Chapter 2: “Two Lines”

Hindi ko maalala ang pangalan niya.

Wala akong mahanap na kahit anong iniwan niya—no note, no message, not even a stupid room service bill. Pero ang pinaka-hindi ko makalimutan?

Yung halik niya sa batok ko habang hinihila niya pababa ang strap ng dress ko.

Celeste, stop.

Naglakad ako palabas ng hotel room na para bang hindi ako kagabi ‘yung babaeng ‘yon. Suot ang heels ko habang bitbit ang pride kong durog-durog. It was just one night. One reckless, impulsive, out-of-character night. Tapos na ‘yun. Period.

Back to real life. Back to the chaos of the ward.

—

“Tangina, Cel, para kang multo,” bungad ni Jessa habang sinusuot ko ang PPE ko sa locker area.

“Pagod lang,” sagot ko habang sinusubukan kong ayusin ang buhok ko sa ilalim ng surgical cap.

“Sure ka? Or hangover pa rin from Mr. No-Name?”

Hindi ako sumagot.

Tumitig siya sa akin. “Girl. Don’t tell me—”

“I don’t remember his name. Or kung may sinabi ba siyang name. Parang blur lahat after nung hinalikan niya ako sa hallway.”

“Celeste!” napasigaw siya kaya kinurot ko agad ang braso niya. “Hoy! Boses mo!”

“Wala ‘to. Wala na ‘yon. Isang gabi lang ‘yon. Tapos na.”

“Sure ka?”

“Sobrang sure.”

Pero hindi ko alam kung bakit ang bigat sa dibdib ko habang sinasabi ko ‘yon.

—

Lumipas ang mga araw.

Normal shifts. Normal rounds. Normal chartings.

Pero hindi normal ang pakiramdam ko.

Una, parang lagi akong pagod kahit eight hours lang shift ko. Pangalawa, may days na parang nasusuka ako kahit wala pa akong kinakain. Akala ko stress lang o kulang sa tulog. Pero nang tatlong araw na akong delayed, saka lang ako kinabahan.

No. No. No.

Bumili ako ng pregnancy test sa pinakamalayong pharmacy sa hospital. ‘Yung tipo ng lugar na walang nurse na makakakilala sa akin. Naglakad ako pauwi habang sobrang kabado. Pagdating sa apartment ko, nagsara ako ng pinto at dumiretso sa CR.

Tumitig ako sa test habang nanginginig ang kamay ko.

Isang linya.

Okay.

Huminga ako.

Tapos… unti-unting lumitaw ang pangalawa.

Dalawang linya.

Positive.

Tumigil ang mundo ko.

Pinikit ko ang mga mata ko. Hindi ako agad nakagalaw. Parang may sumabog sa dibdib ko—hindi galit, hindi saya… takot. Matinding takot.

“This can’t be happening,” bulong ko. “Isa lang ‘yon. Isang gabi lang…”

Lumuhod ako sa tiles ng banyo, yakap ang sarili ko. Gusto kong tawagan si Jessa pero hindi ko kaya. Baka kung ano pa ang masabi niya. Baka mas lalo lang akong mabaliw.

Hindi ko siya kilala. Hindi ko alam kung sino siya. Paano ko siya hahanapin? Sabihin ko ba, “Hi, ako nga pala yung girl na kasama mong nag-check in sa hotel pagkatapos mo akong i-smirk-an sa bar. Tatay ka na.”

P*****a.

Hindi pwede ‘to.

Wala ‘to sa plano.

Wala akong time para dito. Hindi ako ready. Hindi ako pwedeng mawalan ng trabaho. Hindi ako pwedeng tumigil sa pagiging nurse. May bills, may nanay, may buhay akong binubuo.

Tumayo ako at humarap sa salamin.

Pale. Magulo ang buhok. Namumugto ang mata. Pero ang masakit? Hindi ko alam kung sino ‘tong nasa salamin.

It took me two hours bago ko kinaya maghanap online.

“Discreet private clinic for women. Confidential abortion services. By appointment.”

Nag-book ako. Kinabukasan. Sa isang lugar sa Makati na may closed parking, no walk-ins, by referral lang. Pinikit ko ang mata ko pagkatapos kong i-confirm ang schedule.

“Sorry,” bulong ko sa sarili ko. “Pero hindi ako ready maging nanay.”

Nag-ring ang phone ko. Jessa.

Hindi ko sinagot.

Hindi pa ako ready magsalita.

Mas lalo akong hindi ready mabuhay na may alaala ng isang lalaking hindi ko kilala… at ang resulta ng isang gabing hindi ko dapat ginawa.