ログインเพื่อนสาวถอนหายใจพรืด วางโทรศัพท์ในมือลงบนโต๊ะเสียงดังปึกพร้อมปั้นหน้าเซ็งใส่ทันที สร้างความประหลาดให้กับใบบัวไม่น้อย
"อะไรกัน ก็ไหนว่าพี่เขาแวะมาที่บ้านบ่อย ๆ แล้วไง ไม่มีอะไรคืบหน้าเหรอ"
"คืบหน้าอะไรล่ะ มาบ้านบ่อยแต่แทบไม่ได้คุยกัน พี่เกมส์เอาแต่ขลุกอยู่ในห้องหนังสือกับพี่นัททั้งวันเลย"
"มันก็ดีกว่าไปขลุกกันในผับไม่ใช่เหรอ"
"มันก็ช่ายย แต่แบบ...ไม่รู้ดิแก เฮ้ออ~"
น้ำค้างพึมพำบอกแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เอนกายมาพิงแล้วทิ้งศีรษะซบลงบนไหล่ของคนข้าง ๆ ความสับสนลังเลใจตีกันให้วุ่นไปหมด
ใบบัวขมวดคิ้วยุ่งเหยิงเมื่อเห็นท่าทางเศร้าซึมที่ผิดแปลกไปจากทุกครั้ง เธอยื่นมือข้างที่ยังว่างมาวางทาบลงบนศีรษะทุยของเพื่อนแล้วยีผมเธอเบา ๆ หยอกเย้าหมายจะแกล้งให้เพื่อนกลับมายิ้มตามเดิมทว่ามันก็ยังไม่ได้ผล
"เป็นอะไร หื้ม? มีอะไรอยากเล่าให้ฉันฟังไหม"
"แก~"
คนหงอยร้องเรียกเสียงอ่อย ริมฝีปากบางเบะคว่ำน้อย ๆ คล้ายจะร้องไห้
ทำเอาใบบัวเลิ่กลั่กรีบวางมือจากการจดชีทตรงหน้าแล้วหันไปโอบกอดเพื่อนสาวแทบไม่ทัน เพราะน้อยครั้งนักที่ใบบัวจะได้เห็นเพื่อนคนเก่งในมุมแบบนี้
"เป็นอะไร ใครทำอะไร บอกเจ้ใบบัวมาสิ เดี๋ยวไปจัดการให้!"
เพื่อนสาวดันตัวออกห่าง แววตาวูบไหวสะท้อนความเศร้าเสียใจออกมาแวบหนึ่งก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว แต่มันก็ไม่พ้นสายตาของใบบัวอยู่ดี
"เป็นอะไร หื้มม?"
"แก..."
"ว่าไงคะคุณหนูน้ำค้าง"
"เซ็กซ์อ่ะ มันมีผลต่อความรักขนาดไหนเหรอ คนเรามันจะคบกันแบบไม่มีอะไรกันได้ไหมอ่ะ มันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอวะ"
ใบบัวชะงักนิ่งงันไปชั่วครู่ ตกใจกับคำถามที่ถูกปามาใส่อย่างไม่ทันตั้งตัวรัว ๆ คำบางคำสะกิดให้เธอเผลอนึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นขึ้นมาอีกแล้ว
'ใบบัวรักพี่ไหม?'
'ระ... รัก รักค่ะ'
'งั้นให้พี่ได้ไหมครับ'
'คะ?'
'พิสูจน์ให้พี่่เห็นสิ ว่าเรารักพี่แค่ไหน'
ปึก!
เสียงฝ่ามือตบลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนตามแรงอารมณ์ก่อนจะตามด้วยเสียงบ่นงึมงำของเพื่อนสาว ดึงให้ใบบัวสะดุ้งแล้วหลุดออกจากห้วงความคิด
สำคัญแค่ไหนงั้นเหรอ เหอะ ข้ออ้างของพวกเห็นแก่ตัว!
ใบบัวเหยียดยิ้ม ปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติแล้วหันไปเคาะหน้าผากเพื่อนเบา ๆ หวังดึงสติคนเพ้อเจ้อ
"ทำไมถึงถามอะไรที่มันไร้สาระแบบนั้นฮะ!"
"ก็ที่พี่เกมส์ไม่สนใจฉัน มันจะเป็นเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า เพราะฉันไม่สวยเอ็กซ์เซ็กซ์แตกแบบพวกผู้หญิงที่เขาควงอยู่"
ใบบัวถอนหายใจพรืด ไม่ชอบใจในความคิดของเพื่อนสาวผู้นอยด์ไปไกล มือเล็กดึงรั้งเพื่อนให้หันมาสบประสานสายตา ก่อนจะพูดเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"นี่! แกฟังฉัน แล้วคิดตาม แกคิดว่าที่พี่เกมส์กินผู้หญิงพวกนั้น มันเป็นเพราะอะไร เพราะว่ารัก หรือเพราะว่าง่าย คนเรามันมีดีในแบบของใครของมัน แกไม่จำเป็นต้องทำตามใครให้เขารักที่แกเป็นแก"
"..."
"แล้วก็อย่าได้สิ้นคิดถึงขนาดจะเอาเซ็กซ์ไปแลกความรักจากใครเชียวนะ แบบนั้นมันไม่ได้เรียกว่าความรัก มันเรียกว่าความใคร่"
"อ่า..."
"เข้าใจที่ฉันพูดไหม"
"อ่ะ ค่ะ ๆ เข้าใจแล้วค่าาา ไม่เห็นต้องดุกันเลยนี่"
"งั้นก็ดี เอานี่ชีทเรียน เอาไปอ่านซะจะได้เลิกฟุ้งซ่าน!"
ใบบัวเทศนาเสียยืดยาวก่อนจะตบท้ายด้วยการยัดชีทเรียนของวิชาล่าสุดใส่ในมือของเพื่อนสาว มองใบหน้าเศร้าสลดของคนเพ้อเจ้อแล้วส่ายหน้าไปมา
ใจหนึ่งก็นึกห่วงแต่อีกใจก็อยากจะยุยงให้เพื่อนล้มเลิกความตั้งใจเสียจริง ๆ เพราะจากที่รับหน้าที่เป็นศิราณีจำเป็นให้เพื่อนอยู่บ่อยครั้ง เธอเองก็สับสนกับการแสดงออกของอีกฝ่ายไม่ต่างกัน
ไม่รู้ว่าตกลงแล้ว... เขาจะรัก หรือ เขาจะร้าย กับเพื่อนของเธอกันแน่
+++++++++++++++++++
ในเซตมีทั้งหมด 5 คนนะคะ
1. คชา x หมอนิล จาก ทำไมถึงเป็นเธอ 2. หมอนัท x หมอฟ้าใส จาก รักอำพราง 3. หมอเกมส์ x น้ำค้าง จาก รักอำพรางคู่พิเศษ 4. ต้นไม้ x ใบบัว จาก เพื่อน(ไม่)จริง 5. อาร์ม x ยูกิ จาก กับดักรักร้าย สามารถอ่านแยกกันได้ค่ะ เพียงแค่มีความสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงกันในบางฉากเท่านั้นใบบัวทำตาโต ดิ้นขลุกขลักพลางโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อหนีการสัมผัสแนบชิดกับเขาอย่างตื่นตระหนก ขณะที่มือทุบลงบนท่อนแขนแกร่งประท้วงให้ปล่อยระรัว"อื้ออ ปะ...ปล่อยนะ อย่ามาทำแบบนี้กับบัวนะ""อย่าหนีพี่ไปเลยนะ พี่ขอโทษที่เคยทำให้บัวเสียใจ แต่ตอนนี้พี่กลับมาแล้วนะ""แล้วยังไง พี่จะกลับหรือไม่กลับ มันก็ไม่เกี่ยวกับบัว""พี่รู้นะว่าบัวยังไม่ลืมพี่""บัวลืมพี่ไปหมดแล้ว""ถ้าบัวลืมพี่แล้วจริง ๆ แล้วทำไมต้องหลบหน้าพี่ล่ะ ทำไมต้องคอยหนี ทำไม""เพราะบัวเกลียดพี่ไง!""ไม่ใช่! แต่เป็นเพราะบัวยังรักพี่อยู่ต่างหาก"ใบบัวตัวแข็งทื่อ ถึงจะตกใจกับเสียงตวาดที่ดังลั่นไปทั่วบริเวณแต่พยายามซ่อนความรู้สึกแล้วรักษาสีหน้าให้ดูเป็นปกติทว่าแววตากลับวูบไหว เต็มไปด้วยความประหม่าและหวาดหวั่นอย่างปิดไม่มิดอยู่ดีไม่! เธอไม่ได้รัก เธอไม่ได้รักเขาแล้วเธอร้องเถียงในใจพลางเริ่มออกแรงดิ้นหนีอีกครั้งด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี แต่ร่างกายกลับอ่อนเปลี้ยจนแรงดิ้นแผ่วเบาอย่างน่าประหลาด"ปล่อยบัว บัวจะกลับบ้าน!""บัว...พี่คิดถึงบัวนะ" เสียงทุ้มแหบพร่าดังขึ้นข้างหู ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะฝังเข้ากับซอกคอขาวผุดแล้วพ่นลมหายใจอย่างหนัก
หื้อ ขม! ขมมาก!! ไม่เห็นจะกินง่ายแบบในหนังเลยความขมแผ่ซ่านไปทั่วโพรงปากจนใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเก ถึงจะเคยดื่มเจ้าพวกนี้มาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกของการดื่มมันโดยปราศจากอย่างอื่นผสมปากเล็กเปล่งเสียงครางออกมาอย่างสุดกลั้น แก้มแดงระเรื่อขึ้น รู้สึกร้อนวูบวาบไล่ไปตามใบหน้าและลำคอหลังของเหลวทั้งหมดไหลเข้าสู่ร่างกายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว"หึหึ น้ำครับ""ขอบคุณค่ะ"ใบบัวอ้อมแอ้มพูดไม่เต็มเสียง ยื่นแก้วเครื่องดื่มคืนก่อนรับน้ำเปล่าที่กันต์ส่งมาดื่มตามหลัง หวังให้มันช่วยชะล้างความขมที่ยังติดลิ้นและดับความร้อนบนใบหน้า แต่ดูเหมือนว่าอย่างหลังจะยังคงอยู่เต็มอัตรากันต์ละสายตาจากสองพวงแก้มนวลที่แดงระเรื่อแล้วหลุบสายตาลงมองแก้วที่บัดนี้เหลือไว้เพียงน้ำแข็งก้อนโตในมือ ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มด้วยความพึงพอใจก่อนส่งมันคืนให้พนักงานที่ยืนรอรับอยู่ด้านหลัง"ไม่ยักรู้ว่าบัวก็ดื่มเก่งเหมือนกัน""แหม~ ยังไงบัวก็เทียบกับพี่พายไม่ติดหรอกค่ะ"พระพายยิ้มขำ มือยื่นออกไปหมายจะหยิกแก้มนุ่มอย่างที่ชอบทำ แต่ก็ถูกกลุ่มเพื่อนตัวตีตวัดแขนโอบรอบคอแล้วดึงตัวออกจากวงสนทนาไปเสียก่อน "มานี่เลยครับคุณมึง อย่ามัวแต่ป้อน้องรหัส ปล่อ
"ไม่เจอกันนานเลยนะครับ .... น้องบัว"เสียงกระซิบแหบพร่าดังขึ้นที่ข้างหูก่อนจะตามมาด้วยสัมผัสอุ่นจัดแตะลงเหนือบั้นท้ายอวบ ทำเอาใบบัวสะดุ้งโหยงแล้วพยายามจะเดินหนี แต่ด้วยจำนวนคนและพื้นที่ที่ไม่เอื้ออำนวยเธอจึงทำได้แค่เอนตัวออกห่างเพราะรู้ว่ามีโอกาสเกินครึ่งที่จะได้พบเจอ 'เขาคนนั้น' เธอถึงปฏิเสธที่จะอยู่ร่วมงานโดยให้ข้ออ้างว่ามีธุระกับที่บ้านต่อ พี่รหัสไม่กล้ารั้งตัวเธอเอาไว้แต่ดูเหมือนว่าเธอจะกะเวลาส่งของขวัญพลาดไปนิดแต่ในเมื่อหลบไม่พ้นกันแล้วมันก็คงเปล่าประโยชน์ที่เธอจะเดินหนี แถมตอนนี้เธอก็อัปเกรดเป็นใบบัวคนใหม่แล้ว ดังนั้นมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้เธอต้องเกรงกลัวแล้วหลบหน้าเขาอย่างที่ผ่าน ๆ มาคิดได้แบบนั้นใบบัวก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เรียกความมั่นใจให้ตัวเอง ก่อนตัดสินใจหันกลับมาเผชิญหน้า ประสานสายตากับอีกฝ่ายนิ่ง ๆ"สวัสดีค่ะพี่กันต์"หญิงสาวเอ่ยทักทายพร้อมส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้ อาศัยจังหวะที่ผู้คนย้ายไปรุมเจ้าของวันเกิดรีบก้าวถอยหลังเพิ่มอีกสองก้าว แสดงออกถึงความห่างเหินและการรักษาระยะห่างอย่างชัดเจนกันต์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาฉายแววประหลาดใจออกมาแวบหนึ่งเมื่อพบว่าแววตาใสซื่อของ
ต้นไม้นิ่งเงียบ ครุ่นคิดตามที่เหตุผลที่หญิงสาวให้มาอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจพรืดแล้วทิ้งตัวลงพิงเบาะ ยอมนั่งเฝ้ารถอย่างที่เธอสั่งไว้แม้ไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก"กี่นาที""ฮะ?""จะไปกี่นาที""แป๊บหนึ่งไง"ใบบัวทำหน้าเหนื่อยหน่ายใจ เมื่อกี้ก็วุ่นวายกับชุด ตอนนี้ก็จะมาวุ่นวายกับเวลาอยู่ในงานของเธออีก ตกลงหมอนี่จะเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อกันแน่เนี้ย"ฉันให้เวลาแค่สิบนาที ถ้าช้าฉันจะเข้าไปตาม""อะไรของนายเนี้ย""ตอนนี้เหลือเวลาแค่เก้านาทีกับอีกห้าสิบวิ"ชายหนุ่มก้มลงมองนาฬิกาข้อมือเรือนหรูก่อนหันมาบอกเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แววตานิ่งดุดันไม่มีวี่แววของการล้อเล่นอย่างที่ทำอยู่เป็นประจำเจืออยู่เลยแม้แต่น้อยแม้จะไม่ค่อยเข้าใจกับอาการที่เขาแสดงออก แต่ใบบัวก็เลือกที่จะตัดปัญหาด้วยการเอี้ยวตัวไปคว้าถุงกระดาษของแบรนด์ดังจากเบาะหลังมาคล้องข้อมือแล้วก้าวขาลงจากรถไปอย่างรวดเร็วก็ดีเหมือนกัน จะได้มีข้ออ้างบอกพี่พายเพราะยังไงวันนี้เธอก็ตั้งใจไว้แต่แรกแล้วว่า จะแค่แวะเอาของขวัญมาให้เท่านั้นใบบัวมุ่งตรงไปยังโซน VIP ทันทีหลังตรวจบัตรประชาชนเรียบร้อยแล้ว ดวงตากลมโตกวาดมองหาเจ้าของวันเกิดสุดหล่อก่อนก้าวฉับ
เอี๊ยดดดดการเบรกอย่างกะทันหันส่งผลให้คันหลังที่ตามมาพลอยตกอกตกใจ พากันเบี่ยงหลบเป็นพัลวันพร้อมบีบแตรอวยพรกันเป็นทิวแถว แต่ด้วยอารมณ์ตอนนี้เธอจึงไม่ได้สนใจกับคันอื่น ๆ มากนัก"นะ...นาย นายว่าอะไรนะ"ใบหน้าหวานออกอาการเลิ่กลั่กเหลอหลาอย่างชัดเจน เธอรีบเบี่ยงรถยนต์เข้าเลนซ้ายสุดก่อนหันไปจ้องมองสีหน้าทะเล้นขี้เล่นของเจ้าของคำพูดด้วยสายตาเหลือเชื่ออะไรกัน อยู่ดี ๆ จะมาโมเมว่าเธอเป็นแฟนแบบนี้ไม่ได้นะ เธอยังไม่ได้ตอบรับเลยแม้แต่ครึ่งคำต้นไม้ยิ้มขำ ไม่คิดจะอธิบายอะไรเพิ่มเติมเพราะไม่ต้องการเปิดช่องให้เธอพูดปฏิเสธใด ๆ อีก เขาโน้มกายไปหาหญิงสาว ยกท่อนแขนข้างหนึ่งขึ้นวางพาดบนเบาะคนขับแล้วเลิกคิ้วยียวน"ฉันยังไม่.....! ""ต้องให้ฉันง้างปากเธออีกไหม ถึงจะยอมรับกัน"ใบหน้าคมคายเลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นมากกว่าเดิม ทำเอาใบบัวรีบกลืนคำที่เหลือลงท้องในทันที ถึงจะอยากคัดค้านมากแค่ไหนก็ทำได้แค่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วส่งสายตาโกรธเคืองไปให้เธอไม่ได้กลัวนะ แต่เธอรู้ว่าเขาทำจริงอย่างที่พูดแน่ ๆ แล้วคนที่เสียเปรียบมันก็จะเป็นใครไปได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่เธอ!"ว่าไงครับบบ ที่รัก หึหึ"ต้นไม้หยอกเย้า ทอดมองพวงแก้มนวลท
"โอ๊ยยย จะตามไปถึงห้องน้ำเลยไหม"ใบบัวบ่นอุบพลางเร่งฝีเท้ามากขึ้น หลังจากที่เธอไม่ยอมให้คำตอบใด ๆ และหลีกเลี่ยงการอยู่กับเขาเพียงสองต่อสอง คนเอาแต่ใจก็เอาแต่ตามติดเธอต้อย ๆ ไม่ยอมห่างกระทั่งถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกันกลับบ้านในช่วงห้าโมงเย็นอีกฝ่ายก็ยังทำท่าจะตามขึ้นรถมาด้วย ทำเอาเธอเหนื่อยใจจนต้องหมุนตัวกลับไปประจันหน้ากันตรง ๆ"นี่! ฉันไม่ใช่แม่เป็ดนะ นายจะมาเดินตามทำไม""รู้""รู้แล้วก็เลิกตามฉันได้แล้ว""ก็อยากอยู่ใกล้ ๆ เธอ"พวงแก้มนวลแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย เขินอายกับความตรงไปตรงมาของชายหนุ่มจนประกอบหน้าไม่ถูก ใบบัวจึงหมุนตัวกลับแล้วหนีขึ้นรถแทนการต่อปากต่อคำมือเล็กรีบเอื้อมไปกดปุ่มล็อกประตูทันทีที่ขึ้นมานั่งประจำที่คนขับ ทว่าก็ยังช้ากว่าคนตัวโตที่ก้าวขึ้นมานั่งทำหน้าแป้นแล้นอยู่บนเบาะข้างคนขับอยู่ดี"วันนี้ขอกลับด้วยคนนะ""รถนายก็มีนี่ จะมากลับรถชาวบ้านทำไมเล่า""ให้คนรถมาเอากลับไปแล้ว"ต้นไม้ตัดบทด้วยข้ออ้างที่คิดว่าเหมาะสมที่สุด แล้วรีบออดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวานพร้อมส่งสายตาเว้าวอนเมื่อหญิงสาวอ้าปากจะพูดไล่เขาอีกรอบ"นะ ๆ ขอติดรถไปด้วย""แต่วันนี้ฉันมีธุระในเมือง ไม่มีเวลาว่างพอ
![friend zone รักร้ายนายเพื่อนสนิท [ 3P ]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)






