CHAPTER THREE

Fei's POV

"Tinatanggap mo ba, Feira si Giovanni bilang iyong magiging kabiyak sa habang buhay sa hirap man o sa ginhawa?" tanong ng pari at nagpa-lipat-lipat ang tingin sa amin.

Nakagat ko ang ang ibaba kong labi at pigil ang pag-hikbi. Everyone here knows how I'm contemplating at this moment...

Umigting ang panga ng lalaki sa tabi ko at ang sinabi niya ay nakapag-hatid ng tindig balahibo sa akin.

"Just answer a f*cking yes, if you don't, you know what will happen," he said threatening me even the priest held his breath in nervous seeing his dimmed face and after hearing him.

Tumango ako. "Y-Yes... I do, father."

Sapilitang at nauutal na oo, ang nangyari.

This man beside me felt relieved at muli kaming humarap sa pari nang siya naman ang tanungin. Nakikita ko mas may mahaba pa siyang pasensya para sa seremonya pero sa akin, wala.

"Ikaw naman, Giovanni tinatanggap mo ba ang babeng ito na bilang iyong kabiyak sa hirap man o ginhawa?"

"Of course, Yes. I do," he answered calmly.

Mariin akong napapikit nang mapunta na nga ang seremonya sa pag-exchange ng wedding vows. May pa ganito pa pala.

Wala akong nasabi kundi iyak lang, and they all understand me. Ano naman sasabihin ko na vow eh biglaan ito at hindi ko pa kilala ang lalaki?

Mabilis lang na natapos, hindi na nila ako pinilit pa na magsalita and the priest just announced we're now husband and wife.

"You are now husband and wife, you may now kiss the bride," anunsyo na ng pari at sumenyas na kay Giovanni na maaari na niyang gawaran ako ng halik...

Kita niyang pasimpleng umiling ako nang itaas niya na ang belo ko batid kong ayoko madampian ng labi niya ngunit nagulat ako nang hawakan niya ako sa mukha at inilapit ako sa kanya.

"Don't make it hard for you, just kiss me," he said in a whisper hanggang naramdaman ko na lang ang paglalapat ng mga labi namin.

His lips are soft but harsh at the same time.

Agresibong halik iyon pero mabilisan lang.

Everyone claps and congratulates us after that kiss even if they whisper and don't know what is happening here na ako ang ikinasal sa lalaking ito hindi si Ate Kei.

Lumapit ang mga magulang ko sa akin. Mommy wipes my tears quickly. "Honey, smile," she instructed me.

"How can I Mom? Ipinakasal niyo ako sa lalaking itong hindi ko kilala!" pabulong kong sagot na sakit ang tanging nararamdaman sa pangyayari.

Everyone cheers us up, and continues congratulating us nang hinawakan ako bigla ni Mr. Giovanni sa baywang at inilayo sa mga magulang ko and they just gave me a pity look.

Ngayon pa kung kailan kasal na ako, wala silang ginawa sa halip nga ipinagtulakan pa nila ako kanina. Nauna na sila sa reception sa loob ng hotel.

The organizers lead these guests inside the hotel to go to the main reception's hall room to celebrate this insane wedding dahil may mga pa-program pa na gaganapin.

Nahihirapan akong ihakbang ang mga paa ko, maraming bodyguards ang nasa paligid na nakasunod sa amin habang nauunang maglakad si Mr. Giovanni hindi alintanang ayaw ko basta hila-hila niya ako.

Tumigil siya nang mapansin na ang bagal kong maglakad. "Do I have to force you to walk fast?" he asked coldly nang harapin niya ako.

Napatingala ako sa tangkad niya. "Mr. Demirci," may pakiusap kong tawag sa kanya. "I don't know why you're doing this but please—"

"Please, what?" His eyebrow arched. "You're already married with me. Kaya ano pa ang inaarte mo?" may kagaspangan pa niyang tanong na ikinalunok ko hawak ko ang dulo ng wedding dress habang nagsusumamo sa kanya.

"Hindi ako dapat ang pakakasalan mo, Mr. Demirci, I was just a substitute bride! Si Ate Kei, siya dapat ang ikinasal sa inyo!" I tried to explain kahit na alam kong huli na. Kasal na kami.

Ngumisi lang siya. "That's part of the plan, my wife." Unti-unti siyang lumapit sa akin sabay hinawakan ang pisngi ko na may bahid ng luha.

Gulat ko siyang tiningnan. "P-Plan?"

I'm clueless. "A-Anong plano?" tanong ko pa.

"To take one of Zandaya's daughters... mas maganda pala talaga ang bunso." He gave me a playful smirk which made me uncomfortable.

Lalo akong nahabag para sa sarili ko. Mukang mapangsantalang tao pala talaga siya sa kabila ng kakisigan tinataglay niya ay malahalimaw ang ugali.

"I don't know what your reason is why you are doing this to my family, Mr. Demirci. My sister was the one you should be married to not me!" I still insisted kahit wala na akong magagawa pa sa sitwasyon ko...

Unti-unti siyang humakbang papalapit sa akin. "Your parents already told you about my conditions, right?" Tumaas pa ang dalawa niyang kilay.

"First, kung wala silang maibibigay sa akin na anak na babae... I will ruin your entire family and the whole business," he said at nagulat ako nang bigla niya akong hawakan sa leeg na ikinasinghap ko kasabay ng panlalaki ng mga mata ko.

"Actually... when I personally saw you after your sister... mas nagustuhan kita," he said in adoration which makes my eyes wider. "Kaya pinatakas ko." Natawa pa siya.

Habang ako gulat na gulat sa narinig.

P-Pinatakas niya?

"Hindi naman siya basta-bastang makakaalis ng hotel na ito kung hindi ko pinabayaan," he said to reveal the truth.

Nangilid ang luha ko at napakurap.

"I changed my mind, last minute after I saw you personally just today. Kaya sinabi ko sa iyong Daddy na kung ayaw ng panganay iyung bunso na lang." Ngumiti pa siya.

Ibig sabihin... sinadya niya?

Nagbago ang isip niya na Ate ko ang pakasalan matapos niya ako makita kanina lang? Patunay na baliw nga ang lalaking ito!

"So now..." Pinakatitigan niya pa ako sa mata at mas humigpit pa ang hawak niya sa leeg ko na ikinaigik ko.

"I want you to behave, be obedient and do whatever I say nang wala tayong magiging problema," may lambing niyang sinabi ngunit ang bawat kataga nagbibigay lang ng tindig balahibo sa akin.

He wipes my tears using his index knuckles habang nangungusap ang mapupungay na mga mata.

Ang ganda ng mga mata niya na kulay asul na dagat pero makikita mong may kalupitan doon.

"Hindi ka magkakaroon ng problema kung susunod ka sa lahat ng sasabihin ko. Unless you make trouble, surely you will regret it." His eyes bacame sharp.

Napahawak ako sa kamay niya dahil humihigpit ata lalo kaya hindi na ako makahinga.

"Kaya ngayon palang binabalaan na kita. Are we clear?" Tumaas muli ang dalawa niyang kilay at naghihintay ng sagot ko.

Tumango na lang ako para makawala sa pagkakasakal niya ngunit hindi iyon sapat dahil mas humigpit pa ang hawak niya kaya napaiyak na lang ako lalo.

"I. need. words," he said with his gritted teeth.

Sa takot kong mawalan ng hininga sumagot na lang ako katulad ng gusto niya. "Y-Yes... I-I won't do anything."

"Good," he smiled in satisfaction and he let me go kaya napaubo ako nang makasagap na ng hangin habol ang hininga at napaupo sa sahig doon nagiiyak.

This is the worst nightmare... paano na ako gigising o makakaalis sa masamang bangungot na ito?