ログインหลังโดนปรับทัศนคติไปยกใหญ่เพื่อนสาวผู้เศร้าซึมก็ก้มหน้าก้มตาอ่านชีทเรียนตามคำสั่ง แต่ตั้งใจอยู่ได้ไม่กี่นาทีก็โยนมันทิ้งลงบนโต๊ะแล้วหันไปให้ความสนใจกับโลกโซเซียลแทน
ใบบัวแอบชำเลืองตามองหน้าจอเพียงนิดหลังได้ยินเสียงโทรศัพท์ในมือของเพื่อนสาวสั่นเตือนอยู่ตลอดเวลา
'ต้นไม้'
คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากันแน่นเมื่อพบว่าเป็นเจ้าเก่าเจ้าเดิมที่ตามคุยกับเพื่อนสนิทของเธอมาตั้งแต่ช่วงเก็บตัวประกวดดาวเดือนด้วยกัน ชายหนุ่มมักเสนอหน้ามาก่อกวนพวกเธออยู่บ่อย ๆ
ด้วยบุคลิกที่ดูเจ้าชู้เพลย์บอยและมีผู้หญิงคอยพัวพันข้างกายตลอดเวลา ใบบัวจึงไม่ค่อยชอบใจนักที่อีกฝ่ายยังหน้าด้านมาทำกะลิ้มกะเหลี่ยกับเพื่อนของเธออยู่แบบนี้
แต่ครั้นจะห้ามคุยก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอควรเข้าไปก้าวก่าย จึงทำได้แค่คอยตักเตือนเพื่อนเท่านั้น
"หมอนี่อีกแล้วเหรอ"
"ทำไม ๆ หึงเหรอออออ"
"หึงบ้านแกสิ ฉันห่วงว่าแกจะเสียรู้คนแบบนี้มากกว่า"
"ไม่ใช่ฉันหรอกน่าาาา อ๊าย แก ๆ ดูนี่สิ! สีผมใหม่ของต้นไม้โคตรสวยอ่ะแก ฉันอยากทำบ้างจังง"
"ผมสีน้ำตาลแบบนี้ แกก็สวยแล้ว"
"แต่อันนี้เก๋มากเลยนะ นี่ไง ๆ ดูดิ อย่างสวยเลย!"
"เวอร์จริง ขนาดนั้นเลย? "
ใบบัวย้อนถามด้วยสีหน้าหมั่นไส้ ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนจะต้องตื่นตาขนาดนั้น เพราะหมอนั่นมักจะเปลี่ยนสีผมแทบทุกไตรมาส จนบางครั้งเธอก็แอบคิดขำ ๆ ว่าตกลงเป็นคนหรือกิ้งก่ากันแน่นะ
เธอส่ายหน้ายิ้ม ๆ นึกขบขันกับท่าทางกระตือรือร้นของเพื่อนสาวจนอดที่จะชะโงกหน้าไปมองหน้าจอตามคำเชิญชวนไม่ได้
พลันดวงตากลมโตก็เบิกกว้างขึ้น มือเล็กยกขึ้นวางทาบบนหน้าอกข้างซ้ายแล้วลูบคลำป้อย ๆ เมื่อใจดวงน้อยเกิดปฏิกิริยากับภาพในสตอร์รี่ที่ปรากฏสู่สายตาอย่างห้ามไม่อยู่
ใบบัวเหม่อมองภาพเคลื่อนไหวนิ่งนานราวกับตกอยู่ในห้วงภวังค์ กระทั่งเพื่อนสาวดึงโทรศัพท์กลับคืนหลังคลิปที่มีความยาว 15 วินาทีจบลงเธอจึงสะดุ้งได้สติ
"แหม ๆ ๆ หล่อจนตกอยู่ในห้วงภวังค์แห่งความร้ากกกกกเลยเหรอ"
"หะ! บะ.. บ้า! แกควรไปตัดแว่นได้แล้วนะ ถ้าจะมองว่าหมอนั่นหล่อ!"
ใบบัวกระแหนะกระแหนแล้วทำท่าขนลุกขนพอง ก่อนจะก้มหน้าลงมองแผ่นกระดาษในมือต่อ ทำทีเป็นว่ากำลังอ่านมันทั้ง ๆ ที่ภายในจิตใจวุ่นวายเสียจนไม่สามารถเข้าใจมันได้เลย
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเผลอนึกถึงความรู้สึกวาบหวามที่ชายแปลกหน้าทำจนเกิดร่องรอยตามเนื้อตัวของเธอในคืนนั้น
ไม่หรอก ไม่ใช่คนเดียวกันหรอก!
ไม่มีทาง!!
ยังดีที่เพื่อนของเธอก็เป็นประเภทเศร้าไม่นานก็ฮีลตัวเองได้ ใบบัวชำเลืองมองรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของเพื่อนสาวแล้วอดฉีกยิ้มตามไปด้วยไม่ได้
เมื่อเห็นเพื่อนสาวสบายใจแล้วเธอจึงหันกลับไปสนใจกับเอกสารตรงหน้าต่อ ก่อนจะสะดุ้งตกใจจนตัวลอยหลังมีวัตถุบางอย่างแตะเข้ากับข้างแก้มของเธอเบา ๆ
"อ๊ะ!"
ใบบัวอุทานเสียงหลงพลางหดคอหนีสัมผัสเย็นเฉียบและเปียกชื้น ตวัดสายตาไปมองด้วยความขุ่นเคืองพลันดวงตาก็เบิกกว้างแล้วแปรเปลี่ยนเป็นแววตาตื่นตกใจหลังมองเห็นใบหน้าของเจ้าของการกระทำ
"หน้าบูด ๆ แบบนี้ รับของหวานสักหน่อยไหมครับ"
ต้นไม้ยักคิ้วหลิ่วตาอย่างทะเล้นขี้เล่น วางแก้วชานมไข่มุกลงบนโต๊ะก่อนจะหันไปยื่นอีกแก้วให้น้ำค้างซึ่งฉีกยิ้มกว้างพร้อมยื่นมือมารอรับอยู่ก่อนแล้ว
"ของเธอแบบหวานน้อย ส่วนของคุณหนูน้ำค้างเป็นแบบหวานปกติครับบบบ"
"ขอบคุณน้าต้นไม้ อุตส่าห์ไปต่อแถวซื้อมาให้ด้วย"
"เล็กน้อยน่าาา ก็เห็นบ่นว่าอยากกินนี่"
แม้จะเอ่ยตอบน้ำค้างก็จริง ทว่าสายตากลับแอบเหล่มองใบหน้าบึ้งตึงของหญิงสาวอีกคนแล้วคลี่ยิ้มอย่างนึกสนุก
"เหอะ!"
ใบบัวส่งเสียงเหอะในลำคอเบา ๆ กรอกตามองบนให้กับคารมของผู้ชายเจ้าชู้ที่พยายามจะหลอกล่อเพื่อนสาวด้วยของกิน ส่วนเพื่อนของเธอนี่ก็กระไร รู้ทั้งรู้ว่าหมอนี่เป็นผู้ชายอันตราย ยังจะไปยิ้มหวานให้มันมีความหวังอีก
"ใครเขาขอกัน"
"พอดีเป็นคนมีน้ำใจน่ะ"
"แต่แบบนี้แถวบ้านฉันเรียกว่าเสนอหน้านะ"
"โหววว ด่ากันตรง ๆ แบบนี้เลยเหรอ ฉันเจ็บนะ"
"ดูจากหนังหน้าแล้ว นายไม่น่าจะสะเทือนหรอก!"
ต้นไม้ฟังแล้วก็หัวเราะร่วน พึงพอใจที่สามารถหยอกล้อจนทำให้หญิงสาวพูดคุยกับเขามากกว่าสามประโยคแถมยังหันมามองหน้าเขาตรง ๆ อีกด้วย
น้ำค้างหัวเราะชอบใจ มองสีหน้าของคนที่ขึ้นชื่อว่าเพื่อนสลับกันไปมาแล้วโบกไม้โบกมือห้ามทัพก่อนที่เพื่อนสาวจะวีนแตกขึ้นมาจริง ๆ
+++++++++++++++++++
ในเซตมีทั้งหมด 5 คนนะคะ
1. คชา x หมอนิล จาก ทำไมถึงเป็นเธอ 2. หมอนัท x หมอฟ้าใส จาก รักอำพราง 3. หมอเกมส์ x น้ำค้าง จาก รักอำพรางคู่พิเศษ 4. ต้นไม้ x ใบบัว จาก เพื่อน(ไม่)จริง 5. อาร์ม x ยูกิ จาก กับดักรักร้าย สามารถอ่านแยกกันได้ค่ะ เพียงแค่มีความสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงกันในบางฉากเท่านั้นใบบัวทำตาโต ดิ้นขลุกขลักพลางโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อหนีการสัมผัสแนบชิดกับเขาอย่างตื่นตระหนก ขณะที่มือทุบลงบนท่อนแขนแกร่งประท้วงให้ปล่อยระรัว"อื้ออ ปะ...ปล่อยนะ อย่ามาทำแบบนี้กับบัวนะ""อย่าหนีพี่ไปเลยนะ พี่ขอโทษที่เคยทำให้บัวเสียใจ แต่ตอนนี้พี่กลับมาแล้วนะ""แล้วยังไง พี่จะกลับหรือไม่กลับ มันก็ไม่เกี่ยวกับบัว""พี่รู้นะว่าบัวยังไม่ลืมพี่""บัวลืมพี่ไปหมดแล้ว""ถ้าบัวลืมพี่แล้วจริง ๆ แล้วทำไมต้องหลบหน้าพี่ล่ะ ทำไมต้องคอยหนี ทำไม""เพราะบัวเกลียดพี่ไง!""ไม่ใช่! แต่เป็นเพราะบัวยังรักพี่อยู่ต่างหาก"ใบบัวตัวแข็งทื่อ ถึงจะตกใจกับเสียงตวาดที่ดังลั่นไปทั่วบริเวณแต่พยายามซ่อนความรู้สึกแล้วรักษาสีหน้าให้ดูเป็นปกติทว่าแววตากลับวูบไหว เต็มไปด้วยความประหม่าและหวาดหวั่นอย่างปิดไม่มิดอยู่ดีไม่! เธอไม่ได้รัก เธอไม่ได้รักเขาแล้วเธอร้องเถียงในใจพลางเริ่มออกแรงดิ้นหนีอีกครั้งด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี แต่ร่างกายกลับอ่อนเปลี้ยจนแรงดิ้นแผ่วเบาอย่างน่าประหลาด"ปล่อยบัว บัวจะกลับบ้าน!""บัว...พี่คิดถึงบัวนะ" เสียงทุ้มแหบพร่าดังขึ้นข้างหู ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะฝังเข้ากับซอกคอขาวผุดแล้วพ่นลมหายใจอย่างหนัก
หื้อ ขม! ขมมาก!! ไม่เห็นจะกินง่ายแบบในหนังเลยความขมแผ่ซ่านไปทั่วโพรงปากจนใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเก ถึงจะเคยดื่มเจ้าพวกนี้มาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกของการดื่มมันโดยปราศจากอย่างอื่นผสมปากเล็กเปล่งเสียงครางออกมาอย่างสุดกลั้น แก้มแดงระเรื่อขึ้น รู้สึกร้อนวูบวาบไล่ไปตามใบหน้าและลำคอหลังของเหลวทั้งหมดไหลเข้าสู่ร่างกายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว"หึหึ น้ำครับ""ขอบคุณค่ะ"ใบบัวอ้อมแอ้มพูดไม่เต็มเสียง ยื่นแก้วเครื่องดื่มคืนก่อนรับน้ำเปล่าที่กันต์ส่งมาดื่มตามหลัง หวังให้มันช่วยชะล้างความขมที่ยังติดลิ้นและดับความร้อนบนใบหน้า แต่ดูเหมือนว่าอย่างหลังจะยังคงอยู่เต็มอัตรากันต์ละสายตาจากสองพวงแก้มนวลที่แดงระเรื่อแล้วหลุบสายตาลงมองแก้วที่บัดนี้เหลือไว้เพียงน้ำแข็งก้อนโตในมือ ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มด้วยความพึงพอใจก่อนส่งมันคืนให้พนักงานที่ยืนรอรับอยู่ด้านหลัง"ไม่ยักรู้ว่าบัวก็ดื่มเก่งเหมือนกัน""แหม~ ยังไงบัวก็เทียบกับพี่พายไม่ติดหรอกค่ะ"พระพายยิ้มขำ มือยื่นออกไปหมายจะหยิกแก้มนุ่มอย่างที่ชอบทำ แต่ก็ถูกกลุ่มเพื่อนตัวตีตวัดแขนโอบรอบคอแล้วดึงตัวออกจากวงสนทนาไปเสียก่อน "มานี่เลยครับคุณมึง อย่ามัวแต่ป้อน้องรหัส ปล่อ
"ไม่เจอกันนานเลยนะครับ .... น้องบัว"เสียงกระซิบแหบพร่าดังขึ้นที่ข้างหูก่อนจะตามมาด้วยสัมผัสอุ่นจัดแตะลงเหนือบั้นท้ายอวบ ทำเอาใบบัวสะดุ้งโหยงแล้วพยายามจะเดินหนี แต่ด้วยจำนวนคนและพื้นที่ที่ไม่เอื้ออำนวยเธอจึงทำได้แค่เอนตัวออกห่างเพราะรู้ว่ามีโอกาสเกินครึ่งที่จะได้พบเจอ 'เขาคนนั้น' เธอถึงปฏิเสธที่จะอยู่ร่วมงานโดยให้ข้ออ้างว่ามีธุระกับที่บ้านต่อ พี่รหัสไม่กล้ารั้งตัวเธอเอาไว้แต่ดูเหมือนว่าเธอจะกะเวลาส่งของขวัญพลาดไปนิดแต่ในเมื่อหลบไม่พ้นกันแล้วมันก็คงเปล่าประโยชน์ที่เธอจะเดินหนี แถมตอนนี้เธอก็อัปเกรดเป็นใบบัวคนใหม่แล้ว ดังนั้นมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้เธอต้องเกรงกลัวแล้วหลบหน้าเขาอย่างที่ผ่าน ๆ มาคิดได้แบบนั้นใบบัวก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เรียกความมั่นใจให้ตัวเอง ก่อนตัดสินใจหันกลับมาเผชิญหน้า ประสานสายตากับอีกฝ่ายนิ่ง ๆ"สวัสดีค่ะพี่กันต์"หญิงสาวเอ่ยทักทายพร้อมส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้ อาศัยจังหวะที่ผู้คนย้ายไปรุมเจ้าของวันเกิดรีบก้าวถอยหลังเพิ่มอีกสองก้าว แสดงออกถึงความห่างเหินและการรักษาระยะห่างอย่างชัดเจนกันต์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาฉายแววประหลาดใจออกมาแวบหนึ่งเมื่อพบว่าแววตาใสซื่อของ
ต้นไม้นิ่งเงียบ ครุ่นคิดตามที่เหตุผลที่หญิงสาวให้มาอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจพรืดแล้วทิ้งตัวลงพิงเบาะ ยอมนั่งเฝ้ารถอย่างที่เธอสั่งไว้แม้ไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก"กี่นาที""ฮะ?""จะไปกี่นาที""แป๊บหนึ่งไง"ใบบัวทำหน้าเหนื่อยหน่ายใจ เมื่อกี้ก็วุ่นวายกับชุด ตอนนี้ก็จะมาวุ่นวายกับเวลาอยู่ในงานของเธออีก ตกลงหมอนี่จะเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อกันแน่เนี้ย"ฉันให้เวลาแค่สิบนาที ถ้าช้าฉันจะเข้าไปตาม""อะไรของนายเนี้ย""ตอนนี้เหลือเวลาแค่เก้านาทีกับอีกห้าสิบวิ"ชายหนุ่มก้มลงมองนาฬิกาข้อมือเรือนหรูก่อนหันมาบอกเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แววตานิ่งดุดันไม่มีวี่แววของการล้อเล่นอย่างที่ทำอยู่เป็นประจำเจืออยู่เลยแม้แต่น้อยแม้จะไม่ค่อยเข้าใจกับอาการที่เขาแสดงออก แต่ใบบัวก็เลือกที่จะตัดปัญหาด้วยการเอี้ยวตัวไปคว้าถุงกระดาษของแบรนด์ดังจากเบาะหลังมาคล้องข้อมือแล้วก้าวขาลงจากรถไปอย่างรวดเร็วก็ดีเหมือนกัน จะได้มีข้ออ้างบอกพี่พายเพราะยังไงวันนี้เธอก็ตั้งใจไว้แต่แรกแล้วว่า จะแค่แวะเอาของขวัญมาให้เท่านั้นใบบัวมุ่งตรงไปยังโซน VIP ทันทีหลังตรวจบัตรประชาชนเรียบร้อยแล้ว ดวงตากลมโตกวาดมองหาเจ้าของวันเกิดสุดหล่อก่อนก้าวฉับ
เอี๊ยดดดดการเบรกอย่างกะทันหันส่งผลให้คันหลังที่ตามมาพลอยตกอกตกใจ พากันเบี่ยงหลบเป็นพัลวันพร้อมบีบแตรอวยพรกันเป็นทิวแถว แต่ด้วยอารมณ์ตอนนี้เธอจึงไม่ได้สนใจกับคันอื่น ๆ มากนัก"นะ...นาย นายว่าอะไรนะ"ใบหน้าหวานออกอาการเลิ่กลั่กเหลอหลาอย่างชัดเจน เธอรีบเบี่ยงรถยนต์เข้าเลนซ้ายสุดก่อนหันไปจ้องมองสีหน้าทะเล้นขี้เล่นของเจ้าของคำพูดด้วยสายตาเหลือเชื่ออะไรกัน อยู่ดี ๆ จะมาโมเมว่าเธอเป็นแฟนแบบนี้ไม่ได้นะ เธอยังไม่ได้ตอบรับเลยแม้แต่ครึ่งคำต้นไม้ยิ้มขำ ไม่คิดจะอธิบายอะไรเพิ่มเติมเพราะไม่ต้องการเปิดช่องให้เธอพูดปฏิเสธใด ๆ อีก เขาโน้มกายไปหาหญิงสาว ยกท่อนแขนข้างหนึ่งขึ้นวางพาดบนเบาะคนขับแล้วเลิกคิ้วยียวน"ฉันยังไม่.....! ""ต้องให้ฉันง้างปากเธออีกไหม ถึงจะยอมรับกัน"ใบหน้าคมคายเลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นมากกว่าเดิม ทำเอาใบบัวรีบกลืนคำที่เหลือลงท้องในทันที ถึงจะอยากคัดค้านมากแค่ไหนก็ทำได้แค่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วส่งสายตาโกรธเคืองไปให้เธอไม่ได้กลัวนะ แต่เธอรู้ว่าเขาทำจริงอย่างที่พูดแน่ ๆ แล้วคนที่เสียเปรียบมันก็จะเป็นใครไปได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่เธอ!"ว่าไงครับบบ ที่รัก หึหึ"ต้นไม้หยอกเย้า ทอดมองพวงแก้มนวลท
"โอ๊ยยย จะตามไปถึงห้องน้ำเลยไหม"ใบบัวบ่นอุบพลางเร่งฝีเท้ามากขึ้น หลังจากที่เธอไม่ยอมให้คำตอบใด ๆ และหลีกเลี่ยงการอยู่กับเขาเพียงสองต่อสอง คนเอาแต่ใจก็เอาแต่ตามติดเธอต้อย ๆ ไม่ยอมห่างกระทั่งถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกันกลับบ้านในช่วงห้าโมงเย็นอีกฝ่ายก็ยังทำท่าจะตามขึ้นรถมาด้วย ทำเอาเธอเหนื่อยใจจนต้องหมุนตัวกลับไปประจันหน้ากันตรง ๆ"นี่! ฉันไม่ใช่แม่เป็ดนะ นายจะมาเดินตามทำไม""รู้""รู้แล้วก็เลิกตามฉันได้แล้ว""ก็อยากอยู่ใกล้ ๆ เธอ"พวงแก้มนวลแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย เขินอายกับความตรงไปตรงมาของชายหนุ่มจนประกอบหน้าไม่ถูก ใบบัวจึงหมุนตัวกลับแล้วหนีขึ้นรถแทนการต่อปากต่อคำมือเล็กรีบเอื้อมไปกดปุ่มล็อกประตูทันทีที่ขึ้นมานั่งประจำที่คนขับ ทว่าก็ยังช้ากว่าคนตัวโตที่ก้าวขึ้นมานั่งทำหน้าแป้นแล้นอยู่บนเบาะข้างคนขับอยู่ดี"วันนี้ขอกลับด้วยคนนะ""รถนายก็มีนี่ จะมากลับรถชาวบ้านทำไมเล่า""ให้คนรถมาเอากลับไปแล้ว"ต้นไม้ตัดบทด้วยข้ออ้างที่คิดว่าเหมาะสมที่สุด แล้วรีบออดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวานพร้อมส่งสายตาเว้าวอนเมื่อหญิงสาวอ้าปากจะพูดไล่เขาอีกรอบ"นะ ๆ ขอติดรถไปด้วย""แต่วันนี้ฉันมีธุระในเมือง ไม่มีเวลาว่างพอ





![Evil Engineerร้ายรักวิศวะเลว [ไนต์]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)

