CHAPTER 1

Nagising ako dahil sa uhaw. Sinubukan kong imulat ang mga mata ko pero nahihirapan lang ako. Ipinikit ko ito ng mariin bago muling imulat at hindi naman ako nagsisi ng paunti-unti ay lumilinaw na ang paningin ko.

Inilibot ko ang paningin ko at puro puti ang nakikita ko.

Hospital? Buhay pa ako? Tangina naman.

Akmang iaangat ko sana ang kamay ko ngunit masyado akong nanghihina at may nakakabit dito na kung ano-ano. Biglang nag sink in sa akin ang lahat.

Naramdaman ko ang pagbalatay ng sakit sa puso ko. Thinking of him na magkaroon na ng masayang pamilya. Sobrang sakit. Akala ko katapusan ko na pero bakit buhay pa ako?

Sya ba ang nagdala sa akin dito?

Mga ilang minuto ang lumipas ng biglang bumukas ang pinto at nakita ko si Papa. Nang makitang gising na ako ay agad syang lumapit at dumalo sa akin.

"You almost sleep in 3 days anak." Nag-aalalang sabi niya sa akin pagkatapos niyang ipaliwanag ang mga nangyari.

Antagal ko na palang tulog, bakit nagising pa?

"W-Where's Drake pa?". Hindi ko maiwasang tanong.

Biglang nag iba ang nag-aalalang mukha niya at napalitan ito ng galit.

"I know what's happening between the two of you, and I know he's the reason kung bakit ka nandito ngayon. Tama na anak, pinapalampas ko lahat dahil alam kong magagalit ka pero ngayon hindi ko na ito hahayaan, hindi ko kakayanin na aabot pa sa isang taon ang lahat. It's my fault after all." Diretso niyang Saad.

"No Papa, it's my fault please don't blame yourself." mahina kong saad sa kanya at inabot ang kamay nito.

Alam niya pala ang lahat. Alam kong wala akong magagawa sa mga susunod na desisyon niya. He's my father and the last thing that I want him to feel is me hurting him.

"Tumawag lang siya sa akin at sinabing nasa hospital ka, agad-agad akong pumunta dito at wala akong naabutan kundi ang doctor na nag-aasikaso sayo, nag-aagaw buhay ka anak pero laking pasasalamat ko at lumaban pa ang puso mo." Tumulo ang luha ko dahil sa narinig.

Still, he didn't care.

"Dadalhin kita sa ibang bansa anak, at doon ka magpapagaling, mag papagawa ako ng divorce paper." Sunod na saad niya na ikinabahala ko dahil hindi man lang ito mahihimigan ng biro.

Hindi. Hindi pwede.

"Pa, no! Dito lang ako, okay na naman ako diba?" Sinabi ko agad kanya.

"You need a heart transplant anak".

Yeah I know, alam kong dadating talaga ang oras na ito. Pero ayaw kong malayo sa kanya. Hindi ako magpapaopera.

Magpapakatanga na naman ba ako?

"Please pa, let me stay here, uuwi ako!" Gusto kong makasama sya.

Tangina, kahit anong gagawin ko bakit gusto ko pa din sa kanyang umuwi. Ang hirap kapag nasa sitwasyon ka na ang taong dahilan ng sakit na nararamdaman mo ay ang taong alam mong sya lang din ang makakagamot.

Alam kong ang tanga ko pero paano pag may pag-asa pa ako. Lalo na ng sinabi kong ako ang kababata niya. Ni hindi ko man lang nalaman ang reaksyon nya matapos kong sabihin yun.

Hindi ko naipaliwanag lahat sa kanya.

"Hindi anak! Paano pag may nangyari ulit sayo at hindi na kayanin ng puso mo? Don't be stubborn hija, don't waste your life for someone who's not even happy that you exist." Madidiin nyang sabi sa akin.

Nagsusumamo akong tumingin sa kanya. Kung hindi ko lang sya ama siguro inaway ko na sya dahil sa sakit ng sinabi nya.

Bigla kong naalala ang hiling niya. Kung babalik ako sa kanya, masisira ko ang tinupad kong kahilingan niya. He want's me to stay away from them. Na mawala ako para maging masaya na sila. Masakit isipin lalo na at magkakaanak na sila, kahit hindi ako sigurado pero imposibleng nagsisinungaling sya sa tawag na yun.

Masakit man pero may parte sa akin na nagsasabing sumang-ayon sa plano ni papa.

"Matagal na ang mahigit sampong buwang pagpapakahirap mo sa kanya anak, hindi na ako makakapayag doon. Aalis muna ako, kakausapin ko ang doctor mo at sana pagbalik ko may desisyon kana." Saad nito at iniwan akong sa silid na iyun.

I take a deep breath, what should I do?

Gusto ko mang wag syang iwan pero naaalala ko ang mga nangyari, ang sabi ko naitupad ko na ang hiling niya at yun ay ang iwan sya sa piling ni Joy, doon siya masaya at hindi sa akin.

And if you loved someone deeply, all you want is to make him happy at mali ako sa desisyon na pakasalan sya dahil ni minsan hindi sya saakin sumaya.

A tears fell from my eyes. Why fate is really cruel?

Napuno ng mumunting hikbi ko ang apat na sulok ng silid, gagawa ako ng desisyong hindi para sa akin kundi para sa kanya. Sadyang mahal ko sya para basta-basta nalang iwan. Hindi pa kami umabot ng isang taong pagsasama bilang mag asawa.

Napakabilis.

Napakabilis pero ramdam ko yung sakit sa puso ko, I can't leave him pero paano ang hiling niyang akala niya'y tinupad ko na?

"CAREFUL doc". Pag-papaalala ni Papa sa doctor habang inaalalayan akong sumakay sa private plane namin. Nang makasakay na ako ay napakagat labi ako para pigilang humikbi.

"You made the right decision, anak." Daling saad ni Papa ng umupo sya sa tabi ko. Naramdaman kong pinaandar na ng piloto ang sinasakyan namin.

We're going to Spain. Napagdesisyunan kong tuparin ang hiling ni Papa lalo na ang hiling niya.

Lalayuan ko sya, lalayuan ko sila.

Isang linggo na ang nakalipas simula ng dalhin ako sa hospital, at ngayon ang araw na dadalhin ako ni Papa sa Spain para doon operahan, ang buong akala ko nga dito pero ang sabi ni Papa mas maganda daw pag doon ako inoperahan. Sinabi rin ni Papa na mayroon na silang nahanap na heart donor para saakin, at hindi na nagpatumpik tumpik pa si Papa. Saktong pumayag din daw ang donor na magpadala sa ibang bansa.

He wants me to get better.

He wanted me to start a new life again.

Ngayon palang kami umalis para pumuntang Spain at doon ako tuluyang magpapagaling pagkatapos ng operasyon ayun din sa kagustuhan ng ama ko. Sa loob ng ilang araw na pananatili ko sa hospital hindi man lang sya bumisita. Nahirapan ako sa desisyon ko dahil sa totoo lang hindi ko kayang iwanan ang taong hinihiling kong maging akin.

I expect a lot for us. But expectation is just an expectation. Kung ayaw mong masaktan sa huli huwag mong isipin na magiging totoo ang expectation mo. At doon ako nagkamali dahil ang expectation ko para saaming dalawa ay hindi ko pinanatiling expectation lang.