CHAPTER FOUR

Fei's POV

Itinayo niya ako pero walang pag-iingat doon at dinala ako sa reception hall, sandali niya akong pinaayusan muli para magmuka akong presentable.

Kami ang huling pumasok sa entrance ng event room, sinalubong kami ng saganang palakpakan at hiyawan habang hawak niya ako sa baywang at nakaalalay sa akin na para bang sweet na asawa sa akin.

Paano kaya nagagawa ng mga taong ito na bumati at maging masaya para sa akin kahit nakikita na nila hirap na hirap ang kalooban ko at halata namang napipilitan lang ako sa nangyayaring ito?

Even my parents clap their hands happily, sila ang mas masaya kumpara sa mga tao na ito tapos kung tingnan ako kanina para bang mga naaawa?

Nagpakatatag na lang ako dahil kahit naman magpakalugmok ako hindi naman ako matutulungan ng mga taong ito na tila hawak din sa leeg ni Mr. Demirci kaya mga nagpapalakpakan animo'y natutuwa na takot magpakita ng pagtutol.

Umupo kami silya ng magarang sa center table sa harapan ng guests, may dalawang MC na nag-lead ng program ngunit wala sa loob ko ang nangyayaring ito kahit pa gaano pa nila pasayahin ang paligid.

Hindi ko tuloy alam kung ipapanalangin ko bang sana matapos na itong event program o h'wag na muna dahil pagkatapos nito siguradong umpisa na ng higit kong kalbaryo.

Napa-daing naman ako nang humigpit ang hawak ni Mr. Demirci sa baywang ko at nang balingan ko siya masama pala ang tinging ginagawad niya sa akin.

"H'wag mong ipakita sa mga taong ito na ako lang ang nasisiyahan. H'wag mo ako ipahiya," may pagbabanta niya.

Gusto kong matawa pero hindi ko na lang siya makapaniwala tiningnan. Paano nga ako magiging masaya kung alam ng lahat na labag sa loob ko ang nangyayaring ito?

"Hindi ko kayang magpanggap," saad ko.

"Really?" His one eyebrow raised. "Later on you will learn how to conduct," he said and smiled at me pero ang ngiting iyon, ngiting hindi mo gugustuhing matanggap.

"Let's have a round of a plause to these lovely new wedded couple here!" ani ng babaeng MC at tanging si Mr. Demirci lamang ang ngumiti.

"Tanungin naman natin si Misis kung anong nararamdaman niya sa mga oras na ito? For sure she's really happy—"

"I. am. not happy." Hindi pa man naitututok sa akin ang microphone ng babaeng MC ay nasabi ko na kaya ang lahat nagsi-tahimik at ganoon na lang ang pagdidilim ng mukha ni ng lalaki sa tabi ko.

Pero wala akong pakialam.

Tumawa ang MC at ang kasama nito. "What a good joker naman itong si Misis! Nagbibiro lang siya guys—"

Hindi ako nagbibiro," muli kong putol kaya unti-unti nawala ang mga ngiti nila sabay mga nagkatinginan at nagpakiramdaman.

Kahit ang sound track, tumigil sa tugtog. Everyone became silent after what I said.

Tumayo ako at inagaw ang mic ng lalaking MC at humarap sa lahat ng taong mga narito, nag-ipon ako ng tapang.

"Everyone, this wedding should not—"

Nanlaki ang mga mata ko nang maagap na naagaw ni Mr. Demirci ang mikropono mula sa kamay ko kaya hindi ko na naituloy ang gusto kong sabihin kaya napatayo ang iilan sa mga bisita lalo ang mga magulang ko na biglang nagaalala ang mga mukha para sa akin.

"Don't stop me—"

Napasinghap ako nang marahas niya akong hawakan sa braso at inilapit ang bibig sa tainga ko. "You will regret this."

Bumaling siya sa isa sa mga pinagkakatiwalaang tao niya sa likod namin at ang sinabi niya ay halos ikaluwa ng mata ko sa takot.

"Kill them all, h'wag kang magtitira kahit pa mga magulang niya. Make sure ni isa wala kayong ititira."

"Copy, Sir."

Nanigas ako sa kinatatayuan ako at laglag ang pangang napaluha na lang hanggang matagpuan ko na lang ang sarili kong hindi makagalaw.

Hinarap niya ako at ngumiti. "Let's go?"

Umiling ako at dumako sa mga tao rito na pinalibutan ng mga tao niya ang mga bisita ganoon din ang mga magulang ko. I panic in danger.

Is he serious? He will kill them all?

"You can't do this..." Muli akong umiling.

Tumawa siya. "Believe me or not, this is not the first time," he said mercilessly. "Now, come with me before I change my mind at isama kita sa kanila." Tumalim pa ang mga mata niya.

May naisip ako out of desperation.

"Please let them," pakiusap ko. "Sasama ako sa iyo but don't do this, please. There's many lives here," mangiyak ko pang pakiusap.

"You embarrassed me, so I think I have to take back the respect I started to lose because of you."

He suddenly put a gun out from his waist and directly shot the male MC on chest kaya halos takasan naman ako ng kaluluwa. Nagsigawan ang lahat sa takot at tanging narinig ko na lang ang sarili kong tili at sigawan ng mga kakabaihan.

Nagkagulo ang lahat, nag-umpisa na ako mangatog habang nasa MC na palagay ko sa fatal ito natamaan at hindi na humihinga.

Tanging iyakan ang nangibababaw nang dahil lang sa pagmamatigas ko at pagsuway sa gusto niyang mangyari ang daming nga nadamay...

This man is ruthless and cruel, walang awa sa may buhay makuha lang ang gusto kaya kahit labag sa loob ko husto akong nakiusap sabay humawak sa coat niya at angsumamo.

"Parang awa mo na! Itigil mo na 'to," pagmamakaawa ko. Kahit ang mga magulang ko hawak ng mga tao niya at may nakatutok na baril sa kani-kanilang mga ulo.

Wala talaga siyang palalagpasin.

"I'm sorry if I embarrassed you! Nakikiusap ako itigil mo na ito! They are human!" I pleaded but he just chuckled and held my wet cheek.

"My wife looked more beautiful when she pleaded," he said while his ocean eyes became more dimmed like a deep sea... "But guess what? I don't give pity to people who disobey me even how much you pleaded," dagdag pa niya at natawa.

Bumaling siya sa mga tao niya. "Kill them all."

Hinila niya na ako paalis doon at sumigaw bigla si Mommy. "FEI!" That's the last thing I heard nang kaliwa't kanan nang pagputok ng baril ang narinig ko.

Everyone screams...

Natulala ako. What just happened?