ตอนที่ 2: คำสั่งแรกของบอส

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผนังกระจกของชั้น 32 อาบไล้ทุกสิ่งด้วยโทนสีทองอร่าม ลลินมาถึงออฟฟิศก่อนเวลาทำงานเกือบหนึ่งชั่วโมง โต๊ะทำงานของเธอตั้งอยู่หน้าห้องของภาคินพอดิบพอดี มันคือตำแหน่งที่เปรียบเสมือนป้อมปราการด่านสุดท้ายก่อนจะถึงตัวของผู้กุมอำนาจสูงสุด

 ทุกอย่างบนโต๊ะถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยโดยคุณวิภา ทั้งคอมพิวเตอร์รุ่นล่าสุด โทรศัพท์สำหรับติดต่อภายใน และแฟ้มเอกสารชุดแรกที่รอการจัดการ

 “ทุกอย่างที่คุณต้องรู้เบื้องต้นอยู่ในแท็บเล็ตเครื่องนั้นแล้ว” เสียงของคุณวิภาดังขึ้นจากด้านหลัง ลินหันไปยิ้มรับอย่างสุภาพ “ตารางงานของท่านประธานจะอัปเดตเรียลไทม์ ห้ามมีความผิดพลาดแม้แต่วินาทีเดียว และที่สำคัญ... ท่านประธานไม่ชอบให้ใครเข้าไปในห้องทำงานโดยไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด แม้แต่คุณ”

 “ขอบคุณค่ะคุณวิภา ลินจะระวัง” เธอตอบรับคำเตือนนั้นอย่างนอบน้อม แต่ในใจกลับรับรู้ได้ถึงกำแพงที่มองไม่เห็น

 เวลาแปดนาฬิกาตรง ภาคินก้าวออกจากลิฟต์ส่วนตัวในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มที่ขับให้ร่างสูงสง่าของเขาดูน่าเกรงขามยิ่งขึ้น เขาพยักหน้าให้เธอเล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย ก่อนจะหายเข้าไปในห้องทำงาน โดยไม่พูดอะไรสักคำ

 ความเงียบที่กดดันดำเนินไปเกือบครึ่งชั่วโมง จนกระทั่งเสียงจากอินเตอร์คอมบนโต๊ะของเธอดังขึ้น

 “คุณลลิน เข้ามาพบผมหน่อย”

 น้ำเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยสั่งการสั้นๆ ลินสูดลมหายใจเพื่อรวบรวมความมั่นใจก่อนจะลุกขึ้นและเคาะประตูห้องทำงานของเขา

 “เชิญ”

 ภาคินไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน แต่เขายืนรอเธออยู่ตรงตู้เอกสารบิวท์อินขนาดใหญ่ที่ผนังด้านหนึ่งของห้อง มันดูเรียบง่ายจนไม่น่าจะมีอะไรพิเศษ แต่แล้วเขาก็ยกนิ้วขึ้นสแกนลายนิ้วมือที่เซ็นเซอร์ซึ่งซ่อนไว้ข้างตู้ เสียงกลไกดังขึ้นเบาๆ และบานตู้บานหนึ่งก็เลื่อนเปิดออกอย่างเงียบเชียบ

 ภายในไม่ใช่ชั้นวางเอกสารธรรมดา แต่เป็นช่องนิรภัยที่ดูแข็งแรงทนทาน

 “นี่คือคำสั่งแรกของคุณ” ภาคินพูดพลางหยิบกล่องโลหะสีดำทึบออกมาวางบนโต๊ะกระจกใกล้ๆ “ในนี้คือเอกสารโครงการเก่าๆ ของบริษัท มีทั้งที่สำเร็จและ...ล้มเหลว”

 เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอขณะพูด “หน้าที่ของคุณคือดูแลและจัดเก็บมันให้ดี มันจะอยู่ในการดูแลของคุณนับจากนี้”

 ลินมองกล่องโลหะใบนั้น หัวใจของเธอเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ

 ภาคินเปิดกล่องออก ภายในบรรจุแฟ้มเอกสารเก่าๆ หลายสิบแฟ้ม แต่มีแฟ้มหนึ่งที่ดึงดูดสายตาของลินได้ทันที...แฟ้มปกแข็งสีน้ำเงินที่สันปกเริ่มซีดจางตามกาลเวลา มันดูเก่าและสำคัญกว่าแฟ้มอื่นๆ ทั้งหมด

 สัญชาตญาณของเธอกรีดร้องว่าความจริงที่เธอตามหา...อยู่ในนั้น

 “แฟ้มพวกนี้คือประวัติศาสตร์ของบริษัท มีทั้งเรื่องที่น่าภาคภูมิใจ และเรื่องที่...ควรจะถูกลืม” เขาย้ำช้าๆ ชัดๆ ราวกับต้องการตอกลิ่มลงในความคิดของเธอ

 เขาปิดฝากล่องลงดัง ‘คลิก’ ก่อนจะเลื่อนมันมาตรงหน้าเธอ

 “ผมต้องการแค่ให้คุณดูแลมันให้ปลอดภัยที่สุด เข้าใจที่ผมสั่งใช่ไหม”

 “เข้าใจค่ะท่านประธาน”

 “ดี” ภาคินยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่อ่านไม่ออก “เพราะตำแหน่งนี้ต้องการความไว้ใจ และผมกำลังทดสอบความไว้ใจของคุณ”

 เขาเว้นจังหวะไปชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยประโยคสำคัญที่ทำให้เลือดในกายของลินเย็นเยียบ

 “หน้าที่ของคุณคือดูแล...ไม่ใช่สอดรู้สอดเห็น... อย่าเปิดมันเด็ดขาด”

 คำเตือนนั้นไม่ใช่แค่คำสั่ง แต่มันคือการขีดเส้นตายที่ชัดเจน

 ลินอุ้มกล่องโลหะใบนั้นกลับออกมาที่โต๊ะทำงานของตัวเอง มันหนักอึ้งทั้งจากน้ำหนักของมันเองและจากความลับที่อยู่ภายใน เธอนำมันไปเก็บไว้ในตู้เซฟเล็กๆ ใต้โต๊ะทำงานของเธอซึ่งเป็นสิทธิ์ขาดของเธอคนเดียวที่จะเปิดได้

 ตลอดทั้งวัน ลินพยายามจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้า ทั้งการจัดตารางนัดหมาย การร่างอีเมล และการรับโทรศัพท์ แต่สมาธิทั้งหมดของเธอกลับจมดิ่งอยู่ที่ตู้เซฟใบนั้น

 แฟ้มสีน้ำเงิน...กับคำสั่งของบอสที่ดังก้องอยู่ในหัว

 ‘อย่าเปิดมัน’

 ลินรู้ในทันทีว่านี่ไม่ใช่แค่คำสั่ง แต่เป็นเกมที่ภาคินจงใจสร้างขึ้น เขาวางเหยื่อล่อไว้ตรงหน้า แล้วยืนดูอยู่ห่างๆ ว่าเธอจะติดกับหรือไม่

 และเธอก็รู้ตัวดีว่า...เธอไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากจะต้องเดินลงไปในกับดักนั้นด้วยตัวเอง