Share

Chapter 2:

last update Last Updated: 2025-11-04 14:16:27

RHETT’S POV:

He usually lets his secretary make his coffee, but today he decided to step out and grab one himself. Maybe a quick break from work would help ease the stress piling up from deadlines and meetings.

The Elite Coffee Shop seemed perfect, cozy, quiet, and not too crowded. Just what he needed to breathe a little.

But maybe fate had other plans.

Because just a few minutes after he entered, someone accidentally spilled hot coffee on his expensive suit.

He looked down, brows furrowing at the brown stain spreading on the lower part of his suit. Then his eyes slowly lifted toward the trembling woman in front of him. He caught a glimpse of her ID, Elara Raenor.

Cold eyes. Tight jaw. What a way to start his day!

“S-Sorry talaga, sir! Hindi ko sinasadyang mabuhusan kayo ng kape,” the girl stammered, eyes wide and watery, panic clear in her voice.

He could already feel other customers glancing their way. He hated attention. He hated wasting time even more. His patience was wearing thin, but he managed to keep his composure.

“You have to be careful next time, Ms. My time is important. I don’t want to waste it.”

His voice was low, calm, but edged with authority. It was enough to make her flinch.

“Yes, sir. Pasensya na po sa abalang nagawa ko,” she said softly, bowing her head, completely mortified.

He caught a hint of embarrassment in her eyes before turning away toward the counter. He didn’t plan to make a scene, he never did. One incident like this didn’t deserve another minute of his time.

Behind him, Elara let out a shaky sigh, still feeling the stares burning into her back. When the murmurs finally died down and the customers went back to their own business, she wanted nothing more than to disappear.

---

ELARA’S POV:

“Anong nangyari sa’yo, Elara? Okay ka lang ba?” tanong ni Clarie habang nag-aayos siya ng tray sa counter. “Yung pa namang si sir sungit ang nabuhusan mo ng kape. Mabuti na lang at hindi ka pinagalitan!”

Napahawak siya sa dibdib, ramdam pa rin ang kaba na parang ayaw humupa. “Ang dami kasing tao, Clarie. Hindi ko rin in-expect na bigla siyang susulpot. Grabe! Nakakahiya talaga,” halos pabulong niyang sabi habang napapangiwi pa dahil sa inis sa sarili. “Pero teka, hindi ba't si Rhett Alaric 'yon?” pagkumpirma ko, alam ko na siya 'yon. Hindi ako maaring magkamali. Gusto niyang malaman kung siya ba talaga ang lalaking gumugulo sa isip ko at oo, pati sa mga panaginip ko nitong mga nakaraang taon.

“Oo siya nga. Narinig ko noon kay Ma’am Natally,” sagot ni Clarie habang nag-aayos ng mga tasa, “na CEO daw ng construction firm na katabi ng coffee shop natin si sir sungit. Kaya bihira siyang magpakita dito. Usually, yung secretary lang niya ang bumibili ng coffee.”

Nanlaki ang mga mata ni Elara, halos mabitawan ang hawak na tray. “CEO? Oh my gosh!”

Grabe! Ang yaman pala niya!

“Yep,” nakangising sagot ni Clarie, sabay kumpas ng kamay na parang kinikilig. “Rhett Alaric. Gwapo, pero mukhang mas malamig pa sa iced americano. Yung tipong kahit ngumiti siguro, may kasamang pressure.”

Napakunot lang ng noo si Elara, pero hindi maitago ang bahagyang ngiti. “Rhett Alaric…” mahinang ulit niya, parang tinatandaan ang pangalan. Hindi niya alam kung bakit, pero may kung anong kakaibang kilig at kaba ang sabay na bumabalot sa kanya.

Napahinga na lang siya nang malalim.

Kung kailan naman niya ito nasilayan sa unang pagkakataon ay ang pangit naman ng kanilang pagkikita. Natapunan ba naman ng kape. Good job, Elara! Binigyan mo na siya ng bad impression sa’yo!

---

RHETT’S POV:

“Matt, get me a new suit from my condo. Put it in the laundry basket,” Rhett said the moment he entered his office. He unbuttoned his coat, the faint scent of coffee still lingering on the fabric, then handed it over to his secretary.

“Yes, sir.”

Matt Rivera had been with him for five years. Loyal, precise, and efficient. He didn’t need explanations anymore, he knew Rhett’s rhythm like clockwork.

Rhett leaned back on his leather chair, eyes briefly scanning the city skyline outside his glass window before refocusing on the pile of documents waiting for his signature. He picked up his fountain pen, then nib gliding smoothly over the paper.

He took a slow sip of his caffe americano, its bitter taste grounding him. The earlier incident was already erased from his mind. For him, it wasn’t worth a single thought.

He lived by one rule — focus only on what matters.

Thirty minutes later, Matt returned, carrying a neatly folded navy-blue suit. Rhett glanced at his gold wristwatch.

“What’s my next schedule for today?” he asked, not lifting his eyes from the papers.

“You have a clear schedule, sir,” Matt replied after checking the monitor.

“Good.” He massaged his temples briefly, then continued signing. Work always helped him silence the noise in his head. He preferred order, control, and predictability — things that people rarely offered.

---

ELARA’S POV:

“Bye, Elara! Mag-ingat ka!” paalam ni Bella habang sabay silang naglalagay ng gamit sa storage room.

“Mag-ingat sila sa’yo,” sagot niya sabay ngiti. “Amazona ka pa naman. Babalakin pa lang na lumapit sa’yo ay paniguradong baldado agad sila."

“Loko ka talaga,” tawa ni Bella bago ito umalis.

Elara changed her shoes, tucked her uniform neatly into her bag, and stepped out into the cool evening air. Finally, time to rest.

Naglakad lamang siya ng kaunti at tumawid saka nag-abang ng jeep na masasakyan pauwi. Hindi na siya naghintay pa ng matagal dahil may tumigil na jeep sa harapan niya. Sumakay siya at agad naupo sa dulo. She leaned her head on the window, eyes half-closed. Ang daming nangyari ngayong araw — nakakahiya, nakaka-stress, pero kahit papano, masaya siyang natapos na rin ang shift.

“Para po!” sabi niya nang marating ang tapat ng barangay nila.

Pagbaba niya, agad siyang sinalubong ng mga pamilyar na tunog.

The streets were alive. May nagbebenta ng fishball, may nag-iihaw ng barbeque, at may mga batang naglalaro pa rin sa gilid kahit kumagat na ang dilim. The smell of smoke and grilled meat filled the air. Dinig din niya ang tawanan ng mga kapitbahay, kalansing ng kawali, at kantang pinapatugtog ng ihawan sa kanto. She smiled. Finally, home.

Habang naglalakad pauwi, dinukot niya ang cellphone at tinawagan ang kapatid at tumigil muna sa may gilid ng daan.

“Hello, Eirina? May ulam na ba tayo?” tanong niya. Pangalawa ito sa kanilang magkakapatid.

“Meron na, ate. Bakit?” sagot ng kapatid, may halong ingay sa background.

“Bibili sana ako ng barbeque.”

Narinig niya bigla ang boses ng kanilang ina sa kabilang linya. “Sino ’yan, Eirina?”

“Si ate, ma. Nagtatanong kung may ulam na raw tayo!” sagot ng kapatid.

Natawa si Elara nang marinig ang sigawan sa background. Hindi naman nag-aaway, baka medyo magkalayo ang mga ito sa isa’t-isa. Kaya naman kailangan munang sumigaw para magkarinigan. Typical night at home.

“Bumili ka na lang daw ng barbeque, ate, para may ulam tayo bukas,” sabi ni Eirina.

“Okay, sige. Huwag niyo akong hintayin ha.”

Binaba niya ang tawag at tumingin sa tindera. “Ate, limang stick ng barbeque, at limang hotdog po.”

Habang pinapabalot iyon ng tindera, napatingin siya sa langit. Nagkikislapan ang mga bituin sa langit, pero ramdam pa rin niya ang pagod sa buong maghapon.

Hindi niya alam kung bakit, pero kahit ilang oras na ang lumipas, naiisip pa rin niya si Rhett Alaric. The man she accidentally spilled coffee on.

What a day, she thought, smiling faintly.

Next time, Elara, please… huwag mo nang ipahiya ang sarili mo kung sakali mang magkita kayo ulit!

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • When Dreams Wear a Suit   Chapter 61:

    ELARA'S POV:Ngayon ang araw na madi-discharge kami ng mga kambal sa hospital. Parang kahapon lang ako nanginginig sa delivery room, ngayon ay nakikita ko na ang dalawang munting himala sa buhay namin ni Rhett. As usual, kasama ang parents namin sa pagsundo sa amin at ramdam ko agad ang saya kahit pagod at masakit pa ang buong katawan ko.“Ang cute talaga ng mga pamangkin ko, mana sa magandang genes ko!” saad ni Eirina, halos mangigil sa tuwa habang nilalapitan ang mga kambal. Gusto niyang buhatin ang mga ito pero sinalubong siya ng matalim kong tingin kaya hanggang haplos lang siya sa pisngi ng mga bata. Karga nina mama at papa ang dalawa, parang ayaw din nilang ipahiram.“Nah, sa akin sila nagmana, ate. Tingnan mo na naman oh!” sagot ni Ethan sabay turo sa mukha niya na parang pinapakita ang ebidensya.“Huwag na nga kayong mag-away. Sa akin nagmana ang mga apo ko, diba Rhevan at Elraeh?” masayang sabi ni mama habang kinakausap ang mga kambal na tila ba naiintindihan siya ng mga ito.

  • When Dreams Wear a Suit   Chapter 60:

    ELARA’S POV:Nasa ika-siyam na buwan na ako ng akin pagbubuntis. Kabuwanan ko na. Sa wakas, matapos ang mahabang paghihintay, heto na at malapit ko nang masilayan ang aming kambal. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko, excited, kinakabahan, masaya at takot sa maaring mangyari. Normal delivery ang sabi ng OB ko. Handa na ako pero hindi ko alam kung kailan talaga ang saktong araw ng panganganak ko.“Ah!” napahawak ako sa tiyan ko nang biglang may kumirot. Kakagaling ko lang sa cr para umihi. Pero parang may humilab sa loob ng tiyan ko paglabas ko. Isang kirot na hindi ko pa nararanasan kailanman.“What happened?” tarantang tanong ni Rhett. Agad siyang tumayo at nilapitan ako. Nag-leave ito simula nang mag-nine months na ang pinagbubuntis ko. Aniya’y gusto niyang nasa tabi niya ako kung sakaling dumating ang oras ng panganganak ko.Napapikit ako at huminga ng malalim, pero imbes na mawala ay lalo pang sumidhi ang sakit. Parang may alon na humahampas sa loob ko, sunod-sunod, walang pah

  • When Dreams Wear a Suit   Chapter 59:

    ELARA'S POV:Today is the day we finally reveal the genders of our twins. My heart is racing, full of excitement, anticipation and a little nervousness. I can’t wait to find out if my guesses were right or completely off.“Anong gusto mong gender para sa twins natin, hubby?” tanong ko kay Rhett habang nag-a-apply ng light makeup sa harap ng salamin. Ramdam ko ang kaba at excitement sa dibdib ko. Suot ko ang ivory tulle long puffy-sleeve off-shoulder maternity gown na malambot at dumadampi sa katawan ko. Flats lang sa paa para iwas aksidente at ang buhok ko ay maluwag na nakakulot.Rhett looked at me, his expression calm, yet his eyes sparkled with quiet excitement. He wore an ivory tux that perfectly matched my gown.“I don’t have a preference when it comes to our twins,” he said gently, brushing a lock of hair behind my ear. “As long as they’re healthy, I’m happy. That’s all that matters to me.”“Pero, sana isang lalaki at isang babae,” ngumiti ako, hawak ang kamay niya. “Gusto ko ta

  • When Dreams Wear a Suit   Chapter 58:

    ELARA’S POV:Hindi naging madali ang bawat araw, linggo, at buwan ng pagbubuntis ko lalo na noong first trimester. Halos araw-araw ay sinusubok ang katawan at emosyon ko. May mga umagang hindi ako makatayo, may mga gabing hindi ako makatulog dahil sa hilo at pagsusuka. Naging maselan ang kalagayan ko, pero sa kabila ng lahat, palaging nariyan si Rhett. Hindi siya umalis sa tabi ko, handang umalalay sa bawat pagkakataong kailangan ko ng tulong.“How are you feeling right now, my wife?” mahinahong tanong ni Rhett matapos akong magsuka. Kapwa kami nakaupo sa gilid ng kama habang hawak niya ang kamay ko. Banayad ang haplos na tila ba sinasabi niyang magiging maayos din ang lahat.“Medyo okay na ako,” mahina kong sagot sabay pilit na ngiti. “Salamat, hubby.” Hinalikan ko siya sa labi, ramdam ko ang pagod naming dalawa.Tinugon niya ang halik ko at niyakap ako nang mahigpit.“It’s my pleasure, my wife. I want you and our baby to be safe and always healthy,” malambing niyang sabi na lalong n

  • When Dreams Wear a Suit   Chapter 57:

    ELARA'S POV:Ang tanging ingay na bumabalot sa apat na sulok ng kwarto ay ang pinaghalong paghinga, mahihinang ungol at kaluskos ng bawat galaw naming dalawa ni Rhett. Parang huminto ang oras habang ninanamnam namin ang bawat sandaling kami ay nagniniig. Walang iniisip kundi ang init ng katawan at ang damdaming matagal naming kinimkim.Nakaapat na rounds kami ni Rhett at natapos iyon nang halos mag-uumaga na. Ramdam ko ang hapdi sa kaloob-looban ko at ang bigat ng talukap ng mga mata ko. Sa sobrang pagod ay nakatulog na lamang ako nang hindi namamalayan. Pagmulat ko ng mga mata ay maliwanag na ang paligid. Bandang hapon na pala.“You're awake, sweetheart. Sorry, did I make you tired?” maingat na tanong ni Rhett habang may dalang tray ng pagkain at marahang umupo sa tabi ko.Tatayo na sana ako para salubungin siya ngunit napapikit ako at muling napaupo. Biglang sumakit ang puson ko, parang may kumikirot sa loob ko. Napaangat ang kamay ko at napahawak doon saka napahinga nang malalim.M

  • When Dreams Wear a Suit   Chapter 56:

    ELARA’S POV:“Alright ladies and gentlemen! Are you still with us?” masiglang tanong ng host, punô ng sigla ang boses na tila mas lalong nag-e-enjoy pa habang mas lalong lumalalim ang gabi.“YES!” sabay-sabay na sigaw ng mga bisita, may halong hiyawan at palakpakan.“Okay! Because the reception program officially ends now and we are jumping straight into the PARTY PROPER!”Nag-ingay ang buong venue. May sumipol, may pumalakpak at may agad na tumayo na parang matagal nang naghihintay para sa parteng ito.“This is the time to eat, drink, laugh, take lots of photos and celebrate LOVE! Feel free to move around, visit the photo area and don’t forget to grab a picture with our stunning newlyweds.”Napangiti ako habang hinigpitan ko ang hawak sa kamay ni Rhett. Ramdam ko ang init ng palad niya, parang sinasabi niyang andito lang siya sa tabi ko at nakikisaya sa gabing ito.“If you want to personally greet Mrs. Elara and Mr. Rhett, their table is now open. Go ahead and shower them with love!”

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status