Kabanata III

Zandrie's POV

Tatlong linggo na din ang lumipas pero hindi parin mawala sa isip ko ang nangyari samin ni Riegn.

Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko. Guilty ako sa katotohanang alam kong mali ang nagawa ko, na hindi ako nakapagpigil. Pero anong magagawa ko?

Lalaki ako, at siya lang ang kaisaisahang babaeng gusto ko— hindi, mahal ko. Pero alam kong hindi 'yon rason para pagsamantalahan ko ang kahinaan niya.

Hindi na rin ako sigurado kung pagmamahal ba ang ipinakita ko, knowing na may boyfriend siya na mahal na mahal niya at mahal din siya. And worst, bestfriend ang tingin niya sa'kin at kahit pa mas malalim ang nararamdaman ko para sa kanya, I value the fact that she treats me as her bestfriend.

Kahit bestfriend lang—

Tinungga ko ang pampitong bote ng redhorse na nasa mesa. Ininom ko ito hanggang sa maubos ang laman.

Inaaliw ang sarili, umaasang kahit sandali ay mawala sa isip ko ang mga nangyari.

"Bro! Easy, sobrang wild mo na uminom ngayon ah." Narinig kong puna ni Jace na nasa tabi. Hindi ko na siya pinansin, ni tinapunan ng tingin.

Kumuha ako ulit ng redhorse at sinumulang inumin.

"Bro, ano bang problema mo? Pang tatlong linggong sunod sunod mo na to na pag ba-bar. Papahingahin mo naman yang atay mo" singit naman ni Riegh habang nakikipaglampungan sa isang bar dancer na sumasayaw kanina.

"...tsaka may kinalaman ba to sa pag babakasyon ng kapatid ko sa probinsya, diba ikaw kasama niya the night before siya umalis. Umaga na nga siya nakauwi no'n?" Napatingin ako sa kanya. Si Riegn? pumuntang probinsya. Kaya pala hindi ko siya man lang siya nakita.

Siguro nahihirapan siyang tanggapin ang nangyari. Siguro galit na galit siya sakin. Siguro hindi niya na ako mapapatawad. Fuck! Gusto kong magwala. Hindi ko kakayanin na magalit siya sakin pero wala, I did something wrong— no worst!

"Wala." tipid kong sagot saka uminom ulit. Hindi ko alam kong kaya kong maging honest sa kapatid niya na kabarkada ko din.

"Well, mas okay yung nagbabakasyon muna si pangit. Atsaka realtalk lang ah. Ayoko ko kasi na palaging nando'n sa bahay yung boyfriend niyang mukhang pera." anito at tumawa ng mahina.

Maging ako ay napatawa sa term niyang "pangit" sa kapatid niya. Hindi niya ba alam na si Reign ang pinakamagandang babaeng nakilala ko sa buong buhay ko.

Pero yung sinabi niyang ayaw niya sa boyfriend ni Reign, nabuhayan ako ng loob. Selfish man isipin na naiisip ko kung may chance ba kami ni Reign lalo na't may nangyari sa'min.

"Ay naku naku! I'm sure, chicks yang pinoproblema ni Zandrie." singit ni Jace na ngayo'y tumachansing na sa isa pang babae na katable namin.

Napatawa naman si Reign sabay sabing, "baka bukas paglamayan ka na namin ha? Ilang galon na kasi yata yung nainom mo sa gabi gabing kakawalwal!"

Napaismid nalang ako at muling tumungga ng alak.

Hyeanna Reign's POV

"Ma'am? ma'am, andito na po tayo." rinig kong sabi ng driver ko.

Kinurap-kurap ko ang mata ko. Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako sa sobrang haba ng byahe.

Agad akong bumaba sa sasakyan at sumalubong naman sakin ang ilang kasambahay para dalhin ang mga bagahe ko.

"Welcome back, ma'am!" bati nila. Ngumiti lang ako at dumiretso sa room ko. Gustong-gusto ko pa kasi mag pahinga. Hindi ko maintindihan, wala naman akong masyadong ginagawa pero ang bigat ng pakiramdam ko. Feeling ko pagod na pagod ako.

Pagkapasok ko sa room at humiga ako sa malambot kong kama. Akmang pipikit na sana ako ulit ng biglang tumunog ang cp ko.

"Shit! si Kier." imik ko nang maalalang hindi ko pala naitext o natawagan ng boung araw ang boyfriend ko.

Agad kong kinuha ang cp ko at sinagot ang tawag niya.

"Hello, babe?" ani sa kabilang linya.

"Hello babe. Hayssst! I'm so sorry at hindi na ako nakapag text o tawag sayo." paghingi ko ng tawad, "Sobrang bigat ng pakiramdam ko since last week. Feeling ko magkakasakit yata ako." Mahabang pagsusumbong ko.

Naisipan ko muna kasing ikalma ang sarili ko at panatilihin ang pakikitungo ko sa kan'ya, ayaw ko munang makahalata siya hanggang sa sabihin ko na ang totoo. Yes, naguguilty ako. But I have no choice, I don't want to lose my boyfriend.

"Nakauwi ka na ba? Pupuntahan kita. Anong gusto mong kainin?"

This man don't deserve to be cheated. Pero nagawa ko na. At natatakot ako sa consequences kapag malaman niya na ang totoo.

And yes, I decided to tell him. But not now, hahanap ako ng tamang pagkakataon.

"Gusto kong kumain ng balot." naisagot ko out of nowhere.

"Balot?" tanong niya.

"Yes! tsaka mani yung adobong mani."

"O-okay. Sige babe, wait for me there. I love you."

"I - I love you too." nauutal kong sagot.

Maya-maya lang ay dumating din si Kier. This is the first time na magkikita kami after I cheated him.

Agad kasi akong umuwi sa province the day na naisipan kong umuwi.

Lumabas ako sa room at pumunta sa sala kong nasaan siya.

"Hello babe," he said then he kissed my cheek.

"Hello. Hmmmp..." inilibot ko ang paningin ko at hinanap ang dala siya.

I don't know but I am really craving for balot.

"Ahh yung balot ba? eto," anya at inabot sakin ang isang supot na agad ko namang inabot.

"Kakaiba yata, hindi ka kumakain neto before." An'ya na parang nagtatakang nakangiti.

Nabigla ako sa sinabi niya. Hindi kaya—

I fake a chuckle, "kumain kasi ako neto sa province." pagrarason ko saka umiwas ng tingin.

Kahit tila kumbensido naman siya sa sinabi ko ay bigla akong nakaramdam ng kaba. Sobrang bilis ng kabog ng puso ko. Sumasakit din ang ulo ko sa mga ideyang pumasok sa isip ko.

Napahawak ako sa sintedo ko, "Okay ka lang?" he asked at hinawakan ako sa balikat.

"O-okay lang..." pilit kong sagot pero talagang umiikot na ang paningin ko. Hanggang sa nawalan ako ng malay.

KINURAP-KURAP ko ang mata ko. Anong nangyari? Nasa'n ako? All white?

Tuluyan kong bibuksan ang mga mata ko, nasa ospital ako? Pero bakit?

Nilibot ko ang paningin ko at tumambad sakin si Kier. Nakayukong nakaupo sa upuan na nasa gilid ng hospital bed ko.

"Pano 'to nangyari, Reign?" Agad na tankng niya nang mapansing nagising na ako.

Napako ang tingin ko sa kan'ya habang unti-unti niyang inaangat ang ulo niya at tumingin sakin. I saw pain in his eyes and the proof is the tears falling down to his cheek. At kahit ganun, nakatingin siya ng derekta sa mga mata ko.

This is the first time I saw him crying. Bakit? anong meron? Anong ibig niyang sabihin?

"Pano ka nabuntis?" sunod niyang tanong na nagpanganga sa'kin.

What?

Ilang saglit pa, hindi ako makapagsalita. Masyado yatang mabigat ang file na ipinaprocess ng utak ko.

Buntis ako? So nagbunga ang panluluko ko sa kanya?

Binaba ko ang tingin ko. Hindi ko mapigilan ang mga luhang tumulo mula sa mga mata ko.

"You're 3 weeks pregnant!" This time medyo lumakas ang boses niya, halatang galit na galit siya pero pinipilit niya parin maging kalmado.

Hindi na ako nakatingin sa kanya, pero kahit ganun alam kong sobra siyang nasasaktan.

Parang dinudurog ang puso ko. Ito na. Dumating na ang kinatatakutan ko. Akala ko matatapos na ang lahat sa gabing yun pero hindi. Shit!

That night! Sinusumpa ko ang gabing may nangyari samin ni Zandrie! Ang gabing pinagtaksilan ko ang lalaking gusto kong maging parti ng buhay ko. Gusto kong makasama habang buhay.

"Reign, sinong ama ng dinadala mo?" he asked directly. At kahit hindi ako derektang nakatingin sa kanya ay naaninag kong nakayukom ang kamao niya.

Wala siyang makuhang sagot mula sakin, maliban sa aking paghikbi. I don't really know how to handle the situation. Guilt, panghihinayang, at takot ang bumalot sa buong sistema ko. Takot, sa alam kong magiging consequences.

"I'm s-sorry..." yun lang ang tanging lumabas sa bibig ko.

Dahan-dahan akong tumingin sa kanya. Umiiyak pa din siya. Namumula ang mga mata niya at nakayukom ang kamao.

"I love you so much, Reign! Ginawa ko naman lahat kahit hindi tayo pantay ng estado sa buhay. Pinakita ko sayo na kahit hindi ako kasingyaman mo, e deserve ako sa pagmamahal mo. Nerespeto kita. Pinaglaban kita, sa parents mo! Sa kapatid mo..." he paused and laughed bitterly. "Pinangako kong buo ang pagmamahal at respito ko sayo. Umasa akong darating ang tamang panahon para satin, pero anong nangyari?" nakayuko pero madiiing sabi niya.

"S-sorry..." muli kong sambit sa gitna ng aking pag hikbi.

"Sagutin mo ko, sino ang walang-hiyang ama niyan?" May diin niya uling tanong at matalim na tumitig sakin.

Natatakot ako! Nasasaktan. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko, pero alam kong kasalanan ko ang lahat ng to.

Gusto kong bumalik sa nakaraan, ayusin ang sarili ko. Pero alam kong imposible.

"SAGOT!" nabigla ako ng bigla siyang tumayo at sinuntok ang pader sa likod niya.

Ngayon ko lang siya nakitang gan'to ka galit, ganito ka nasaktan.

SHIT! HINDI KO KAYA ANG GUILT AT SAKIT NA NARARAMDAMAN KO.

Pinahiran ko ang mga luhang umagos sa pisnge ko. Pahikbi hikbi akong tumingin sa mga mata niya.

Wala na rin naman siguro akong magagawa kundi sabihin ang totoo.

"Si Z-zan..." mahina kong sagot. Napatingin siya sakin, parang nag-aapoy ang mata niya sa galit. Ngumiti na parang nababaliw sa sakit na alam kong nararamdaman niya.

"SINO?" Sigaw niya ulit.

"Si Zandrie! Pero hindi ko siya mahal!" Mahina at halos pabulong kong sagot sa gitna ng pag-iyak, "alam mong ikaw lang ang mahal ko. Lasing kami nung nangyari yun!" I felt my hands trembling, "wala ako sa sarili ko. H-hindi ko a-alam ang ginawa ko." Mahabang paliwanag ko, umaasa na sana mapatawad niya ako.

Wala akong nakuhang sagot mula sa kanya kundi isang matalim na titig. Mabilis siyang tumayo at nagmamadalaling lumabas sa kwarto.

Mas lalong lumala ang kaba ko. Anong gagawin niya?