LOGINRHETT’S POV:
He usually lets his secretary make his coffee, but today he decided to step out and grab one himself. Maybe a quick break from work would help ease the stress piling up from deadlines and meetings. The Elite Coffee Shop seemed perfect, cozy, quiet, and not too crowded. Just what he needed to breathe a little. But maybe fate had other plans. Because just a few minutes after he entered, someone accidentally spilled hot coffee on his expensive suit. He looked down, brows furrowing at the brown stain spreading on the lower part of his suit. Then his eyes slowly lifted toward the trembling woman in front of him. He caught a glimpse of her ID, Elara Raenor. Cold eyes. Tight jaw. What a way to start his day! “S-Sorry talaga, sir! Hindi ko sinasadyang mabuhusan kayo ng kape,” the girl stammered, eyes wide and watery, panic clear in her voice. He could already feel other customers glancing their way. He hated attention. He hated wasting time even more. His patience was wearing thin, but he managed to keep his composure. “You have to be careful next time, Ms. My time is important. I don’t want to waste it.” His voice was low, calm, but edged with authority. It was enough to make her flinch. “Yes, sir. Pasensya na po sa abalang nagawa ko,” she said softly, bowing her head, completely mortified. He caught a hint of embarrassment in her eyes before turning away toward the counter. He didn’t plan to make a scene, he never did. One incident like this didn’t deserve another minute of his time. Behind him, Elara let out a shaky sigh, still feeling the stares burning into her back. When the murmurs finally died down and the customers went back to their own business, she wanted nothing more than to disappear. --- ELARA’S POV: “Anong nangyari sa’yo, Elara? Okay ka lang ba?” tanong ni Clarie habang nag-aayos siya ng tray sa counter. “Yung pa namang si sir sungit ang nabuhusan mo ng kape. Mabuti na lang at hindi ka pinagalitan!” Napahawak siya sa dibdib, ramdam pa rin ang kaba na parang ayaw humupa. “Ang dami kasing tao, Clarie. Hindi ko rin in-expect na bigla siyang susulpot. Grabe! Nakakahiya talaga,” halos pabulong niyang sabi habang napapangiwi pa sa inis sa sarili. “Pero teka, kilala mo ba kung sino ’yon?” dagdag pa niya, halatang interesado. Gusto niyang malaman kung sino ang lalaking gumugulo sa isip niya at oo, pati sa mga panaginip niya nitong mga nakaraang taon. “Narinig ko noon kay Ma’am Natally,” sagot ni Clarie habang nag-aayos ng mga tasa, “na CEO daw ng construction firm na katabi ng coffee shop natin si sir sungit. Kaya bihira siyang magpakita dito. Usually, yung secretary lang niya ang bumibili ng coffee.” Nanlaki ang mga mata ni Elara, halos mabitawan ang hawak na tray. “CEO? Oh my gosh!” Grabe! Ang yaman pala niya! “Yep,” nakangising sagot ni Clarie, sabay kumpas ng kamay na parang kinikilig. “Rhett Alaric. Gwapo, pero mukhang mas malamig pa sa iced americano. Yung tipong kahit ngumiti siguro, may kasamang pressure.” Napakunot lang ng noo si Elara, pero hindi maitago ang bahagyang ngiti. “Rhett Alaric…” mahinang ulit niya, parang tinatandaan ang pangalan. Hindi niya alam kung bakit, pero may kung anong kakaibang kilig at kaba ang sabay na bumabalot sa kanya. Napahinga na lang siya nang malalim. Kung kailan naman niya ito nasilayan sa unang pagkakataon ay ang pangit naman ng kanilang pagkikita. Natapunan ba naman ng kape. Good job, Elara! Binigyan mo na siya ng bad impression sa’yo! --- RHETT’S POV: “Matt, get me a new suit from my condo. Put it in the laundry basket,” Rhett said the moment he entered his office. He unbuttoned his coat, the faint scent of coffee still lingering on the fabric, then handed it over to his secretary. “Yes, sir.” Matt Rivera had been with him for five years. Loyal, precise, and efficient. He didn’t need explanations anymore, he knew Rhett’s rhythm like clockwork. Rhett leaned back on his leather chair, eyes briefly scanning the city skyline outside his glass window before refocusing on the pile of documents waiting for his signature. He picked up his fountain pen, then nib gliding smoothly over the paper. He took a slow sip of his caffe americano, its bitter taste grounding him. The earlier incident was already erased from his mind. For him, it wasn’t worth a single thought. He lived by one rule — focus only on what matters. Thirty minutes later, Matt returned, carrying a neatly folded navy-blue suit. Rhett glanced at his gold wristwatch. “What’s my next schedule for today?” he asked, not lifting his eyes from the papers. “You have a clear schedule, sir,” Matt replied after checking the monitor. “Good.” He massaged his temples briefly, then continued signing. Work always helped him silence the noise in his head. He preferred order, control, and predictability — things that people rarely offered. --- ELARA’S POV: “Bye, Elara! Mag-ingat ka!” paalam ni Bella habang sabay silang naglalagay ng gamit sa storage room. “Mag-ingat sila sa’yo,” sagot niya sabay ngiti. “Amazona ka pa naman. Babalakin pa lang na lumapit sa’yo ay paniguradong baldado agad sila." “Loko ka talaga,” tawa ni Bella bago ito umalis. Elara changed her shoes, tucked her uniform neatly into her bag, and stepped out into the cool evening air. Finally, time to rest. Naglakad lamang siya ng kaunti at tumawid saka nag-abang ng jeep na masasakyan pauwi. Hindi na siya naghintay pa ng matagal dahil may tumigil na jeep sa harapan niya. Sumakay siya at agad naupo sa dulo. She leaned her head on the window, eyes half-closed. Ang daming nangyari ngayong araw — nakakahiya, nakaka-stress, pero kahit papano, masaya siyang natapos na rin ang shift. “Para po!” sabi niya nang marating ang tapat ng barangay nila. Pagbaba niya, agad siyang sinalubong ng mga pamilyar na tunog. The streets were alive. May nagbebenta ng fishball, may nag-iihaw ng barbeque, at may mga batang naglalaro pa rin sa gilid kahit kumagat na ang dilim. The smell of smoke and grilled meat filled the air. Dinig din niya ang tawanan ng mga kapitbahay, kalansing ng kawali, at kantang pinapatugtog ng ihawan sa kanto. She smiled. Finally, home. Habang naglalakad pauwi, dinukot niya ang cellphone at tinawagan ang kapatid at tumigil muna sa may gilid ng daan. “Hello, Eirina? May ulam na ba tayo?” tanong niya. Pangalawa ito sa kanilang magkakapatid. “Meron na, ate. Bakit?” sagot ng kapatid, may halong ingay sa background. “Bibili sana ako ng barbeque.” Narinig niya bigla ang boses ng kanilang ina sa kabilang linya. “Sino ’yan, Eirina?” “Si ate, ma. Nagtatanong kung may ulam na raw tayo!” sagot ng kapatid. Natawa si Elara nang marinig ang sigawan sa background. Hindi naman nag-aaway, baka medyo magkalayo ang mga ito sa isa’t-isa. Kaya naman kailangan munang sumigaw para magkarinigan. Typical night at home. “Bumili ka na lang daw ng barbeque, ate, para may ulam tayo bukas,” sabi ni Eirina. “Okay, sige. Huwag niyo akong hintayin ha.” Binaba niya ang tawag at tumingin sa tindera. “Ate, limang stick ng barbeque, at limang hotdog po.” Habang pinapabalot iyon ng tindera, napatingin siya sa langit. Nagkikislapan ang mga bituin sa langit, pero ramdam pa rin niya ang pagod sa buong maghapon. Hindi niya alam kung bakit, pero kahit ilang oras na ang lumipas, naiisip pa rin niya si Rhett Alaric. The man she accidentally spilled coffee on. What a day, she thought, smiling faintly. Next time, Elara, please… huwag mo nang ipahiya ang sarili mo kung sakali mang magkita kayo ulit!ELARA’S POV:Malakas ang buhos ng ulan paggising ko ngayong umaga. Ramdam ko pa ang lamig ng hangin habang nakatanaw sa bintana. Makapal ang mga ulap at halos maglaho na ang langit sa tindi ng dilim. Panigurado, pahirapan na naman sa biyahe papuntang café.Nag-text pa ang NDRRMC. May paparating daw na bagyo. Kawawa na naman ang unang dadaanan nito. Paulit-ulit na lang… baha rito, baha roon. Hindi mo alam kung likas na sakuna o gawa ng mga kurakot na opisyal. Sa huli, ang mga tao at mga hayop ang kawawa. May masisira na namang mga kabahayan, imprastraktura at kabuhayan ng ilan.“Para po!” sigaw ko sabay kaway sa jeep. Tumigil ito sa tapat ng café kaya agad akong bumaba. Tulad ng dati, kailangan ko pang tumawid dahil nasa kabilang daan ang Elite Café. Sinilip ko muna ang kaliwa’t kanan, ayokong maulit ang kamalasang muntik na akong masagasaan noon.Hawak ang payong, mabilis akong tumawid. Pero kahit may panangga ako, halos walang silbi dahil sa lakas ng hangin. Ang mga patak ng ulan, pa
ELARA'S POV:“Anong nangyari ba’t absent ka kahapon?” tanong ni Clarie habang nililinis ang counter. Kita sa mukha nito ang halong curiosity at concern.“Muntik na akong mabangga ng sasakyan.” mahinang sagot ni Elara, habang pinupunasan ang mesa. “Pero hindi naman ako natamaan. Dinala lang ako sa hospital.” Napabuntong-hininga siya.Biglang napatigil si Clarie. “Hala! Ano’ng sabi mo? Muntik ka nang mabangga? Kumusta ka na ngayon? May sugat ka ba?” sunod-sunod na tanong nito, bakas ang pag-aalala sa mga mata.Ngumiti si Elara, pilit na pinapakalma ang kaibigan. “Okay na ako. Wala naman akong sugat. Medyo nagulat lang talaga ako sa nangyari.”Pero sa loob-loob niya, hindi talaga siya okay. Dahil sa muli nilang pagkikita mula nang araw na ‘yon, mas lalo lang nitong ginulo ang puso at isip niya.“Mabuti naman kung gano’n,” sagot ni Clarie, sabay halukipkip. “Sino nga pala yung muntik nang makabangga sa’yo?”Doon biglang uminit ang pisngi ni Elara. Parang sabay-sabay na naglakbay ang init
ELARA’S POV:Habang abala si Elara sa pagluluto ng kalderetang baka, biglang nag-notif ang cellphone niya. Rest day niya ngayon kaya siya muna ang nagluto para makapagpahinga ang kanyang ina. Pinatay niya ang kalan at kinuha ang phone.Lennox Drevin: Hi best friend! I just want to let you know that I’m going home. Did you miss me?Napangiti siya nang mabasa iyon. “Si Lennox talaga…” bulong niya, saka halos muntik nang mabitawan ang telepono nang bigla itong tumawag ng video call.“Hello! Kumusta ang Canada? Nakabingwit ka na ba ng chix mo?” biro niya agad.“Wow, ganun agad?” drama ni Lennox habang kunwaring hinahawakan ang dibdib niya. “You didn’t even say you missed me too. I’m hurt!”“Eeew, drama mo!” inirapan niya ito. “Kailan flight mo?”“Bukas! Sama ka sa pagsundo?” ngisi nito.“Sayang, may duty ako. Kung wala lang sana…”Saglit na natigilan si Lennox, may lungkot na dumaan sa mga mata bago ngumiti uli. “It’s okay. I’m a big boy now.”“Good. Ingat sa flight mo.”“See you soon!”N
ELARA'S POV:Ilang araw matapos ang unang encounter nila, hindi pa rin mawala sa isip niya si Rhett Alaric. The man who’s been living rent-free in her mind and dreams for years. Hindi man maganda ang naging simula nila, she couldn’t help but admire him. There was something about his presence the way he carried himself, the quiet confidence in his eyes na hindi niya makalimutan.Imposibleng maging sila, alam niya ‘yon. Pero siya na ang naging standard niya pagdating sa ideal guy. Kaya siguro kahit ilang beses pa siyang ligawan ng iba, she always ends up comparing them to him. Wala eh, no one came close.At sa wakas, nalaman na rin niya kung sino ang lalaking matagal na niyang iniisip. Pero mapaglaro nga siguro ang tadhana, dahil kung kailan niya nalaman, saka pa siya nakagawa ng hindi magandang impresyon sa unang pagkikita nila.Narinig niyang humikab si Theo, dahilan para maputol ang paglalakbay ng isip niya. “Nakakaantok naman,” pabulong nitong reklamo.Binalingan niya ito. “Wala nam
RHETT’S POV:He usually lets his secretary make his coffee, but today he decided to step out and grab one himself. Maybe a quick break from work would help ease the stress piling up from deadlines and meetings.The Elite Coffee Shop seemed perfect, cozy, quiet, and not too crowded. Just what he needed to breathe a little.But maybe fate had other plans.Because just a few minutes after he entered, someone accidentally spilled hot coffee on his expensive suit.He looked down, brows furrowing at the brown stain spreading on the lower part of his suit. Then his eyes slowly lifted toward the trembling woman in front of him. He caught a glimpse of her ID, Elara Raenor.Cold eyes. Tight jaw. What a way to start his day!“S-Sorry talaga, sir! Hindi ko sinasadyang mabuhusan kayo ng kape,” the girl stammered, eyes wide and watery, panic clear in her voice.He could already feel other customers glancing their way. He hated attention. He hated wasting time even more. His patience was wearing thi
Elara Raenor had one simple dream, ang makapagtapos ng pag-aaral.Mula pa pagkabata, alam na niya kung gaano kahalaga ang edukasyon. Hindi madali, pero ginawa niya ang lahat para makakuha ng scholarship. Sa dami ng applications, sa countless sleepless nights, at sa mga panahong halos gusto na niyang sumuko, hindi siya tumigil.Panganay siya sa tatlong magkakapatid.At alam mo naman kapag panganay, automatic kang sandigan ng pamilya. Maraming nakaatang na responsibilidad. Minsan nakaka-pressure, pero may kakaibang saya kapag nakakatulong ka.Pero sa likod ng bawat ngiti, may mga gabing gusto niyang magpahinga. Gusto niyang maging bata ulit, kahit sandali lang.Pagkalipas ng ilang taon ng pagsusumikap, nakamit din niya ang matagal niyang pinapangarap.Finally, she graduated from a known university in Pampanga Bachelor of Science in Industrial Technology, Major in Food Service and Management. Ang saya ng pamilya nila noon. Kahit simple lang ang handa, ramdam niya ang labis na pagmamalaki







