บทนำ 5

“ถ้าพริมอยากมา พริมก็มาหาผมได้ทุกเมื่อนะ ไม่ต้องไปฟังคำคนอื่นหรอก พริมโตและบรรลุนิติภาวะแล้ว ตัดสินใจด้วยตัวเองได้ ผมจะรอนะครับ” เขาโปรยยิ้มใส่หญิงสาว แล้วส่งสายตาท้าทายไปให้ชายตรงหน้า

“ไอ้…” คำด่าเกือบจะหลุดรอดออกมา แต่ก็ยั้งเอาไว้ได้ ก่อนจะกระชากมือเขาออกจากมือน้องสาวสุดรักอย่างแรง

ณภัทรยิ้มกวนประสาทอีกรอบ เขาชอบที่จะได้เห็นอีกฝ่ายโกรธ และสงสัยว่าถ้าหากเขายังยุ่งเกี่ยวกับพริมาอยู่อีก ชายหนุ่มจะทำอย่างไร เขารู้โดยสัญชาตญาณว่านี่อาจจะเป็นเรื่องสนุกระดับชาติเลยทีเดียว ซึ่งโอกาสอย่างนี้หาไม่ได้ง่าย ๆ และมันอาจจะทำให้ความเบื่อหน่ายที่สั่งสมอยู่ถูกบรรเทาเบาบางลงไปได้บ้าง

“อ้อ…เมื่อกี้คุณบอกว่าเป็นพี่ชายพริมใช่มั้ยครับ ถ้าอย่างนั้นผมต้องขอโทษด้วยที่พูดจาไม่สุภาพ ใครจะรู้ล่ะครับ ไม่แน่ว่าวันหนึ่งซึ่งอาจจะเป็นเร็ว ๆ นี้ เราอาจจะได้เกี่ยวข้องกันผ่านทางพริมก็ได้” ณภัทรเติมเชื้อไฟเข้าไปอีกดอกแล้วคอยมองปฏิกิริยาโต้กลับของชายหนุ่มอย่างใจจดใจจ่อ

แล้วมันก็ได้ผล ปรัชญ์ภูมิเดือดจัดขึ้นมาอีกรอบ “กูไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนฉวยโอกาสอย่างมึงหรอก ขอโทษด้วย”

ณภัทรถึงกับต้องกลั้นขำเลยทีเดียว การยั่วให้ชายตรงหน้ามาดหลุดสนุกอย่างที่คิดไว้จริง ๆ ด้วย

“พี่ภูมิ พูดกับภัทรดี ๆ สิ เสียมารยาทแบบนั้นได้ไง” พริมาปรามพี่ชายก่อนจะพยายามประกอบสติที่หล่นหายไปเพราะแอลกอฮอล์แล้วจะเดินเข้ามาจับมือณภัทร แต่โดนปรัชญ์ภูมิคว้าแขนเอาไว้

“พี่บอกว่ากลับ” พูดเสียงต่ำ ท่าทางจริงจัง

หญิงสาวถอนหายใจเฮือก เปล่าประโยชน์ที่จะขัดพี่ชายตอนโกรธ

“กลับก่อนนะคะภัทร” เธอหันไปบอกลาชายหนุ่ม

“ไว้เจอกันครับ” เขายิ้มพราย แลยียวนทิ้งท้าย “ขับรถกลับดี ๆ นะครับ คุณพี่ชาย”

ปรัชญ์ภูมิกำหมัดขบกรามแน่น ถ้าไม่ติดที่น้องสาวกำลังจะยืนไม่อยู่ และสถานที่แห่งนั้นไม่ได้ให้อะไรเขาเลยนอกจากความด่างพร้อย เขาก็คงเข้าไปกระชากคอเสื้อ ปล่อยหมัดกระแทกใส่ใบหน้าที่ส่งยิ้มกวนประสาท

พร่ำเพรื่อที่ดูเหมือนไม่แคร์สิ่งใดในโลกนั้นไปแล้ว เพียงแต่เขาถูกอบรมมาดีกว่านั้น ดีเกินกว่าที่จะเอาตัวเองเข้าแลกกับความสะใจไม่กี่วินาที จึงรีบพาน้องสาวออกมาโดยด่วน เพราะยิ่งอยู่นาน ก็ยิ่งไม่ดีต่อเธอเช่นกัน

สายตาคมเฉยชาของณภัทรจับจ้องไปยังร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นพี่ชายของพริมาขณะที่ลากเธอเดินออกไป ในนั้นปรากฏรอยระริกไหวชั่วแวบหนึ่ง ชายหนุ่มถูกบันทึกไว้ในสมองของณภัทรเสียแล้ว

ผู้ชายคนนี้มีใบหน้าที่อาจจะถูกวาดขึ้นมาด้วยจิตรกรคนเดียวกับเขา เพราะมันคือความสมบูรณ์แบบ และนั่นมันออกจะน่าหงุดหงิด ในการจะเห็นคนคนหนึ่งที่เกือบจะมีคุณสมบัติเท่าเทียมกัน

ณภัทรเปรียบเทียบผู้ชายคนนั้นกับตัวเอง เขามองดูตัวเองจากหัวจรดเท้าผ่านกระจกเงาที่ติดประดับในร้านก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ

คนคนนั้นออกจะไร้ซึ่งเฉดสีใด ๆ ช่างแตกต่างจากน้องสาวอย่างสุดขั้ว ราวกับถูกระบายเอาไว้ด้วยสีเทา เพราะเฉดสีอื่นถูกใช้กับน้องไปจนหมดแล้ว

และพริมาก็เป็นคนประเภทเดียวกับเขา เพราะแบบนี้ปรัชญ์ภูมิจึงไม่มีอะไรเทียบเขาได้เลย เขาเหนือกว่าอย่างเห็น ๆ

แต่ใครจะรู้ล่ะว่าคนที่ถูกเขาปรามาสเอาไว้แต่แรก กำลังจะเปลี่ยนเกมชีวิตอันน่าเบื่อของเขาให้เป็นไปในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน