ตอนที่ 3: สายตาที่มองทะลุใจ

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป...

 ลลินเริ่มคุ้นชินกับจังหวะการทำงานบนชั้น 32 ที่ทุกอย่างเคลื่อนไปอย่างรวดเร็วและเฉียบขาด เธอพิสูจน์ตัวเองได้อย่างไร้ที่ติ ตารางงานของภาคินถูกจัดการอย่างสมบูรณ์แบบ เอกสารทุกฉบับถูกเตรียมพร้อมก่อนเวลา และทุกสายที่ต่อถึงเขาถูกกรองอย่างมีประสิทธิภาพ

 เธอกลายเป็นเลขาฯ ที่สมบูรณ์แบบในสายตาของทุกคน... เป็นเพียงเปลือกนอกที่เธอสร้างขึ้นมาห่อหุ้มเป้าหมายที่แท้จริงไว้อย่างมิดชิด

 แต่ทุกครั้งที่เธอเหลือบมองตู้เซฟใต้โต๊ะทำงาน คำสั่งของภาคินยังคงดังก้องอยู่ในหัวราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน มันคือการย้ำเตือนว่าสันติสุขที่เธอรู้สึกเป็นเพียงเรื่องจอมปลอม

 บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่ลินกำลังจดจ่ออยู่กับการตอบอีเมลสำคัญ จู่ๆ เงาของร่างสูงก็ทาบทับลงบนโต๊ะทำงานของเธอโดยไม่มีสัญญาณเตือน ลินชะงักไปเล็กน้อยเมื่อภาคินมายืนซ้อนอยู่ด้านหลังเก้าอี้ของเธออย่างเงียบเชียบ

 กลิ่นโคโลญจน์ประจำตัวของเขาโชยมาอีกครั้ง...ใกล้กว่าทุกที

 “กำลังทำอะไรอยู่เหรอ” น้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างใบหูของเธอ มันเบาจนเกือบเป็นเสียงกระซิบ แต่กลับทรงพลังพอที่จะทำให้ลินขนลุกซู่

 “กำลังจัดการอีเมลจากฝ่ายการตลาดค่ะท่านประธาน” เธอตอบ พยายามอย่างยิ่งที่จะรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติ แม้หัวใจจะเต้นแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้

 เขาไม่พูดอะไรต่อ แต่ก็ไม่ขยับไปไหน ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้ความเงียบทำงานแทน ลินรู้สึกได้ถึงสายตาคมกริบที่ไล่มองทุกการเคลื่อนไหวบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอ มันเป็นการคุกคามที่ไร้ซึ่งคำพูด แต่กลับกดดันมหาศาล

 “คุณเป็นคนละเอียดดีนะ คุณลลิน” ในที่สุดเขาก็พูดขึ้น ทำลายความเงียบที่น่าอึดอัด “ไม่ปล่อยให้อะไรคลาดสายตาไปได้เลย เป็นคุณสมบัติที่ดี...และบางครั้งก็อันตราย”

 ลินกลืนน้ำลาย “เป็นหน้าที่ของลินค่ะ”

 “หน้าที่...” เขาทวนคำนั้นเบาๆ “ผมสงสัยมาตลอด ว่าอะไรคือแรงผลักดันของคุณ เงิน? หรือความก้าวหน้าในอาชีพ?”

 คำถามของเขาตรงไปตรงมาจนเธอตั้งตัวไม่ทัน มันไม่ใช่คำถามที่เจ้านายจะถามลูกน้อง แต่มันคือคำถามของคนที่กำลังพยายามจะอ่านใจเธอ

 “ลินแค่อยากทำปัจจุบันให้ดีที่สุดค่ะ” เธอเลือกใช้คำตอบที่ปลอดภัยที่สุด

 “งั้นเหรอ”

 ทันใดนั้น เขาก็โน้มตัวลงมา แขนข้างหนึ่งวางบนพนักพิงเก้าอี้ของเธอ ส่วนมืออีกข้างยื่นมาข้างหน้าเพื่อชี้ไปที่หน้าจอ

 “ตรงนี้ พิมพ์ตกไปตัวหนึ่ง”

 ปลายนิ้วชี้ของเขาสัมผัสหน้าจอห่างจากจุดที่เธอกำลังจะเลื่อนเมาส์ไปเพียงนิดเดียว และในจังหวะที่เธอขยับมือ มือใหญ่ของเขาก็วางทาบทับลงบนมือของเธอที่กุมเมาส์อยู่พอดิบพอดี

 “!”

 ร่างกายของลินแข็งทื่อไปชั่วขณะ ความอุ่นจากฝ่ามือของเขาแผ่ซ่านเข้ามาจนเธอรู้สึกร้อนไปทั้งตัว ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาที่รินรดอยู่ข้างแก้มทำให้เธอแทบจะลืมหายใจ

 มันเป็นเพียงสัมผัสที่เกิดขึ้นไม่ถึงสามวินาที แต่สำหรับลินแล้วมันยาวนานราวกับนิรันดร์

 ภาคินขยับเมาส์เพียงเล็กน้อยเพื่อเลื่อนเคอร์เซอร์ไปยังจุดที่ผิด ก่อนจะค่อยๆ ชักมือกลับไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเธอ สังเกตทุกปฏิกิริยา

 “เห็นไหม...แค่จุดเล็กๆ ก็สร้างความผิดพลาดได้ ถ้าเราไม่ระวัง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แววตากลับมีความหมายลึกซึ้ง

 แล้วเขาก็หมุนตัวเดินกลับเข้าห้องทำงานไป ทิ้งให้ลินนั่งนิ่งแข็งค้างอยู่กับที่ เธอยกมือขึ้นแตะแก้มตัวเองที่ร้อนผ่าว สัมผัสของเขายังคงติดตรึงอยู่ที่หลังมือของเธอ

 นี่ไม่ใช่ความบังเอิญ...มันคือความจงใจ

 ภาคินไม่ได้แค่กำลังทดสอบความภักดีของเธอผ่านกล่องเอกสารใบนั้น แต่เขากำลังทดสอบการควบคุมตัวเองของเธอด้วย เขากำลังรุกคืบเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเธอทีละนิด...ด้วยคำพูด ด้วยสายตา และด้วยสัมผัส

 เกมนี้มันอันตรายกว่าที่เธอคิดไว้มาก เพราะศัตรูของเธอไม่เพียงต้องการจะคุมเกม...แต่เขาต้องการจะคุมเธอด้วย