Share
Chapter 46: Finale
Bab terkait
Unbidden Tears Chapter 1: The Beginning
"Breathing is hard. When you cry so much, it makes you realize that breathing is hard. " ----- David Levithab, Love is the Higher Law I wipe the tears streaming down my face, my body felt numb and the world doesn't seem to care. I look outside of the window, the rain still hasn't stopped like the tears in my eyes. All I can hear is the ticking sound of the clock and the rain pouring outside. I don't know what really happened but one day, I just woke up and my husband has changed, like a totally different person. He became cold, and abusive and I don't know him anymore. I glance at the clock and saw that it was already 2:00 in the morning but I still waited, like I always do. I didn't feel the tiredness in my body, all I can feel is the pain in my heart. Why am I like this? Why am I not still used to this kind of situation? It always happens, Why am I still waiting? Waiting for nothing. Narinig ko ang pagbukas ng pinto at muli akong nabuhayan, agad akong tumayo para salubungin siya
Unbidden Tears Chapter 2: Neglect
"So, this is my life. And I want you to know that I am both happy and sad and I'm still trying to figure out how that could be." ------- Stephen Chbosky, The Perks Of Being a Wallflower Napatingin ako sa asawa ko, nakahiga parin siya sa tabi ko habang nakatitig sa ceiling, bagong gising ko lang at namalayan kong gising narin siya. Masakit parin iyong sinabi niya sakin kagabi pero iyon ang totoo. Truth hurts nga sabi nila at naniniwala na ako don. Hindi niya inalis ang tingin niya sa taas kaya nagtaka ako kung ano ang iniisip niya, ngayon ko lang siyang nakitang ganito na nakatulala. "Sorry kagabi Sandro, gusto ko lang naman makatulong eh" mahinang sabi ko sa kanya, hindi parin nakaalis ang tingin niya sa taas at hindi siya sumagot. We brooked into a deep silence. "May bisita ako mamaya, siguraduhin mong malinis ang bahay at bilhin mo ang lahat ng ipapabili ko sayo, isusulat ko mamaya" nakapagsalita rin siya at tumango ako. Pero naalala kong ngayon pala ang first day ng trabaho ko,
Unbidden Tears Chapter 3: Wants
“You know, a heart can be broken, but it keeps on beating, just the same." ----- Fannie Flagg, Fried Green Tomatoes at the Whistle Stop Cafe The beeping of my alarm clock woke me up, its 5:00 am at kailangan ko pang maglinis, I groaned still too tired but then I remembered na ngayon na ang first day of work ko at kailangan ko pang ipagluto si Sandro. I looked at my hands at nakita kong may kunting pasa ito, wala rin si Sandro sa tabi ko, san kaya siya natulog? akala ko bumalik siya kagabi. I suddenly felt a pang in my chest thinking about the incident last night. I got out from the bed at bumaba para hanapin si Sandro at nakita ko siyang nakahiga sa sofa, I smiled at him as he snore lightly. Nagluto na ako at pagkatapos nagsimula na akong maglinis sa mga kalat nila kagabi, I picked up the bottles of wines at tinapon sa bin, hinugasan ko lahat ng mga baso at platong ginamit nila kagabi. I looked at the time and its 7:00, lumapit ako kay Sandro. "Sandro gising na, kumain na tayo" sab
Unbidden Tears Chapter 4: Flashback
"Despite of everything, I believe that people are really good at heart." ---- Anne Frank, The Diary Of a Young Girl Chapter 4 Dalawang araw na ang lumipas nong away namin ng asawa ko at wala na akong nakitang Sandro sa bahay, hindi pa siya umuwi hanggang ngayon. After he slapped me he just walk out at akala ko babalik lang siya pero hindi siya bumalik. Nasaan siya ngayon? Bakit hindi pa siya umuuwi? Hindi siya sumasagot sa mga tawag ko. Nagtatrabaho parin ako sa Coffee shop para madistract, wala rin akong ganang makipag usap kahit kanino. Kahit sina Miguel at Allison, I tried to avoid making a conversation with anyone. "Faye, hanggang kailan kaba maging ganyan? Parati kang tulala diyan eh" sabi ni Alisson, I sigh. It's time to talk to someone para mailabas ko ang sakit sa puso ko. Pero mapag aasahan ko ba to sila? I suddenly want to call Sherlyn, siya ang childhood bestfriend ko at nandon siya sa baguio ngayon. "Alisson, hindi umuuwi ang asawa ko" mahinang sabi ko sa ka
Unbidden Tears Chapter 5: Birthday
"I must have loved you a lot." -----Suzanne Collins, Mockingjay Chapter 5 Layuan mona ako, wala kang silbi sakin. Iyan lang ang parating nasa isip ko, it keeps repeating on my mind and keeps broking my heart. Huwag kang sumuko Faye. I keep reminding myself but failed and it made me miserable. Hindi na dito kumakain si Sandro, umaalis na siya nang hindi kumakain. He said that he doesn't like the foods that I cook anymore. It's like wala na akong asawa, para lang akong robot dito, padaloy daloy na walang pagmamahal na ibinibigay. Para na talagang walang saysay ang pagsasama namin, paggising niya sa umaga pumupunta agad sa trabaho, hindi na kami nakasabay kumain, pumupunta narin ako sa trabaho. Sa gabi halos di na siya makauwi, 2 to 3 na siya sa umaga makauwi at nakakatulog nalang ako sa kakahintay. Hanggang kailan kami maging ganito? Nakakasawa narin, sana mamanhid nalang ako sa sakit na nararamdaman ko pero hindi, patuloy parin ang sakit. I am currently laying in my bed
Unbidden Tears Chapter 6: Visit
“There is a distinct, awful pain that comes with loving someone more than they love you.” Steve Maraboli Chapter 6 Im currently sitting in the dining table, nakahanda na lahat ang mga pagkain na niluto ko, chicken curry, salad, adobong manok at tsaka maliit na birthday cake ko. Tinignan ko ang oras at nakitang 7:00 pm na, sana naman umuwi ng maaga si Sandro. Gusto ko lang naman makasama siya sa birthday ko, I want to remember happiness in my birthday not sadness. Napatingin ako sa cellphone ko, 7:10 at wala parin si Sandro. Nasan na kaya iyon? Baka ano na naman ang ginagawa non. A few hours later, akala ko uuwi siya pero hindi pala. I should have known na ganito ang mangyayari, talagang hindi pa ako natuto. 12:00 am na kaya tapos na ang kaarawan ko, pinigilan ko ang aking mga luha dahil pagod na akong umiyak. I don't want to cry anymore. Parang mauubos na ang mga luha ko. Kinuha ko ang aking birthday cake at tinapon sa basurahan, ang tanga tanga ko talaga para umasa. Dese
Unbidden Tears Chapter 7: Pain
Love never dies a natural death. It dies because we don't know how to replenish its source. It dies of blindness and errors and betrayals. It dies of illness and wounds; it dies of weariness, of withering, of tarnishing. - Anais Nin Chapter 7 "Hoy! Ba't ka tulala diyan?" nabalik ako sa realidad nang marinig ko ang boses ni Allison, lunchbreak namin ngayon sa trabaho at wala akong ibang iniisip kundi si Sandro. Kung pwede lang sana baguhin sarili ko na huwag palaging edepende ang kasiyahan sa iba, sana ginawa ko na ngayon kaso hindi pwede. Changing your mindset is very hard and it will take a lot of time and challenges para mareach mo ang goal na iyon. Right now, my happiness is Sandro but he is also now the cause of my pain. Late na siya umuwi kagabi at lasing na naman, ngayon iniisip ko ang dinner nila ni Britanny mamaya, hindi talaga ako mapakali, nagseselos ako at nasasaktan. Hindi niyo na kailangan ipaalala sakin na I am a very weak person kasi alam ko naman iyon, I am
Unbidden Tears Chapter 8: Martyr
“Love lies in those unsent drafts in your mailbox. Sometimes you wonder whether things would have been different if you'd clicked 'Send'.” Faraaz Kazi Chapter 8 I decided to call my husband, I need to know if he's okay and I need to make sure na hindi siya nagsisinungaling sakin. Asawa niya ako, kahit wala na ang pagmamahal niya sa akin, asawa parin niya ako sa papel kaya may karapatan akong magiging asawa niya at gawin ang duty bilang asawa. Hindi naman sa inaakusahan ko siya na nagsisinulang, It's just that, we are not in a good terms right now and I am so afraid that he'll do something that will break my heart again. I stared at my phone before I decided to click the call. Narinig kong nag ring ito. "fuck yes, right here Britt" nanginginig ang mga kamay ko habang hawak ang cellphone, he is literally moaning on the other side of the phone. My tears fell down, at sinadya pa talaga niya na marinig ko ang kababalaghan na ginagawa nila. Brittany pretended to be kind but in r
Bab terbaru
