All Chapters of When Dreams Wear a Suit: Chapter 1 - Chapter 10

RHETT’S POV: He usually lets his secretary make his coffee, but today he decided to step out and grab one himself. Maybe a quick break from work would help ease the stress piling up from deadlines and meetings. The Elite Coffee Shop seemed perfect, cozy, quiet, and not too crowded. Just what he needed to breathe a little. But maybe fate had other plans. Because just a few minutes after he entered, someone accidentally spilled hot coffee on his expensive suit. He looked down, brows furrowing at the brown stain spreading on the lower part of his suit. Then his eyes slowly lifted toward the trembling woman in front of him. He caught a glimpse of her ID, Elara Raenor. Cold eyes. Tight jaw. What a way to start his day! “S-Sorry talaga, sir! Hindi ko sinasadyang mabuhusan kayo ng kape,” the girl stammered, eyes wide and watery, panic clear in her voice. He could already feel other customers glancing their way. He hated attention. He hated wasting time even more. His patience

ELARA’S POV: Habang abala si Elara sa pagluluto ng kalderetang baka, biglang nag-notif ang cellphone niya. Rest day niya ngayon kaya siya muna ang nagluto para makapagpahinga ang kanyang ina. Pinatay niya ang kalan at kinuha ang phone. Lennox Drevin: Hi best friend! I just want to let you know that I’m going home. Did you miss me? Napangiti siya nang mabasa iyon. “Si Lennox talaga…” bulong niya, saka halos muntik nang mabitawan ang telepono nang bigla itong tumawag ng video call. “Hello! Kumusta ang Canada? Nakabingwit ka na ba ng chix mo?” biro niya agad. “Wow, ganun agad?” drama ni Lennox habang kunwaring hinahawakan ang dibdib niya. “You didn’t even say you missed me too. I’m hurt!” “Eeew, drama mo!” inirapan niya ito. “Kailan flight mo?” “Bukas! Sama ka sa pagsundo?” ngisi nito. “Sayang, may duty ako. Kung wala lang sana…” Saglit na natigilan si Lennox, may lungkot na dumaan sa mga mata bago ngumiti uli. “It’s okay. I’m a big boy now.” “Good. Ingat sa flight mo.

ELARA’S POV:Malakas ang buhos ng ulan paggising ko ngayong umaga. Ramdam ko pa ang lamig ng hangin habang nakatanaw sa bintana. Makapal ang mga ulap at halos maglaho na ang langit sa tindi ng dilim. Panigurado, pahirapan na naman sa biyahe papuntang café.Nag-text pa ang NDRRMC. May paparating daw na bagyo. Kawawa na naman ang unang dadaanan nito. Paulit-ulit na lang… baha rito, baha roon. Hindi mo alam kung likas na sakuna o gawa ng mga kurakot na opisyal. Sa huli, ang mga tao at mga hayop ang kawawa. May masisira na namang mga kabahayan, imprastraktura at kabuhayan ng ilan.“Para po!” sigaw ko sabay kaway sa jeep. Tumigil ito sa tapat ng café kaya agad akong bumaba. Tulad ng dati, kailangan ko pang tumawid dahil nasa kabilang daan ang Elite Café. Sinilip ko muna ang kaliwa’t kanan, ayokong maulit ang kamalasang muntik na akong masagasaan noon.Hawak ang payong, mabilis akong tumawid. Pero kahit may panangga ako, halos walang silbi dahil sa lakas ng hangin. Ang mga patak ng ulan, pa

Chapter 8:ELARA’S POV:Sobrang lakas ng ulan paglabas ko ng café. Para bang nagwawala ang langit, dahil basang-basa na ang buong kalsada. Bawat patak ng ulan ay tila may bigat, dumadampi sa balat ko na parang may galit. Pauwi na sana ako, pero heto na naman at may panibagong problema. Paano ako makakauwi kung wala man lang ni isang tricycle sa paligid?Wala akong ibang choice kundi mag-taxi. Kaya nang may makita akong sasakyan na paparating, mabilis kong binuksan ang pinto at sumakay, hindi na nag-abala pang kumatok.“Manong, sa Moonlight Street nga po!” sabi ko, medyo hinihingal at basang-basa na sa ulan.Tahimik. Hindi gumalaw ang sasakyan. Ilang segundo pa ang lumipas, saka lang ako napatingin sa rearview mirror… at muntik na akong mapasigaw nang makita kung sino ang nasa driver’s seat.Si Rhett Alaric.Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ako agad nakapagsalita. Para akong na estatwa sa kinauupuan ko. Habang si Rhett naman ay malamig lang ang tingin sa akin sa salamin.Oh my God! Sa d

ELARA’S POV:Habang naka-duty ay pilit na gumugulo sa isipan ko ang mga nalaman ko.Sa lahat ba naman ng magugustuhan ni Vivienne… si Rhett Alaric pa talaga?Grabe naman kami kung paglaruan ng tadhana. Hindi ko matanggap. Sabagay, sino ba namang hindi magkakagusto sa isang tulad niya? Mayaman, gwapo, misteryoso, at syempre mahirap abutin.Kung si Vivienne may pag-asang mapansin, ako? Over my dead body. Malabong mangyari na mapansin niya ako.“Okay ka lang ba? Para ka namang pinagsakluban ng langit at lupa diyan,” tanong ni Clarie habang nag-aayos dito sa counter Napabuntong-hininga ako. “Hay… wala ‘to. Kailangan ko lang ng pera, pang motivation.”“Sus! Pera ba talaga ‘yan o lovelife?” tudyo nito, sabay tawa.“Kayo ni Bella, kahit kailan, lahat na lang may meaning!” Inirapan ko siya pero hindi ko maitago ang ngiti.“Ay naku, kami pa! Kaibigan mo kami, gusto lang naming malaman kung anong problema mo. Concern lang kami, okay?” sagot nito, may halong lambing.Naputol ang usapan namin na