ROSETTA MORGAN'S POINT OF VIEW"May sinasabi ka ba sa anak ko tungkol sa tatay niya?" tanong ko kay Michelle nang masagot ko na ang tawag niya sa facetime. Tinaasan ko siya ng kilay dahil hindi ito makasagot. "Tell me, Mich.""I did not mention anything to her. Pero bakit? Nagtatanong na ba?" tanong niya sa akin. Bumuntong hininga ako at tumango. "Kanina... kanina nong nagluluto ako at nagtanong niya kung kailan niya makikita ulit ang tatay niya.""Halaaa! Bakit niya naman natanong ang mga bagay na iyon?" tanong ni Michelle sa akin. Nagkibit balikat ako dahil ako mismo ay hindi ko alam. As far as I remember hindi pa nagkikita ang mag-ama simula nong pinanganak ko siya. So how come Ayesha ask me when she will meet her Dad again. Unless... No. It can't be. Hindi naman lumalabas si Ayesha sa bahay kapag hindi ako kasama. Yaya Josie won't do anything that will make me mad at her. I shook my head. "Nevermind. Nagiging paranoid lang siguro ako."Michelle nodded her head. "By the way k
ROSETTA MORGAN POINT OF VIEW4 years later...Living here at Switzerland isn't easy lalo na sa single mom na kagaya ko. I'm all alone in those remaining months of my pregnancy.It was hard at first because I'm still new to the place but later on, I already adjusted. "Mowmyyy!" "Hey baby girl." I kissed her forehead and cheeks. "How was your day hmm?" tanong ko sa kaniya bago ko siya kinandong. Kakarating ko lang galing work. After ko manganak kay Ayesha ay agad na akong sumabak ulit sa modeling industry. Aside from being a model, I am also a business woman. I owned a fashion botique and a coffee shop here in switzerland. Some of my employees are filipino."Masaya po, mowmy. Yaya play with me," sagot ni Ayesha. She's a 3 year old girl pero diretso na siya magsalita. I also teach here how to speak tagalog para kapag umuwi kami ng Pilipinas ay marunong na siya. I still have plans na umuwi for good. Magpapatayo na rin ako ng business don at baka iwan ko na ang modeling. I have to fo
Nicholas Rivas Point of View "Wake up, Dad!" Nagising ako sa boses ng isang bata alam kong galing kay Zylia iyon. Minulat ko ang aking mga mata ngunit agad ko rin itong pinikit dahil sa sinag ng araw na tumatama sa mukha ko. I groaned. "What baby? Do you need anything?" tanong ko sa anak ko."Today is Sunday and I wanna go to church... can we go to Church, Dad?" she asked me using her cute voice. Bumango na ako mula sa pagkahiga at mapungas na tinignan si Zylia. Sinenyasan ko siya na lumapit sa akin, and she come over. Niyakap ko siya at hinalikan sa noo. "Did your Mommy Rosetta come here last night?" I asked my daughter who is now hugging me. Kumalas siya ng yakap sa akin at lumayo ng konti. Kumunot ang noo niyang nakatingin sa akin. "Why would she come here? She already left us right?" takang tanong nito sa akin. Yeah right. Maybe I was just hallucinating last night because of too much alcohol."Nagbalikan na ba kayo, Dad?" tanong ni Zylia sa akin. Umiiling-iling ako at ngu
Nicholas Rivas POV"Ano ba, Nick. Wala na nga siya diba? Iniwan ka na niya!" malakas na sigaw ni Celeste sa akin, pilit inaagaw ang bote ng alak."Go away, Celeste. I don't need you here." Malamig pa sa yelo kong sambit. "Hindi ako aalis. I can't leave you like that," sagot nito. Umiling-iling ako sa sinabi niya. Sana ganiyan din si Rosetta. I beg her to stay but she still chose to leave me. Iniwan niya ako kasama ang anak namin. Hindi ko alam kung saan siya. I went to her condo but she's not there. Tinanong ko ang mga kaibigan niya pero ayaw sabihin ng mga 'to kung saan si Rosetta. Saang lupalop ng mundo ko siya hahanapin? Damn it! I don't know where to start to look for her. "Do you think your daughter will be happy seeing you like that? You're wasted, Nick." "This is all your fault." Hinarap ko siya at sinamaan ng tingin. "Kung sana tinikom mo iyang bibig mo at hinayaan akong bumawi sa kaniya ay hindi sana niya ako iiwan. Hindi niya sana kami iniwan kasama ang magiging anak
Rosetta Point of View"No!" Napabalikwas ako ng bangon at agad na hinawakan ang tiyan ko. "What happened? Are you okay?" tanong ni Nicholas sa aking tabi, hinawakan niya ang kamay ko. Binalingan ko siya ng tingin. "Iyong anak ko... iyong anak ko, tell me buhay siya diba?" naiiyak kong tanong. "Okay lang siya and I'm glad that you're awake now." Hindi ko pinansin ang huli niyang sinabi. Nakahinga ako ng maluwag dahil sa sagot niya. Masaya ako na buhay ang anak ko, na hindi ako nakunan. If ever I lose my baby, I will never forgive him. Nilibot ko ang mata ko sa kwarto, I was in a hospital room with him. Siya ang nakabantay sa akin."Anong sabi ng doctor? Bakit sumakit ang tiyan ko?" tanong ko sa kaniya habang ang tingin ay nasa orasan na nakasabit sa wall. "You're stress that's why you fainted," sagot niya sa mababang tono. "Alam mo naman siguro kung anong rason diba? Saka bakit ka ba andito ha? Where's my friend?" sunod-sunod na tanong ko sa kaniya. "I'm sorry," he apologize.
Rosetta's POVIt's been 2 months since I'm leaving alone. Hindi pa rin litaw ang umbok ng tiyan ko. 4 months of being pregnant isn't easy. Cravings, morning sickness and being emotional all the time. Mabuti na lang ay nandito sila Cal at Michelle para samahan ako. Binibilhan din ako ni Taki ng mga cravings ko. Hindi nila ako pinapababayaan. But there are times na I couldn't eat my cravings dahil sobrang hirap hanapin nong pagkain na gusto ko. My food cravings get weirdier everyday. Sometimes I want mango tapos isawsaw sa ketchup, apple na lalagyan ng asukal, Sinigang na corned beef and marami pang iba. Sa sobrang dami hindi ko na maisa-isa. Just like now, I craved for sinigang na corned beef pero wala akong can na corned beef. I don't have a choice but to buy outside. Nakasuot ako ng jacket at cap para hindi ako makilala ng mga tao. Nakatayo ako sa stool ng corned beef at naghahanap ng magandang brand. But I just decided na kunin iyong purefoods. Bumili na rin ako ng mga kakai