บทที่ 32 ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว

มีนาใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวไว้เพียงครึ่งตัว กระดุมด้านหลังยังไม่ได้กลัด ผมเธอถูกรวบหลวม ๆ โดยช่างแต่งหน้าที่หายตัวไปตั้งแต่เช้า คล้ายกับรู้ว่าหญิงสาวไม่มีแรงเหลือพอจะขัดขืนหรือโต้แย้งอีกต่อไป

แม่บ้านคนเดิมเดินเข้ามาพร้อมผ้าคลุมหน้าในมือ ส่งรอยยิ้มบางที่ดูฝืน ๆ ราวกับพยายามสร้างบรรยากาศให้เบาบางลง

“ลองอีกสักชุดนะคะ ถ่ายภาพรอบนี้เสร็จ เดี๋ยวจะให้พักยาวเลยค่ะ”

หญิงสาวไม่รับผ้าในมือ ไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง สายตาเหม่อมองออกไปไกล ร่างนิ่งคล้ายรูปปั้นไร้ชีวิต ดวงตาเธอในวันนี้ไม่ใช่แค่เหนื่อย หากแต่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า คล้ายคนที่หมดแรงแม้กระทั่งจะรู้สึก

เสียงประตูเปิดเบา ๆ ตามมาด้วยเสียงรองเท้าหนังที่ก้าวเข้ามาช้า ๆ ณภัทรเดินเข้ามาโดยไม่กล่าวคำใดในทันที เขายืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้

“ฉันแค่…อยากมาดูว่าเธอเป็นยังไงบ้าง”

มีนาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตานิ่งเฉย ไม่มีแววตกใจ ไม่มีความสนใจ

“ฉันสบายดีค่ะ” น้ำเสียงเรียบสนิท ไร้อารมณ์ จนแยกไม่ออกว่าเธอกำลังประชดหรือพูดจากใจจริง

“มีนา...” เขาเอ่ยชื่อเธอเบา ๆ

หญิงสาวยกมือแตะผ้าคลุมหน้าที่วางอยู่บนตัก ปลายนิ้วไล้ผ่านผืนผ้าช้า ๆ