak na mabuti at angkop siya para samahan ang pinsan ko.”

“Oh, ang bait naman ng puso mo. Gusto ko rin sana na gaya ni Selena, ngunit masyadong makasarili ang biyenan ko,” mahinang sabi ni Luci. Gusto niya talaga na si Laura ang maging manugang niya, lalo na’t interesado si Haven kay Laura, kung wala lang ang istorbo, magiging ayos ang lahat ayon sa kanyang kagustuhan.

Niyakap ni Laura si Luci, “salamat, napakarami kong pasasalamat sa iyo, Bi.” Tumango si Luci habang ginagantihan ang yakap ni Laura.

Isang madilim na gabi ito para sa karamihan ng pamilyang Rockfeler, hindi nila matatanggihan ang desisyon ng lolo, ang kanilang mga shares ay nanganganib. Hindi magandang desisyon ang isakripisyo ang mga shares dahil sa pagtanggi na walang pakinabang.

Habang pauwi, mahigpit na kinuyom ni Laura ang kanyang mga kamay hanggang sa pumuti ang kanyang mga buko-buko. Ang sinabi ng lolo para sa kanya ay paulit-ulit na tumutunog na parang sirang cassette.

‘Si Ruby ang angkop na babae para kay Haven’ ang pagtitiyak na iyon ang nagpaisip sa kanya na ang matandang lalaki ang nasa likod ng lahat ng ito.

**

Sa kanyang silid, tinitigan ni Ruby ang mga bituin sa katahimikan, paulit-ulit na huminga nang malalim ang magandang dalaga, mukhang pagod at balisa.

Ngayon, ang nasa isip niya ay kung paano niya haharapin si Haven, galit na galit pa rin ito sa kanya. Umaasa siyang pagkatapos ng kasal ay lalambot ang lalaki, at babalik sa dati si Haven, lagi siyang kasama at mahal na mahal siya.

Malayo na ang narating niya, hindi na siya dapat magsisi. Nangako siya sa kanyang puso na aamin siya kay Haven mamaya, pagkatapos tanggapin at suklian nito ang kanyang pagmamahal.

Alas onse na ng gabi, nagdesisyon si Ruby na matulog. Pagod na ang kanyang mga mata dahil sa buong araw na pag-iyak. Mas mahaba pa ang araw na kanyang kakaharapin bukas at kailangan niya ng maraming lakas.

Kinabukasan, maingay na ang mansyon dahil sa pagdating ng sikat na designer ng wedding gown na ipinadala mismo ng lola. Walang nangahas na tumutol kabilang na si Haven na kasalukuyang nag-uusap nang pribado sa kanyang lolo sa opisina nito.

“Akala ko ang pag-aasawa ng isang babae sa baryo sa isang prinsipe ay nasa mga kwento o pelikula lang, mayroon din pala sa totoong buhay, ang pagkakaiba ay hindi mabuting babae ang maswerteng babae.” Pang-aasar ni Selena nang dumaan si Ruby sa sala.

Yumuko siya at nagpatuloy sa paglalakad, ng may matatag na puso ay hindi niya pinansin ang masasakit na salita ni Selena, sanay na siya sa mga ganito. Kung tatanungin kung kaya niya ba o hindi ang tanggapin iyon, ang sagot ay hindi.

Nagtitiis siya dahil sa lolo’t lola niya at kay Haven, ang kanyang walang hanggang pag-ibig.

“Ganyan ang ugali ng isang parasite, anak. Sana’y makaiwas ka sa ganyang ugali, ha?” sabi ni Sandra Rockefeller. Ina ni Selena. Hindi lang sila dalawa ang nasa sala, nandoon din ang mga magulang niyang ampon at ilang pinsan, masama ang tingin sa kanya.

“Syempre, nanay, hindi magiging ganyan ang isang mabuting babae,” sagot niya. Narinig ang mga pagtawa at masasakit na pang-aasar kay Ruby. Kailangan niyang dumaan sa sala para makarating sa silid ng lola niya.

Kumatok ang katulong, pagkatapos makatanggap ng sagot mula sa loob ay pinapasok na si Ruby. Agad na lumiwanag ang mukha ni Maria nang makita ang kanyang apo.

“Ang bride, bakit mukhang malungkot?” Iniunat ni Maria ang kanyang mga kamay. Lumapit si Ruby at niyakap ang kanyang lola, umiyak ng pagkalakas-lakas sa yakap ng matandang babaeng mahal na mahal niya.

Isang wedding gown designer ang mukhang nalilito, akala niya si Laura ang magsusuot ng kanyang disenyo, ngunit ang ikakasal sa magiging tagapagmana ng mga Rockefeller ay hindi ang kilalang maganda at edukadang babae, isang cardiothoracic surgeon, kundi ang ibang magandang babae, sa tingin niya ay mas maganda si Ruby kay Laura.

Ang isa pang designer ay tinitigan siya nang may babala, ang personal na designer ni Maria, sanay na sa paggawa ng mga damit para kay Ruby, ngunit hindi siya isang wedding gown designer, kaya naman dinala niya ang kaibigan niyang dalubhasa sa larangan na iyon.

“Sige na, hindi magandang umiyak bago ang masayang araw, ang aking Ruru ay hindi dapat malungkot.” Hinalikan ni Maria ang pisngi ni Ruby. Ruru ang palayaw nina Maria at Louise kay Ruby.

Tinignan ni Maria ang dalawang designer, “isara ninyo ang inyong bibig sa nakita ninyo. Kung may isang salita mang lalabas at kakalat, makakatanggap kayo ng hindi mapapantayang regalo mula sa akin.”

Nakakatakot ang banta ni Maria.

May malaking impluwensya ang matandang babae, ang lahat ng kanyang sinasabi ay parang sinabi ng lolo na si Rockefeller.

“Lola, hindi ko kailangan ng mamahaling gown. Sapat na ang simple lang.”

“Hindi, anak, dapat espesyal ang lahat sa araw ng kasal mo,” sabi ni Maria. Tinignan niya ulit ang dalawang designer, “bigyan ninyo ng pinakamaganda ang aking apo.”

Nanginginig na tumango ang dalawa, sinimulan nilang sukatin ang perpektong katawan ni Ruby. Ang dalaga ay matangkad at payat, may mga kurba sa tamang lugar. Inaasam ng lahat ng babae na magkaroon ng katawan na gaya ni Ruby, kabilang na si Laura na kilala bilang ang pinaka-perpektong babae.

Masayang tinitignan ni Maria si Ruby na tila nagniningning sa kanyang kaligayahan, sa kanyang puso ay patuloy siyang nananalangin na sana’y maging masaya si Ruby sa kanyang pinili.

Alam niya at ng kanyang asawa na sinadya ni Ruby na bitagin si Haven, at nagdesisyon silang takpan ang katotohanang ito sa pamamagitan ng pagiging kambing, na pinaniwala ang lahat na sila ang nag-ayos ng patibong na ito. Lahat ay para kay Ruby.

**

Tatlong araw ang lumipas at ginanap na ang kasal, handa na si Ruby sa kanyang wedding gown na may mga diyamante, napakaganda niya. Parang diyosa siyang lumabas sa isang painting, sinuman ang makakakita sa kanya ay mapapahanga.

“Handa ka na, my love?” tanong ng lolo nang makarating sila sa lumang simbahan, sa labas ng lungsod ng New York. Dito gaganapin ang seremonya.

Nagulat si Ruby mula sa kanyang malalim na pag-iisip, “handa na po, Lolo.”

Punong-puno ng pagmamahal na tinignan siya ni Louise, “huwag kang kabahan. Sasamahan kita. Napakaganda mo, para kang lola mo noong bata pa.” Mahinang tumawa si Ruby.

“Salamat po,” sabi ni Ruby na may mga luhang umaagos sa kanyang mga mata.

“Hindi pa oras para umiyak, baby,” malambing na sabi ni Louise pagkatapos ay bumaba na sila ng sasakyan nang buksan na ng mga bodyguard ang pinto.

Tahimik ang paligid, wala sa mga miyembro ng pamilya ang dumating. Nilunok ni Ruby ang kanyang kalungkutan, mahigpit niyang hinawakan ang kamay ng kanyang lolo. Naglakad sila papunta sa altar. Nandoon na ang lalaking magiging asawa niya maya-maya lang.

Ang kanyang apat na taong pangarap ay matutupad na ngayon. Ang pagkikita kay Haven na matapang na nakatayo at naghihintay sa kanya, ay nagparamdam sa kanya ng pagkawala ng pagsisisi at pagkadismaya, napaltan ito ng kaligayahan.

Pagkatapos ay sinulyapan niya ang kanyang lola na nakatayo sa gilid ng altar, pinapalakas ang loob niya ng isang mainit na ngiti. Ah..., may espesyal na bisita pala. Si Ciripa, ang paboritong aso ng lola niya na may makapal na puting balahibo ay dumating din.

Matapos sabihin ang mga banal na pangako sa kasal, si Haven, na may malamig na titig at awra ay agad na isinuot ang singsing sa singsing na daliri ni Ruby, nakitang nanginginig ang mga kamay ng maliit na babae dahil sa takot. Hindi pinansin ni Haven at isinuot niya ito.

“Wala akong maraming oras, tapusin mo na,” mahinang sabi ni Haven. Takot na tumango si Ruby, pagkatapos ay isinuot niya ang singsing sa singsing na daliri ng lalaking opisyal nang naging asawa na niya.

“Ngayon, opisyal na kayong mag-asawa. Hindi na kayo dalawa kundi isa na lamang.” Dapat sana ay maghahalikan ang mag-asawa pagkatapos nito ngunit hindi nangyari iyon kay Ruby, iniwan siya ni Haven mag-isa sa altar.

“Saan po kaya nagpunta si Kuya Dav?” inosenteng tanong ni Ruby sa lolo’t lola niya. Iniwan siya mag-isa sa altar ng kasal, at masakit iyon. Ngunit pinigilan niya ang sarili na huwag umiyak. Ayaw niyang palungkotin ang lolo’t lola niya. Sapat na ang ginawa niya na nagdulot ng malaking problema at kaguluhan sa pamilya.

Ngumiti si Louise ng napakaganda, “hindi rin alam ng Lolo mo. Mayroong sigurong importanteng bagay, anak.” Tumango si Ruby.

Marahan na tinapik ni Maria ang likod ng kamay ng kanyang apo, “huwag mo siyang pansinin. Uuwe rin iyon mamaya, mas mabuting mag-inuman tayo at mag-enjoy sa handaan. Ang araw na ito ang pinakamahalaga para sa iyo, anak.”

Tinignan ni Ruby ang lola niya ng mahinahong ngiti, sa kanyang puso ay sinubukan niyang intindihin ang ugali ni Haven. Marahil ay galit na galit pa rin ito sa kanya ngayon. Nakikita ang malungkot na mukha ni Ruby, nalulungkot sina Maria at Louise, ngunit wala silang magagawa ngayon kundi maging mga pakpak na magpoprotekta kay Ruby. Naniniwala silang hindi madali ang landas na tatahakin ng kanilang ampon sa hinaharap.

Iniwan nilang tatlo ang simbahan at nagpunta sa isang limang-bituing hotel na pag-aari pa rin nila. Sa suite room, naghanda si Louise ng isang espesyal na hapunan para sa kanilang tatlo.

“Parang alam ni Lolo na tayo lang tatlo ang kakain,” sabi ni Ruby nang makita ang hapag-kainan na puno ng masasarap na pagkain na may tatlong upuan lamang.

Punong-puno ng pagmamahal na tinitigan ng lolo ang kanyang apo, “alam ng Lolo mo na galit si Haven sa atin ngayon. Imposibleng sumama siya, kaya tatlong upuan lang ang inihanda ng Lolo mo.”

“Anak, palitan mo muna ang damit mo.” Singit ni Maria na sinunod naman agad ni Ruby. Agad na pumunta ang babae sa silid at sinimulang palitan ang kanyang wedding gown ng peach na damit na inihanda ni Maria kanina pa.

“Sobrang kalabisan ni Haven,” sabi ni Maria na pinipigilan ang pag-iyak.

Hinawakan ni Louise ang kamay ng kanyang asawa, “huwag mong ipakita ang kalungkutan mo kay Ruby. Magpanggap na ayos lang ang lahat.” Nalulungkot na tumango si Maria. Malinaw na nakikita sa kanyang mukha ang kalungkutan.

Maya-maya pa ay dumating si Ruby at sumama na, agad na inilihis ni Louise ang atensyon ni Ruby gamit ang mga simpleng tanong na hindi naman gaanong importante. Parang nawalan ng bait si Louise para gawing komportable ang sitwasyon at parang walang nangyari.

“Lolo, huwag ninyo pong pilitin ang sarili ninyo para aliwin ako. Hindi na ako bata,” sabi ni Ruby habang nakangiti. Sinimulan niyang hiwain ang steak at kinain ito. Dapat ay masarap ang steak na ito dahil gawa ito sa de-kalidad na sangkap. Ngunit, naging mapait ang lasa dahil dapat ay may kasama pa silang isa.

“Ah..., ganun ba ang itsura, sweetheart?” tanong ni Louise na may malungkot na mukha. Ngumiti si Ruby at tumango. Hindi niya kayang makita ang lolo’t lola niya na sinisikap siyang aliwin.

“Kasalanan ko ito. Galit si Kuya Dav dahil sa ginawa ko, na—”

“Huwag mo nang balikan pa ang lahat, ang nangyari ay dapat nang mangyari. Ngayon ay tingnan mo ang hinaharap at harapin mo ito, naiintindihan mo ba?” putol ng lolo niya gamit ang matigas na boses.

Tinignan ni Ruby ang mga mata ng lolo niya na may matigas pa ring titig na hindi matatanggihan, “may isang bagay po akong sasabihin sa inyo.”

“Itago mo ang lahat ng gusto mong sabihin kung may kinalaman iyon sa kasal na ito. Ayaw naming marinig ang anumang bagay.” Muli na namang matigas na sabi ng lolo niya. Huminga ng malalim si Ruby at dahan-dahang huminga pagkatapos ay ipinagpatuloy ang pagkain. Gutom na gutom na talaga siya, wala siyang kinain buong umaga dahil sa kaba sa seremonya.

Ngunit, nawawala ang gutom nang iwan siya ni Haven sa altar nang walang halik sa kasal. May mas masakit pa ba doon? Wala na siguro.

**

Kinabukasan nang umuwi siya sa malaking tahanan ng mga Rockefeller na parang palasyo, tahimik ang paligid. Parang nawala ang lahat ng miyembro ng pamilya na karaniwang abala na sa hapag-kainan para sa almusal.

“Magpahinga ka na, ipapadala ng Lola mo ang almusal mo kay Bety.” Hindi na nagtanong pa si Ruby at sinunod ito.

Kagabi ay natulog sila ng lolo’t lola niya sa hotel, syempre wala si Haven, nang yayain niya silang umuwi ay sinabi nilang espesyal ang gabing ito kaya dapat nilang ipagdiwang sa labas ng bahay.

Pagkapasok sa kanyang silid, tahimik at walang laman ang lahat. Kahapon ay umalis siya sa silid na ito na single at bumalik na kasal na pero parang walang pinagbago. Parang single pa rin siya pero may asawa. Nakakalito.

Umupo sa harap ng salamin, tinitigan niya ang kanyang mukha na medyo namamaga dahil sa pag-iyak kagabi dahil kay Haven na hindi dumating, dapat sana’y magkakaroon sila ng unang gabi ngunit siya lang mag-isa sa silid-tulugan na puno ng libu-libong rosas. Lalong sumakit ang kanyang puso.

“Kuya, nasaan ka?” mahinang tanong niya habang hinahaplos ang kanyang singsing sa kasal. Sinadya ng lolo niya na ipasadya ang singsing na may ruby bilang hiyas. Ayon sa lolo niya, sumisimbolo iyon sa kanyang kagandahan at halaga.

Tok Tok Tok

Narinig niyang may kumatok sa pinto ng kanyang silid, dali-dali niyang binuksan ito, umaasa na si Haven iyon ngunit nawala ang pag-asa dahil isang katulong pala na sinugo ng lola niya para magdala ng almusal.

“Bet, umuwi ba si Kuya Dav kagabi?” tanong niya nang ihanda na ng katulong ang almusal sa mesa.

“Bakit mo pa tinatanong sa akin? Dapat ba’y kasama mo siya?” walang pakialam at may pang-iinsulto na sagot ng katulong. Hindi pinansin ni Ruby ang ugali ni Bety, sanay na siya sa ganoong pakikitungo ng mga katulong.

Wala ni isa man ang nagpapahalaga o nirerespeto sa kanya maliban sa harap ng lolo’t lola niya.

Lumingon si Bety at agad na umalis sa silid ni Ruby na nakataas ang baba. Pakiramdam ng katulong ay hindi niya kailangang respetuhin si Ruby, dahil ampon lamang si Ruby ng mga Rockefeller, dagdag pa rito ay walang gustong tanggapin ang dalaga maliban sa lolo’t lola.

Huminga ng malalim si Ruby at dahan-dahang huminga, pagkatapos ay ni-lock niya ang pinto at napaupo sa pinto ng kanyang silid. Muli siyang umiyak.

‘Mali kaya ang daang ito?’ malungkot na sabi niya sa kanyang sarili.

**

Sa hapunan, hindi rin niya nakita ang kanyang asawa, muli siyang nasaktan. Akala niya ay bumalik na ang lalaki ngunit pinili nitong manatili sa kanyang silid, kung ganoon ay ayos lang. Hihintayin niya hanggang sa mapagaan ng lalaki ang kanyang galit at magpapaliwanag siya nang maayos ngunit nang makita ang upuang karaniwang inuupuan ng lalaki ay walang laman, napakasakit.

“Nay, alam ninyo po ba kung nasaan si Kuya Dav?” Naglakas-loob na magtanong si Ruby sa kanyang ina-amahan na ngayon ay naging biyenan na rin niya.

“Ewan ko,” walang pakialam na sagot ng babae.

“Luci!” saway ni Maria. Tinignan niya nang masama ang kanyang manugang.

Tinignan ni Luci ang kanyang biyenan na hindi pa nagkakaroon ng ganoong ugali sa kanya, “Nay, pakisamahan ninyo po ako.”

“Anong klaseng pakikisama? Nagkaroon na ba ako ng ganoong ugali sa iyo gaya ng ugali mo kay Ruby? Hindi na siya ang ampon mo kundi ang manugang mo na. Kailangan ko pa bang turuan ka gamit ang espesyal na guro?”

“Nay….” Mahinang saway ni Davidson.

Tinignan nang masama ni Maria ang kanyang anak, “bakit? Ayaw mo bang sawayin ko ang asawa mo?”

Nakonsensya si Ruby dahil sa pagtatanong kung nasaan si Haven.