Chapter 3: Bakit Kasal?

“HA?!” Walang bakas ng kalokohan sa mata ni Mr. Elias. “Anong kasal?” Biglang nagising ang diwa ko. 

“This may be confusing for you but… I want you to marry my grandchild.” Inayos niya ang salamin at pinunasan niya ang luha. 

“Eh? Nandito lang ho ako para i-abot ‘yan!” Tinuro ko pa ang hawak niyang papel. 

“You don’t know how important is this.” 

“Importante po ‘yan kase huling abilin ng anak mo?” Umiling siya at kita ang pagka-pikon. 

“Nawawala ang habilin na ‘to. May nakapag-sabi na mayroong linaglag na boteng may lamang sulat ang anak ko bago siya t-tumalon sa t-tubig.” Tumalon? Kaya pala parang malungkot siya. “You found this iha.” Dagdag niya. 

“O-opo, pero bakit may kasal?” 

“Gaya nang sinabi ko, this is important. Ang akala namin ay hindi totoong may ginawang sulat ang anak namin.” 

“Paano niyo naman pong nasabing kaniya ‘yan?” Pinulot niya ang papel saka itinuro ang maliit na salitang hindi ko nakita. “I will love you until the sea no longer has waves.” Maliit ang pagkaka-sulat kaya hindi ko napansin. 

“Ganito mag sabi ng i love you si Anton.” Inaalala ni Mr. Ekias ang anaka niya pagkat naka-ngiti siya sa sulat. Baliw. 

“Teka nga—BAKIT NGA PO MAY KASAL?” Naging sigaw na ang pagtatanong ko kaya napa-takip ako ng aking bibig. 

“The deal is, my grandson will marry whoever finds this first.” Itinaas niya pa ang papel. Anong akala nila sa’kin WHORE?! Saka bakit sila ang nagde-desisyon para sa apo nila? 

“Ha? Bakit naman kayo gumawa ng ganiyang deal? No offense ah? Pero it seems like  It's as if you're taking away your grandson's rights. That is inappropriate.” Natawa naman si Mr. Elias. 

“But what if, it was his idea?” Diretso at ngising-ngisi pa siya. Nawalan ako ng takot. Napipikon ako dun sa ngiti niya ah! 

“Paano kung hindi ako papayag?” 

“Then, there’s the second choice.” Nadismaya pa ata ang matanda. 

“A-ano? Po?” Agad na tanong ko. Kailangan ko ng mahanap si Tito Alexis. Baka umaalboroto na ‘yon. 

“One wish. Whatever it is money, house, business. Just say it.” Seryosong sabi niya, parang nakikita ko sa mata niyang sinusuri pa’ko. 

“H-hindi po pera, tulong. Oo, tulong ang kailangan ko.” Pagsusumamo ko. 

“What happened?” 

“Hindi naman po talaga ako mapapadpad dito, naligaw lang po ako. Galing po kami ng Isla Atlan ng tito ko. Kaso nagka-hiwalay ho kami eh!” Nagulat naman siya sabay nag pagtataka. 

“Isla— what?” 

“Atlan po! Ba’t ‘di niyo po alam eh doon ko napulot ‘yang sulat na ‘yan.” 

“I haven’t heared of that Isla Atlan.” Nalito naman ako sa pinagsasabi niya, eh doon nga namatay anak niya diba? 

“E diba doon ho namatay ang anak niyo? Sa Atlan!” Pagpapa-liwanag  ko. Baka naka-limutan lang niya na doon. 

“My son died in Isla Pacheco.” 

“Eh bakit ko nakita sa Atlan ‘yan?” Turo ko pa sa mabahong sulat.  

“Maraming isla sa mundo iha, pero paano nga pala kita matutulungan?”  

“’Yung tito ko ho kasi…” focus na focus siya habang nakikinig sa’kin. Hawak niya pa rin ang papel at parang sine-secure. 

“Your Uncle?” 

“NAWAWALA HO! KAYA PLEASE! TULUNGAN NIYO PO AKO!” Magka-dikit ang dalawa kong kamay habang nagmamaka-awa sa matanda. 

“Paanong nawawala?” Naluluha na’ko habang iniisip kung napano si tito. Hindi ko ata kayang mabuhay mag-isa, walang nananermon ng pa-english sa’kin. 

“Naka-kapit lang po kasi ako sa kamay niya, tapos na-distract ako dun sa TV sa palengke. Nawala na po.” 

“Anong pangalan niya?” Kumuha ng notebook ang matanda at isnag ballpen. 

“Alexis. Alexis Marshall!” Sinulat niya ang pangalan sa papel saka sinara. 

“I’ll do my best. That’ll be you one wish. For now, stay in here habang hinahanap natin ang tito mo.” 

“Kayo na ang bahala sa kaniya Tasing.” Ipinaubaya ako ni Mr. Elias sa matandang umalalay sa’kin kanina. Naglalakad na ulit kami pababa. 

“Nagugutom ka na ba iha?” Astang tatanggi ako dahil sa hiya pero pinagunahan ako ng simmura ko… 

Natatawa si Manang Tasing, asawa pala siya ni Mang Alberto. (‘Yung driver ng bus.) 

“Mukhang gutom kana, halika.” Humawak sa braso ko ang matanda at bumaba kami. Pagka-baba, bumungad sa’min ang isang lamesang napupuno mg pagkain at may kandila pa. “Sige, maupo ka.” Pinanghila ako ng upuan ni Manang Tasing. 

“’Wag na po.” Pag-tanggi ko. 

“Bisita ka dito. Hala siya, upo.” Tumango na lang ako dahil parang nakakatakot magaling si Manang Tasing. 

Si Manang pa ang nag-sandok sa’kin habang naka-ngiti. Sa kalagitnaan ng pagkain ay naisip kong bakit ako lang ang tao. Malaki ang lamesa ngunit walang sino man ang kumakain. 

“B-bakit po pala ako lang ang kumakain?” Umupo na si Manang sa tabi ko saka kumagat ng mansanas. 

“Hay nako, ‘wag ka ng umasa. Dadalawa lang ang nandito. Si Elias laging nagta-trabaho. Si Aki lagi ding nagta-trabaho.” 

“Aki?” Babae? Uminom naman ako ng tubig.. 

“Aki Grande, apo ni Elias. Ang lalakeng pakakasalan mo.” Halos mabasa ko ang buong lamesa. “Ay!” Sigaw ni Manang. 

“Anong kasal naman po?” Pinunasan ni Mamang ang bibig ko. 

“E hindi ba ikaw ang naka-pulot? Hindi mo ba alam ang kapalit ng ginawa mo?” Kunot-noo niya akong tinatanong. 

“A-alam po, pero hindi po kasal ang gusto ko.” Naka-kuyom na ang kamao ko habang inaalala si Tito. Kumain naba ‘yung Englisherong ‘yon? 

“Ano?” Ikunwento ko kay Manang ang nagyari simula Isla, kung paano ko nahanap ang sulat, ang pagiging tanga ko kaya nawala ako hanggang pag-dating ko dito. 

Hindi ko namamalayang umiiyak na pala ako, sa loob ng dalawang araw adaming nangyari. Maraming mga nakaka-takot na inisidente. Umiling-iling si Manang saka yinakap ako. 

“Shhh, sigurado akong gagawan ni Elias ng paraan ‘yan. Sa ngayon, dito ka muna. Aalagaan kita.” 

Gaya ng sinabi ni Manang ginawa niya. Dalawang linggo na akong nasa Hacienda Grande, minsan ko lang makita si Sir. Elias at hindi ko pa nakikita ang apo niya. Inalagaan ako ni Manang kasama ng ibang mga kasambahay. They treated me like how tito used to treat me. But still, I miss my tito. 

Nakikipag-kwentuhan ako ngayon sa mga kasambahay ng biglang buksan ni Ate Seri (Pretty yaya dito sa Hacienda Grande) ang TV. 

Flash news agad ang bumungad… 

“Eto naman, ang sarap ng kuwentuhan binuksan ang TV!” Sigaw ng isang kasambahay. 

“LIVE FROM ISLA ATLAN!”  Napa-tigil ako sa pag-tawa ng marinig ang Isla Atlan. Sa 2 linggomg pananatili ko dito nalaman na ng mga kasambahay lahat ng nangyari, kaya naman ngayon ay nagtititigan sila. 

“ISANG BARKO GALING SIYUDAD ANG ANG LUMUBOG. SINASABING DALAWANG BANGKAY ANG NAWAWALA. NAKA-FLASH SA SCREEN ANG NGALAN NANG DALAWA.” Bumilis ang tibok ng puso ko habang hinihintay mag flash ang screen. 

Phillip Maximus E. Peralta 

Si Tito Philip? Unti unti ding lumabas ang kasunod… 

Alexis Marshall 

Na-tahimik at nanigas ako sa upuan. Napaka-bilis ng tibok ng puso ko. Unti-unti akong dinala ng mga paa ko palabas ng kusina… 

Ma-araw sa labas ngunit hindi ko alam saan ako pupunta, ramdam ko ang paglabas ng luha sa mga mata ko. Gulat na gulat man pero hindi ko na alam ang gagawin ko. 

Sa gitna ng tirik na araw lumabas ang ulan… 

Para akong nasa telenovela. Nandito ako ngayon sa ilalim ng puno umiiyak at basang-basa. Walang tigil na’ko sa pag-hikbi, walang pakielam sa basang damit at sa lamig. 

“TITOOOO!” Wala akong nagawa mung hindi sipain ang ugat ng puno. Sinuntok ko rin ang katawan nito. “Aww.” Dumugo ang mga palad ko kaya yinakap ko sila. Nagsisimula na ring lumamig.

 “Cia, didn’t I told you na ‘wag kang magpa-basa sa ulan? Do you wanna get sick?” Tumingin ako sa ulap habang mahapdi pa rin ang kamay ko, naaalala ko si tito. Ayaw na ayaw niyang nababasa ako. Naka-pikit ako ngayon habang dinadama ‘yung malamig na hangin. 

“Miss, hindi maganda ang umiiyak.”