ตอนที่ 7

“มองอะไร? อยากรู้จักฉันขึ้นมาแล้วเหรอ?”

“ฉันไม่อยากรู้จักคุณหรอกค่ะ รู้จักไปก็ปวดใจเปล่าๆ”  และฉันรู้จักคุณดีอยู่แล้ว  ลี่หมิงพูดต่อประโยคสุดท้ายในใจ

“ต้องทำยังไง ผู้หญิงอย่างเธอ ถึงจะอยากรู้จักกับฉัน?”

เฟยหลงถามออกไปในที่สุด มันไม่ใช่ประโยคคำถามซะทีเดียว คล้ายๆประโยคบอกเล่ามากกว่า

“คุณจะคบกับฉันไหมล่ะ?”

 ลี่หมิงสลัดความหวั่นไหวเล็กๆ เพราะคำถามประโยคนั้นออกไป รู้ดีว่าคำตอบของคำถามของตัวเองคืออะไร แต่ก็อยากถาม เพราะแผนการของเธอ คือทำให้เขาหวั่นไหวให้ได้มากที่สุด

“ไม่!”

 และมันเป็นอย่างที่เธอคิดไว้ เขาตอบกลับมาทันทีแบบไม่ต้องเสียเวลาคิดเลย ใบหน้าสวยแสร้งยิ้มเศร้า ส่งความผิดหวังออกไปทางดวงตา บีบความเสียใจที่มีอยู่จริงเพียงเล็กน้อย ออกมาคลอรอบหน่วย แสร้งเงยหน้าขึ้นเพื่อไล่หยาดน้ำ แสร้งปั้นเสียงสั่นกล่าวคำร่ำลา

“ถ้าอย่างนั้น ก็ … ลาก่อนค่ะ เราไม่น่ากลับมาพบกันอีกเลย ให้เรื่องระหว่างเรามันจบลงที่คืนนั้นก็ดีแล้ว”

ริมฝีปากจิ้มลิ้มคลี่รอยยิ้มหวาน แสร้งทำเหมือนว่าคืนนั้นคือความทรงจำแสนงดงามในความรู้สึกของตัวเอง เมื่อความหวั่นไหวในดวงตาคู่คมไม่มีให้เห็นเลย ก็รีบร้อนหยัดตัวยืน  

เธอผิดที่รีบร้อนขอเขาคบ แต่ … เธออยากจบเรื่องนี้ให้เร็วขึ้น เธอไม่อยากหัวใจสั่นหรือเกิดความหวั่นไหวเล็กๆ เพราะเขาอีก ในขณะที่หวาดกลัวเขา สิ่งที่เธอกลัวที่สุด มันคือความรู้สึกของเธอเอง

“คิดว่าฉันจะยอมหรือไง ฉันนั่งรอมาเกือบหกชั่วโมง เพื่อให้เธอเดินหนีฉันนี่นะ มานี่เลยยัยตัวแสบ!”

เฟยหลงคว้าข้อมือคนที่กำลังจะเดินหนีเอาไว้ ออกแรงลากเธอออกไปจากโซนวีไอพี ไม่สนแรงขัดขืนจากคนตัวเล็ก ตัดทุกช่องทางหนีของเธอ แม้ว่าลี่หมิงจะพยายามร้องขอให้ผู้คนผ่านไปมาช่วยเหลือ ก็ไร้มือที่จะยื่นเข้ามาช่วย คนตัวเล็กหวาดกลัวสุดขีด ยิ่งถูกลากมาจนถึงหน้าห้องๆหนึ่ง ที่เธอเคยถูกเขาพาขึ้นมาเมื่อครั้งก่อน ร่างบอบบางยิ่งสั่นสะท้าน ร่างกายไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาดื้อๆ

แอ๊ด! ปึ่ง! กริ๊ก!

ประตูไม้เนื้อดีถูกเปิดออกกว้าง เมื่อเหวี่ยงคนตัวเล็กเข้าไปเสร็จแล้ว ก็ปิดประตูไว้ ลงกลอนด้านในอีกชั้น ใช้ร่างสูงใหญ่ขวางประตูทางออกไว้อีกที มองคนตัวเล็กที่กำลังสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ก้าวขาต้อนเธอไปด้านใน

“…!”

“คุณ คุณมู่อย่านะคะ!”

ลี่หมิงร้องห้ามเสียงหลง เมื่อแผนการวันนี้ผิดไปจากที่วางไว้ทุกอย่าง ก้าวเท้าถอยหลังหนีการคุกคามจากร่างสูงใหญ่ แต่ก็ก้าวได้ไม่เร็วเท่ากับคนที่มีช่วงขายาวกว่า ถอยไปจนแผ่นหลังแนบติดกับผนังห้อง ยกมือขึ้นปัดป้อง ใบหน้าที่กำลังก้มต่ำลงมาใกล้

“เธอจะกลัวอะไร ในเมื่อคืนนั้นเธอเป็นฝ่ายทำให้ฉันเกือบทั้งหมด เพิ่งจะมาอายเอาป่านนี้ ทำราวกับว่าคืนนั้นไม่ใช่เธอ?”

คนตัวโตสันนิษฐานตามการแสดงออกของคนตรงหน้า รวบข้อมือเล็กเข้าด้วยกัน ดันขึ้นไปกดทับไว้เหนือศรีษะ ใช้ท่อนขาใหญ่กดทับขาเรียวเล็กไว้ ซุกไซร้จมูกสูดดมซอกคอหอมกรุ่นด้วยความรวดเร็ว ลิ้นร้อนแลบออกเลียผิวเนื้อขาวนวล ริมฝีปากขมเม้มเบาๆให้เกิดรอยแดงช้ำ ฝากฝังร่องรอยของตัวเองทับลงไปบนผิวเนื้อหอมกลิ่นของขนม

กลิ่นคุกกี้

“อ๊ะ”

ร่างบอบบางสั่นสะท้าน ต้านทานความรู้สึกวาบวามไม่ไหว ร่างกายไร้เรี่ยวแรงทัดทาน เบือนหน้าหนีสายตาวับวาบชั่วร้าย

“อือ”

เฟยหลงเผยรอยยิ้มพอใจ เมื่อผิวขาวเนียนเหนือเสื้อยืด เต็มไปด้วยร่องรอยของตัวเอง ใบหน้าคมคายเงยขึ้นจากความหอมกรุ่น มองสบดวงตาคู่หวาน ที่บัดนี้คลอน้ำ และเจือความมาดร้าย

“อย่าทำแบบนี้นะ!”

“ทำไมฉันจะทำแบบนี้ไม่ได้ ฉันกำลังทำความรู้จักเธอ อย่างที่ฉันเคยบอกไง”

“ไม่สิ! มันไม่ใช่การทำแบบนี้! อ๊ะ! อย่านะ!”

“นี่แหละคือการทำความรู้จักในแบบของฉัน!”

“อือ … จะ … จะไม่หยุดใช่ไหม?! อืม”

“ใช่!”

“แล้ว … แล้วคุณจะเสียใจที่ทำแบบนี้กับฉัน!”

เสียงหวานสั่นเครือ ช้อนสายตาขึ้นมองสบดวงตามีเสน่ห์ เตือนให้เขารู้ผ่านคำพูดและสายตา ว่าเธอจะไม่ยอมจบง่ายๆแน่ ถ้าหากเขายังคิดที่จะทำอะไรมากกว่านั้น

“ฉันจะเสียใจมากกว่า ถ้าไม่ได้พิสูจน์สิ่งที่ฉันสงสัย”

ริมฝีปากหยักสวยกดลงบนกลีบปากบวมเจ่อ เธอที่อยู่ตรงหน้าไร้ประสบการณ์จริงๆ จูบเงอะงะ แววตาหวาดกลัว มันชัดว่าคืนนั้นเป็นเธอ แต่มันก็ยังเหมือนไม่ใช่เธออยู่ดี

สรุปว่าไม่เป็นงาน หรือช่ำชองแบบสุดๆ

“อึก! อย่านะคะคุณมู่ ฮึก”

ถิงลี่หมิงหลั่งน้ำตาออกมาจริงๆ กลั้นใจเผยด้านอ่อนแออ้อนวอนคนที่เกลียด เธอไม่อยากเป็นของเล่นของเขา รู้ชะตากรรมตัวเองดีว่าเป็นได้แค่นั้น เธอพลาดที่ประเมินเขาต่ำไป และเจ็บใจที่ตัวเองเป็นแบบนั้น เธอต้องเป็นฝ่ายชนะสิ ไม่ใช่พ่ายแพ้เหมือนในอดีต

แผนการหลอกลวงหัวใจหนุ่มเพลย์บอย จะพังตั้งแต่เพิ่งเริ่มจริงๆเหรอ ?

“อืม! อย่าร้อง!”

ลิ้นร้อนลากไล้เบาๆตามพวงแก้มขาวเนียน ปาดลิ้นรับรสชาติขมปร่าของหยาดน้ำตาเข้าไปในปาก คืนนั้นเขาไม่ได้เห็นหน้าเธอตอนมีอะไรกัน แต่วันนี้เขาเห็นใบหน้าของเธอชัดเจน น้ำตาของเธอมันทำให้รู้สึกหงุดหงิด และปวดหนึบหัวใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  

“ฮือ! อือ”

“อย่าร้อง!”

“ฮึก!”

“อย่าร้อง”

“ฮือ! ฮึก!”

“โอ้ย! อย่าร้องสิวะ!”

“ฮือ!”

 ยิ่งโดนตะคอก ความอดทนอดกลั้นยิ่งลดน้อยลง ไอ้บ้าเอ้ย! ลี่หมิงได้แต่ก่นด่าเขาอยู่ในใจ ตอนนี้เธอกลัวจริงๆแล้วนะ และสิ่งที่ทำได้ ทำไมถึงมีเพียงแค่การร้องไห้แบบนี้ เธอควรหนีออกจากกรงเล็บของเขา แต่ร่างกายมันไร้เรี่ยวแรงไปหมด  

“โธ่เว้ย!”

เฟยหลงสบทลั่น คลายมือออกจากข้อมือเรียว มองร่างที่ทรุดลงบนพื้นเล็กน้อย เดินหนีไปสงบสติอารมณ์ที่ระเบียง  ใช้สายลมยามค่ำคืนดับความรู้สึกวาบวาม ที่ได้มาจากการสัมผัสร่างกายเนียนนุ่ม กลิ่นหอมหวานจากเรือนกาย เล่นงานร่างกายส่วนล่างจนปวดหนึบไปหมด

“ฮึก ฮือ”

“โว้ย! เงียบสักที”

ร่างสูงเดินเข้ามาอีกครั้งพร้อมเสียงตะคอก มองร่างสั่นสะท้านที่นั่งอยู่ข้างเตียงนิ่งๆ เขากำลังจะกลายเป็นบ้าเพราะเธอ ถ้ายังไม่หยุด เขาอาจจะยกเธอทุ้มลงบนเตียง แล้วทำให้เงียบเสียงลงด้วยวิธีของเขา