ห้องสมุด
ค้นหา
หน้าหลัก / วาย / We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ / บทที่ 45 ผู้มาเยือนยามวิกาล

แชร์

บทที่ 45 ผู้มาเยือนยามวิกาล

ผู้เขียน: มินิซ่าส์
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-06-02 01:00:30

“มันเป็นยังไงบ้าง?” ผมถามเพื่อนทั้งสองทันทีที่เราเข้ามานั่งในโรงอาหารของโรงพยาบาล ทั้งสองมองหน้ากันชั่วครู่ก่อนจะเป็นไอ้เบสที่เปิดปาก

“แย่”

“มันเล่าอะไรให้มึงฟังไหม” ไอ้เบสส่ายหัวเป็นการปฏิเสธ แล้วถามผมกลับแทน

“ของมึงล่ะ”

“ไอ้เพชรก็ไม่ได้เล่าอะไรเหมือนกัน กูเองก็ไม่ได้คาดคั้นเอาคำตอบ กูแค่ถามมันว่าจะเอายังไงต่อ ถ้ามันอยากจะเคลียร์กูก็จะเปิดทางให้ไอ้วุฒิเข้ามาคุย แต่ถ้าไม่กูก็จะช่วยมันซ่อนตัว พวกมึงรู้ไหม อาการของมันตอนที่กูไปเจอหนักขนาดไหน ตัวมีแต่รอยช้ำ มีแผลที่มือ ช่อง อ่อ ตรงนั้นอะ ฉีกขาดรุนแรง แล้วยังมีอาการหวาดผวาเวลาใครเข้าไปแตะแบบที่มันไม่รู้ตัวด้วย พี่ไผ่บอกว่าชื่อ PT อะไรนี่แหละ”

“ส่วนของกู ตอนที่มึงโทรมาบอก พวกกูก็รีบไปทันที เจอมันนอนอยู่ที่พื้นนั่นแหละ หน้าช้ำดำเขียว เลือดกบปากเลยนะเว้ย พี่เนมน่ากลัวสัสๆ กูสาบานเลยคนๆ หนึ่งที่กูจะไม่ไปมีเรื่องด้วยก็คือพี่เนมนี่แหละ” ไอ้ซันพูด ทำท่าขนลุกขนชัน จนผมอดจะเอ่ยสำทับไม่ได้

“เออ กูเห็นด้วย พี่เขาเล่นปืนด้วยนะเว้ย

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก
บทที่แล้ว บทต่อไป

บทล่าสุด

  • We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ   บทที่ 47 ความแคลงใจ

    เช้าวันนี้ผมตื่นขึ้นมาด้วยสภาพที่หัวปูดครับ เขียวเลย ส่วนพี่เนม ปากบวม จนทำให้ผมอดขำไม่ได้ ซึ่งก็ได้รับสายตาดุๆ ส่งกลับมาแทน วันนี้วันศุกร์ครับ มีเรียนเต็มแน่นทั้งวัน แต่ว่าเช้านี้เราก็ไม่ได้รีบร้อนแต่อย่างใด เพราะพี่เนมก็อยู่ที่ทำงานอยู่แล้ว ส่วนผมก็ใช้เวลาเดินทาง 30 นาทีในการไปมหาลัย เวลาเหลือๆ ครับหลังจากตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จแล้วพี่เนมก็ออกมานั่งทำงานในเวลา 8 โมงตรง ส่วนผมเองมีเรียนตอน 9 โมงเช้า ก็ยังเวลาที่พอมีอยู่ เข้าไปชงกาแฟกับจัดเตรียมขนมมาเสิร์ฟให้พี่เนม ก่อนจะหมุนตัวเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง เพื่อทำอาหารเช้าง่ายๆ ไว้ให้พี่เนมทาน เช่น แฮม ฮอทดอก และไข่ดาว มองแล้วก็อดจะถอนหายใจไม่ได้ เพราะสารอาหารมีน้อยมากถึงมากที่สุด แต่ที่เข้มข้นสุดก็คงจะเป็นโปรตีนและไขมันละครับ ผมคิดว่าคงต้องให้พี่มาคัสหาซื้อของสดมาติดตู้เย็นไว้ให้บ้างแล้วผมถือจานออกไปวางไว้ให้พี่เนม ตอนนี้พึ่งจะ 8 โมง 10 นาที ออกไปก่อนก็แล้วกัน จะได้เผื่อรถติดด้วย เมื่อคิดได้ผมก็สวัสดีพี่เนม ก่อนจะหยิบกระเป๋ากำลังจะเดินออกจากห้อง“นายครับ” พี่เนมเงยหน้า เรียกผมไว้ ก่อนที่มือของผมจะ

  • We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ   บทที่ 46 กล่องไม้

    ผมกับพี่เนมช่วยกันตั้งโต๊ะตัวเล็กนั้นขึ้นจากพื้น สิ่งที่เราเห็นคงไม่มีอะไรผิดแปลกไปจากเดิมเท่าไหร่หากมองผิวเผินปกตินอกจากพื้นพรมสีแดงเลือดนกเท่านั้น หากแต่เมื่อพิจารณาดีๆ จะเห็นรอยเชื่อมต่อของพื้นพรมที่ปิดได้แนบสนิทพอดีชนิดที่ว่าหากไม่สังเกตคงจะไม่เห็น ส่วนที่ผมเห็นเพราะตรงมุมของมันเป็นรอยกดจนพื้นพรมเผยอเปิดขึ้นมานิดๆ อย่างน่าแปลก ที่มันมีทั้งสี่มุมตามขนาดของโต๊ะที่ล้มไปพอดีทำไมถึงต้องช่วยกันยก? เพราะว่าโต๊ะตัวนี้ทำมาจากโครงเหล็กและหินอ่อนที่ด้านบนในรูปทรงสี่เหลี่ยม ส่วนด้านล่างเป็นลิ้นชักสีดำ ขนาด 2 ชั้นขอบดิ้นทองดูดุดัน หากแต่ก็หรูหรา ถึงแม้ว่าจะสามารถยกคนเดียวได้แต่ก็หนักเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน ผมหันไปมองพี่เนมที่แทบไม่ต้องออกแรงอะไรมากมาย ก็สามารถขยับออกได้แล้ว จนทำให้ผมถึงกับสงสัยในพละกำลังของพี่เนมในทันทีหลังจากที่เรายกโต๊ะเล็กนั้นออก พี่เนมก็เปิดพื้นพรมขึ้นทันที ที่ด้านล่างมีประตูไม้ปาร์เกต์เล็กๆ ฝั่งอยู่ในพื้น โดยที่บนประตูเล็กนั้นมีห่วงกลมๆ เอาไว้ดึงประตูขึ้น เนียนเรียบสนิทในขนาดที่เสมอเท่ากันกับประตู ไม่มีรอยนูนปรากฏให้เห็น ผมกับพี่เนมสบตากัน ก่อนจะเริ่มดึงห

  • We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ   บทที่ 45 ผู้มาเยือนยามวิกาล

    “มันเป็นยังไงบ้าง?” ผมถามเพื่อนทั้งสองทันทีที่เราเข้ามานั่งในโรงอาหารของโรงพยาบาล ทั้งสองมองหน้ากันชั่วครู่ก่อนจะเป็นไอ้เบสที่เปิดปาก“แย่”“มันเล่าอะไรให้มึงฟังไหม” ไอ้เบสส่ายหัวเป็นการปฏิเสธ แล้วถามผมกลับแทน“ของมึงล่ะ”“ไอ้เพชรก็ไม่ได้เล่าอะไรเหมือนกัน กูเองก็ไม่ได้คาดคั้นเอาคำตอบ กูแค่ถามมันว่าจะเอายังไงต่อ ถ้ามันอยากจะเคลียร์กูก็จะเปิดทางให้ไอ้วุฒิเข้ามาคุย แต่ถ้าไม่กูก็จะช่วยมันซ่อนตัว พวกมึงรู้ไหม อาการของมันตอนที่กูไปเจอหนักขนาดไหน ตัวมีแต่รอยช้ำ มีแผลที่มือ ช่อง อ่อ ตรงนั้นอะ ฉีกขาดรุนแรง แล้วยังมีอาการหวาดผวาเวลาใครเข้าไปแตะแบบที่มันไม่รู้ตัวด้วย พี่ไผ่บอกว่าชื่อ PT อะไรนี่แหละ”“ส่วนของกู ตอนที่มึงโทรมาบอก พวกกูก็รีบไปทันที เจอมันนอนอยู่ที่พื้นนั่นแหละ หน้าช้ำดำเขียว เลือดกบปากเลยนะเว้ย พี่เนมน่ากลัวสัสๆ กูสาบานเลยคนๆ หนึ่งที่กูจะไม่ไปมีเรื่องด้วยก็คือพี่เนมนี่แหละ” ไอ้ซันพูด ทำท่าขนลุกขนชัน จนผมอดจะเอ่ยสำทับไม่ได้“เออ กูเห็นด้วย พี่เขาเล่นปืนด้วยนะเว้ย

  • We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ   บทที่ 44 5VDO 1VOICE

    “คำตอบของพี่ละครับ....” ผมเอยถามคนตัวเล็กเสียงนุ่ม พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น มีความมั่นคงต้องอธิบายก่อนว่า การตรวจ DNA ระหว่างเครือญาติแล้ว จะมี % ความคล้ายกันน้อยมาก จนบางครั้งแทบจะไม่มีเลย เพราะ DNA ที่ถ่ายทอดมาจะถูกทอนลดลงเรื่อยๆ จนบางครั้งแทบจะตรวจไม่เจอ ถ้าเป็นชาย สามารถอ้างอิงย้อนกลับได้จากโครโมโซม Y ที่ได้รับสืบทอดมา แต่ถ้าเป็นหญิง ก็จะตรวจจากไมโทรคอนเดรีย ไม่ได้ตรวจจากโครโมโซม อย่างที่ทุกคนรู้ชาย XY หญิง XX นั่นเอง แม้จะตรวจจากไมโทรคอนเดรียแต่โอกาสมีน้อยลงมากเช่นกัน เทียบไม่ได้กับการตรวจระหว่างพ่อแม่ ที่มีความใกล้เคียงได้มากที่สุด ถึง 99%“ผลการตรวจพิสูจน์ พบว่า...” เสียงของเจ้านายเงียบลงจนผมเริ่มจะร้อนใจ ร่างกายเกร็งไปทุกสัดส่วน ทั้งหวาดกลัวและต้องการที่จะรู้“ความสัมพันธ์.... อยู่ในระดับเครือญาติ ความใกล้เคียงของDNAอยู่ที่ 23.57%”จบคำพูดของเจ้านาย ทำให้ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที ร่างกายที่เครียดเกร็งก็ผ่อนคลายลงตามลำดับ คนตัวเล็กยื่นเอกสารมา

  • We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ   บทที่ 43 ผู้หญิงที่ชื่อรอลเลน

    พวกเราเดินทางออกจากบ้านราวๆ เที่ยงครึ่ง มาถึงโรงพยาบาลก็บ่ายกว่าๆ เข้าไปแล้ว ผมเคาะประตูห้องพักส่งสัญญาณ ก่อนจะเปิดเข้าไป พบคนหน้าหล่อนอนมองเพดานห้องอยู่เงียบๆ ไม่ได้สนใจผู้บุกรุกแต่อย่างใด จนเมื่อผมเดินไปจับมือแล้วบีบเบาๆ ถึงได้เรียกความสนใจมาได้“เป็นไงบ้างมึง” ไอ้เพชรไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เพียงแค่ส่งยิ้มบางมาให้เท่านั้น“กูให้คนทำข้าวต้มมาให้ มึงจะกินเลยไหม” มันส่ายหัวเป็นการปฏิเสธ“พึ่งกินไปเอง” เสียงแหบแห้งกว่าปกติตอบกลับมาอย่างระโหยโรยแรง ผมจึงจัดการเอาไปเก็บไว้ในตู้เย็นที่ตั้งอยู่ภายในห้อง“นายครับ เดี๋ยวพี่กลับมารับตอนเย็นนะ มีอะไรโทรหาพี่ได้ทันทีเลย เข้าใจนะ”“ครับ พี่เนมไปทำงานเถอะครับ สู้ๆ นะครับ” พี่เนมกระตุกยิ้มมุมปาก ทำให้หล่อบาดใจยิ่งนัก ผมไม่เคยต้านทานเสน่ห์ของพี่เนมได้เลยสักครั้ง“หายไวๆ นะ พอดีวันนี้พี่รีบ ฝากดูเจ้านายให้พี่ด้วย” พี่เนมหันมาพูดกับไอ้เพชรเสียงนิ่ง แต่ผมเนี้ยขมวดคิ้ว“ไอ้เพชรมันป่วยอยู่นะครับ มันจะมาดูแลผมได้ยังไง”

  • We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ   บทที่ 42 ตะวันสาดส่อง NC+++

    ใช้เวลาไม่นานเราก็มาถึงบ้านครับ พี่เนมอุ้มร่างของเพชรขึ้นไปนอนชั้นสอง ห้องรับแขกที่พี่ซอกับพี่ไนปรารถนาเคยนอน แล้วให้ป้านุ่มเป็นคนเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ หลังจากที่เปลี่ยนเสร็จแล้วพี่เนมก็ให้ป้านุ่มลงไปทำอาหารอ่อนๆ มาให้ด้วย ไม่นานพี่ไผ่ก็มาถึง ผมเล่าเหตุการณ์คร่าวๆ ให้พี่ไผ่ฟัง พี่ไผ่ก็เริ่มต้นตรวจอาการทันที โดยที่มีผมกับพี่เนมยืนห่างๆ“พวกมึง ออกไปรอข้างนอกก่อนนะ” พี่ไผ่มองไอ้เพชรหน้านิ่วคิ้วขมวด เครียดเกร็ง ผมกับพี่เนมหันมาสบตากัน ก่อนที่พี่เนมจะพยักหน้าให้ แล้วจูงมือผมออกจากห้องไปรอข้างนอกแทน ใช้เวลาสักพักใหญ่ พี่ไผ่ถึงเดินออกมา“น้องมีอาการขาดน้ำและสารอาหาร ให้ทานอาหารอ่อนๆ ย่อยง่าย ให้ทานแค่ 1-2 มื้อต่อวันก่อน เพื่อให้ร่างกายปรับตัว ประมาณ 2-3 วัน แล้วค่อยให้ทานให้ครบ 3 มื้อตามปกติร่างกายบอบช้ำจากการถูกทำร้าย ก็จะมีที่แขนกับเอวซะส่วนมาก มีบาดแผลบริเวณข้อมือ ต้องทำแผลสม่ำเสมอและห้ามโดนน้ำบริเวณปากมดลูกฉีกขาด การรักษาก็คือให้งดเว้นการมีเพศสัมพันธ์ในช่วงเวลานี้ จนกว่าแผลจะสมานตัว งดการขยับตัว ให้นอนพักนิ่งๆอีกอย่างที่น่าเ

บทอื่นๆ

บางทีคุณอาจจะชอบ

สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status