LOGIN"Huwag kang magpakatanga sa taong sinasayang ka." Agad naman akong napatingin sa butler namin ng magsalita ito.
Si Butler Seian. Matagal ko na syang Butler at ngayon ko lang ulit sya nakita dahil sa pinagleave ko sya nung makapag-asawa ako. Napatawa naman ako sinabi niya. Walang kaso sa akin ang mga salitang binitawan niya dahil sinabi ko sa kanyang tratuhin ako na parang kaibigan nalang din. Pero masakit talaga ang sinabi niya. "You know, I can call myself as an Unwanted Bride." Biglang saad ko. Napatingin naman sila sa akin. Silang dalawa ni Papa na katabi ko. "Una palang anak pigil na ako sa nais mo but the moment that I saw your beautiful smile nawala ang tutol sa sistema ko." Biglang sabi ni Papa habang nanatiling tahimik ang isang katabi ko. Hindi na ulit ako nakangiti nang kagaya ng ngiti ko kapag nakakasama ko si Drake simula ng mawala ang mama ko. She died because of heart disease. At baka namana ko ito sa kanya. "D-Dad, nakarating ba talaga sa kanila ang balitang patay na ako?." Tanong ko sa kanya. Tumingin siya sa akin at ngumiti. "Yes anak." sagot niya at tinawag ang isang stuff na nandito. Napahawak ako sa puso ko ng makaramdam ako ng kaunting kirot. Nag-aalalang tumingin sa akin si Seian ngunit sinabihan ko syang okay lang ako. Desisyon ni Papa na ibalita sa kanilang patay na ako kasabay ang pagsasawalang bisa ng kasal namin. Aaminin kong halos ikamatay ko ang araw na sinang-ayunan ko ang mga desisyon ni Papa, ilang beses pa akong puntahan ng doctor dahil sa halos mag agaw buhay na ako. Pero ng sinabi ni Papa na nakita niya si Drake at Joy sa Mall at bumibili ng laruang pambata ay nakabuo ako ng desisyon dahil sa sakit na nadarama ko ng araw na 'yun. Hindi man lang sya dumalaw sa akin habang nasa hospital ako. Pinahid ko ang luhang kumawala sa pisnge ko. This will be my last tears. "Sa Spain anak find your new man." Biglang saad ni Papa at binigyan ako ng tubig. Tinanggap ko iyon at hindi pinansin ang mga sinabi niya. "Pa, alam ko sa sarili kong hindi ko kayang umibig muli." Sabi ko sa isip ko. Kung hahanapin mo sana ako Drake. "Hija, love is everywhere hindi sa iisang tao lang. "Miss boss wake up, andito na tayo." Napamulat ako ng maramdamang may tumatapik sa mukha ko. Pagmulat ko ng mata ko ay nakasalubong ko ang itim na itim na mata ni Seian. "Your father is waiting outside Miss boss." Napatingin naman ako sa labas. Nakita ko si Papa na kausap si Doc. Kailangang sumama ng private doctor ko dahil gusto ni Papa na sya mismo ang mag opera sa akin. Nakatulog pala ako at hindi ko na namalayan na nakarating na pala kami. Bumalik na naman ako sa lugar kung saan hindi ko inaasahang babalikan ko pa. I missed my mom so much. Tumayo na ako, agad-agad naman akong inalalayan ni Seian. Mukhang napansin ni Papa at ni Doc na gising na ako, kaya agad-agad din silang pumunta sa gawi ko at sabay-sabay akong tinulungan. Nang makatayo na ako at hahakbang na sana pababa ng plane ng may naalala ako. Kamusta na kaya sya? Sigurado ako ngayong oras papasok na yun sa trabaho. Umaga na doon panigurado. Sana naman kumain muna sya, hindi pa din naman yun marunong magtali ng neck tie niya. "Anak?" Napabaling ang atensyon ko kay Papa dahil sa pagtawag niya. Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. Marahil nag-aalala sila dahil baka sumasakit na naman ang puso ko. Well masakit naman talaga sya, hindi lang dahil sa sakit ko kundi sa pag iisip sa taong Mahal ko. I miss you Drake so much. Agad nila akong ipinasok sa kotse. Humiwalay ng sasakyan si Papa dahil may dadaanan pa daw sya. Kasama ko naman si Doc at Seian, kaya alam kong ligtas pa din ako. Mas pinilit kong alisin na lamang muna sa isip ko si Drake, dahil baka hindi na ako abutan ng bukas. "Okay na po ba kayo dyan Miss boss?" Napatango naman ako sa tanong ni Seian. Nakaupo sya sa harapan dahil sya mismo ang magdadrive at ako naman ay nasa likod. Hindi pa nakapasok si Doc dahil may inaayos pa siya na gamit sa likod. Matagal ko na siyang doctor at halos kaedad ko lang sya, twenty-four palang ako at ang bata din tingnan ni Doc, balita ko ay wala padin siyang asawa. Mga ilang minuto lang ay pumasok na din sya, umupo sya sa front seat, sa tabi ni Seian. Hindi ko nalang iyon pinansin dahil mas pinipiling iba ang isipin ng utak ko. Nauna na si Papa. Akmang ihihiga ko ang sarili ko sa upuan dahil na aadjust naman ito ng biglang dumukwang sa akin mula sa harap si Doc. "Let me help you." Nakangiti niyang saad. Hindi ako pumayag na tulungan niya ako dahil mahirap iyun, nasa likod ako at nasa harap sya, malayo para abutin. Total kaya ko naman. Pero matigas din ang ulo niya at mas tinulungan ako. Maya maya lang ay pinipilit niyang abutin ang nasa ibaba ng upuan ko. May bottons doon, nahihirapan syang abutin. Maayos na ang pwesto ko pero hindi ko alam at bakit may inaabot pa sya doon sa baba. Akmang tutulungan ko na siya ng hindi sinasadyang umatras ang sandalan ng upuan na kinakapitan niya agad akong nabahala dahil masusubsob siya sa sahig mismo ng kotse pero bago paman mangyari iyon ay nahila agad siya ni Seian at ang ending nito ay.. Nalanding si Doc sa kandungan ni Seian at nakakandong na ngayon sa kandungan niya. Natulala pa ako sa una dahil natulala din sila pero kalaunan ay nahimasmasan din ako. Magpapasalamat na din sana ako sa ginawa ni Seian ng mapansin kong walang kibo silang dalawa habang nakatingin sa isat-isa. Napakunot ang noo ko dahil sa inaasta nila, nakaupo padin si Doc sa kandungan ni Seian. Sisitahin ko na sana sila ng makita kong nagtataas-baba ang adams apple ni Seian. Tanda na napapalunok siya. Nanatili akong nakatitig sa kanila habang may lumalarong kalukuhang scenario sa isipan ko. Ano ba to, ang lalaking tao eh. "Ehem." Tumikhim ako, doon lang ata sila natauhan at umalis agad si Doc at agad na umupo sa dating upuan nya. "L-Let's go." Madiing saad ni Butler Seian. Napangiti naman ako ng kaunti. Ngayon ko lang ata nakitang ganun si Seian, nauutal. Kinapa-kapa ko ang daliri ko dahil may maluwag na bagay dito. Nang itaas ko ito ay nakita ko ang singsing namin. Mapait na naman akong napangiti. Hindi ka naman maluwag dati ah, pati ba naman ikaw gustong kumawala sa hawak ko?Tumagal ako sa kwarto niya kahit gusto niya na akong paalisin. I even feed him, hindi niya naman kasi kayang balatan ang mansanas. "Kinakain lang 'to ng may balat, Villamore! Ang arte mo kumain ng mansanas!" Nang makauwi kami sa Pilipinas, ilang linggo ang lumipas ay pinuntahan ko siya. I needed to talk to him, and I saw him in the hospital bed. "Maging ninong ka ng anak ko, Villamore. O kaya kumanta ka sa kasal namin." I asked two things to him, pero bago ko sinabi yun sinabi ko sa kanya na aalagaan ko si Claire at mamahalin siya habang buhay. I told him how much I loved Claire, at kita ko sa mata niya na masaya siyang narinig yun. I told him na hinding-hindi ko siya sasaktan. "K-Kakanta ako sa kasal n'yo." He chose the latter, I was shock that time dahil tinanggihan niya ang una kong inalok. Akala ko kasi ay pipiliin niya ang una pero hindi ko inaasahan ang sumunod niyang sinabi at yun ang pinili nito. Tumagal ako sa kwarto niya kahit gusto niya na akong paalisin. I even
Not until I woke up with her by my side. I thought I was dreaming, akala ko naaamoy ko lang siya, akala ko naririnig ko lang ang boses niya. I cried again with that thought. Umiyak ako habang takip ng palad ang mukha, pinagsisihan kong tinaboy ko siya! Hanggang sa may bigla nalang dumagan sa akin, at sunod kong narinig ang pag-iyak niya, minulat ko ang mga mata at sunod kong nakita ang babaeng mahal ko. Crying in my chest while telling me to remember her. That night, I let myself go back to where I belonged, back to my home. Mugto ang mga mata niya habang nakatingin sa akin ng gabing yun. Damn! She came back to me! She chose me! She came home to me! We let ourselves go back home, to our own home. Sobrang saya ko nang gabing yun, tinanggap namin ang isat-isa. My heart felt lighter, and I told her that I accepted everything, that she was never at fault. She told me everything, and despite my anger, I couldn't help but feel sorry for Drake. I saw how much he loved Claire. Ang
Pinili kong hindi siya kausapin and mourned Kuya's loss instead. All hope of seeing Kuya again was lost. Ang matagal na pag-asang nasa puso ko ay parang sa isang iglap lang ay naglago. I didn't expect to see her standing outside our house the next day. After days of not reaching out to her, God knows how much I missed her, despite my mind telling me she was the reason for Kuya's disappearance. She held Kuya's heart at hindi ko alam kung paano siya haharapin. I walked out expressionless and faced her, at sa tagpong nakita ko siya ay alam ng Diyos kung gaano ko siya kagustong yakapin at halikan lalo na nang makita at marinig ko kung gaano siya nangungulila sa akin. Ilang beses ko pang pinigilan ang sarili kong yakapin siya pabalik nang niyakap niya ako, God knows how many times I silently scold myself not to touch her lalo na ng sunod-sunod siyang umiyak at nabasa ng ulan. Tangina! Hindi ko nga sya hinahayaang mapawisan! But that day, I pushed her away, thinking I didn't tr
Wala na akong maihihiling pa. Ito na ang bagong yugto ng buhay ko, dito ako dinala ng mga pinili ko. At wala akong pinagsisihan. Si Chase ang lalaking mamahalin ko habang buhay. The choices I made brought me here. That's why it's crucial to choose wisely, dahil lagi tayong may pagpipilian. In the battle between past and present, I chose the present. Napangiti ako habang inaalala ang regalong huling ibinigay ni Drake sa'akin. Isang susi. Susi ng bahay kung saan nandoon lahat ng ipininta niya. Kung saan nandoon ang mga ala-ala niya sa'akin. Kung saan niya ibinuhos ang pagmamahal niyang hindi na nasuklian pa. Hindi man maibabalik ang buhay niya...sana masaya siya. Sana siya ang pinakamatingkad na bituin sa langit. Tanaw ko ang kahel na langit. "Drake, even the stars took you away from us, but in our heart, you'll forever stay." Muli akong napangiti. Wala na akong maihihiling pa dahil andito ako ngayon. Masaya at kasama ang taong pinili ko, ang taong mahal ko at mamahalin ak
Tahimik akong umiyak, hinaplos ko ang salamin kung saan tanaw na tanaw ko siya, he just looked like he was sleeping, still handsome."I-I...didn't know I'd see him again...in this situation," I said. I thought he'd get better, and we'd go back to being friends. I thought he'd fight and choose himself. But now, here he was. In his final moment, he chose himself, chose to be at peace. But what I didn't expect was that he'd do it forever, in heaven.Lumipas ang mga araw at ngayon ang araw ng libing ni Drake. Katulad noon ay hindi ko nakita ang pamilya niya. Tumingin ako kay Papa ng hinawakan nito ang balikat ko at tinapik. Agad kaming sumunod ni Chase sa unahan at naunang ihulog ni Chase ang bulaklak na hawak niya. Pero kapansin pansin ang bulaklak na hawak ko, puting Rosas ang sa kanila pero ang sa akin ay pula."You may rest in peace, Drake. Until we meet again." I whispered softly as I kissed the read rose bago ito tuluyang hinulog.Natapos ang libing at wala kaming ibang nariri
Hindi, hindi pa siya patay! Ang sabi ko sa kanya ay magpapagaling siya! Ang sabi niya ay magkikita pa kaming dalawa!Magiging ninong pa siya ng anak ko!Naramdaman ko nalang ang mahigpit na yakap sa akin. "Claire..." Bakas sa boses nito ang nararamdaman niya."A-Ang sabi n-niya mag...magkikita pa kami, gagaling pa s-sya..." Humagulgol kong saad.Hindi pa siya patay! Malakas si Drake! Alam ko yun!"C-Chase..." sunod-sunod akong umiling sa bisig niya.Sinubukan niya akong pakalmahin pero hindi ako natigil. It's like something in my heart is being stabbed, ang sakit! Sana hindi totoo!Paano na ang mga bagay na gagawin niya pa? Hindi naman ito ang bagong yugto ng buhay niya na gusto ko!"Shh....uuwi tayo. Puntahan natin siya." Hinarap niya ako sa kanya.His eyes were also bloodshot. "C-Chase.." Nag-aalalang saad."It's okay, it's okay, baby." pagpapagaan nito ng damdamin ko. "We can make every nights our honeymoon, right?" tumango-tango ako.Muli niya akong niyakap.I cried again in his







