LOGINAria's Pov
Pinilit kong bumangon sa sarili kong mga paa—dapat sanay na ako sa ganito. Dapat ay wala na lang 'to sa akin, pero heto na naman ako, kailangan na namang magsimula sa uno.Gagapang ulit ako mula sa putik, kasi may dapat pa rin akong patunayan. Ipapakita ko sa kanila na kaya ko, kahit wala sila.Kailangan ko lang magpakatatag. Huminga ako nang malalim at nagsimula nang maghanap ng trabaho. Pwede ko namang kontakin si Ethan kaso willing naman siyang tulungan ako pero kasi mas pinili kong tumindig para sa sarili ko. Gusto kong patunayan na kaya kong mabuhay nang hindi umaasa sa iba. Siguro kung sobrang bigat na ng problema, saka lang ako hihingi ng tulong.For now, I just need to breathe... and keep moving. That’s the only way I know I will survive.Hindi naging madali ang lahat. Mula sa paghahanap ng taxi—na parang ayaw talaga akong isakay hanggang sa makarating ako sa Mirabeles Company. Sobrang hassle, lalo na't traffic pa angAria's Pov"Hindi mo ba muna ako papasukin, Aria?" Naglalaro ang kilay ni Ethan habang nakatitig sa akin, para bang nang-aasar pa talaga.Inirapan ko siya nang bahagya. Tumawa siya—too bright, parang tuwang-tuwa siyang makita ako kahit wala namang nakakatawa. O siguro dahil gustong-gusto niya lang talaga akong inisin. "Why did you come here, Ethan?""Do I need a reason?" prente niyang sagot habang parang wala lang, umupo pa talaga sa sofa na parang bahay niya ito.Tumaas ang kilay ko. Wow. Feel at home talaga sa condo ko?"Yes, because we're not close, though.""Come on," he shrugged. "You need a friend to ease the pain you feel. Kaya nandito ako."He said it so casually, para bang matagal na kaming magkaibigan. Para bang may alam siyang hindi ko sinasabing pinagdadaanan ko."Tama na, Ethan. Ano bang kailangan mo?" Pinanliitan ko siya ng mga mata, trying to read him pero sadyang magaling magtago si Eth
Aria's povBuong magdamag lang akong nasa kwarto, walang ginagawa, nakatingin lang sa ceiling na para bang may hinihintay na himala.I rolled on my bed, trying to distract myself from everything, pero sa tuwing sinusubukan ko ay bumabalik pa rin sa isip ko ang mga gabing nasa iisang kwarto kami ni Damian—magkayakap at...Ipinilig ko agad ang ulo ko. Umupo ako nang mabilis, pilit na pinapahinto ang utak ko. Kailangan ko na talagang kalimutan si Damian kahit paunti-unti, kahit masakit, kahit matagal. Basta makawala ako sa ilusyon na kaming dalawa.This is not healthy. For me, and for everything. Ayoko na ng ganito. Gusto kong maging payapa ang utak ko... kasi sa huli, alam kong ako at ako lang din ang sasalo sa sarili ko. Kasi sa pagkakataong ito, ako lang ang mayroon ako. I dragged myself out of bed, deciding na mag-grocery o mag-shopping man lang para mapagod ako nang husto at makatulog pag-uwi. Kasi baka kapag hindi
Aria's PovGusto kong kutusan ang sarili ko kinaumagahan nang magising ako at tuluyang mahimasmasan sa ginawa ko kagabi.It was Dean Valtor who took me home while I was wasted. At kapag naaalala ko ang mga pinaggagawa ko habang lasing ay gusto ko na lang lamunin ng lupa. Wala akong mukhang maipapakita sa kanya ngayon.Gosh. Nakakahiya. How do I even face him after that?Alas otso na, pero ayoko pa ring bumangon. Para akong teenager na nagbabalak mag-AWOL. Maiintindihan niya siguro. Siguro hindi siya magagalit.I don't know. I just... can't show my face yet.Huminga ako nang malalim at pinilit ipikit ulit ang mga mata ko. Pero kahit ipikit ko pa, hindi na natutulog ang diwa ko. Ang bigat-bigat ng utak ko, parang puno ng buhangin.Everything was just too complicated in my mind.I sighed wearily and finally sat up. I needed to eat something para mabawasan man lang itong hangover ko."Ouch," daing ko habang
Aria's PovI tried to let go of it. To try new things I wanted. To focus on my goals and be a great employee. I tried so damn hard to distract myself.Pero sa tuwing ako na lang mag-isa? Pakiramdam ko ay parang nawawala ako sa sarili ko habang iniisip kung ano na kayang nangyari kay Damian. Kung kumusta na siya. Kung kinamumuhian na ba niya ako. Kasi no matter how many times I told myself na dapat ko na siyang kalimutan ay bumabalik pa rin sa akin ang lahat. Hindi ko kayang... mawala siya ng gano'n lang.My heart still aches whenever I remember what happened that day.Huminga ako ng malalim, ramdam ko ang konting panginginig ng dibdib ko, saka tiningnan ang baso kong wala na palang laman."One hard drink, please." Sabi ko sa bartender, sabay turo sa baso kong ubos na.Nasa isang hindi kasikatang bar ako dito sa New York. Masyadong maraming tao sa mga party clubs kaya dito na lang ako dumiretso—hindi ko na nga maalala an
Aria's PovUmalis ako dahil hindi ko kayang makita si Damian na nahihirapan sa letseng pagmamahal na ito.Kahit gustong-gusto kong magkasama kami, hindi pwede. Kasi alam ko... sinabi sa akin ni Dean ang lahat. At hindi ko hahayaang mangyari kay Damian ang sinapit ng mga kapatid niya.Binuhos na ni Damian ang lahat para maitayo ang pangalan niya, at pati buhay niya ay nakataya na sa pag-ibig na hindi pwede. *Flashback*"I know you love my brother," marahan niyang sabi habang nagbibigay ako ng report sa kanya.Natigilan ako, nanigas ang kamay ko sa ibabaw ng papel. Tiningnan ko siya, puno ng pagkalito at tanong ang aking mukha. Ngumiti siya, bahagya pero may bigat."But that love will tear you apart," patuloy niya. Nag-angat ang kilay ko, hindi maintindihan ang pinapahiwatig niya.Humugot siya ng isang malalim, mabigat na buntonghininga bago nagsalita ulit."Me, and my other brothers... we were all thrown away because of a love we thought would last a lifetime." Nakangiti siya pero may
Aria's Pov"Fine," Dean sighed dramatically while Damian hugged me back because I was about to leave.Mabilis kong tinulak si Damian pero mas mahigpit ang pagkakayakap niya sa akin. Kahit buong pwersa ko siyang tinutulak, wala akong nagawa; para akong nakadikit sa pader."Aalis na lang ako sa opisina ko," Dean uttered before leaving but not before he shot a dagger look at Damian and flashed a smile at me, para bang close kami kahit hindi naman. Gusto kong humingi ng tawad dahil sa ginawa ng kapatid niya... pero namimiss ko rin ang yakap ni Damian, kaya hindi ko na rin siya pinigilan pa. Bahagyang sumilay ang ngiti sa labi ko nang malanghap ko ang amoy niya muli, at maramdaman ang init ng bisig niyang nakayakap sa akin na parang isang sandaling pamilyar at delikadong pahinga.I know this should be end but I couldn’t help it. Kahit sandali lang."You missed me?" bulong niya habang nakabaon ang ulo niya sa leeg ko, ang hininga niya mainit na dumadampi sa balat ko ay tila naghahatid ng







