Unbidden Tears

"Breathing is hard. When you cry so much, it makes you realize that breathing is hard. "

----- David Levithab, Love is the Higher Law

I wipe the tears streaming down my face, my body felt numb and the world doesn't seem to care. I look outside of the window, the rain still hasn't stopped like the tears in my eyes. All I can hear is the ticking sound of the clock and the rain pouring outside. I don't know what really happened but one day, I just woke up and my husband has changed, like a totally different person. He became cold, and abusive and I don't know him anymore. I glance at the clock and saw that it was already 2:00 in the morning but I still waited, like I always do. I didn't feel the tiredness in my body, all I can feel is the pain in my heart.

Why am I like this? Why am I not still used to this kind of situation? It always happens, Why am I still waiting? Waiting for nothing.

Narinig ko ang pagbukas ng pinto at muli akong nabuhayan, agad akong tumayo para salubungin siya. There he is with all his glory, agad niyang hinubad ang suit jacket niya at nilagay sa sofa. Nakita kong basa lahat ang katawan niya, matalas siyang tumingin sakin.

"Sandro" I whispered, he just glared at me and I brushed the pain in my heart. I smiled at him.

"Pumunta kana sa kwarto at magbihis, dadalhan kita ng pagkain, hintayin mo ako" agad na sabi ko, hindi niya ako pinansin at pumunta sa kwarto namin. Pumunta ako sa kusina at pinaghanda siya ng pakain at pumasok ako sa kwarto namin. I saw him all dressed up, a white t-shirt and a loose pajama that hung perfectly in his body. Humiga siya sa kama namin and closed his eyes. Lumapit ako sa kanya dala ang trey ng pagkain.

"Kumain kana" sabi ko but he didn't budge, I sigh at nilagay ang pagkain sa mesa. Tumabi ako sa kanya and I shook him slowly.

"Sandro kumain kana, ayaw kong malipasan ka ng gutom" I said but he just slap my arm away, napabuntong hininga ako, parati nalang kaming ganito para lang akong hangin sa paligid niya, hindi niya ako binibigyang pansin and it hurts a lot. Amoy na amoy ko ang alak sa kanyang hininga at masakit para sakin na makita siyang ganito, hindi naman siya umiinom noon, kung may okasyon lang.

"Sandro please stop this" hurt laced in my voice, agad siyang umupo at hinarap ako, kita ko ang galit ng kanyang mga mata.

"Ano ba? Can't you see that I'm tired? Umalis ka nga dito" Galit na sumbat niya sakin, I just want our relationship back, I want the old him back and I miss him so much.

"Sandro, please stop treating me like this" sabi ko and his eyes darken, he laughed.

"Babalik na naman ba tayo dito? I told you to leave me alone" Anger laced in his voice at hindi ko mapigilan ang luha na umagos sa mga mata ko, yumuko ako and sobbed silently.

"Don't use your drama cause it's not going to work with me" sabi niya at humiga. I wiped the tears in my face, silence brooked into us at hindi na ako sumagot dahil ayaw kung lumala ito. I layed beside him and stared at his back, I just want to hug him but I know he'll just pushed me away like he always do. Saan naba ang dating Sandro ko? Bakit kami umabot sa ganito? Hindi ako susuko, kahit anong gawin niyang pagtaboy sakin. Mamahalin ko siya gaya ng pinangako ko sa kasal namin.

?

Nagising ako sa sinag ng araw, Sandro is still asleep beside me, his face is so peaceful and I caressed his cheeks and he groaned. I smiled at him at bumaba para maghanda ng pagkain para sa kanya. I glance at the clock and saw that it's still 6 am at 8:00 pa ang trabaho ni Sandro kaya madami pa akong oras. Niluto ko ang paboritong ulam niya, sausage. Pagkatapos kong magluto, I prepared it all in the table. Umupo ako sa sofa habang hinihintay siyang bumaba.

After a few minutes, bumaba si Sandro dressed in his suit and I smiled at him gesturing to eat.

"Kumain kana Sandro" sabi ko, we ate in silence and I glance at him as he eats his foods, wala paring nagbago sa hitsura ng asawa ko but his eyes looked different, it has the same color as before but there's something in it. He is still handsome with his tan skin, black hair . Half brazilian si Sandro kaya maraming nagkakandarapa sa kanya pero sakin parin siya napunta. One thing for sure is that, we loved each other back then and we were inseparable.

Hindi ko alam kong san na napunta ang pagmamahal na iyon, waking up to find that your husband is slowly changing killed me and broke me into pieces pero hindi ako sumuko dahil deep inside, I still hope that Sandro will open his eyes again and remember our love that died inside him.

"Oo nga pala Sandro, maghahanap ako ng trabaho ngayon" sabi ko at napalingon siya sakin. Ayaw kong siya lang ang magtatrabaho, ayaw kong pagsamantalahan ang pagkamayaman niya, gusto kong tumulong din sa mga gastusin sa bahay. Hindi niya ako sinagot, tumayo siya at kinuha ang car keys niya. Galit na naman siya, may masama na naman ba akong nagawa?

"Sandro hindi kapa tapos kumain" sabi ko sa kanya, he just walk past through me at lumabas sa bahay. I sigh, niligpit ko ang mga pagkain sa mesa at naghugas ng pinggan.

Nagbihis ako para maghanap ng trabaho, ngayon lang ata ako nakalabas sa bahay, noon kasi hindi ako pinapayagan ni Sandro na magtrabaho dahil gusto niyang siya ang bubuhay samin ng mga anak namin, nakaramdam ako ng kirot sa puso ko.

Sana nagkatotoo iyon, masaya sana ako ngayon kung meron kaming baby kahit ganyan siya but he doesn't want one. I don't why pero nagbago ang lahat, noon he was very caring, gentle at gustong gusto niyang magkaanak kami pero ngayon ayaw na niya. I guess people do change.

After a few days, nakahanap rin ako ng trabaho, cashier sa isang shop, I don't know why they accepted me so fast kahit di pa ako nakapagtapos ng college. They just read my resume and accepted, I think this has to do with my husband's last name. He is a Caralho, an owner of a company. Everyone feared the Carvalho and you don't want to mess with them. I sigh in relief, atleast now, makakaipon ako ng kahit maliit lang. Bukas ako magsisimula sabi ng manager namin kaya masaya akong umuwi sa bahay.

Pag uwi ko sa bahay, as usual naghanda ako ng pagkain para kay Sandro. I can't wait to tell Sandro na nakahanap na ako ng trabaho. I hope hindi siya late umuwi ngayon, I slumped down in the sofa at nanood ako ng Tv habang inaantay si Sandro.

After a few hours of waiting, nakarating narin si Sandro. 11:00 pm siya nakauwi ngayon, atleast hindi gaya kahapon na 2:00, natrigger ata ang depression ko kaya nagkaganon ako. Agad akong tumayo at sinalubong siya. Miss kona ang kisses niya noon pag nakauwi na siya sa bahay, I smiled at him.

"Sandro, buti naman maaga kang nakauwi ngayon, kumusta ang trabaho?" tanong ko, sana sagutin niya ako ngayon.

"Wala kang pakialam" he snapped and I flinched at his tone.

"S-orry Sandro, kumain na tayo" sabi ko at hinanda ko ang pagkain sa mesa, hindi ako kumakain pag hindi kumakain si Sandro, gusto kong sabay kami parating kumain. Umupo siya and he digged his foods.

"Sandro natanggap ako sa trabaho ngayon" masayang sabi ko sa kanya to lighten up the mood between us. Hindi siya umimik, sanay narin akong hindi niya ako sinasagot.

"Bukas ako magsisimula, cashier ako sa isang shop Sandro, akala ko hindi ako makakahanap ng trabaho, hayaan mo tutulong na ako sa mga gastusin sa bahay, ayaw ko kasing ikaw lang parating nag aasikaso sa atin." At this time Sandro glared at me.

"Hindi ko kailangan ang pera mo, I own a company Faye, ang tanga mo para maisip iyan" galit na saad niya.

Kinakalimutan ko ang pagkamayaman niya dahil gusto kong maging normal lang kami, iyong typical lang na mag asawa na may simpleng buhay, iyan ang napag usapan namin bago kami ikasal na maging

Simple lang kami pagdating sa bahay. Kaya binili niya ang bahay nato, hindi siya gaano kalaking bahay, simple lang dahil alam niyang gustong gusto ko ang ganito at para sa magiging anak namin.

"S-andro alam mo namang gusto ko lang ng simpleng buhay diba? Na maging simple lang tayo kaya tutulong ako para may magawa rin ako bilang asawa mo" sabi ko sa kanya, he is full of anger now.

"Sa tingin mo maging mabuti kang asawa sakin ha?!" Nagulat ako sa lakas ng boses niya, I hang my head in shame and my eyes watered. He stood up and stormed to our room. I just sat there with my heart broken. Kailan paba mahihinto ang sakit? Kailan pa ako sasaya? Bakit nangyari sakin to? Nagmahal lang naman ako bakit ito ang kapalit?

I am Faye Gomez and this is my story and the sudden change of my husband is still a mystery to me.