Novel-novel oleh MayaHurt.56

ข่าวใหญ่ระเบิดขึ้นมาโดยไม่มีใครตั้งตัว... มันเริ่มต้นจากสำนักข่าวออนไลน์เล็กๆ แห่งหนึ่งที่ได้รับไฟล์ข้อมูลนิรนามซึ่งถูกเข้ารหัสไว้อย่างแน่นหนา นักข่าวหนุ่มคนหนึ่งใช้เวลาทั้งคืนในการถอดรหัสไฟล์นั้น... และสิ่งที่เขาค้นพบก็ทำให้เขาแทบหยุดหายใจมันคือหลักฐานชุดสุดท้ายที่หน่วยเงาของดนุรวบรวมไว้ก่อนที่จะยุติบทบาทลง... คือจิ๊กซอว์ชิ้นสุดท้ายที่หายไปของโศกนาฏกรรมตระกูลพัชรลักษณ์ทั้งเส้นทางการเงินที่โยงใยไปยังบุคคลลึกลับ, คลิปเสียงบทสนทนาทางโทรศัพท์ที่ถูกบันทึกไว้ในอดีต, และคำให้การของพยานที่เคยถูกข่มขู่ให้ปิดปาก... หลักฐานทั้งหมดชี้ไปที่บุคคลคนเดียวกัน... คนที่ไม่มีใครเคยคาดคิดอำภา... อดีตภรรยาของพัชรลักษณ์ และผู้หญิงที่ณภัทรเรียกว่า ‘แม่’ มาทั้งชีวิตภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ข่าวนี้ก็แพร่กระจายไปทั่วทุกสำนักสื่อ พาดหัวข่าวตัวใหญ่ปรากฏขึ้นบนทุกแพลตฟอร์ม: ‘อำภา: นางพญาหลังม่านเลือด?’, ‘เปิดโปงจิ๊กซอว์ตัวสุดท้าย: เบื้องหลังโศกนาฏกรรมตระกูลพัชรลักษณ์’, และ ‘จากเหยื่อ... สู่ผู้สมรู้ร่วมคิด?’สังคมตกอยู่ในความสับสน... ภาพลักษณ์ของหญิงสูงศักดิ์ที่น่าสงสารและถูกสามีกดขี่ บัดนี้ได้พังทลายลงในชั่ว

ความเย็นเยียบของห้องเก็บศพที่แผนกนิติเวชกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของดนุไปแล้ว เขากำลังใช้ผ้าชุบแอลกอฮอล์เช็ดทำความสะอาดเตียงสแตนเลสที่ว่างเปล่าอย่างเงียบๆ การทำงานบริการสังคมของเขาที่นี่คือการเผชิญหน้ากับความตายในรูปแบบที่สงบและเป็นธรรมดาที่สุด... มันคือการมอบเกียรติครั้งสุดท้ายให้กับร่างไร้วิญญาณที่ไม่เคยมีใครแสดงความอาลัยท่ามกลางความเงียบนั้นเอง... โทรศัพท์มือถือของเขาก็สั่นขึ้นเบาๆ ในกระเป๋ากางเกงมันเป็นอีเมลฉบับหนึ่งที่ถูกส่งมาถึงเขาโดยตรง... คำเชิญจากรายการออนไลน์เล็กๆ ที่ชื่อว่า “เราคือคนที่เปลี่ยนได้ไหม”ดนุเหลือบมองชื่อรายการและรายละเอียดคร่าวๆ ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า... ‘รายการสนทนาเชิงลึกที่จะเชิญบุคคลที่เคยผ่านจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญในชีวิตมาพูดคุยถึงการเดินทางภายใน’... เขาไม่มีความปรารถนาที่จะกลับไปอยู่ใต้แสงไฟหรือตอบคำถามของใครอีกแล้ว โลกใบนั้นมันได้ตายไปจากเขาแล้ว... เขาจึงกดลบอีเมลนั้นทิ้งไปในทันทีแต่ในคืนนั้นเอง... ขณะที่เขากำลังนั่งอ่านรายงานความคืบหน้าของเด็กๆ ในโครงการทุนการศึกษา ‘ชีวิตใหม่’ ที่ออฟฟิศของมูลนิธิ เขาก็ได้เปิดอ่านจดหมายจากเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่พ่อของ

ดนุลืมตาตื่นขึ้นก่อนที่แสงแรกของวันจะมาถึง เขานั่งนิ่งๆ อยู่บนระเบียงไม้ของ ‘เรือนเยียวยา’ ปล่อยให้สายลมเย็นๆ ของภาคเหนือลูบไล้ใบหน้า ในความเงียบสงบยามเช้า เขานึกย้อนไปถึงชีวิตที่ผ่านมา... ชีวิตที่เคยอยู่ในเงามืด, ชีวิตที่ขับเคลื่อนด้วยความแค้น, และชีวิตที่เพิ่งจะค้นพบความหมายที่แท้จริง เขานึกถึงคำพูดสุดท้ายของลุงกร... ‘พอได้แล้วกับการทำลาย... จากนี้ไป จงใช้ชีวิตเพื่อเยียวยา’ วันนี้... คือวันแรกของการ ‘สร้าง’ อย่างเป็นทางการแสงแดดในวันนั้นดูสว่างและอบอุ่นกว่าวันไหนๆ ทุ่งนาสีเขียวขจีรอบเรือนเยียวยาต้องแสงจนกลายเป็นสีทองอร่าม สายลมที่พัดผ่านนำพาเอากลิ่นหอมของดอกไม้และเสียงหัวเราะของผู้คนให้ลอยไปทั่วบริเวณวันนี้คือวันเปิดศูนย์เรือนเยียวยาอย่างเป็นทางการงานถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายและเป็นกันเอง ไม่มีพิธีรีตองที่หรูหรา ไม่มีนักการเมืองหรือสื่อมวลชนกระแสหลัก มีเพียงผู้หญิงจากทั่วทุกสารทิศที่เดินทางมาที่นี่... ผู้หญิงที่เคยมีบาดแผล, ผู้หญิงที่กำลังมองหาความหวัง และผู้หญิงที่พร้อมจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ พวกเธอนั่งพูดคุยกันบนเสื่อที่ปูไว้ตามลานดิน แลกเปลี่ยนเรื่องราวและมอบรอยยิ้มให้แก่กันและกัน

เช้าวันนั้นที่ ‘เรือนเยียวยา’ ดนุไม่ได้ตื่นขึ้นมาเพื่อทำความสะอาดหรือเตรียมอาหารเหมือนเช่นทุกวัน แต่วันนี้เขามีภารกิจที่สำคัญที่สุดอย่างหนึ่งในชีวิตรออยู่ เขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เรียบง่ายที่สุดและกางเกงสีเข้ม ขับรถกระบะคันเก่าที่ใช้ในมูลนิธิออกเดินทางไปยังตัวอำเภอเพียงลำพังถนนหนทางที่เขาขับผ่านเต็มไปด้วยภาพชีวิตที่แสนจะธรรมดา... เด็กนักเรียนปั่นจักรยานไปโรงเรียน, ชาวบ้านที่ตั้งแผงขายของในตลาดเช้า, และข้าราชการที่กำลังเดินทางไปทำงาน... มันคือภาพที่เขาเคยเห็นมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคย ‘มอง’ อย่างแท้จริง วันนี้... ทุกอย่างกลับดูคมชัดและมีความหมายอย่างน่าประหลาดสำนักงานเขตในบ่ายวันนั้นอบอ้าว เสียงพัดลมเพดานหมุนเอื่อยๆ เจ้าหน้าที่นั่งทำงานอยู่หลังเคาน์เตอร์ด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย ผู้คนเดินเข้าออกทำธุรกรรม... มันคือสถานที่ราชการที่แสนจะธรรมดา แต่สำหรับดนุแล้ว... วันนี้คือวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตเขานั่งรออยู่บนเก้าอี้พลาสติกอย่างสงบเสงี่ยม ไม่รีบร้อน ไม่หงุดหงิด เขาเพียงแค่มองดูทุกอย่างรอบตัว เขามองเห็นแม่คนหนึ่งที่กำลังปลอบลูกน้อยที่ร้องไห้งอแง, เห็นชายชราที่กำลังค่อยๆ บรรจงประทับล

เสียงออดเลิกเรียนคาบเช้าดังขึ้นบาดหู ณภัทรสะดุ้งเล็กน้อยกับความดังของมัน เขาหันไปมองภาพนักเรียนที่กำลังทยอยเดินออกจากห้องเรียนกันอย่างจอแจ เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะดังสะท้อนไปทั่วทางเดินของอาคารเรียนที่ดูเก่าแก่แต่สะอาดสะอ้านของโรงเรียนมัธยมเล็กๆ แห่งหนึ่งนอกกรุงเทพฯเขายืนนิ่งอยู่หน้าต่างห้องพักครูที่อบอ้าว ในมือยังคงถือแก้วกาแฟที่เย็นชืดไปแล้ว เขาไม่ได้แตะต้องมันเลยตลอดหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา เขาเพียงแค่ยืนมองและรับฟัง... พยายามทำความคุ้นเคยกับโลกใบใหม่ที่เขาเลือกเดินเข้ามาด้วยตัวเองหลังจากการแถลงข่าวครั้งประวัติศาสตร์ครั้งนั้น... เขาก็ได้ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง ทั้งตำแหน่ง ความมั่งคั่ง และเกียรติยศจอมปลอมของตระกูลพัชรลักษณ์ เขาใช้เวลาพักใหญ่จัดการเรื่องกฎหมายและช่วยถ่ายโอนข้อมูลต่างๆ ให้กับโครงการ ‘ฟอกระบบ’ ของดนุ ก่อนจะตัดสินใจเลือกเส้นทางของตัวเอง... เส้นทางที่ไม่มีใครคาดคิดเขาไม่ได้หันไปเล่นการเมืองเพื่อสร้างการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่เหมือนที่เคยคิดไว้ แต่เขาเลือกที่จะกลับมาสู่จุดเริ่มต้นที่เล็กที่สุด... นั่นคือการเป็น ‘ครู’ณภัทรเริ่มต้นงานใหม่ในฐานะอาจารย์พิเศษสอนวิชา

ก่อนที่ประตูแกลเลอรีจะเปิดในเย็นวันนั้น มีนายืนอยู่กลางห้องที่เงียบสงัดเพียงลำพัง แสงไฟสีนวลถูกปรับให้ส่องกระทบผลงานแต่ละชิ้นอย่างลงตัว พื้นไม้ขัดมันสะท้อนเงาของเธออย่างเลือนราง เธอยกข้อมือซ้ายขึ้นมา... นิ้วโป้งลูบไล้ไปบนรอยสักรูปผีเสื้อเบาๆ มันคือเครื่องเตือนใจ... คือแผนที่การเดินทางที่ผ่านมาทั้งหมดของเธอสายลมแรกของฤดูใบไม้ร่วงในกรุงเวียนนาพัดพาความเย็นที่สดชื่นมาพร้อมกับเสียงระฆังจากโบสถ์ที่อยู่ห่างไกลออกไป ประตูแกลเลอรีเปิดออก ผู้คนเริ่มทยอยเข้ามา... ทั้งนักวิจารณ์ศิลปะ, นักศึกษา, จิตแพทย์ที่เธอรู้จักจากคลาสเรียน, และผู้คนทั่วไปที่สนใจในชื่อนิทรรศการที่เรียบง่ายแต่กลับสะดุดใจ“Wounds and Wings” มีนาถอยกลับไปยืนเงียบๆ ที่มุมหนึ่งของห้อง เฝ้ามองผู้คนที่เคลื่อนตัวไปตามผนังสีขาวสะอาดอย่างช้าๆ บรรยากาศในแกลเลอรีเต็มไปด้วยความเงียบที่ให้เกียรติ มีเพียงเสียงฝีเท้าเบาๆ และเสียงกระซิบกระซาบเป็นครั้งคราว เธอเห็นบางคนหยุดยืนนิ่งอยู่หน้าภาพวาดเป็นเวลานาน, บางคนยกมือขึ้นปิดปากด้วยความสะเทือนใจ, บางคนหันไปกอดคนที่มาด้วยเบาๆ... เธอรู้สึกว่าความเจ็บปวดส่วนตัวของเธอ บัดนี้ได้กลายเป็นภาษาสากลที่ทุ