Kabanata 2

Ang malamig na hangin ng gabi ang humaplos sa namamaga kong pisngi nang bumaba ako sa sasakyan ni Killian. Akala ko ihahatid lang niya ako sa kung saang hotel at babalik na siya sa sarili niyang marangyang mundo, pero hindi pala. Tuluy-tuloy siyang pumarada sa isang private driveway.

Pagbukas niya ng pinto, marahan akong inalalayan ni Killian. “My place isn’t exactly a palace,” he murmured. “But I figured you could use a space that’s… untainted.”

Bagama’t nanginginig pa ang tuhod ko, tumango ako. “Thank you,” mahina kong sagot, halos pabulong dahil namamaos na ang lalamunan ko sa kakaiyak at kasisigaw.

Paglapag ng paa ko sa marmol na sahig, unang sumalubong sa akin ang tunog ng sarili kong paghinga. Ang buong bahay ay parang museo—maganda, pero malamlam at malungkot.

Napansin ni Killian ang pagtataka ko. “I sent my people home,” kaswal niyang paliwanag habang hinuhubad ang coat. “I bought this property precisely because privacy is a luxury.”

Privacy. Something Larkin never really gave me.

Ngunit kasabay ng kaginhawaan, sumiksik sa likod ng isip ko ang kaba—What if Larkin tracks me here? What if this drags the university into scandal? Baka sa isang iglap, masira pati reputasyon ni Killian; baka pati mga estudyante ko maapektuhan kapag kumalat ang balitang nakikitira ako sa bahay ng mismong may-ari ng university.

Naunahan ko ng buntong-hininga ang sarili kong paranoia. “I’m really grateful, pero sigurado ka bang okay lang? I mean… asawang niloko—check. Temporary runaway—check. Employee mo—triple check. Medyo complicated.”

Napakurap siya, tila natatawa. “Claudette, sa dinami-rami ng complications na hina-handle ko araw-araw, ikaw pa lang ang komplikasyong gusto kong alagaan.”

Marahang tumiklop ang tuhod ko sa lakas ng salita niya. No man has ever said that to me with such unapologetic tenderness. Kahit si Larkin—lalo na si Larkin—gamit lang niya ang salitang alaga kapag may kailangang ipagyabang o ipamukha sa iba.

“A quick meal before you rest,” alok ni Killian habang tinutulungan akong maupo sa isang six-seater glass dining table. Hindi ako makapaniwalang may mga taong kakain dito sa gano’ng kaluwang na espasyo.

Nag-init siya ng soup—cream of asparagus na parang galing pa sa five star hotel. Habang hinahalo ko ang mainit na sabaw, napansin kong nanginginig pa rin ang kamay ko. Hindi ko alam kung gutom, pagod, o trauma.

“You’ll stay here for as long as you need,” sabi niya. “No questions asked.”

Still, the curiosity ate me alive hanggang sa hindi ko na napigilan. “Killian, just curious—why is it so quiet here? No family? No… partner?”

He rested his spoon, wiped his lips with a linen napkin. “No wife, no girlfriend, no fiancée.” He met my stare head-on, eyes dark but sincere. “I’m a bachelor, Miss Villamor. Contrary to most assumptions.”

“Hard to believe,” bulalas ko, hindi sinasadya, sabay kagat ng labi ko sa hiya. “Sorry. None of my business.”

“That depends,” he answered softly, fingertips brushing the rim of his glass. “It becomes your business if it means you can sleep here tonight in peace.”

Napalunok ako. Kailangan ko ‘yong peace na ‘yon, oo. But accepting it felt as though I was entering an agreement unwritten yet binding.

Matapos ang hapunan, inalalayan niya akong umakyat sa guest room sa ikalawang palapag. Walang kaarte-arteng wallpaper, minimalist furniture, crisp white sheets. Malinis, hindi intimidating, pero halatang mahal. Inilapag niya ang malinis na pajama set sa foot of the bed—silky champagne-colored lounge wear.

“I had the staff send a fresh set earlier,” aniya. “Rest. Call me from the phone if you need anything.”

Parang ang simple lang—but my chest throbbed with a different kind of tension. Naiilang ako. Akin pa bang katawan ‘to?

Biglang sumagi sa isip ko ang nangyari sa loob ng sasakyan.

Sinalubong ko ang sariling tingin sa salamin ng banyo. Pulang-pula pa rin ang mga mata ko. Nakagat na labi, gusot na buhok. Ang gulo ko pala talaga tignan kapag durog. Tila bagong dagdag lang atang sugat ang hiya na ngayon ko lang naramdaman.

Napalingon ako sa pinto nang marinig ang mahinang katok mula sa labas.

Tinakpan ko ang dibdib kong walang saplot. “Y-Yes?”

“Herbal tea,” sagot niya. “It helps with stress.”

Binuksan ko nang maliit ang pinto, inabot ang steaming cup, sinadyang ‘wag ipakita masyadong marami sa balat ko. “Thank you, Mr. Nicolaj.”

Tahimik niyang tinanguan ako, but not before his gaze swept my face with a softness that felt, strangely, safe—not predatory. “Rest well, Claudette. No one will hurt you here.”

***

Nakahiga na ako pero hindi makatulog. Tila lumulubog pa rin ako sa alon ng guilt: Did I really just weaponize intimacy? Ginawa ko bang kasangkapan si Killian sa paghiganti?

Isinubsob ko ang mukha ko sa unan at—para na naman akong muhon ng sirenang nakakulong sa bote ng sarili kong luha.

Hindi ko namalayang nakatulog rin ako bandang alas-tres nang madaling-araw. Pagmulat ng mata ko, umuusok na kape ang sumalubong sa akin sa maliit na desk, may kasamang sticky note ulit: Breakfast’s ready downstairs. No rush.

Naligo ako, sinuot ang silky pants niya paired with my own cotton shirt. Pagbaba ko, natunaw na ang hiya nang masilayan kong may apron si Killian—yes, ang CEO, investor, billionaire, wearing a simple black apron over a white long-sleeved shirt, sleeves rolled to the elbows, whisking eggs like a home cook on a Sunday.

“Good morning,” bati niya, parang walang katiting na kaba na may babaeng galing sa marital disaster, nakikitira sa bahay niya overnight.

“Morning,” tugon ko, tinatago ang ngiti. “You cook pala?”

“When the muse strikes,” deadpan niyang sagot. “And hunger is the most relentless muse.”

Napatawa ako, unang beses na tawa na hindi bitter magmula kahapon. Ang gaan sa dibdib. Pero sa parehong sandali, may kirot pa rin. Naalala ko bigla si Larkin—kumusta na kaya? Hinahanap ba niya ako? Nag-aalala? O busy pa rin with Joyce?

Natunugan ni Killian ang biglang pagbaba ng energy ko. “Thinking of him?”

“Trying not to,” honest kong amin. “But questions keep coming back to bite me.”

He slid a plate of fluffy omelette and toast in front of me. “I can’t force your mind to stop. But I can give it new memories to choose from.”

Tiningnan ko siya nang maigi. Tall, calm, strangely gentle. Parang painting na hinding-hindi ko naisip ma-display sa bahay namin ni Larkin. Is it selfish to lean on him?

“Naiilang pa rin ako,” bulalas ko sa kalagitnaan ng pagkain, biglang natatakot na mauwi sa awkwardness kapag nag-confide ako. “First time kong makitulog sa bahay ng boss ko. The gossip alone could destroy both our reputations.”

He wiped his mouth and looked me straight in the eyes. “Then let the gossip starve. Don’t feed it your fear.”

Napabuntong-hininga ako. His confidence sat like a warm coat over my shivering doubts.

“I’m sorry sa nangyari kagabi,” bulong ko pagkatapos. “I dragged you into my mess. Maybe I abused your kindness.”

His brows furrowed. “You didn’t drag me. I chose to be there.”

“But it could cost you—”

“Claudette,” he interjected, voice quiet but firm, “anything that costs me your well-being isn’t worth keeping. Wala akong pakialam kung may rumor na kakalat.”

Speechless ako. Hindi ko alam kung anong klaseng lalaki ‘to—gaano kalaki ang kapasidad ng puso niya para sa akin, isang babaeng kalalabas lang sa isang toxic relationship.

Humugot siya ng malalim na hininga. “Look, staying here doesn’t have to mean anything beyond safety and… maybe friendship.” Binitiwan niya ang kutsara, nakapulupot ang mga daliri sa edge ng mesa. “But if, in time, you decide it can mean more—I won’t apologize for wanting it.”

Parang huminto ang oras. Friendship. Simple word, but laced with invitation. Napahinga ako nang malalim, sinusukat ang tibok ng puso ko. Still bruised, still bleeding, but… alive.

“I’ll… think about it,” maingat kong tugon.

“Take all the time you need.”

Biglang nag-ring ang intercom. Isang security staff ang nasa linya, bahagyang hingal. “Sir Killian, Mr. Larkin Trump is at the gate—insisting to see Ma’am Claudette.”

Nanigas ang balikat ko, napabitaw sa tinidor. Nag-flashback agad ang mukha ni Larkin—red-eyed, desperate, and dangerous. Ramdam ko ang lamig na sumampa sa balat ko.

Killian met my terrified stare. “Do you want to see him?”

I shook my head vigorously. “No… Not yet. Not like this.”

He nodded once, then spoke into the intercom, voice dipped in steel. “Turn him away. Politely, if possible. Firmly, if necessary.”

“Copy, Sir.”

Nag-pakawala ako ng isang ungol na parang pinipigilan ang luha. Killian rose from his chair, walked around the table, and without asking, placed his hands on my shoulders.

“You’re safe,” bulong niya sa tuktok ng ulo ko. "Sabay na tayong papasok sa university. May meeting ako mamaya," dagdag niya.