Chapter 2 #TheReturn

"Hi lolo.” Patakbo kong tinungo si lolo ng makapasok ako sa mansion niya. Kasalukuyan siyang pinapainom ng gamot ng nurse niya. 

Kapag si lolo ang kaharap ko iba ang nakikitang expression sa mukha ko. Ayaw ko ng nakikita niya akong maangas.

“Apo,” masiglang baling niya sa akin saka tumayo at binuka ang magkabilang braso para salubungin ako ng yakap.

Simula ng gabing iyon, si Lolo Lorence na ang nag alaga sa akin. Daddy siya ni Mommy, simula ng maulila ako sa magulang at para sa kaligtasan ko dinala niya ako dito sa Japan at dito na ako nagkaisip. 

Siya rin ang nagdala sa akin sa specialist para ipatingin ako dahil sa trauma na dinanas ko matapos akong mailabas sa ospital at makaligtas sa bingit ng kamatayan. Pero naging walang silbi ang lahat ng iyon dahil hanggang ngayon presko pa rin sa ala-ala ko ang senaryong iyon. Walang sinumang specialists ang pagbabalabas sa akin sa madilim kong kahapon.

 Hindi rin nito alam ang tungkol sa isa kong trabaho as hired killer. 

Nasa edad na 60 na si lolo Lorence, sakitin na rin ito kaya hindi puwedeng wala siyang personal nurse.

“How are you po?” Nakangiti kong tanong matapos kumalas sa kanya.

“Gano'n pa rin tumatanda na ang lolo mo,” natatawa niyang sabi. 

Ngumiti ako saka niyakap siya ulit. Hindi ako makapag-isip ng maayos kung paano ko sasabihin na uuwi ako sa pilipinas. Pero kailangan niyang malaman para hindi niya ako hanapin.

“Halika, Lo, maupo tayo.” Inakay ko siya sa bakante at mahabang sofa. 

Tinanguan ko ang nurse niya na agad namang na gets nito dahil iniwan na niya kami.

“Apo, dito ka mananghalian huh, magpapaluto ako ng mga paborito mo,” nakangiti pa ring saad nito. 

Minsan lang ako dumadalaw rito, kaya kapag dumalaw ako lage siyang naghahanda at niluluto ang mga paborito ko.

Napangiti ako ng tipid. Ayaw ko sanang biguin si Lolo pero kailangan ko ng umalis ngayon.

“Lo, babalik ako ng pinas.” Nakayuko kung saad rito. 

Nagtaas ako ng mukha ng wala akong marinig na tugon. Napalunok ako ng makita ko kung paano nawala ang kanina’y masiglang ngiti nito. 

“Bakit, kailangan mo pang bumalik?” Seryoso na ang mukha nito. Ramdam ko ang dismaya sa boses nito.

“I-it’s for business lang, Lolo.” Pinilit kung ngumiti para maniwala siyang para sa negosyo lang talaga ang pupuntahan ko.

“Negosyo lang ba talaga, Brianna?” 

Napatitig ako ng marahas sa lolo ko ng banggitin niya ang pangalang matagal ko ng nilibing. Ayaw na ayaw ko ng maalala ang batang iyon, ang batang walang silbi at walang nagawa parq iligtas ang pamilya.

“Alexandra Lolo, hindi ako si Brianna.” Pinilit akong huminahon, pero hindi ko pa rin maitago ang bumangong galit sa puso ko.

“Paghihiganti ang pakay mo sa pagbabalik mo sa Pilipinas hindi ba?” tanong nito na noo’y hindi na tumingin sa akin. Bagkos ay tumingin ito sa kawalan.

Hindi ako nagsalita, kailangan kong huminahon dahil sa oras na hayaan kung pakawalan ang pasensya ko baka anong masabi ko. Madali lang kasi mag-init ang ulo ko lalo na kung ang nakaraan ko ang pag-uusapan.

“Apo, please let’s forget about everything.” Sa pagkakataong iyon ay tumingin siya sa akin at hinawakan ang magkabila kong braso.

Sinalubong ko ang mga matang nag-aalala ni lolo.

Umiling ako. ”How? How can I forget everything, when I remember those things day by day? One by one? Paano ko makakalimutan ang isang pangyayari kung gabi-gabi akong binabangungut. Paano ko makakalimutan ang isang alaala na kung nakadugtong na ito sa pagkatao ko?” wala sa sariling wika ko. I gritted my teeth because of anger.

“Hayaan mong ang diyos ang magparusa apo.” Mula sa pagkakahawak ng kaliwang braso nito sa balikat ko ay lumipat ito sa ulo ko at hinaplos ang buhok ko.

Hindi ko mapigilan ang pagsilip ng luha ko sa bintana ng aking mga mata. Alam ni lolo ang plano kong paghihiganti dahil noon pa man bukang bibig ko na ito. Pinangako ko na ito, sa harap ng libingan ng magulang ko, sa harap ni lolo at sa harap ng dios.

“Ang tagal magparusa ng dios Lo, 15 years had past until now, ngumingiti pa rin ang demonyong Bernardo na 'yon! Kaya uunahan ko na ang dios, Lo.” Nakakuyom ang kamay kong tumayo. Nanginginig ako sa tuwing naalala ko ang nakangiting mukha ng demonyong iyon, no’ng gabing walang awang pinatay niya ang mga mahal ko sa mismong harapan ko.

Kinagat ko ang ibaba kong labi para mapigilan ang nagbabadya kong luha.

“Apo, Brianna…” 

“Stop calling me Brianna, she’s already dead.” Malamig kung tugon saka tumalikod.

Hahakbang na sana ako ng maramdaman ko ang kamay na nakahawak sa pulsuhan ko. Napapikit ako ng mariin.

“Just stay here," mahinang saad ni lolo sapat para marinig ko.

“Kung may mangyari mang masama sa akin, ngayon pa lang sa pag-alis ko tanggapin niyo na," matigas kong sabi.

Narinig ko ang malakas na buntonghininga ni lolo. Walang sino man ang makakapigil sa paniningil ko. Ang utang ay utang. Pagsisisihan nilang hindi sinigurado ang kamatayan ko.

“Watashi w* ikanakereba naranai, sofu (I have to go),” saad ko saka hinarap ang matanda at hinalikan sa noo. Naramdaman ko rin ang pagluw*ng ng pagkakahaw*k nito sa pulsuhan ko kaya tuluyan na akong lumayo.

Nakailang hakbang na ako ng lingunin ko si Lolo. Nanatili lang itong nakatitig sa akin at nakita ko ang paglandas ng luha nito.

“I’m sorry Lo, pero hindi niyo po ako mapipigilan. I already promised myself. Noon pa no’ng gabi ring iyon.” Bulong ng isip ko. Hindi na ako nag abala pang ibulalas iyon. 

Tumalikod na ako dala ang puot at galit sa puso ko na dala-dala ko sa nakalipas na labing-limang taon.

***

“Report everything to me, Enrique,” sabi ko sa secretary ko ng magkita kami.

Mabilis ang mga hakbang namin habang patungo sa kinaroroonan ng private plane na sasakyan namin papuntang Pilipinas.

“Everything is under control, Señorita. Nakaayon lahat sa plano. Bukas na bukas rin may schedule po kayong meeting with Mr Lim,” sagot ng secretary ko.

Lihim akong napangiti. Sa loob ng tatlong taon ay nakuha ko na ang tiwala ni Bernardo Lim, 3 years had past ng manganib na bumagsak ang isang kompanya nito. At doon na ako pumasok sa eksena. I am the biggest shareholder ng kompanya nito, ang BL Empire. Dahil sa akin at sa pera ko pati sa connection ko umangat ulit ito. Kaya nga ngayon ay ito na mismo ang nag-request na makita ako. Si Enrique pa lang kasi ang nakita nila as my representative and spokesperson everytime na kailangan ang presensya ko o hanapin ako ng mga board member para sa mga opinion ko. But now gigil na gigil na si Bernardo na makita ako.

“Good job, Enrique. Nakakatawang isipin na ang palay na ang lumalapit sa manok.” 

Sinimulan na naming akyatin ang hagdan papasok sa private plane na pag-aari ko.

“Umaayon ang tadhana sa atin, Alexandra,” anito na may makahulugang ngiti sa labi. 

Nang makapasok na kami sa loob ay umupo na kami sa upuan sa harap ng mesa. Si Enrique naman ay sa harapan ko naka-upo.

Si Enrique ay hindi ko lang basta basta na secretary dahil kaibigan ko rin ito. For almost 10 years, mas matanda ito sa akin ng tatlong taon. Nang malaman ko ang kwento niya ay hindi na rin ako nagdalawang isip na e kwento sa kanya ang pinagdaanan ko. Kagaya ko ay may galit rin ito kay Bernardo dahil sa pagpapahirap nito sa kaniyang pamilya. Ito ang dahilan kung bakit napadpad sa Japan si Enrique upang makipagsapalaran. 

Anito sa kwento niya giniba ng mga tauhan ni Bernardo ang kanilang maliit na restaurant na siyang pinagkukunan nila ng araw-araw na pangangailangan ngunit dahil sa kasakiman ni Bernardo ay nawala iyon sa kanila. Hinaras sila ng mga tauhan ng huli dahil ayaw nilang ibinta ang area na iyon. Para sana sa ipapatayo nitong five-star hotel, pero dahil pinaglaban nila Enrique ang karapatan nila kaya sa marahas na paraan inagaw ni Bernardo iyon. Dahilan ng pagkakasakit ng nanay niya at pagkamatay nito. Wala na itong ama tanging ina at nakababatang kapatid na lang nito ang natitirang pamilya ngunit binawi rin sa kanila ang ina niya.

 Ngayon ay ang kapatid na lang niya ang natira na ngayon ay maginhawa na ang buhay dahil sa tulong ni Enrique. Nasa Japan rin ang kapatid nito. At ngayon nga ay kagaya ko nais ring gumanti ni Enrique kaya ng malaman nito ang plano ko ay ito ang ang naging katuwang ko hanggang ngayon. Hindi lang rin ito simpleng tao dahil mamamatay tao rin ito. Mafia boss ng Japan ginawa siyang sidekick pero pinagtaksilan niya ito at pinatay dahil rin sa pang-aabuso nito sa kanya na hindi niya nakayanan. Limang taon ang lumipas nang ipasok ko siya sa companya ko, bilang secretary ko magpahanggang ngayon. Kasama siya sa mga plano kong pabagsakin si Bernardo Lim at iparanas rito ang paghihirap na dinanas namin sa kasakiman ito.