LOGINLM Studio , 11.25 AM.
"สวยครับ เอียงข้างสองนาฬิกา"
แช๊ะ แช๊ะ!!
"ทีนี้หมุนกลับมา เชิดหน้าขึ้น เอียงสี่สิบองศา ดีมากครับ"
แช๊ะ แช๊ะ แช๊ะ!!
"เดี๋ยวย้ายไปนั่งไขว่ห้าง เอาแบบที่คิดว่าเซ็กซี่ที่สุดนะครับ"
"ดีครับ แบบนั้นแหละครับ"
"โอเค เยี่ยมมาก น้องแยมนี่มืออาชีพจริง ๆ สวยทุกรูปเลย"
หลังจากถ่ายแบบชุดเดรสแบรนด์นำเข้าจากปารีสเสร็จ พี่ดนัย ช่างภาพของ
costumeวันนี้ก็เอ่ยชมฉันไม่ขาดปาก
"ขอบคุณค่ะ เพราะได้ช่างภาพฝีมือดีอย่างพี่ดนัยร่วมงานด้วยมากกว่า"
ถึงจะเห็นฉันเวลาอยู่กับเพื่อนเหมือนคนไร้สาระ แต่เวลางานฉันจริงจังและรู้มารยาทของสังคมดี
"เหนื่อยมั้ยแยม" ลูกหว้าเดินมาถามพร้อมน้ำสตอเบอรี่ปั่นของโปรดฉัน
"ไม่เท่าไหร่ ดีนะที่พวกพี่ ๆ ทีมงานเขายอมมาถ่ายที่สตูฯ หว้าน่ะ"
ได้ดื่มของโปรดเย็น ๆ แล้วมันกระชุ่มกระชวย
จริง ๆ งานถ่ายแบบวันนี้ต้องถ่อกันไปถ่ายที่ริมทะเลเพื่อให้เข้ากับชุดเดรสบางเบาเวลาต้องลมทะเลแล้วพริ้วไหวเป็นธรรมชาติ
แต่อย่างที่รู้เมื่อคืนฉันดริ้งค์หนักไปหน่อยเลยขับรถไปไม่ไหว ดีที่เจ๊เอมี่ผู้จัดการส่วนตัวผู้น่ารักช่วยเคลียร์ทีมงาน แล้วแนะนำสตูดิโอถ่ายภาพของเพื่อนรักฉันที่มีพร้อมทุกอย่าง พี่ ๆ ทีมงานเขาเลยยอมถ่ายทำที่นี่
"แล้วเจ๊เอมี่ไปไหนอะ"
ฉันไม่เห็นผู้จัดการส่วนตัวมาสักพักตั้งแต่เริ่มถ่ายชุดที่สองแล้ว
"เห็นออกไปรับโทรศัพท์นะ แต่นี่ก็นานแล้วนะ" ลูกหว้าชะเง้อมองไปทางประตู
เจ๊เอมี่ที่ว่าเธอเป็นสาวประเภทสองแต่หุ่นแซ่บมาก ใบหน้าก็สวยเหมือนผู้หญิง นี่ถ้าอายุไม่เข้าเลขสามปลาย ๆ ฉันว่าเธอถ่ายแบบได้เลยแหละ
"เดี๋ยวคงมาแหละ" พึมพำก่อนจะหยิบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเข้าแอปฯ สีฟ้า
กึก... มือฉันหยุดชะงักเมื่อเจอสเตตัสหนึ่งที่ตั้งค่าให้เฉพาะเพื่อนเท่านั้น
พออ่านสเตตัสนั้นเสร็จความสั่นเทาเริ่มทำฉันหายใจหอบหืด มือกำโทรศัพท์มือถือเคสสีชมพูฟรุ้งฟริ้งแน่นจนอยากจะบีบให้แตกละเอียด
Arlongkron tharnnarongphaisarn : 15 นาที : เพื่อนเท่านััน
'เมื่อคืนโดนคนบ้าขโมยจูบ ดูสิ ปากบวมเลย'
แค่สเตตัสสั้น ๆ ที่พิมพ์คงกลัวคนไม่เห็นภาพ หมอนั่นเลยถ่ายรูปใบหน้าครึ่งซีกตั้งแต่สันจมูกช่วงปลาย ลงต่ำมาจนถึงปลายคางคมสัน
ไหนบอกว่าให้ดูปากบวม ที่แท้ก็แค่จะล่อเหยื่อสาว ๆ ที่เป็นเพื่อนกับตัวเองมาคอมเม้นท์สิท่า มือที่สั่นเทารอไม่ไหว กดออกจากแอปฯ ที่ใช้งานอยู่ เข้าไปเมนูรายชื่อแล้วเลื่อนหาเบอร์ ๆ หนึ่งที่ฉันบันทึกว่า 'หมาบ้ากิเลน' กำลังโทร...
แนบหูรอสัญญาณโทรศัพท์อยู่สามสี่ตู๊ดก็ไร้คนรับสาย แต่เสียใจ นี่คือแยมโรล โทร.ครั้งเดียว ไม่รับไม่ล้มเลิก!!
ตู๊ดดดด...
ฉันกดโทร.ครั้งที่สอง รอปลายสายรับอย่างจดจ่อ นี่ถ้าเขาไม่รับสายอีกเจอฤทธิ์แยมโรลคนนี้แน่นอน
[ฮัลโหล] หึ! ในที่สุดก็รับสายสักทีนะไอ้หมาบ้ากิเลน
"นึกว่าตายซะแล้ว" ฉันแว๊ดใส่ทันทีที่เพื่อนอีกกลุ่มรับสาย
[เธอเองเหรอ?] เสียงเหมือนคนงัวเงียถามกลับ
อะไรของหมอนี่ เพิ่งโพสต์สเตตัสลงไปแค่สิบกว่านาทีหลับต่อเลยเหรอ ฉันล่ะเชื่อเลย อ้อ ลืมไป กิเลนเป็นพวกนกเค้าแมว ออกหากินกลางคืนเพราะเขาเปิดคลับเข้าหุ้นกันกับเพื่อนในกลุ่มที่ชื่อ 'ลัคกี้' และคลับที่ว่าก็คลับเดียวกับไอ้คลับเมื่อคืนที่ฉันเมาหัวราน้ำนั่นแหละ
"ไปลบโพสต์ล่าสุดนายออกเดี๋ยวนี้!" ฉันเดินปลีกตัวออกมาคุยโทรศัพท์ที่ริมระเบียงด้านนอกสตูดิโอ ปล่อยให้ลูกหว้าจัดการสตูดิโอถ่ายภาพของเธอต่อ
[โพสต์ไร อันไหนวะ!?] คนถูกสั่งทำเหมือนคิดแล้วก็หัวเสียเมื่อคิดไม่ออก
"ก็รูปทุเรศ ๆ ของนายไง" พยายามหายใจเข้าออกช้า ๆ เพื่อไม่ให้ปรี้ดแตกหนักกว่าที่เป็นอยู่ [รูปที่ฉันลงไม่มีรูปไหนทุเรศเลยสักรูป]
ได้ยินแล้วถึงกับแหวะออกมา ช่างมั่นหน้า มั่นปากจริง ๆ พ่อคุณ
ยอมรับว่า 'กิเลน' หรืออีกชื่อคือ 'กิล' เพื่อนอีกกลุ่มที่ฉันรู้จักผ่านเฮียราชันย์ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับฉันน่ะเขาหล่อ รวย โพรไฟล์ดี แต่เสียอย่างเดียว ปากหมา ปากจัด
ซึ่งสองข้อหลังมันทำให้เราสองคนแทบจะไม่ถูกกัน
"ทุเรศทุกรูป" หมั่นไส้น่ะ [แน่ใจว่าทุเรศ ให้พูดอีกที]
ตอนนี้รู้สึกเหมือนเสียงเขาจะเป็นปกติกว่าตอนแรกที่รับสาย
"อย่าพาออกทะเล นายรีบ ๆ ไปลบไอ้โพสต์ทุเรศ ๆ ที่ทำให้คนอื่นเสื่อมเสียเดี๋ยวนี้!" ฉันขึ้นเสียงใส่เขาจนต้องมองหน้ามองหลังว่าเสียงดังรบกวนห้องสตูฯ อื่น ๆ หรือเปล่า
[ฉันโพสต์อะไรเธอจะเดือดร้อนทำไม]
[ทำอย่างกับว่าคนที่ขโมยจูบฉันคือเธองั้นแหละ]
จึก... ถึงกับสะอึกเมื่อถูกย้อนกลับมา
จำได้ไหมเมื่อคืนที่ฉันบอกว่าฉันจำกลิ่นของผู้ชายคนนั้นที่ขโมยจูบฉันได้ดีน่ะ
ไม่ผิดหรอกที่ฉันจะเฉลยว่าคน ๆ นั้น คือไอ้เพื่อนอีกกลุ่มที่สนิทกันที่อยู่ในสายตอนนี้ หลังจากที่ฉันตื่นมาเมื่อเช้าพร้อมสติที่ดีขึ้น ฉันรู้สึกว่าในกระเป๋ากางเกงยีนส์ที่สวมไปเมื่อคืนมีอะไรบางอย่างถูกหย่อนใส่ไว้
พอล้วงออกมาดูถึงเห็นว่ามันเป็นแหวนรูปหมาป่าตัวเล็ก ๆ ที่เป็นไซซ์ผู้ชายใส่และฉันก็คุ้นกับแหวนวงนั้นดีเพราะมีเพียงคนเดียวในกลุ่มที่สวมมัน
ใช่...กิเลนนั้นแหละ ถ้าถามว่าพอรู้ความจริงว่าเป็นคนรู้จักที่เมื่อคืนเรา...
เออ นั่นแหละ ที่ฉันทำไปเพราะเมาแล้วรู้สึกยังไง บอกเลยว่า แย่!!
ฉันรู้สึกแย่มาก และฉันคิดว่ากิเลนก็รู้ว่าเมื่อคืนคือฉันไม่งั้นหมอนั่นไม่กล้าเอาแหวนของตัวเองยัดใส่กางเกงฉันเพื่อบอกตัวตนของเขาแบบนี้หรอก
เดี๋ยว ๆ อย่าเพิ่งคิดไปไกล เมื่อคืนมันเกิดเพราะความเมา ฉันกับหมอนั่นไม่ได้มีซัมธิงอะไรเกินกว่าคำว่า 'เพื่อน' แน่นอน
ตู้ดดดดด เสียงสัญญาณรอสายดังสามครั้ง ก่อนที่จะมีคนกดรับ[สวัสดีครับ] เสียงยูโรดูเหนื่อยหอบ เขาคงจะบอบช้ำมากสินะ"ยู นายเป็นอะไรมากไหม พวกหว้าช่วยทำแผลให้หรือยัง" ฉันเปิดสปีกเกอร์โฟนเพื่อให้ได้ยินกันทั้งห้อง[เราไม่ได้กลับเข้าไปข้างในนั้น แต่โทรบอกหว้าแล้วว่าเจอคนรู้จักถูกลากไปดื่ม]"..." สายตาคู่หนึ่งเหมือนยิ้มเยาะที่ทายได้แม่นราวกับรู้มาก่อนแล้วว่าเพื่อนฉันต้องเลือกทางนี้[แล้วแยมล่ะ เฮียกิเลนทำแผลให้เสร็จยัง จะกลับไปที่รีสอร์ตเลยหรือเปล่า]"กลับสิ.."ติ๊ด..."กิเลน! นายทำบ้าอะไรเนี่ย!!"ฉันยังคุยกับเพื่อนไม่เสร็จเลย คนบ้าแถวนี้ก็ถือวิสาสะกดคัดสายไปซะดื้อ ๆRrrr ยูโรแน่ ๆ ที่โทรกลับมาแต่แทนที่เขาจะกดรับสายนั้นของเพื่อนฉัน กลายเป็นว่ากดปิดเครื่องไปเฉยเลยเอ๊ะ นิสัยนี้คุ้น ๆ เหมือนฉันที่เพิ่งทำมา"หมดเวลาคุยยืดเยื้อ ถามแค่นั้นก็รู้แล้วว่าใครชนะ"อ้อ ที่แท้เขาก็คิดแต่เรื่องเอาชนะฉันสินะ"ได้ งั้นก็สั่งมาสิว่าจะให้ฉันทำอะไร จะได้รีบ ๆ ทำ รีบ ๆ ออกไปจากห้องนี้สักที"ทำไมฉันถึงเดาใจเพื่อนฉันพลาดด้วยนะ"ลืมเรื่องกลับที่พักไปได้เลย คืนนี้เธอต้องค้างที่นี่""ไม่! ฉันไม่มีทางค้างกับนายแน่ ๆ ก
"วางฉันลงเดี๋ยวนี้นะกิล"ยังมีแรงเหลือดีดดิ้นอีกนะ เอ...หรือเพราะไม่อยากให้ใครอีกคนตรงนี้เข้าใจผิด"นายน่ะ" ผมไม่สนใจคนในอ้อมกอด หันไปถามอีกคนที่นั่งกุมท้องหมดเรี่ยวแรงนั่งมองผมเหมือนจับผิดอะไรสักอย่าง"เดินไหวนะ อีกไม่กี่เมตรก็ถึงที่พักแล้ว ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวเรียกคนมาช่วยหาม"ปากผมมันหมารู้ตัวดี แต่ผมก็เลือกหมากับเฉพาะบางคนเท่านั้นแหละ"จะพาแยมไปไหน" เสียงแหบเปล่งถามตอนที่ผมหันหลังให้มัน"ทำแผล แล้วก็..." ผมปรายตาลงมองคนที่อยู่ในอ้อมกอด แยมโรลขมวดคิ้วคล้ายกำลังลุ้นว่าผมจะพูดอะไร"สั่งสอนเด็กแทนญาติเธอสักหน่อย" ผมรู้ว่าไอ้หน้าจืดนั่นรู้ว่าญาติที่ว่าผมหมายถึงใคร และมันเองก็คิดเหมือนผมว่าเรื่องนี้ให้รู้ถึงหูเฮียราชันย์ไม่ได้เด็ดขาด"ฝากดูแลเพื่อนผมด้วย และก็ขอบคุณที่ช่วย..""ไม่ต้องขอบคุณอะไร เพราะฉันไม่ได้ช่วยนาย" น้ำเสียงผมเรียบ แต่ลูกผู้ชายด้วยกันคงฟังออกว่ามีความหมายบางอย่างแฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้นอา.. นี่ผมกำลังแสดงออกอะไรมากเกินไปหรือเปล่านะ หวังว่าเพื่อนยัยนี่จะไม่ฉลาดพอเดา 'ความลับ' ที่ผมกับแยมโรลซ่อนอยู่ออกตุ้บ...ผมวางร่างบางไว้บนโซฟาตัวใหญ่ภายในห้องพักตัวเอง"นายพาฉันมาที่นี่ทำไมก
"เดี๋ยวก็รู้ ใครจะตาย" ผมหันไปมองด้านหลังตรงต้นไม้ที่แยมโรลซ่อนตัวอยู่ ก่อนร่างสูงอีกร่างที่เรียกว่าเละจนจำหน้ามันเกือบไม่ได้เดินมายืนข้าง ๆ ผม"ผมช่วย" สภาพเหมือนศพเดินได้ยังจะมาทำอวดเก่งอีก น่าหมั่นไส้ว่ะ!"ถ้าอยากช่วย นู้น! ปกป้องยัยนั่นอย่าให้มีแม้รอยขีดข่วนหรือแม้แต่ยุงกัดอีก" ผมพยักพเยิดหน้าให้ไอ้ยูโรเดินไปหาแยมโรลทางด้านหลังมันก็คงจะเข้าใจความหมายถึงได้รีบถ่อสังขารไปหาเธอ แต่แววตามันก็ฟ้องนะว่าขอโทษผมที่ช่วยอะไรไม่ได้นอกจากเรื่องนี้จริง ๆ"ทีนี้ก็ไม่มีใครมาเกะกะแล้ว ไหน ใครจะตามเพื่อนมึงไปเป็นคนแรก" ผมมองไล่เรียงตัวตั้งแต่ไอ้ผอมเบอร์หนึ่ง ไอ้หุ่นทรงกระบอกเบอร์สอง และไอ้ยักษ์ตัวโตเบอร์สาม"อ้อ! หรือถ้ากลัว จะเข้ามาพร้อมกันก็ได้นะ จะได้จบเกมเร็ว ๆ"นี่ถ้าไม่ได้ถอดเสื้อแขนยาวไปให้ยัยนั่นใส่ ผมคงยืนพับแขนเสื้อขึ้นรอเวลาพวกหมาหมู่นั้นอย่างเท่ ๆ ไปแล้ว"เฮ้ยพวกเรา อัดไอ้หน้าตี๋นี่ให้เละแทนไอ้ทิศกันเถอะว่ะ" นอกจากจะผอมกว่าเพื่อนแล้วยังปากเก่งกว่าเพื่อนอีกนะ"อย่าลีลา" น้ำเสียงผมเริ่มจะเยือกเย็นขึ้นมาหนึ่งระดับ สายตาคมมองไปยังเท้าทั้งสามคู่เพื่อดูเชิงว่าใครจะก้าวมากองตรงหน้าผมเป็นคนแร
หมับ!!"กรี๊ดดดด"พลั่ก!!ตุ้บ...จู่ ๆ คนที่สามที่อยู่ด้านหลังฉันก็เข้ามาล็อกแขนฉันทั้งสองข้างไว้ ด้วยความตกใจเลยสะบัดหมอนั่นออกจนตัวเองล้มลงที่ผืนทราย"จะอ่อยก็ไม่บอก ทีแรกทำเหมือนเล่นตัวไปได้"ผู้ชายคนแรกที่เข้ามาหาเรื่องฉันเอ่ยขึ้น นิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ลูบข้างริมฝีปากพร้อมแววตาราวเสือจ้องจะตะครุบเหยื่อตรงหน้า"อย่าคิดจะทำอะไรบ้า ๆ นะ" ฉันข่มเสียงต่ำให้ฟังดูเข้มแข็ง แต่ในใจคือหวาดกลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว "พวกพี่ไม่คิดหรอก"ฉันมุ่นคิ้วอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนที่สิ่งที่สังหรณ์ใจในตอนแรกจะเกิดขึ้นจริง"เพราะพวกพี่จะทำเลย""กรี๊ดดดดด" จบคำพูดหยาบ ๆ นั้น ผู้ชายคนแรกก็พุ่งเข้ามานั่งทับปลายขาฉันไว้เพราะฉันกระเถิบหนี ตอนนี้ฉันทั้งดิ้นรน มือไม้ปัดป่ายป้องกันตัวเพื่อไม่ให้คนระยำพวกนี้เข้าถึงตัว"เฮ้ย! นั่นทำอะไรกันน่ะ"เหมือนได้ยินเสียงสวรรค์ เมื่อมีคนผ่านมาทางนี้"ยู ช่วยแยมด้วย!!" ดีใจเหลือเกินที่เป็นยูโรผ่านมาพอดี ทันทีที่ได้ยินเสียงฉันยูโรก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามาหา ผลัว!!"กรี๊ดดด" ฉันร้องด้วยความตกใจเมื่อคนที่สี่ที่ไม่ค่อยพูดค่อยจาแถมยังตัวใหญ่กว่าเพื่อนสกัดยูโรไม่ให้เข้ามาถึงตัวฉันด้วยหมัดหนัก
"จ้า ค่อย ๆ เดินล่ะ" ลูกหว้ายังไม่เลิกห่วงฉันอีก เฮ้อ! คุณเพื่อนนะคุณเพื่อน"ไปไหนแล้วเนี่ย เดินไวชะมัด" ฉันอุตส่าห์รีบเดินตามยูโรออกมา แต่พอออกมาจากรีสอร์ตได้เท่านั้นแหละ แม้แต่แผ่นหลังเพื่อนยังหาไม่เจอ"ตรงนั้นน่ากลัวจัง" ขาฉันหยุดชะงักเมื่อข้างหน้าไม่กี่เมตรมีกลุ่มวัยรุ่นสามสี่คนตั้งวงสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน ดูท่าแล้วน่าจะกำลังเมาได้ที่เลยฉันเดินหลบคนกลุ่มนั้นได้เพราะชายหาดค่อนข้างกว้าง แต่ฉันสังหรณ์ใจแปลก ๆ นี่สิ เหมือนถ้าเดินต่อไปนอกจากจะตามยูโรไม่ทันอาจมีเรื่องได้"วี้ดวิ้ว~" นั่นไง เพิ่งบอกว่ารู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ อยู่หยก ๆ เสียงผิวปากแซวก็ลอยมาแต่ไกลเลย "เอาไงดี กลับดีกว่ามั้ย"ถามตัวเองอยู่ที่เดิม สองจิตสองใจควรไปต่อหรือหันหลังกลับดี ถ้าตามนิสัยของฉันที่ไม่ค่อยกลัวอะไรเพราะคิดว่าตัวเองเอาอยู่คงเดินหน้าไปนานแล้ว แต่บทเรียนวันนั้นที่ถูกมอมยามันสอนฉันว่า ฉันยังอ่อนต่อโลกนักพรึ่บ..สุดท้ายเลยตัดสินใจหันหลังกลับที่พัก แต่เงาตะคุ่ม ๆ ที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ทางด้านหลังมันทำให้ฉันหัวใจเต้นรัวด้วยความระแวง"จะรีบไปไหนน้องสาว""อ๊ะ!" ผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าแดงก่ำตัวนี่ฟุ้งไปด้วยกลิ่นแอลก
"จี่ลืมเจ๊เอมี่ไว้ที่รถ!!"ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะยังไม่เข้าใจคำว่า 'ลืม' ที่เธอบอกมา"เมื่อเช้าเจ๊เอมี่ให้จี่ขับรถเจ๊แกมา แล้วเจ๊แกก็บ่น ง่วง ๆ เลยขอไปนอนเบาะหลัง"พวกเราสามคนต่างพากันตั้งใจฟังสิ่งที่ลิ้นจี่เล่าอย่างลุ้น ๆ"แต่ตอนดับเครื่องจี่ดีใจไปหน่อยเลยรีบวิ่งมาหาเจ๊อะ""ฮะ!? งั้นก็หมายความว่า?" ฉันไล่มองหน้ายูโร ลูกหว้า และมาจบที่ลิ้นจี่คนสุดท้าย พวกเราทั้งสี่คนเลยอุทานออกมาพร้อมกัน"เจ๊เอมี่อยู่ในรถ!!"ฉิบหาย!!จะนั่งทำมะเขือเปราะ กะเทาะหน้าแว่นอะไรอยู่อีกล่ะคะ ลุกซิ! รีบลุกเลย..."ไปเลยจี่ จอดรถไว้ไหน รีบนำทางเลย" ฉันเร่งน้องมันทั้งดึงทั้งจูงให้วิ่งไปที่รถที่เธอขับมา ป่านนี้ไม่ขาดอากาศหายใจกลายเป็นกะเทยเฝ้าเทวดาแล้วเหรอเจ๊ฉันอึก อึก อึกเสียงกระดกน้ำเย็น ๆ ลงคอของเจ๊เอมี่ดังมาก เหมือนคนที่ถูกปล่อยทิ้งกลางทะเลทรายมาหลายวันแล้วได้เจอน้ำยังไงอย่างงั้น"เจ๊ จี่ผิดไปแล้วววว"ลิ้นจี่นั่งเทน้ำแก้วแล้วแก้วเล่าให้คนที่เธอลืมไว้ในรถอย่างสำนึกผิดคิดแล้วก็ตลก...คนอะไร อายุก็ยังไม่เยอะ ทำไมขี้ลืมแบบนี้"ไม่ต้องมาทำเสียงทำสีหน้าสำนึกผิด นี่จะวางแผนฆ่าเพื่อชิงผัวคนที่สี่สิบสามของเจ๊ใช่ไหม







