Chapter 7 – Warm Milk and Boundaries

Tahimik pa rin ang paligid. Nasa balcony pa rin kami ni Damian, pareho naming hawak ang mug ng warm milk na halos hindi na malamig.

Nakatingin siya sa akin—hindi mapilit, pero malinaw ang intensyon. “I’m not saying you need to love me today, Celeste. I just want you to let me try.”

Ang hirap magtiwala sa taong halos hindi mo kilala. Pero mas mahirap yatang tanggihan ang isang taong nagpapakita ng effort—hindi lang dahil kailangan niya, kundi dahil gusto niya.

Hindi ako sumagot. Tahimik lang akong tumango, sapat na siguro ‘yon bilang pansamantalang sagot. Binalik ko ang tingin ko sa ilaw ng lungsod sa ibaba, habang unti-unting tumahan ang luha ko.

“Salamat,” bulong ko.

“Anytime,” sagot niya, sabay inom ng natitirang milk sa mug niya.

Kinabukasan, back to routine kami.

Nauna akong magising. Na-sense ko rin agad ang presensya niya sa kusina, nagluluto ng breakfast habang nakasuot ng gray hoodie at boxers. Kung dati, parang out of place ako dito sa condo niya, ngayon, kahit papaano, parang mas gamay ko na ang galaw ng lugar.

“Good morning,” bati niya, hindi lumilingon.

“Good morning,” sagot ko habang kinukusot ang mata ko.

“Eggs or oatmeal?” tanong niya.

“Coffee,” sagot ko agad.

Napatawa siya. “That’s not breakfast.”

“Coffee is breakfast,” sagot ko sabay upo sa barstool.

“Not for a pregnant woman,” sabay turo sa mug ng warm lemon water. “Try that muna.”

Napabuntong-hininga ako pero kinuha ko rin. “Fine. Bossy.”

“Concerned,” he corrected.

Minsan nakakainis ‘yung ganun—‘yung wala kang masabi kasi may punto siya.

Pagkatapos naming kumain, naunang lumabas si Damian. May surgery daw siya at mukhang buong araw siyang mawawala. Ako naman, day off ko ngayon, pero balak kong bumisita sa OB ko at mag-grocery after.

Pero bago siya umalis, huminto siya sa may pinto.

“Text me kung may kailangan ka. And update mo ko sa checkup ha,” sabi niya habang inaayos ang relo.

“Okay,” sagot ko.

“Promise?”

“Wow. May promise na involved?” biro ko.

“Celeste.”

“Okay na, oo na. Mag-uupdate ako,” sabi ko, sabay irap ng bahagya.

Ngumiti siya, ‘yung tipong proud na nakuha niya ang gusto niya. Then he left.

Pagkasara ng pinto, nanahimik ang buong unit. Parang saka ko lang ulit na-realize na mag-isa ako. At kahit ilang araw pa lang akong nakatira dito, parang mas sanay na akong may presensya siya sa paligid. Nakakainis. Nakaka-alarm.

I shook my head and got ready for my appointment.

Sa clinic, habang hinihintay ang OB ko, tinext ko si Damian.

OB waiting room,sobrabg lamig.Wala kang sinabi na kelangan ko pala ng jacket.

Few seconds later, nag-reply agad siya.

I always bring a jacket sa OR. Hindi ka marunong ng survival instincts?

Napailing ako habang napangiti. I hate to admit it, pero medyo kumakapit na ‘yung banter naming dalawa. Hindi ‘yung pilit na asaran. Yung tipo na may natural na rhythm. May familiarity kahit hindi pa kami ganun katagal magkakilala.

After the appointment, I dropped by the grocery and bought enough supplies for the week—kasama na ‘yung mga cravings kong hindi ko na kayang itago. Cheesy breadsticks. Gatas na may chocolate flavor. At kung anu-ano pang pang-bata.

Pagbalik ko sa condo, tahimik ulit. Wala pa si Damian. So I put everything away, nag-shower, then nagluto ng light dinner. Tinabi ko ang para sa kanya, kahit hindi ko pa alam kung darating pa siya nang maaga.

Alas-nwebe na nang bumukas ang pinto. Mukhang pagod siya—bitbit ang bag, may kaunting putik ang shoes, at halatang hindi siya kumain.

“Hey,” bati niya, mahina ang boses.

“Hey. Kumain ka na?”

Umiling siya. “OR ran long.”

“I saved you some.”

Nagkatinginan kami sandali. Saka siya tumango. “Thanks.”

Nagsimula akong i-reheat ang food habang siya naman ay nagpalit ng damit. Nang bumalik siya sa kusina, naka-joggers na lang siya at plain white shirt. Medyo basa pa ang buhok.

Tahimik siyang kumain. At habang nanonood ako sa kanya, napansin ko ‘yung kaunting pamumula ng ilalim ng mata niya. Hindi siya umiiyak. Pero halatang pagod.

“You okay?” tanong ko.

Tumango siya. “Long day.”

“You wanna talk about it?”

He paused. Then looked at me.

“Do you really want to hear about brain tumors and blood clots over dinner?”

Napangiti ako. “Good point.”

But I sat with him anyway, habang kumakain siya. Walang mahabang usapan. Walang forced na koneksyon. Just shared silence. And oddly, it felt like enough.

Pagkatapos, pareho kaming naupo sa couch. I brought out two mugs of tea this time.

He raised an eyebrow. “Warm milk is gone?”

“Today, we try tea.”

He accepted it. Then turned to me. “Ready for tonight’s question?”

Napaisip ako. “Okay. Ako muna?”

He nodded.

I held the mug close. “I hate being celebrated.”

Napakunot-noo siya. “Bakit?”

“Kasi kapag achiever ka, people expect you to win all the time. And when you do win, it’s just… expected. No joy. No surprise. Just pressure. But when you fail, it’s a spectacle.”

Tahimik siya sandali. Then he said, “That’s a lonely place to be.”

“I got used to it,” sagot ko.

“Still sucks though.”

“Yeah.”

Tumango siya, tahimik. Then he said, “Okay. My turn.”

Nag-antay ako.

“I never told anyone this, but… after my first failed surgery in residency, I almost quit.”

Napatingin ako sa kanya. “You?”

“Yeah. The pressure. The guilt. The expectations. Parang wala nang space para magkamali. Pero buti na lang, may mentor ako who told me, ‘You’re not the only one who’s scared. You’re just the only one admitting it.’”

“Wise guy.”

“Yeah. Passed away last year. But I still hear his voice in my head sometimes.”

Napayuko ako. “That’s heavy.”

“Sorry. Pang-drama pala.”

“No,” sagot ko. “I like it. I like knowing you’re human.”

He chuckled. “Aren’t we all?”

Pagkatapos ng tea, sabay kaming nagligpit. Hindi na kami nag-usap pa. Tahimik lang hanggang sa kanya-kanyang kwarto.

Pagpasok ko sa kwarto ko, humiga ako agad. Pero hindi ako makatulog.

Sa kabilang pader, naririnig ko ang tunog ng drawer na isinara. Ang kaluskos ng paglipat niya ng mga gamit. At sa likod ng ingay na ‘yon, naroon ang katahimikang unti-unting hindi na nakakabingi. Kundi kumportable na.

Minsan, hindi mo kailangang may label agad ang isang bagay para maging mahalaga.

At sa gabing ‘yon, naisip ko…

Maybe being here wasn’t just about having a roof over my head.

Maybe, it was the beginning of something else.

Something quiet.

Something real.