bahagi 2

Kumatok sa pinto ng silid ni Ruby, dahan-dahan itong binuksan ng dalaga, nakita niya si Laura na nakatayo sa harapan niya na may taimtim na ngiti.

“Pwede ba akong pumasok?” tanong nito. Umiwas si Ruby para bigyan ito ng daan. Dumating si Laura para tingnan ang kalagayan ni Ruby. Sa kanyang puso ay nagngalit siya, mukhang lubhang gulo-gulo si Ruby. Napagpasyahan niyang totoo ang nangyari kagabi.

“Hindi na kita tatanungin kung ano ang kalagayan mo, bilang babae, alam ko ang ibig sabihin nito.” Mahinang tumango si Ruby.

“Pwede ba kitang yakapin?” tanong ni Ruby. Mula noon ay naramdaman niyang si Laura lang ang tapat sa kanya.

Tumango si Laura, “syempre.” Mabilis na yumakap si Ruby at umiyak ng pagkalakas-lakas. Hinaplos ni Laura ang likod nito nang marahan ngunit hindi ang kanyang mga mata na malamig, punong-puno ng panlilinlang.

“Huwag ka nang umiyak, nangyari na ang lahat. Kailangan mo nang tanggapin, malapit na si Haven maging sa iyo.” Nanginginig ang puso ni Laura sa kanyang sinabi.

Kumalas si Ruby sa yakap, tinitigan niya si Laura na puno ng pagtataka. Iginiya siya ni Laura para umupo sa balkonahe. Magkaharap sila.

“Umaasa ka bang walang makakaalam ng nararamdaman mo para kay David?” ang pangalang iyon ang palayaw ni Haven. Noon, sila lang ni Ruby at Laura ang pwedeng tumawag sa kanya ng ganoon. Ngunit nawala ang karapatan ni Ruby matapos niyang sabihin ang nararamdaman niya kay Haven.

“Ruby, mahal, nakikita ng lahat ang mga mata mong lubos na nahumaling sa kanya, hindi mo na kailangan pang sabihin.”

“Ganun ba kahalata?” Tumango si Laura.

“Kaya akala nila binitag mo si David.”

Huminga ng malalim si Ruby. Umaasa si Laura na sasabihin ni Ruby ang totoo, dahil naniniwala siyang binitag ng magandang dalaga sa harapan niya ang lalaking mahal niya.

Ang kanyang pagiging mabait kay Ruby ay panlilinlang lamang, galit na galit siya kay Ruby, mula noong mga bata pa sila. Ngunit kailangan niyang magpanggap, dahil noon ay mahal na mahal ni Haven si Ruby.

Minsan ay nainggit siya nang makita kung gaano ka-alaga si Haven kay Ruby, at nagkamali siya ng akala sa lalaki, ngunit matapos sabihin ni Ruby ang kanyang nararamdaman na nalaman niya mismo kay Haven, tinanggihan siya ng lalaki, siya ang pinakamasayang tao.

Hindi na siya karibal ni Ruby.

Matagal na niyang gusto si Haven ngunit wala siyang lakas ng loob na sabihin. Gusto niyang ang lalaki ang unang magsabi ng kanyang nararamdaman na matagal na niyang napapansin. At ngayon, mas matagal pa siyang maghihintay dahil sa problema ni Ruby.

“Lagi akong mukhang masama sa paningin nila. Napakasakit maging ampon,” mahinang sabi niya. Kung bibigyan siya ng pagkakataon, hindi niya gugustuhing maging ganito.

“Huwag kang magsalita ng ganyan, hindi ba’t nakuha mo ang gusto mo? Lagi kang sinusunod ng lolo’t lola mo,” malambing na sabi ni Laura.

“Iniisip mo bang binitag ko rin si kuya Haven?” Kumunot ang gilid ng labi ni Laura.

Huminga ng malalim si Ruby, “kahit na mahal na mahal ako ng lolo’t lola ko, hindi nila hahayaang gumawa ako ng isang bagay na mababa. Ang nangyari kagabi, hindi ko sinasadya. Hindi ko ibababa ang aking dignidad, kahit na para sa inyo ay wala akong dignidad.” Matigas na sabi ni Ruby. Napilitan siyang magsinungaling, ito ang magiging sikreto niya habang-buhay.

Ngumiti si Laura ng nahihiya, “pasensya na, hindi ko sinasadya.”

“Ayos lang, naiintindihan ko.” Taimtim na ngumiti si Ruby. Ipinagpatuloy niya, “sa tingin mo, babalik pa kaya si kuya Haven sa dati? Iisipin pa kaya niya akong may halaga?”

Mahigpit na kinuyom ni Laura ang kanyang mga kamay, gusto niyang sabunutan ang makintab na itim na buhok ni Ruby pero muli niyang pinigilan ang sarili, ng may malambing na ngiti ay sinabi ni Laura, “syempre, magsikap ka.”

Tumango si Ruby, hinawakan niya ang kamay ni Laura, “ikaw lang ang nakakaintindi sa akin. Salamat, ate.”

“Huwag kang mahiya, mahal kita. Magpahinga ka na ngayon.” Tumayo si Laura, iniwan niya ang silid ni Ruby na mainit ang puso dahil hindi umamin ang dalaga.

Naramdaman ni Ruby na mapalad siya dahil kay Laura sa kanyang buhay, umaasa siyang makakahanap ito ng mabuting mapapangasawa. At pinatibay din niya ang kanyang loob para maibalik ang pagmamahal ni Haven sa kanya. Naniniwala siyang balang araw, mamahalin din siya nito, katulad ng pagmamahal niya kay Haven.

“Ma, pa..., dalanginan ninyo ako,” mahinang sabi niya habang nakapikit ang mga mata, taimtim na nananalangin.

**

Habang pababa na, nakita ni Laura ang ina ni Haven na pabalik-balik sa harap ng pinto ng silid nito.

Magkatabi ang silid nina Ruby at Haven.

Lumapit siya sa may edad nang babae na mukhang maganda pa rin at mukhang bata, “Bi, ano iyon?”

Huminga ng maluwag si Luci nang makita si Laura, “Sayang, saan ka ba galing? Kailangan kita ng Tita mo. Ayaw kausapin ni Haven, natatakot akong saktan niya ang sarili niya.”

“Tita, kumalma po kayo. Hindi gagawa ng ganoong kabaliw si David, kaya niyang kontrolin ang sarili niya,” malambing na sabi ni Laura. Marahan niyang hinaplos ang balikat ng may edad nang babae, ipinapakalma ito.

“Oh, Diyos ko. Hindi kailanman tahimik ang bahay na ito simula nang dumating ang batang iyon.” Marahang minasahe ni Luci ang kanyang sumasakit na ilong. Punong-puno ng pag-asa siyang tinitigan si Laura, “Pwede mo ba siyang kausapin? Patahanin mo siya.” Mabilis na tumango si Laura, may dahilan siya kung bakit niya gustong makita ang lalaki.

Binigay ni Luci ang ekstrang susi, at ang tray na may pagkain para kay Haven. Agad itong tinanggap ni Laura at binuksan ang pinto. Pagkapasok ni Laura, umalis na si Luci at ang kanyang personal na katulong. Kalmado sila, tiyak na tatanggapin ni Haven si Laura.

Nahirapan si Laura mahanap ang switch ng ilaw, napakadilim ng silid ni Haven. Habang inaabot ang malamig na bahagi sa kanan, nahanap niya ang switch at pinindot ito. Narinig ang matalim na pagsinghap ni Haven, naistorbo ang lalaki.

“Para kang bata.” Ang boses ni Laura ang nakakuha ng atensyon ni Haven. Dumilat siya, at umupo. Tinignan niya nang masama ang maganda at elegante na babaeng nakatayo sa harapan niya.

“Ano ba, uso na ba ngayon ang pagtatapon ng sarili ng mga respetadang babae sa mga lalaki?” Sarkastikong sabi ng lalaki.

Nagulat si Laura sa inasal ni Haven, ngunit sinubukan niyang itago ito, habang nakangiti ay lumapit siya sa gilid ng kama, inilagay ang tray sa ibabaw ng mesa.

“Inaakala kong para mailabas mo ang iyong inis ang sinabi mo. Pumasok ako nang walang paalam dahil mukhang lubhang nag-aalala ang ina mo, parang hindi mapakali sa harap ng pinto ng silid mo.” Umungol si Haven at tumalikod.

Ngumiti ulit si Laura, binuksan niya ang drawer ng mesa at kinuha ang kahon ng gamot, pagkatapos ay umupo sa tabi ni Haven, “Tingnan ko nga ang sugat mo.” Nakita niya ang sugat dahil sa sirang salamin sa kamay ni Haven.

“David, huwag kang matigas ang ulo. Hindi matatapos ang lahat sa pagsasaktan mo lang ng sarili mo.” Dahan-dahang kinuha ni Laura ang kamay ni Haven at sinimulang linisin ito.

Huminga siya ng malalim at dahan-dahang huminga, “inis ka ba dahil siya ang babaeng iyon, o dahil binitag ka niya?”

“Naniniwala ka bang binitag ka niya?” Tinignan ni Haven ang magandang mukha ni Laura na nakatuon sa paggamot ng sugat niya. Dahan-dahan ding hinipan ng babae ang sugat niya para hindi masyadong mahapdi.

Bahagyang tumango si Laura, “dahil naniniwala akong hindi mo gagawin iyon sa kanya.”

“Ikaw at ang iba ay pare-pareho ang iniisip tungkol sa kanya.”

Kahit na pinaghihinalaan ni Haven si Ruby. Ngunit ayaw niyang may mag-isip ng masama tungkol sa kanya.

Tumingala si Laura, tinitigan si Haven na puno ng pagsisisi, “hindi ko ibig sabihin iyon.”

“Kalimutan mo na. Kahit na kinasusuklaman ko siya dahil gusto niya ako ay hindi ibig sabihin na naniniwala akong kaya niyang gumawa ng isang bagay na napakadumi.” Pagsisinungaling ni Haven.

Tumahimik si Laura, mahigpit niyang kinagat ang kanyang ibabang labi.

Pinagtatanggol pa rin ni Haven ang babaeng iyon.

“Tapos na. Kumain ka na, nag-aalala na ang ina mo.” Tumayo si Laura, ibinalik ang kahon ng gamot sa tamang lugar. Pagkatapos ay umalis na siya sa silid ni Haven, umaasa siyang pipigilan siya ng lalaki at hihilingin na manatili, ngunit hanggang sa makarating siya sa pinto, hindi nagsalita ang lalaki.

Nalulungkot siyang iniwan si Haven.

Samantala, nanatili si Haven na tahimik habang lito ang kanyang isipan habang tinitignan ang kanyang kamay na may benda. Alam niya na mahal siya ni Laura tulad ni Ruby, ngunit ang pagkakaiba ay mas matapang si Ruby na ipakita at sabihin ito.

Naisip niyang pakasalan si Laura. Ang dalaga ay nakakatugon sa pamantayan ng isang asawa na gusto ng pamilyang Rockefeller, ngunit bago pa niya masabi iyon, giniba ito ni Ruby. Kung tatanungin kung mahal niya si Laura, ang sagot ay hindi.

Kung gayon, bakit niya gustong pakasalan ito? Para sa kanya, hindi kailangan ng pag-ibig ang kasal, lalo na sa pamilyang Rockfeler, ang lahat ng kasal ay dahil sa negosyo kahit na unti-unting nagkakamahalan, at naisip niya na magiging ganoon din siya.

Ang malas niya ngayon ay hindi na niya magagawa ang kanyang balak na pakasalan si Laura. At ang pagsasama kay Ruby bilang mag-asawa ay hindi kailanman naisip niya. Naalala niya nang sabihin sa kanya ng maliit na babaeng iyon ang kanyang nararamdaman, biglang gumuho ang kanyang mundo.

Mahal na mahal niya si Ruby higit sa anumang bagay sa mundo ngunit, hindi ito gaya ng pagmamahal ng isang lalaki sa isang babae, kundi bilang isang kapatid sa kanyang kapatid na babae. Umiyak si Ruby nang mariin at walang awa siyang tinanggihan, ginawa niya iyon para hindi na umasa si Ruby sa isang bagay na imposibleng mangyari.

Naisip niyang tapos na ang lahat ng iyon, hindi pala. Lalong lumala si Ruby, parang parasito siyang nanggugulo sa kanya araw-araw, hinihingi na suklian niya ang kanyang nararamdaman. Hanggang sa magdesisyon siyang layuan si Ruby at maging malamig hanggang sa mapagtanto ng dalaga ang kanyang pagkakamali. Ngunit hindi pa rin.

Hindi man lang pinansin ni Ruby nang maglakas-loob ang mga pinsan niyang mang-asar sa harapan niya, sinadya niyang hindi ipagtanggol si Ruby para mapagtanto nito ang kanyang pagkakamali ngunit hindi ito maintindihan ng maliit na dalaga at lalong nagtatanong kung bakit nagbago ang kanyang ugali. At lumala ang kanilang relasyon hanggang ngayon.

**

Ang hapunan ay nakaka-suffocate, dahil masungit ang lolo. Alam niya kung bakit nandito ang lahat ng kanyang mga kamag-anak at handang maghintay sa kanya buong maghapon. Ang hapag-kainan na dinisenyo para sa dalawampung tao ay puno na maliban sa upuan nina Haven at Ruby. Ang dalawang taong ito ang pinag-uusapan ngayon.

Hindi naglakas-loob si Ruby na kumain sa iisang mesa kasama ang buong pamilya dahil alam niyang walang gustong tanggapin siya. Hindi lamang ang pamilya ang walang pakialam sa kanya, ang mga katulong din ay hindi kailanman siya pinapansin. Magalang sila kung kasama niya ang lolo’t lola niya. Kaya naman tinanggihan ni Ruby ang personal na katulong, alam niyang walang gustong maglingkod sa kanya nang bukal sa puso.

“Hindi ko pa kayo iniimbitahan, ngunit napakaganda naman ng inyong pagpunta rito nang mas maaga,” sabi ng lolo. Ang buong pamilya ay mga pamangkin niya, mga pinsan ni Davidson, ang kanyang anak.

Samantala, pinili ng mga pinsan niya na tamasahin ang kanilang pagtanda sa kanilang pangarap na bansa. Si Louise Rockefeller ang panganay na apo sa pamilyang Rockefeller, siya ang nag-iisang anak ng kanyang ama na siyang panganay din sa kanilang angkan, awtomatiko na ang lahat ng kayamanan ay mapupunta sa kanya at sa kanyang mga anak. Samantala, ang iba ay nakakuha lamang ng bahagi ng mga shares na pinamamahalaan pa rin niya, ngayon ay si Davidson na ang namamahala, at malapit na itong mapunta kay Haven.

Dahil dito, maraming kamag-anak ang nagpapakita ng kanilang mga anak na babae para mapili bilang asawa ni Haven, ang magiging tagapagmana ng negosyo ng mga Rockefeller.

“Tito, huwag po kayong magsalita ng ganyan. Pamilya tayo, sigurado kung may mangyaring masama sa isa sa atin, mabilis tayong kikilos,” sabi ni Robert Anderson. Ama ni Laura.

Ang pamilyang Anderson ang pinakamalapit na kamag-anak ng mga Rockefeller dahil sa mga kasalang pang-negosyo na naganap nang ilang beses. Oo, ang alam ng mundo ay gusto lamang ng mga Rockefeller ang mga Anderson bilang pamilya. Hindi nakapagtataka, marami ang nag-aakala na si Laura ang susunod na manugang, na papalit kay Luciana.

“Masama?” tanong ng lolo na nakataas ang isang kilay.

Naramdaman ni Robert ang pagkatuyo ng kanyang lalamunan, dagdag pa ang matatalim na titig ng kanyang tiyuhin, lalo siyang nailang.

Si Laura na nakakita sa pag-aalala ng kanyang ama ay agad na sumingit, “Lolo, patawarin ninyo po ang papa ko. Mali po ang sinabi niya.”

Tinignan siya ng lolo, “hindi ba’t binibigyan kayo ng magulang mo ng sapat na atensyon? Kaya mo bang sumingit habang nagsasalita ang magulang mo. Sayang naman.”

Ngumiti si Laura nang nahihiya, pinigilan niya ang kanyang matinding hiya dahil sa hayag na pagpapakita ng lolo ng kanyang hindi pagkagusto.

Mahigpit niyang hinawakan ang kutsara at bumulong, “pasensya na po.”

Tinignan ng lolo si Robert, “sa halip na alagaan ang pamilya ko, alagaan mo ang anak mo, mas nangangailangan siya ng atensyon mo.” Pagkatapos noon ay ipinagpatuloy niya ang pagkain. Gayundin ang iba, naawa sila kay Robert ngunit hindi naglakas-loob na magsalita.

Hindi magandang kalaban ang lolo.

**

“Kung sino man ang hindi sang-ayon sa kasalang ito, pwedeng umalis na.” Syempre, ang ibig sabihin ng lolo na umalis ay hindi ang paglabas sa kanyang malaking mansyon na parang kastilyo ng mga hari noong unang panahon, kundi ang paglayo sa pamilyang Rockefeller o maging pulubi.

“Ama, hindi ba’t sobra na ang ginagawa mo, hindi lahat ay pareho ng pag-iisip mo.” Protesta ni Davidson, napakalabis sa tingin niya ang kanyang ama.

“Pati ikaw? Hindi ba’t sa pagpapakasal mo sa kanya kay Haven, malalaya ka na sa kanya?”

“Sa pagsasakripisyo ng anak mo?” Sagot ni Luci. Sa pagkakataong ito ay lalaban na siya sa kanyang biyenan, hindi na siya mananahimik. Sapat na ang pagiging ina-amahan niya sa batang hindi niya kailanman ginusto. Huwag na ang anak niya.

Matapang na tinitigan siya ni Louise, “ano ang pagkakaiba ninyo? Hindi ba’t ikakasal din ninyo siya sa babaeng sa tingin ninyong karapat-dapat? Oh..., ang ibig kong sabihin ay malinaw ang kanyang social status.” Tumahimik si Luci, takot siyang yumuko.

Naramdaman ni Laura na para sa kanya ang sinabi, maaaring hindi naman iyon ang ibig sabihin ng lolo. Ngunit alam ng lahat kung sino ang pinaka-gusto nina Luci at Davidson na maging manugang.

“Ama, magkaiba ang dalawang bagay na iyan. Gusto siya ni Haven.”

Ngumiti nang may panlilinlang ang lolo, “huwag mo akong turuan, hindi ko alam ang inyong layunin. Ito ay nangyayari na mula pa sa mga ninuno ko. At ginagawa ko ang pareho, mula sa umpisa ang target ko ay ang pagpapakasal kay Haven kay Ruby. Siya ang pinaka-angkop na babae para samahan ang apo ko.”

Ang pinaka-angkop? Totoo ba iyon, saan naman ang pagiging angkop?

Ang babaeng hindi nila alam ang pinagmulan. Hindi nila alam kung saan nanggaling ang batang dinala ng lolo labing-tatlong taon na ang nakakaraan, lima ang kulang sa edad ni Ruby noon. Nang tanungin kung saan nanggaling ang bata, lagi na lamang tahimik ang lolo’t lola.

“Pwede bang magsalita ako?” tanong ni Maria sa asawa.

“Syempre, sweetheart,” malambing na sabi ng lolo. Kahit na matanda na sila, lagi silang parang bagong kasal.

Romantiko.

Tumango si Maria, tinitigan niya ang buong pamilya lalo na ang kanyang dalawang anak, “nais na naming pakasalan sina Haven at Ruby simula pa noong mga bata pa sila. At ang pangyayaring ito ay nagpalakas sa aming hangarin. Hindi ba’t pinadali ng Diyos ang aming landas?”

“Ma—” tinitigan ni Davidson ang ina na puno ng pagmamakaawa.

Malungkot na tinitigan siya ni Maria, “dahil ba sa hindi namin pagsang-ayon sa gusto mo, kaya ka nagkakaganyan? Isipin mo kung ang anak mo ang nasa kalagayan ni Ruby, tinanggihan matapos ma-ano.” Nanginginig ang kanyang boses habang pinipigilan ang pag-iyak.